Freiheit Berlin

Het aftellen naar een week uitgesteld geluk van een verkort zomerverlof begint al ergens in de eerste schoolweek. Onze herfstvakantie kan niet vroeg genoeg beginnen want we vieren een huwelijk van porselein in Berlijn. De laatste memorabele congé ginder met z’n drieën schept hoge verwachtingen. Cris en Wouter pakken dus enthousiast hun valiezen in voor een paar dagen shoppen en niet te vergeten ook de culinaire geneugten in de Duitse metropool. Samen kijken we reikhalzend naar uit naar wat culturele ontdekkingen. Alleszins één diner ligt vast: op die 20ste huwelijksverjaardag schuiven we aan tafel bij Restaurant Bricole.

De eerste halte wordt dit jaar Hameln, niet zonder de gebruikelijke tussenstop bij Pott’s Brau- und Backhaus in Oelde. Want daar rijdt de Berlingo op automatische piloot naartoe. De eerste overnachting is geboekt bij het riante Historik Hotel Christinenhof. Vandaar gaat het verder naar Apartments am Brandenburger Tor. Halverwege op de terugweg blijven we nog slapen in Rinteln. Daar wacht ons een budgetkamer in Hotel Brückentor aan de rand van de Altstadt op de oevers van de Wezer. Niet te verwarren met de in het Duits gelijknamige Vesder in eigen land.

Na de laatste werkdag pikken we Wouter op en Billy mag deze week gaan logeren bij de vriend van onze reisgezel. Niet onverwacht, maar sneller dan verhoopt, kent het leven van onze compagnon-de-route een nieuwe wending. Daarmee ook het onze want zo mist Cris doordeweeks ‘onze’ hond en ik ’s morgens alsmaar vaker de koffie bij het baasje. De geadopteerde puber is het spreekwoordelijke huis uit en sinds de laatste zomervakantie plaagt het lege-nest-syndroom zo ons nieuw samengestelde gezin.

Porseleinen huwelijk

Wouter en zijn kleine schavuit horen er al een paar jaar bij en dat mag zo blijven voor eeuwig en één dag. Que sera, sera, zong Doris Day, maar volgens het zelfde liedje van Jo Leemans blijft die toekomst geheim. We geven er nog één keer een lap op met een feest ter ere van dat breekbaar porseleinen huwelijk eer we vertrekken naar Berlijn. Natuurlijk is ook Wouters familie erbij en zijn schoonbroer wil zelfs aan onze genodigden vertellen waarom er drie namen op de invitatie staan. Die gezinsuitbreiding is, meer dan kalverliefde van een oude vent, vooral een antwoord op de existentiële drang om ‘iets’ te betekenen in het leven. Wouter zeker en vast in het onze en wij hopelijk soms ook in dat van hem.

“Stijn en Cris kwamen elkaar toevallig tegen ergens in het millenniumjaar dat gaf in het begin eerder vonken dan vuur. De ene was krap 19 de ander bijna 26, maar van het één kwam het ander dus gaven ze elkaar het ja-woord op 30 oktober 2004. Nu is er op 20 jaar veel veranderd. Wouter en Billy werden deel van het gezin, daarom staan er ook drie namen op de uitnodiging. Bij momenten reisgezel en soms hun onmisbare vertrouweling. Cris lacht er al jaren mee: wij hebben een verstandshuwelijk, ik heb verstand en Stijn is getrouwd. En uit dat huwelijk is een verstandhouding gegroeid met de belofte om met z’n drieën voor elkaar te zullen zorgen. Als de dag komt dat het nodig is, of bij Stijn het verstand uit de verhouding is, dan mag Wouter alles beslissen wat nodig is.” – merci Joeri!

Zaterdag 26 oktober

Tussen de cadeautjes van het feest, een week na datum nog altijd kris kras in huis verspreid, raap ik een magnum champagne en het laatste wat mee moet bij elkaar. Er blijft in de koffer van de Berlingo nog net genoeg plaats over voor de bagage van Wouter. “Vergeet uw weekendtas deze keer niet en pak uw zwembroek mee.”, nog snel een berichtje want de dagen voor en na dat huwelijk van porselein in Berlijn ogen grauw en guur. Misschien rijden we dan een keer naar Tropical Islands voor wat warmte en dolle waterpret. Alleen al die locatie spreekt mij al jaren tot de verbeelding.

Op het voormalige Sovjet-vliegveld Brand staat een gigantische werfhal waarin CargoLifter rond het millennium een transportluchtschip wilde bouwen. Lees een hypermoderne Hindenburg of een öko-zeppelin. Dat futuristische plan bleef in de conceptfase steken omdat de bedenkers al na twee jaar door hun spaarcenten zaten. Zo een vaart loopt het bij ons gelukkig nog niet. De constructiehal werd een gigagroot waterpark en daar is Tobias met Janik ooit eens geweest. Wij geraken er ook dit keer niet, dat is dan iets voor een volgende citytrip.

Frühstück

Cris knuffelt ‘zijn’ hond terwijl ‘mijn’ knuffelbeer in de koffer tertris speelt met weekendtas en valies. Ik beloof aan het vriendje om ‘zijn’ Wouter weer veilig thuis te brengen. Dat lief is net vandaag jarig en vertrekt als zoenoffer met een fles goedkope bubbels en ‘onze’ Billy naar huis. Wij rijden de andere kant uit, over de E314 door Nederland naar Düsseldorf. De A1 volgend tot Wuppertal om bij Dortmund de A2 te nemen die ons morgen helemaal tot in Berlijn voert. Pott’s herberg op In der Geist in Oelde ligt vlak naast die Autobahn gelukkig want na 320 km snelweg zijn de buikjes van Stijn en Cris al lang niet meer zo blij.

Leckeres zum Bier

Westfaals Landbier voor Wouter en zijn oude mopperkont, met gewoon een broodje erbij voor de jongste. Die heeft thuis wijselijk nog ontbeten en zijn buikje is dus minder boos dan het onze. Hij verwacht dat het een lichte hap zal zijn, maar dat blijkt ijdele hoop: “Ofenfrisches Landbierbaguette gefüllt mit leckeren Creme aus Kräutern, Käse und Butter. Bierempfehlung: Landbier dunkel.” Met het bieradvies zitten we ten minste wel goed. Een iets te stevige lunch voor onze kameraad die zijn kruidige roomkaasbrood enthousiast met zijn hongerige disgenoten deelt: “Allez, Stijn, hier ge moet ook eens proeven!”

Cris houdt het veiligheidshalve op een Prinzipal want het moutige bier valt hem hier al elke keer te zwaar. Ik bestel meteen een Strammer Max erbij. “Luftgetrockneter Knochenschinken auf ofenfrischem Landbierbrot mit Spiegeleiern belegt. Bierempfehlung: Pilsner und Landbier dunkel.” Een uitsmijter in het Vlaams, legt onze anderhalve echtgenoot uit aan zijn kompaan. De kristalheldere edelpils past overal bij en van het donkere bier krijgen overjaarse pubers en oude zotten dorst. Nog snel een tweede rondje? Dan poetsen we de plaat om de Rattenvanger van Hamelen te gaan bezoeken.

