We proberen al even tijdens een champagne weekend in Aÿ binnen te raken bij Bollinger. De huidige keldermeester is er conciërge van bijna 200 jaar familiegeschiedenis en een even lange parelwijntraditie. Tobias en ik vatten na ons eerste bezoek samen aan Aÿ het plan op om dat gerenommeerde huis eens te bezoeken. Maar dat blijkt niet zo simpel vermits ze enkel op weekdagen gasten ontvangen voor een rondleiding met proeverij.  Zelfs al is ‘a bottle of Bolly’ met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet de beste champagne in town. Het is sowieso de meest iconische dankzij Absolutly Fabulous.

Op een blauwe maandag ontketenden Jennifer Saunders en Joanna Lumley een kleine marketingrel. Eerst het merk uitdrukkelijk vernoemen in de TV-reeks en vervolgens gratis booze vragen. Britse humor en Franse savoir vivre clashen wel eens vaker en de nukkige wijnbouwer in Aÿ stuurde het olijke duo wandelen. Schooi maar bij Veuve Clicquot, moet de toenmalige Bollinger-telg hebben gezegd, wij houden ons daar niet mee bezig. Wat Saunders dan ook prompt deed want in het eerstvolgende seizoen werd er zowaar bubbly uit Reims achterover geslagen.

A bottle of Bolly darling

Pas toen er een nieuwe marketingmanager bij Bollinger aan het roer kwam, zag het poepchique huis haar fout in. Die stuurde hen ter stond een pallet champagnekratten op en Bolly kreeg terug air play. Er werden van de Ab Fab-reeks vijf seizoenen ingeblikt, goed voor 32 afleveringen en 7 speciale edities met Eddy en Patsy. De serie liep van 1992 tot 2012 en er kwam zelfs een spin-off movie uit in 2016. De serie brak alle records met bij 10 miljoen kijkers op haar hoogtepunt. Zelfs in Frankrijk kwam de reeks in een gedubde versie op de buis als Absolument Fabuleux.

Joanna Lumley is ondertussen de 75 gepasseerd en Jennifer Saunders, destijds verantwoordelijk voor het script, is bijna 65. Zelf zegt ze dat de reeks vandaag niet meer zou opgenomen worden omdat er letterlijk tegen alle heilige huisjes werd geschopt. Dat ze nooit politiek correct of woke waren, is tot op vandaag dan ook een deel van hun succes. Alleen al daarom wil ik ooit wel eens bij Bollinger gaan kijken, geen idee wat Tobias ertoe bezielt.

Vrijdag 11 november 2022

We dachten al eens een keertje slim te zijn door een visite te boeken op de brugdag van Hemelvaart. Toen kwamen we van een kale reis terug. Naar het jaareinde toe zullen Cris en ik ver door onze voorraad heen zitten, dus wordt er een vakantiewoning gezocht voor het verlengde weekend van wapenstilstand. De gekende adressen blijken volgeboekt, enkel Gîte le Val d’Ay is nog beschikbaar én bij prijs. Misschien best nu al een schoolvakantie prikken om eindelijk op een weekdag aan die ‘bottle of Bolly’ te geraken? Er komt sowieso een volgend champagne weekend in Aÿ en dan mag onze darling ook mee.

Ik heb even over de middag een bezoek gepland bij Comtesse Lafond in Epernay. Château de Pékin blijkt ooit een woonst van Eugène Mercier te zijn geweest, met wat verder op de Avenue de Champagne een fabriek. Het pand werd in recente jaren opgekocht door een wijnbedrijf uit de regio van Bordeaux, Baron Patrick de Ladoucette. Ze begonnen er een nieuw label te produceren vernoemd naar de grootmoeder en gravin, meteen een schot in de roos. We mogen in de wijnkelder zelfs eigenhandig een fles sabreren. Dat heet: Tobias tikt de kurk met muselet en het laatste ringetje glas van de flessenhals af. Zwaarden en glaswerk wil je mij liever niet in handen geven, daar komen accidenten van.

Le Val d’Ay

Met een paar kratten vintage en iets voor direct gebruik komen we tegen het afgesproken uur aan bij ons verblijf. De eigenares woont ernaast en troont ons mee naar binnen. Encore des questions? We staan daar wat onwennig in de woonkamer te dralen eer ik uit mijn vocabulaire geraak. Geen makkelijke oefening zo na een uitgebreide proeverij. Wat wilden we nog weten… De kamers die zijn boven en iets over de waarborgsom. En hoe we zondag de sleutel terug af mogen leveren. Er staat geen uur op ons vertrek en het mag gewoon bij haar in de brievenbus want de gîte is na het weekend niet meer verhuurd. Nog een tip voor een restaurant deze avond? Mevrouw Garçia heeft voor haar gasten een bundel samengesteld, daarin vinden we vast wel iets. Ze raadt ons wel ‘Instant Terroir’ aan, het gastronomische restaurant bij Pressoria.