Rattenfänger

Nog een uurtje rijden en net als vorig jaar mis ik op de snelweg stoemelings een snelheidslimiet. Nu niet aan wegenwerken, maar in de afdaling bij Bielefeld na kilometers unbegrenzte Autobahn worden we onverwacht geflitst. Mijn mannen zitten knikkebollend in de auto wanneer die bruusk van 170 naar 120 is afgeremd waar het nog net 100 mag. Eigenlijk kan het mij niet verdommen. Zonde van het geld, maar uiteindelijk is het gewoon een luxetax voor zware voeten. Was sein muss, muss sein, sagte der Bursch, und küsste der Sau den Arsch. 

Bij de balie van Wohlfühlhotel Christinenhof worden we hartelijk begroet. “Hallo. Brauchst du nur meine Name oder das Buchungsnummer?”, vraag ik onhandig op mijn iPhone speurend naar de bevestigingsmail. “Der Name reicht” sust de dame en zoekt de reservatie op. “Wo haben sie geparkt?” vraagt ze nog even vriendelijk. “Etwas weiter in die Straße…” Ze toont de laatste vrije plaats op het binnenplein. Mijn gebrek aan Duitstalige wellevendheid corrigeert Cris meteen: “Ge moet Sie zeggen niet Du, dat is onbeleefd.” Grommelend tegen mijn belerende vent neem ik er akte van: “Ze heeft mij toch verstaan, regelt het dan in het vervolg zelf…”

Ik zie Wouter denken: ja, lap het is zover! “Möchten sie was Erholung, dann nutzen sie gerne das Schwimmbecken und die Sauna.” Nood aan ontspanning? Wie, ik? Waarom? Gewoon een half uurtje vooraf melden dan zet ze beneden de kachel voor ons op. Liever lopen we op deze mooie herfstdag nog eens buiten rond tussen de vakwerkhuizen. In dat geval verwijst ze ons graag naar het Rattenfängerhaus, het oudste pand van Hameln en een absoluut pronkstuk uit de Weserrenaissance.

Was wird sein?

Jaren geleden op de terug weg van een paasvakantie in Berlijn, net voor we Wouter leerden kennen, stonden we hier eens in Hameln met de camper. Toen zat het spel ook al op de wagen omdat zijn Stijntje met zijn gedachten bij het toenmalige lief van onze lieverd zat. Cris  herinnert zich nog dat we ter verlichting van het gekrakeel hier ergens iets wilden gaan eten. Ik denk dat het bij Zur Krone was en mijn vechtgenoot denkt van niet. Die zegt dat het de Rattenkrug was, maar zeven jaar later velt ook het oude reisverslag dit keer zelfs geen verdict, want uiteindelijk aten we die avond niets door een snotaap zijn rouw en verdriet.

“Die Zukunft kann man nicht vorhersagen, denn es kommt so wie es kommen muss. Niemand weiß, was morgen passiert, darum sollte man im Hier und Jetzt leben und alles auf sich zu kommen lassen.” – Que sera, sera.

Een paar maanden later, in de zomer van 2017, zaten we voor het eerst samen met Wouter en zijn toenmalige lief aan tafel. In die dagen was Lennert mijn troetelkind en hij gewoon het stille vriendje van, onze jongens twee jaar later meepakken naar Berlijn resulteert thuis in een groeiende collectie Buddy Bears pronkend op de kast. Wouter hebben we gehouden, het lief uiteindelijk niet. Geen idee of het met zijn nieuwe vriend ooit hetzelfde wordt, want die steelt al een half jaar alle aandacht van onze derde vent. Die Kunst der Toleranz.

Kinderauszugssage

Rüdesheimer Kaffee in de gelagzaal van het museum, waar de legende van de rattenvanger wordt verteld, die herinneren we ons allebei wel. Onze alwetende vent vat dat verhaal snel en bondig samen voor onze reisgezel, niet over de koffie wel de rattenvangersage. In de middeleeuwse volksvertelling worden de kinderen van Hameln weggelokt door een zonderling met een betoverende fluit omdat de stedelingen hem de beloofde stuivers ontzegden voor het verdelgen van een rattenplaag. Het later opgetekende sprookje van de gebroeders Grimm kent daarmee geen happy end. Een horrorstory waarin geschiedschrijvers de feiten niet meer van de fictie kunnen scheiden.

Onder het wandelen langs de oude gevels botsen we op een groep toeristen en een kleurrijk verklede stadsgids met schalmei. Wisselend tussen een Slavisch dialect en oud-Duitse gezangen onderhoudt hij hen over dat verschrikkelijke malheur. “Anno 1284 am dage Johannis et Pauli war der 26. junii dorch einen piper mit allerley farve bekledet gewesen 130 kinder verledet binnen Hamelen geboren, to calvarie bi den koppen verloren.” Gelukkig worden wij niet zomaar door vreemde mannen met grote fluiten verlokt, wel door een apéro op het terras van de Italiaan om de hoek.

Eens de herfstzon in de wassende Weser is gezakt, wordt het voor teddy- en zelfs grizzlyberen te koud. “Gaan we ons nog omkleden of ineens terug naar dat restaurant?”, vraagt er eentje. “Het zag er daar toch niet zo fancy uit, we zullen maar ineens doorgaan”, beslist de grote beer. We volgen de koperen ratjes tussen de plavuizen van de Pferdemarkt langs de Marktkirche Sankt Nicolai en het Hochzeitshaus.

Het kulinarische und saisonale Genüss der heimischen und internationalen Küche wordt bij Zur Krone door Bohemers geserveerd. De Schnitzel en het Sauerbraten zijn eenvoudig, maar het smaakt, zelfs de fles rode foezel na een vermoeiende dag. Nog een Rattenkiller bij de fletse doorloopkoffie en dan is het nog te vroeg om al te gaan slapen en te laat voor de sauna in het hotel. We duiken dan maar met Papa Hemingway in de kroeg en een paar uur later met een slaapmuts wijselijk in ons bed.

Zondag 27 oktober

“Uitgeslapen?”, vraag ik een seconde na het ontwaken aan onze geadopteerde vent die al op zijn iPhone ligt te kijken. “Ja hoor”, knikt hij opgewekt in het vale ochtendlicht, maar zijn buikje is wel al minder blij. “Ga maar douchen, we zullen gaan ontbijten.” Cris wordt net wakker wanneer Wouter in de badkamer verdwijnt. Een half uurtje later steken we gedrieën het binnenplein over naar het vakwerkhuis met het ontbijtbuffet. Dat is meer brunch dan Frühstück en aan tafel serveert een grijze man met trots smoothies van eigen bio-producten, verse yoghurt met Rote Grütze en spiegeleitjes van hun scharrelkippen in de hof van Christine. Hier komen we nog wel eens terug!

Met bolle buikjes pakken we in om uit te checken. De auto mag gerust blijven staan, zegt de dame bij de balie. “Danke dir!” De feeërieke oevers van de meanderende rivier en de vallende bladeren lenen zich vanochtend ook nog voor een frisse herfstwandeling. Maar de Altstadt ligt er op zondagochtend verlaten bij. Het Rattenvergif van Karl-Heinz Fricke vinden we onderweg in de etalage van een slijterij, maar die blijft vandaag dicht. Misschien kunnen we komende zaterdag op de terugweg nog eens passeren. Rinteln is van hier niet eens zo ver.

Los geht’s

Inchecken voor het appartement moet tussen 15 en 17 uur, met nog iets meer dan vier uur snelweg voor de boeg. De klok van de Sint-Nikolaaskerk slaat al kwart over tien dus vertrekken we naar de Behrenstraße in Berlin – Mitte. Daar rijdt de Berlingo ook quasi vanzelf naartoe. Eens we de Funkturm met zijn Parijse allures zien zwelt de verkeersdrukte op de ringweg zienderogen aan. Door dat half uur vertraging stijgt de spanning om er op tijd te geraken. Dat eindigt in het obligate gehakketak over waar wel of niet te parkeren. En onze teddybeer denkt: “Voilà, ik wist het, daar gaan ze weer!”

Huurcontract tekenen, een plaats op de private parking versieren en dan inhuizen. De jongeman aan de balie wil nog uitleggen waar die parkeerplaats is en hoe er te geraken, maar dat weten we na al die jaren wel. Dit keer krijgen we de sleutels van flat 1 op de vijfde verdieping van blok B. “Onthou dat he, Wouter, als ge morgenvroeg in de Tiergarten gaat lopen.” Met dat mopje haal ik de auto dichterbij om alle bagage uit te laden. Parkeren doen we boven de Führerbunker. Daar staan tegenwoordig op elk uur van de dag toeristen met een gids, zelfs tussen en schaamteloos leunend tegen de wagens van expats en toeristen. “Schuif op Hollander!”

Onderweg probeerde Cris bij Mutter Hoppe een tafel te versieren, vijf jaar geleden vond Wouter dat een leuke plek. Die kelder in het Nikolaiviertel is net zo populair als onze parking. Zeven dagen vooraf reserveren is een must en teruglopend naar het appartement spring ik met een ingeving binnen bij Bavaria Berlin. “Könnte ich einen Tisch für drei Personen reservieren, sieben Uhr bitte?” Een knaap uit héél zuidelijk Beieren maakt een grapje: “Morgen früh, oder heute,… neunzehn Uhr?” We lachen om mijn toeristenduits “Genau, heute abend. Bis später!” Eerst een Berliner Weiße bij Hopfingerbräu am Brandenburger Tor terwijl er onverwacht een plensbui overtrekt.

Bayrischer Genuss

Exact op het afgesproken uur duwen we de deur open van de Beierse Stube. De waard kent zijn beleefdheidsvormen wel: “Guten Abend, haben Sie reserviert?” Uiteraard, want vorig jaar was er geen plaats toen we gewoon dachten binnen te lopen. We worden aan tafel gezet en krijgen meteen een kaart onder de neus geduwd voor het aperitief. “Sekt?”, vraagt Cris en niemand protesteert. Een voorgerecht hebben zijn magere mannen niet nodig. Ik hou het op de “Flambierte halbe Bauern Ente, Johannisbeergelee sowie zweierlei Knödel” die ons vorig jaar ook aardig bevallen heeft.

De twee Berlijnse beertjes bestellen ook vandaag allebei hetzelfde van de niet zo uitgebreide kaart: “Wiener Kalbsschnitzel, Erdapfelsalat und Bayrisches Kraut dazu”.  “Wienerschnitschel”, zegt Wouter met een tweede sje en jaren ervaring als slagersgast, “is niet altijd kalfsvlees?” Eer de Metzgerei-discussie aan tafel begint ga ik op zoek naar de toiletten. De Berliner Weiße en schnaps doen hun werk. Trap af, hoek om, keldergang door, deuren links, deuren rechts, helemaal tot op het eind waar aan de ene kant “Damen” en aan de ander kant “Herren” staat geschreven. Gewoon stortbakken als urinoirs, speciaal, maar het heeft wel wat. Een whatsapp met foto naar mijn vriendjes: “Amai gps nodig hier beneden. Denk dat ik het gevonden heb.”

Nicht zur Veröffentlichung

Nog tijdens het glaasje Duitse bubbels is het ook de beurt aan Cris, die volgt mijn aanwijzingen en loopt meteen tot het einde van de kelders en linksaf. Eens terug aan tafel toont hij een foto van echte urinoirs en Wouter proest het uit: “Stijn, hebt gij serieus in die lavabo pipi gedaan?” Euh, misschien. Blijkt dat die achter een osb-plaat dienstdoend als tussendeur verborgen zaten. “Dat handzeeppompje in het midden deed geen belletje rinkelen ofwa?” zegt Cris. We gieren van het lachen tot de dienster verwonderd vraagt: “Hier auch alles in Ordnung?” 

Na het eten hoeven Wouter en zijn ondeugende Stijntje echt geen dessert, maar de Kaiserschmarren steken onze grote beer de ogen uit. De portie is veel te groot, waarschijnlijk dacht het dienstertje dat het om te delen was. Ze brengt er meteen drie vorken bij dus alle buikjes zijn weer veel te blij. Nog een ommetje door het donker met de lichtjes van de stad en een afzakkertje in de Newton Bar op Charlottenstraße. Dat zorgt voor de vertering en daarna allemaal braaf naar bed. Morgen nemen we de metro naar het westen want de jongens willen funshoppen bij KaDeWe en eindelijk eens naar de Monkey Bar.

Maandag 28 oktober

’s Ochtends zijn Wouter en ik het snelst uit bed. De eerste pot koffie is al leeg wanneer we met z’n drieën om beleg en verse broodjes gaan bij Hit Ullrich. Een eind in de voormiddag stappen we terug naar de Mohrenstraße om de metro te nemen naar Ku’damm en Tauentzienstraße. Bij de eerst volgende halte stappen er langs alle deuren controleurs op. “Ze gaan het gat in hun begroting hier ook dichten”, lach ik want het is op al die jaren de allereerste keer. Uiteraard kochten wij zoals het hoort drie dagkaartjes aan de automaat op het perron, zwartrijden is voor saaie apen en brave beren een te groot avontuur. 

Ergens tussen Nollendorfplatz en de Berlijnse dierentuin schiet er mij daarover een anekdote te binnen. Bijna 35 jaar geleden, tijdens een schoolreis naar Praag, reed ik als 16 jarige wel eens zwart gewoon maar om  contraire te doen. Het voormalige Oostblok was in die tijd niet mals voor balorige pubers. Net wanneer de deuren van ons rijtuig na een zoveelste stop opnieuw dicht gaan, schrikt Cris: “Euh, Tiergarten, hier moesten we eraf!” Door mijn omstandige verhaal hebben we onze halte gemist. Geen probleem volgens mijn wederhelft, we stappen bij het volgende metrostation af. Gelukkig is dat maar 10 minuten en een kilometer extra wandelen vanaf Ernst-Reuter-Platz. 

Einkaufspaß

Zo zien we ook eens een andere kant dan de vitrines waar we elk jaar naar staan te gapen. Na al die jaren hebben we wel een vast soort ritueel: langs de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche richting Pull&Bear, die laten we links liggen want dat is “een goedkope winkel” volgens onze stijlpoes, naar de flagshipstore van Sketchers. Daar vinden mijn Berlijnse beren soms eens iets, de eerste al sneller dan de andere. Dit keer heeft Cris prijs en twijfelt onze teddy nog over een paar sneakers. Zijn schoenen komen we straks op de terugweg wel kopen als hij er eindelijk uit is. Volgende winkel Peek & Cloppenburg of hebben we al een beetje dorst? Het wordt de Apotheken Bar in de wintertuin op het dak van ons luxe warenhuis.