We gaan ernaar op zoek, maar er heerst onduidelijkheid. Aan de gevel wordt ‘Instant Terroir’ geafficheerd terwijl het menu in de vitrinekast ‘Carte sur Table’ zegt. Bellen naar het nummer op de kaart brengt geen soelaas en voor vanavond zoeken we nog iets. We stappen om de hoek binnen bij het nagelnieuwe bezoekerscentrum. De dartele baliejongen ziet er geen graten in voor ons naar de chef van het restaurant te telefoneren. Een tafel voor drie vanavond tegen een uur of zeven? Sans soucis. En voor ons gelijk drie tickets voor een voyage sensoriel au coeur du Champagne.  Je hebt makkelijk een paar uur nodig zegt een iets minder frivole man achter het comptoir. Daarvoor komen we morgenmiddag terug. Visite et dégustation? Evidement!

Het gastronomische luik werd wegens coronaperikelen in de horeca kort na de opening al geruild voor een bistro-menu. Dat deert ons allerminst, het gaat veeleer om de camaraderie.  Na het copieuze diner en een paar passende flessen bubbly bij de gerechten, verrassend genoeg staat er niet één uit Aÿ op de kaart, vallen de nevels als sluiers erwtensoep over de verlaten straten. Dichte mist dempt onze voetstappen en stemmen in het donker op de terugweg naar de gîte. Bedtijd of nog een spelletje? Framily-time met Tobias, één van de jongens die we als deel van onze familie zien.

Zaterdag 12 november 2022

Na het ontbijt reppen we ons richting Egrot, volgens hetgeen ik van een vroegere visite onthield is dit het jongste maison in het dorp. De vrouw des huizes ontvangt er een internationaal gezelschap en Anglais, impecable. Het blijkt dag op dag zes jaar geleden dat Cris en ik hier voor het eerst waren. Halverwege de Engelstalige rondleiding door een van de medewerkers ligt het op ieders lippen: doe uw uitleg in het Frans alsjeblieft! Terloops vertalen Cris en ik eens iets voor een stel Duitse toeristen of herhalen een stukje verkeerd uitgelegde oenologie voor Tobias. Habitué zijn in de streek heeft wel wat. Na de degustatie dis ik een oude foto uit mijn iPhone op om Elisabeth te bewijzen dat we haar uitgelezen brut extra wel al even kennen. Mais c’s pas vraie, c’était quand? Ce jour ci en 2016.

De toeristen bedanken de gastvrouw en poetsen de plaat. Wij wachten geduldig met een glas in de hand tot de kratten uit de kelder worden gereden. Cris rekent af, Tobias en ik sleuren de bestelling mee naar gîte, onderweg eens wisselend om het gewicht te kunnen torsen. Nog tijd voor een kop koffie en een koek of een blikje fris en daarna wandelen we langs het Marne-kanaal terug naar Pressoria waar de frivole jongen ons verwacht.

Het bezoekerscentrum is beslist een aanrader: zelfs wie al elfendertig wijnhuizen en champagnebedrijven met uitgebreide rondleiding heeft bezocht, kan er altijd nog wel iets bijleren. Bijvoorbeeld hoeveel druk moet je uitoefenen om druiven te persen zonder de pitten en steeltjes te pletten? Afgezien van de oenoëducatie zit het ook gewoon keigoed in elkaar, modern opgevat, interactief bij momenten en aan het eind een proeverij zonder aankoopmogelijkheid. Perfect voor wiens bankrekening al geplunderd werd of wiens kelder nog vol zit van een vorige trip.

Bulles du jour

Vanavond gaan we uit eten bij Rotisserie Henri IV, maar nu is het tijd voor een drie-uurtje bij La Frigousse. Een alleszins voor ons nieuwe conceptstore op het marktplein van Aÿ, waar je bokalen terrines of escargots, koffie met zoetigheden en champagne kan kopen of er ter plekke van genieten. Dat doen we graag, ratafia om van te nippen met wat toasts en hartige happen en een bottle of bubly tegen de dorst. Twijfelden we eerst nog of de zaak hier feitelijk wel open was, dan zit ze stampvol tegen dat wij er vertrekken.

Zondag 13 november 2022

Terwijl we gisteren zaten te aperitieven in het nieuwe zaakje van Aÿ, boekte ik nog een afsluiter van het weekend: gewoon een degustatie even na de middag in de boutique van De Venoge, op de Avenue de Champagne. Een fancy huis dat we zelf ook nog niet kennen. Na het ontbijt en een mistige ochtendwandeling pakken we onze koffers en droppen de sleutels in de brievenbus van onze gastvrouw. Hier komen we graag nog een keertje terug. De best wel overprijsde flessen gaan op een zondag schijnbaar vlotjes over de toog dus nemen wij ook nog maar een kratje Cordon Bleu Extra Brut mee. Cadeautjes voor een jarige of één van de vriendjes in de troeteldierentuin. In het beste geval drinken we ze tijdens een weekendje weg gewoon samen met Wouter en Tobias uit…