Herenkleding daarvan hoeft Cris bij KaDeWe zelfs niets te passen, straks bij Weingarten wel. Wouter kijkt er net als vorig jaar naar lange broeken, maar hij twijfelt ook hier aan kleur en model. Pas wanneer de verkoper ons op halloweenkortingen attendeert, interesseren de Alberto pantalons mij ook. Na de displays met Herrenduften eindigen we terug op straat om elke parfumerie richting Monkey Bar af te schuimen op zoek naar één specifiek geurtje. Prijzen vergelijken tussen winkels en online checken tot ik er horendol van wordt: “Jezus, Maria, Jozef, gaat ge serieus op 10 euro kijken? Koopt dat nu want anders ga ik het halen voor uw godverdomde lief!” Oei, dacht ik dat nu echt luidop? 

Affenhaus

In plaats van dure parfum voor zijn nieuwe vent, koop ik hem die blitse Sketchters van daarstraks. Dan koopt Cris zichzelf een paar nette broeken in zijn favoriete tent. Zo is iedereen content. Het miezert en de avond valt dus beproeven we nog één keer ons geluk in de fancy cocktailbar. Dat deden we jaren geleden al eens met Wouter en zijn ex, maar toen de aap erbij was vingen we bot. Nu zo ongeveer rond kwart voor vier hebben we geluk en we babbelen de rest van de namiddag weg. “Wat gaan we straks eigenlijk eten?”, vragen we ons ondertussen af én waar zitten die apen nu? De vriendelijke ober beantwoordt mij die laatste vraag: “Die Aussicht können wir Ihnen bieten, die Affen heute leider nicht.” 

Wij zitten bij dit kille herfstweer ook graag binnen en ikzelf in gedachten al aan tafel in de Beef Grill Club am Leipziger Platz. Hopelijk wil ons vleeswolfje daar ook nog wel eens naartoe. “Gewoon iets kleins gaan eten,” en dan heel voorzichtig, “een tomahawk ofzo?” Tegenspraak duld ik van de jongste over zoiets niet en tijdens het laatste rondje wordt er ineens gereserveerd voor drie. Om half acht lukt nog, dan hebben we nog tijd om alle winkeltassen naar het appartement te brengen. “En kijk daar tussen het Waldorf Astoria en Motel-One ziet ge Teufelsberg liggen, daar kunnen we morgen of overmorgen eens naartoe.” Niemand sputtert tegen.

Feind hört mit

Wouter wil die Abhöranlage ook wel eens gaan bekijken, na het semi-heroïsche verhaal over mijn escapades daar met Kristof, of wat ik er hem over heb verteld. Hij vreest na onze vorige passage in het slachthuis van Hasir straks weer een gepeperde rekening, maar daar ligt op vakantie niemand echt wakker van. Apéro en vlees van de grill met een fles Black Print erbij, ééntje maar zelfs. Misschien nog koffie en een kleine digestief. En nadat ze ons van tafel doen wisselen, krijgen we de schnaps zelfs van het huis. Daarna braaf naar bed, of toch nog ééntje voor onderweg? Een laatste glas bij Lindenbräu in het Sony Center dat nog altijd in de stellingen staat. Sinds de hereniging van beide Duitslanden is Berlijn een permanente bouwwerf.

Langs het verwerende Stelenfeld wandelen we terug naar huis. De actualiteit plaatst de geschiedenis in een donker perspectief, want vandaag pleegt een Zionistische idioot volkerenmoord. Wie vandaag het slachtoffer is, wordt morgen de moordenaar. Stof tot nadenken bij het lezen van de krant, nog snel voor het slapen gaan. Na de obligate zoen, vaderlijk op zijn voorhoofd, gaat mijn zorgenkind met een zorgeloos hoofd naar bed. “Slaapwel kleine en als ge morgenvroeg gaat lopen, neem een sleutel mee!”

Dinsdag 29 oktober

Winkelen bij Hit hoeft ’s morgens niet, alleen verse broodjes bij de bakker om de hoek. Daarna wandelen we op ons dooie gemak over Unter den Linden naar Alexanderplatz om bij Kaufhof Galeria en Freizeit- & Einkaufszentrum Alexa de speurtocht naar dat ene parfum of misschien zelfs een nieuwe iPad verder te zetten. Cris speelt al een tijdje tuba zonder papieren partituren en zijn oude tablet is te klein om met een bass-instrument op schoot de muzieknoten goed te kunnen lezen. Reukwaters bij de vleet, maar niet het juiste. Of niet afgeprijsd net als die iPads waar het prijsverschil alleen maar om het BTW-tarief gaat. Een voormiddag welbesteed, winkel in en winkel uit, de jongens amuseren zich maar tot hiertoe bleek het een maat voor niets.

“Gaan we daar nog eens kijken?” vraagt de shopgrage grizzly wanneer we eindigen voor de deuren van TK Maxx. “Ik mag geen echt jassen meer kopen”, jammert de kleine beer. Nodeloze paniek, want ze vinden ook bij de merkendiscounter niks. “Van dat slenteren krijg je dorst.” Niemand spreekt mij tegen, dus stappen we onderaan de televisietoren nog een keer bij Alex binnen voor wat knabbels als compensatie voor de overgeslagen lunch. “Spicy Nachos, überbacken mit feurigen Jalapeños und Cheddar-Cheese-Soße, dazu ein Klecks Crème fraîche” is dat goed vraagt Cris? Die hebben we vorig jaar gehad toen we uit de Fernsehturm kwamen.

Ik voel me daar nog altijd week van in mijn benen en lees verder op de kaart: “Flammchips, pikant gewürzte Chips aus Flammkuchenteig mit Aioli-Dip und cremigem Kräuterquark.” Die hadden we toen ook. Wouter grasduint tussen de “Kleine Leckereien”, want die frietjes zien er volgens hem precies wel goed uit. “Alex Deluxe Style mit Trüffelmayonnaise, unserer Spezial-Gewürzmischung, milden Peperoni, Möhrenraspeln, roten Zwiebeln und frischen Kräutern.” Lekkers om te delen en natuurlijk een Berliner Weiße . “Geht das auch ohne Shuss?”, vraag ik aan de potige juffrouw die onze bestelling noteert. Ze kijkt mij aan met een verbaasde blik en vraagt: “Sind Sie sicher… Ist das überhaupt trinkbar?” Bij het volgende rondje lachen we er nog om.

Servus miteinand!

Guur en sombere weer laat de avond al vroeg inzetten boven Alexanderplatz. Wat gaan we eigenlijk eten? Zelf iets koken, probeert onze gediplomeerde keukenprins. Al twee zomervakanties op rij heeft hij voor zijn vriendjes aan de grill gestaan, dus moet Wouter in zijn korte verlof zeker niet staan koken. Cris hakt de knoop door. “We gingen toch chocolade kopen bij Rausch dan kunnen we onderweg eens gaan kijken of er plaats is in die kelder. Is het niks dan gaan we naar de winkel en maken we deze avond zelf wel iets.” Niemand moppert. Helaas is Mutter Hoppe zoals te verwachten rond etenstijd inderdaad volzet.

Dat was toen met z’n vieren wel gezellig, maar uiteindelijk ook niet zo speciaal. “Schweinehaxe serveren ook bij Georgbraü, ge weet wel daar op het pleintje aan de Spree.” Elders staat Wouter zijn hammetje van vijf jaar geleden bij Hoppe gewoon als Eisbein op de kaart. Bij de huisbrouwerij zaten we vorig jaar door de barre koude aan de schnaps en moesten bijna niet meer eten.  We wandelen dus maar verder en over de brug naar Schloßplatz aan de achterzijde van het Humboldtforum. Langs Werderscher Markt en Fransözicher Straße stappen we in een stevige tred richting Schokoladenhaus am Gendarmenmarkt wanneer Cris plots aan de noodrem trekt. Het is dringend!

Hij kan zelfs niet meer nadenken over waar of hoe, zo dringend is het. Dus loodsen we hem het Erdinger Kaffee binnen. Neem maar ergens plaats, gebiedt de kraaknet gesteven ober. “Een hoge tafel met banken?” “Maakt niet uit, kies maar.” Geen tegenspraak, dat is ook veruit de eerste keer.  “Möchten Sie etwas essen oder nur etwas trinken?” Eerst bestellen en dan naar het toilet! Mijn wederhelft een Erdinger Weißbier, niet te verwarren met Weizenbier, een pilsbier voor onze jongste en passend bij mijn karakter een donkere Erdinger Pikantus. Wanneer grote beer verlicht terugkomt bestelt hij gelijk een meter schnaps bij de geserveerde bieren. Tegen de koude! “Hier staat ook Schweinshaxe op de kaart”, probeer ik, maar over het avondeten was er al beslist en we moeten vóór sluitingstijd nog naar die luxe confiserie.

Edelkakao

Rausch is niet zomaar een chocolatier, het is een originele Berlijnse familiezaak in haar vijfde generatie. Een half uur voor ze op slot gaat, duwen we de deur van de winkel open en stappen net iets vrolijker dan anders naar binnen. Al meer dan 100 jaar produceren ze kwaliteitschocolade, niet hier in hun boetiek wel in een Schokoladen-Manufaktur aan de Wolframstraße nabij Tempelhof. Die voormalige luchthaven en ooit de luchtbrug naar West-Berlijn kunnen we bij beter weer ook wel eens bezoeken. Terwijl mijn Berlijnse buddyberen chocoladerepen staan te kiezen, leer ik dat de ondernemersfamilie in Costa Rica zelf 40 hectare cacaoplantages bezit aan de voet van de Turrialba vulkaan.

Met een paar kilo van de fijnste chocolade in een adventskalender, van elke soort in het assortiment een stick en een reep in het mandje staan we bij de kassa. Oh, bijna vergeten, de Schokoladen Likör waarvoor we eigenlijk ook kwamen! “Kräftig, herber Likör mit hohem Kakaoanteil, Wein- und Kakaodestillat.” Snel gris ik voor elk een fles uit het schapraai en reken alles af. Steek uw kaart weg Wouter, gij moogt het eten al betalen. Hij content en ik ook. Met twee blitse winkeltassen en een fortuin lichter, doen we als laatste klanten de deur van de pralinenboetiek dicht.

Na die meter schnaps heeft uiteraard niemand zin om in kookpotten te staan roeren en geen van ons drieën ook maar enig idee wat we straks zouden kunnen eten. De verstoog Metzgerei bij Hit biedt weinig inspiratie dus mag Wouter beslissen, want zijn buikje wordt weer een beetje boos. “Pizza’s uit de vriezer en ovenhapjes?”, niemand klaagt terwijl hij proviand voor een uitgehongerd bataljon van het Oekraïense leger in zijn winkelkarretje laadt. 

Woensdag 30 oktober

De jongens slapen nog wanneer ik weer om verse broodjes én croissants loop, want vandaag is dé dag. Hochzeitstag. Wouter is ondertussen ook al opgestaan, dus wordt er een nieuwe pot koffie voor hem gezet. De snurkende brombeer geraakt eindelijk ook uit bed en Wouter bakt eitjes voor het ontbijt. De magnum champagne, een geschenk op het jubileumfeest, kraken manlief en hartendief samen met hun nukkige vent bij de chocolade hartjes die ik gisteren voor hen kocht. Dag op dag 20 jaar geleden stonden er twee jonge snaken voor de Leuvense schepen van burgerlijke stand. Daarop mag zelfs ’s morgens vroeg en met drie al eens worden geklonken. Sofortiges Glück.

Nog een pot koffie en douchen, dan rijden we naar Teufelsberg om er de geschiedenis te ontdekken van het voormalige afluisterstation. Het langharige werkschuw tuig dat de site een paar jaar gelden nog kraakte is er weg. Nu beheert een team hippe jongens en meisjes er officieel de street-art gallery en baat er foodtrucks en baristakarretjes uit. Geen clandestiene raves meer, ’s zomers wel een trendy rooftopbar én Declassified. Het recent geopende bezoekerscentrum vertelt de historie van deze markante plek: “Das Geheimnis des Teufelbergs”. De 80 meter hoge heuvel is in wezen een stort met oorlogspuin waar de Amerikaanse en Britse geheime diensten tijdens de koude oorlog deze Abhöranlage inrichtten. 

Geschichte und Kontraste

Nu is het een toeristische attractie die haar faam dankt aan jarenlange verwaarlozing en mythische feesten georganiseerd door nieuwerwetse hippies en anarchistische bezetters. De schrale wind jaagt door de open constructies waar kladschilders en spuitbuskunstenaars met wisselend succes een subliminale boodschap voor fotografen of een expressie van hun gedachten hebben achtergelaten. “Gaat gij maar Stijn, ik ga al terug naar beneden.”, zegt Cris voor ik al mijn moed bij elkaar raap en achter Wouter na de metalen trap op huppel. IJskoude windvlagen rukken aan het gehavende canvas van de radarkoepels wanneer we helemaal boven staan. Impressionant!

Rond een uur of één warmen we ons op aan een Doppelter Espresso en een Heiße Schokolade eer we vanuit het Grünewald terug naar Berlin-Mitte vertrekken. Om de verliefde puber te plezieren stoppen we op de terugweg nog even bij KaDeWe. Wouter is er eindelijk uit over dat Elixir voor zijn vriend, enfin dat denkt hij toch. Als hij het nu weer niet koopt, zwaait er wat. Halverwege de namiddag staat de Berlingo veilig terug aan het appartement. Misschien mag ik mijn hartendief in de Mall of Berlin nog iets kopen, dat alleen maakt mij tegenwoordig al blij, maar verder dan twee porseleinen beren komen we vandaag niet. Zelfs al trouwt hij zelf ooit, dan nog mag hij mijn schattige teddybeer blijven.

Porzellan-Hochzeit

Als stijnpoes en stijlbeer gewassen, geschoren en gestreken zijn, heeft Cris uitgezocht hoe we met de metro bij Restaurant Bricole geraken. Elke 10 minuten rijdt er een tram en de rit duurt ongeveer 37 minuten. We kijken met drie uit naar het diner ter ere van dat porselein in Berlijn. De verwachtingen zijn hoog na de onvolprezen 19de jubilé bij The NoName want die gastronomische ervaring was subliem. Benieuwd of het culinaire genot vandaag geëvenaard of zelfs overtroffen zal worden…

Netjes opgekleed nemen we de metro naar de Senefelderstraße in het stadsdeel Prenzlauer-Berg. Ze serveren er vanavond hun bekroonde menu startend met amuses “Kürbis Manchego, Schneekrabbe Schnittlauch, Blumenkohl Kerbel, Brot & Butter.” Gevolgd door vijf voortreffelijke gangen “I. Rote Bete, Apfel, Romesco & Dill Joghurt II. Tunfisch Tomate, Kohlrabi & Imperial Kaviar III. Wagyu, Ponzu & Lauch IV. Heilbutt Königsberger, Spitzkohl, Sardelle & Kalb optional: 10gr Imperial Kaviar Auslese V. Perlhuhn Mais Royal, Sot-l’y-laisse & Pflaume.” Dan een dessert “Tea Time, Assam, Yuzu & Bitterorange”, koffie én petits fours.

Besternte Liebeskummer

Cris bestelt champagne en het menu met de supplementaire lepel kaviaar, de selectie Rohmilchkäse tussendoor en de Weinbegleitung. Fabian Fischer, sommelier en patron van de zaak, herkent meteen een connaisseur. Zijn stijlvolste aperitief komt van Lallier, een bekend maar nog nooit bezocht Champagnehuis in onze favoriete premier cru. Gaandeweg stelt hij ons de beste wijnen voor waaronder een Weissburgunder uit de schatkamer van Jozef Milz in Trittenheim. Aan de voet van de Trittenheimer Apotheke, een wijnberg waarop de naam in grote witte letters pronkt, hebben we ooit eens met de camper gestaan. Een uitgelezen Barolo wisselt af met een Pieds Rôtis uit Chinon, waar we in lang vervlogen tijden ook al eens aan het middeleeuws kasteel hebben overnacht.

Geen eurocent is mij te veel om nog één keer zorgeloos gelukkig te zijn en te genieten van iets wat ons drieën verbindt: topgastronomie en onvoorwaardelijke vriendschap. Het eerste mag al eens wat kosten, het tweede is onbetaalbaar. De gerechten en de bijpassende wijnen, die de zwierige jongeman ons schenkt, zijn minstens even subliem als het diner vorig jaar. Wouter vraagt zich bij de kaas al af wat dit feestje weer kosten gaat. “Als het niet veel duurder is dan The NoName ben ik al content…”, maar met 29 euro per lepel kaviaar heeft onze lieverd al een donkerbruin vermoeden dat het nog exuberanter wordt dit jaar. “Schattebol, ge weet toch dat we u graag zien en gij zijt mij zelfs véél meer waard.” Dat weet hij wel, maar toch Stijntje…

Papier-Hochzeit

In tegenstelling tot het jonge Slavische koppel dat letterlijk hun laatste eurocenten op tafel telt, betalen wij gezwind met de kaart. Afgaand op de discussie aan de toog zijn onze sommelier en barman Jan Rethemeier ook al 20 jaar getrouwd. Toch vierden ze 5 dagen geleden amper hun eerste huwelijksjaar en staan nu over het natellen van die berg kleingeld te discussiëren alsof ze achterwaarts een motorhome moeten parkeren. Wouter lacht om mijn gevatte mopje, zijn gaydar had hem dat al lang verteld. Een fooi krijgen ze van ons contant. Want we verslikken ons bijna in de schnaps bij de koffie omdat het Duitse bakje weer automatisch 10 procent op het totaal voorstelt. Als afsluiter offreren ze ons nog een fles champagne, dat kan er wel van af.

We stappen terug de metro op en sporen richting Brandenburger Tor om met een zedige zoen en een stevige knuffel in bed te kruipen. Het besef daagt dat onze week uitgesteld vakantiegeluk al halverwege is. Straks zit iedereen weer in zijn eigen kot, of hij op een ander, en daar word ik nu al mistroostig van. Dat worden muizenissen voor een slapeloze nacht en morgen weer opstaan met een duffe kop.

Donderdag 31 oktober

Wouter ziet ’s morgens de bui hangen, maar zijn therapeutische openhartigheid droogt mijn tranen eer Cris wakker wordt. Mijn hoofd staat er niet naar om zelf iets anders dan de Hackische Höfe voor te stellen, zelf ook niet wetend wat daarvan te verwachten is. Eindeloos verhalen memoriseren in het Tränenpalast lijkt mij niet meteen iets voor onze compagnon-de-route. Uren verslijten aan het Stasi– of Gestapo-verleden interesseert Cris waarschijnlijk ook niet. Nochtans stelt mijn vechtgenoot het voor omdat hij na 20 jaar huwelijk weet dat zoiets mijn wankelmoedigheid wat zou verzetten. Ik laat het initiatief op de voorlaatste dag Berlijn ook gewoon over aan hen.

Koffie graag, maar ontbijten hoeft voor één keer niet. Onze teddybeer zijn buikje is na het culinaire orgasme van gisterenavond nog altijd blij. Wouter weet nog altijd geen blijf met het voor hem onverklaarbare verdriet van zijn ouwe kameraad. Net voor we de metro naar het Illuseum nemen, pak ik hem eens rond zijn middel vast en fluister in zijn oor: “Het is OK, ça va wel nu.” Cris heeft er het raden naar. Hoogtijd om zinsbegoochelingen en andere mindfuck’s te gaan ontdekken, van zodra we binnen mogen want door het barre weer is het bij alle binnen-attracties redelijk druk.

Kunst trifft Technologie

Tijdens het bezoek aan Teufelsberg had Cris de Artivive-app al op zijn iPhone geïnstalleerd, om analoge kunst digitaal tot leven te wekken. Een graffiti artiest tekende daar een vos op de muur en als je door de camera van een smartphone kijkt begint dat beest plots te lopen. De ene spuitbusschilder is duidelijk de andere niet. De curator van het Illuseum maakt dankbaar gebruik van die nieuwerwetse technologie om het beeldverhaal van Alice in Wonderland van een extra dimensie te voorzien. Bij het binnenkomen lijkt het alsof de installaties eigenlijk voor gezinnen met kleine kinderen zijn bedoeld, maar we hebben ons toch kostelijk geamuseerd. Zelfs hun mopperkont denkt aan het eind, “verdorie dat was nu wel rap gedaan.”

Drie blauwe paaltjes te midden van het rariteitencabinet met in hetzelfde blauw tegen de muur een grote vierkante plaat trekken onze aandacht. Ik volg het voorbeeld van een opa wiens kleinzoon bij die paaltjes heeft gestaan, terwijl de oma op afgemeten afstand met haar gsm een foto maakt. Eigenlijk zonder idee van wat de bedoeling is, maar met het motto “Doet ook eens zot, dan lijkt het ten minste of ge u amuseert.” “Wouter ga daar eens staan”, zegt Cris en “hou uw hand eens zo, nee hoger, ja wacht…” Het wonder van de optische illusie is geschied en de gibberende teddybeer heeft dagen later nog altijd plezier met zijn “Klein Stein” nadat Cris zijn twee pubers in een fantastische trompe l’oeil vereeuwigd heeft.

Aktuelles Nutzungskonzept

Na het kinderlijk vermaak gaan we op zoek naar Jugendstil rond de aaneenschakeling van binnenpleintjes achter de Hackischer Markt. Hun rijke geschiedenis voert terug naar de Joodse diaspora in de 19de eeuw en de Neue Synagoge op de Oranienburger Straße. Later ontwikkelde zich daar een florissante textielnijverheid en dat resulteert vandaag nog steeds in maak-ateliers en hippe boetieks van moderne creatievelingen. Plots piept er iets wanneer ik zo een winkel binnenstap. Zonder daar verder bij stil te staan, snuisteren we wat rond en kopen voor Wouter een Billy Belt. Bij het naar buiten gaan klinkt opnieuw dat schrikwekkende gegil. Iets aan mijn lijf zet het diefstalalarm dus af.

De boosdoener blijkt een riem die Cris aan zijn huisband gaf omdat de broek mij van het gat af zakte. Er kan qua bijkomen en gewicht dus wel een late lunch van af. Daarvoor lopen we terug naar Blockhaus op Alexanderplatz en warmen op aan een portie huisgemaakte soep en smullen van een paar stevige hamburgers. Langs Checkpoint Charlie wandelen we naar weer een parfumerie. Dit keer niet voor de twee beren of aanhorigheden, wel voor de mama van Wouter zijn zorgenkind. Die zijn malheuren domineerden een jaar geleden een ganse week Berlijn. De mama wil nu graag een paar flacons van Frau Tonis haar artisanaal reukatelier. Que sera, sera.

Exotik in der Stadt

“Ik wacht wel buiten.” “Ge kunt mee binnen Stijntje, hier staat zo geen beveiliging.” Maar eigenlijk wil ik gewoon bij het Trabi-museum gaan kijken of het de moeite is. Tegen dat mijn twee beren buiten komen oogt de cocktailbar ertegenover interessanter omdat één van ons drieën plots weer pipi moet doen. Een vrolijke Caraïbiër in Johnny’s Bar serveert Espresso Martini’s en dat is het perfecte vieruurtje na de burgers. Het vriesvak zit nog half vol ovenhapjes van twee dagen geleden, die eten we vanavond op tijdens het blinde bierproefspel dat we van Wouter voor kerstmis kregen. Die obscure pilsjes nemen we alleszins niet terug mee naar huis, Berliner Weiße misschien wel. 

Het is nog maar een kleine kilometer naar het appartement dus gaan we gewoon te voet dan kunnen we ineens al wat Duitse rommel kopen voor thuis. En extra Campari want we kochten hij Hit aan een spotprijs nog maar zes flessen. Die staan hier bijna tien euro goedkoper dan in de Colruyt en Wouter zijn broer stuurt dat zijn madam er ook wel een paar wil. Ik riskeer het niet meer met die piepende broeksriem, maar er is hier ook geen poortje stelt onze compagnon mij gerust.

Morgen is het al onze laatste avond hier en misschien wil ik toch nog ergens iets deftigs gaan eten met mijn Ersatz-gezin, bedenk ik tussen de flessen Campari en de Knödeln door. Zouden we Pots nog eens durven proberen? Cris was er de laatste keer minder enthousiast. Wat we de rest van de dag doen, zien we morgen na het ontbijt wel. De eerste kerstmarkt gaat ’s avonds open op Potsdamer Platz. Wat mij betreft blijft een namiddagje Tropical Islands een optie, maar de Freikörperkultur in de wellness is een brug te ver voor onze beschroomde vriend. Cris en “Klein Stein” zullen het weekend erop wel eens ergens naar een échte sauna gaan…

Vrijdag 1 november

Het is vannacht een stuk kouder geworden en er jaagt een ijzige oostenwind. Liever dan naar dat waterpretpark te rijden, gaat mijn compagnie kijken naar een nog niet eerder ontdekte winkelgalerij. Die opende ooit als de “Potsdamer Platz Arkaden”, maar noemt zich sinds een opfriskuur The Playce. Zelf maal ik er niet meer om en terwijl zij in speelgoedwinkels speuren naar iets leuks voor stiefdochters of petekinderen stel ik mij de vraag of we na al die jaren uitgekeken raken op onze heimatstad? Waarschijnlijk gaan we volgend jaar noodgedwongen terug met twee op congé omdat er iemand belangrijker in zijn leven is. Dat vooruitzicht maakte mij deze zomer al niet blij, het Zwickelbier in het Paulaner Wirtshaus vandaag gelukkig wel.

Onderwijl we met een pot blond schuimend bier voor onze neus zitten, even polsen bij mijn metgezellen omtrent het laatste avondmaal. Wouter zat vijf jaar geleden samen met ons en Lennert al eens bij Pots. Hij hield er fijne herinneringen aan over en zegt niet neen. Als het überhaupt nog lukt, reserveer ik een tafel. Het restaurant bij Ritz-Carlton is duidelijk Mutter Hoppe niet, dus dat is gauw beslist. Om 19u30 mogen we nog één keer in stijl uit eten gaan en dan zit onze misschien wel allerlaatste week samen er bijna op. Bijna is nog niet, want er valt nog een druk bezochte kerstmarkt te bekijken en in de Mall of Berlin misschien een laatste afprijzing te versieren. Daarna hebben we een date met Maximilian Kraft, weer een vlotte en belezen sommelier.

Kragenvarianten

Ik laat mij verleiden om naar mijn favoriete hemdenwinkel te gaan kijken en daar hangt wel iets in de rekken. Maar de juffrouw van Olymp maakt mij erop attent dat het modelletje dat ik pas eerder aan de grote kant is aan schouders en kol. “Vorher trug ich Größe 44 Comfort Fit, habe aber in den letzten Monaten etwas abgenommen…”, probeer ik het uit te leggen. Ze laat mij een kleinere taille met langere mouwen passen en heeft uiteraard gelijk. Dat hemd zit als gegoten. Maar eigenlijk wilde ik het andere motiefje dus neem ik ze toch allebei, want misschien kom ik van snoepen uit miserie straks weer wat extra kilo’s bij.

Wouter geeft gretig stijladvies over hetgeen ik in het pashokje aantrek en wij op onze beurt goeie raad aan hem. “Pak maar mee, ge moet nu ook niet meer kijken op een cent. Kom geef hier ge krijgt die pull van mij.” Een klantenkaart van de winkel? Nee die hebben we niet. We zijn toeristen en vertrekken morgen naar huis. Als we ons ter plaatse registreren krijgen we toch een percent en een accessoire cadeau, een sjaal, een stropdas, kies maar uit. “Dann gib mir wohl einen Gürtel”, als we straks uit eten gaan zakt mijn broek ten minste niet meer af en piept er niets. 

“Stijn betaal in twee keren en laat hem eerst registreren, dan heeft hij ook een gratis riem.”, feezelt Cris. Gniffelend gris ik mijn winkeltas van de toonbank en laat hem ook bij de kassa aanschuiven. Met een zoveelste lading nieuwe kleren zijn we onderweg naar de allerlaatste winkel wanneer plots de telefoon overgaat. Klaas en Joeri zijn in Oostduinkerke aangekomen. Die gaan een weekendje uitwaaien terwijl wij onze helft van de tweeling nog wat verwennen. Bij de merkenmode van Wormland laten we de eer aan hem, tenslotte kan zijne “Klein Stein” straks het laatste avondmaal nog trakteren.

Abendkarte

De resterende ovenhappen uit de vriezer moeten opgegeten of morgen weggesmeten want ze mee naar huis nemen is geen optie. “Steek ze maar in de oven, het duurt nog wel een beetje voor we gaan eten.” oppert iemand wiens buikje al niet meer zo blij is. Een late apero is waarschijnlijk niet het slimste idee, maar we hebben allemaal een petit creux en daarmee willen we niet op de rode loper voor de imposante draaideuren van het Ritz staan. De eerste keer dat we hier met Wouter en zijn vorige lief passeerden, voelde iedereen zich plots underdressed. Toen moesten we in allerijl gaan shoppen, dit keer zijn we erop voorzien.

Een waakzame Robbedoes kijkt al in onze richting vanaf het moment dat we één voet op zijn tapijt zetten. “Guten Abend. Wir haben bei Pots reserviert…” We weten best dat het naast de majestueuze marmeren trap door achteraan op het gelijkvloers is, maar toch laten we ons beleefd voorgaan. “Bitte folgen Sie mir, das Restaurant finden Sie links…”

Überraschungsmenu

Een deerne in mantelpak neemt de jassen aan en brengt ons in de koperkleurig verlichte zaal naar een tafel. “Unsere Küchenteam interpretiert Deutsche Klassiker und Spezialitäten neu in einem kulinarisches Erlebnis mit Deutscher Weine und unvergesslichen Köstlichkeiten.” Benieuwd wat Maximilian ons over zijn Weinbegleitung allemaal te vertellen heeft. Véél zo blijkt. Wouter herinnert zich een diner bij Arenberg. Daar was ik zo slim om aan Tom Dillemans een bijvraag te stellen over zijn bijna academische traktaat. Die fout gaan we hier niet maken terwijl de sommelier ons zijn Rosé Sekt van het aperitief voorstelt.

Blijkbaar hebben ze overal de Deutsche Brotkultur en de Feinbäckerei herontdekt, dat lijkt tegenwoordig een vast onderdeel tussen amuses en gastronomisch menu. In strak tempo volgen een selectie haute cuisine variaties op klassieke Duitse gerechten. Die zijn om duimen en vingers bij af te likken en de bijpassende wijnen absoluut top. De schnaps bij de koffie achteraf wordt ons hier ook weer aangeboden door de deerne in mantelpak. Aan het eind van de avond zijn alle buikjes weer veel te blij, maar dat kan ook aan die ovenhapjes hebben gelegen.

Pots blijft al jaren sterrenloos terwijl hun keuken wel een vermelding verdient. Maar vanavond hebben ze op amper twee uur tijd het ganse diner van aperitief tot digestief met ons afgewerkt. Dat tempo mag volgens Michelin waarschijnlijk ook wat meer à l’aise in plaats van met nog doorgedrevener Deutsche Grundlichkeit. Ik heb er alleszins geen seconde spijt van en mijn vriendjes gelukkig ook niet. Cris betaalt en Wouter klaagt zelfs niet meer dat hij weeral wordt verwend. De liefde van de man gaat door de maag, iedereen content.

Zaterdag 2 november

De wekkers op de iPhones maken al vroeg kabaal, want vóór 10 uur moeten we onze sleutels terug inleveren bij het verhuurkantoor. De laatste vaat staat in de machine en er werd nog snel met stoffer en blik wat opgekuist, de echte poets is voor de firma. “Alles ingepakt? Kasten leeg? Niks vergeten?” Een laatste check en dan met de aardig toegenomen karrenvracht bagage naar beneden. Ik rep me met het huurcontract en de beide sleutelsets in de hand naar de Berlingo om vlak voor de deur in te kunnen laden. De extra spullen erin krijgen, lukt maar net. Alles was in orde en de factuur vooruitbetaald. “Vielen Dank. Vielleicht bis nächstes Jahr.” Que sera, sera.

Omdat we nog willen gaan ontbijten parkeer ik nog ergens langs de straat met een ticket. Onze geliefde fietsenwinkel annex koffiebar is net als Mutter Hoppe dé hotspot geworden, minder voor toeristen dan voor expats en andere yuppies. Er is zelfs geen plaats meer voor drie verloren zielen om een half uur rechtstaand te wachten tot er een tafel vrij komt. Na de gebruikelijke discussies tussen man en manlief, waar onze schuchtere jongen ongemakkelijk van wordt, laten we het daar voor wat het is. Cris hoeft al niks meer en mijn goesting is ook door. Alsof hij bang is dat het aan hem ligt, zegt Wouter dat hij ook niet direct iets nodig heeft deze morgen. “Lieverd trek het u niet aan, dat gaat al 20 jaar zo.”

Stiekem wil hij voor we in de auto stappen natuurlijk wel nog ontbijten en zijn buikje is waarschijnlijk zelfs al net zo boos als zijn zorgelijke kameraad. We lopen terug naar Bäckerei Bich Ha waar ik deze week broodjes kocht. Daar kunnen we ook iets hartigs of iets zoets krijgen met een sapje of een kop koffie erbij. Zelfs pistolets met een spiegelei en een schnitzel liggen daar in de koeltoog klaar. Dat lijkt Wouter en zelfs Cris nu toch wel weer iets, ik hou het op roggebrood met Frischkäse en Raucherlachs. 

Auf wiedersehen

De blauwe ochtendlucht straalt en de herfstzon klimt zelfs samen met de grote Welt-ballon vol toeristen naar omhoog. Toen we van Frau Tonis kwamen stond die aan de grond wegens te veel wind, maar 150 meter hoog in een gondel hangen zou sowieso niets voor deze oude jongen zijn. 30 euro per persoon nog te na gelaten. Een laatste keer tussen de betonblokken van het Holocaust monument lopen voor een selfie in het fotoboek en dan zijn we toch maar weg naar Rinteln om in te checken bij Hotel Brückentor voor een kamer met een risicoloos ontbijt.

Het is er bijna winters koud en omdat we de vakwerkhuizen willen gaan bekijken, wandelen we diep in onze jaskragen gedoken al eens naar het centrum. Daar staat in de winkelstraat en op de pleintjes tot onze grote verrassing een Herbstmesse opgesteld. “Fünf Tage voller Spaß, Spannung und Unterhaltung inmitten der historischen Altstadt.” Glühwein, meters Bratwurst en adventskalenders vol schnaps, het lijkt verdacht veel op een kerstmarkt. Cris reserveerde onderweg in de auto voor vanavond al een tafeltje in de Bodega, daar gaan we dan ook ineens naar op zoek. Morgen wacht ons een lange rit naar huis, dan zien wij eindelijk ‘onze’ Billy terug en Wouter zijn nieuwe gezin. Alles went, behalve een vent – dixit Yvonne Kroonenberg.