April 2006

De reisroute via Google

Vrijdag 7 april

We hebben onze oude Transit nu bijna een half jaar en vinden zelf dat het aardig gelukt is om hem terug in toonbare conditie te krijgen. Het had wel wat voeten in de aarde. Als je – zelf geen bal van automechanica kennende – een dertig jaar oude motorhome koopt voor een spreekwoordelijke appel en een ei, dan kan het al eens gebeuren dat er nadien wel een beetje werk aan is, eens het eerste enthousiasme is geluwd. De cabine moest helemaal onder handen worden genomen: ontdaan van verweerde laklagen de roestige delen eruit slijpen, om vervolgens door een semiprofessionele helpende hand netjes terug bijgewerkt en opgespoten te worden. De neus zag er ten miste toch al terug fantastisch uit!

Voor de opbouw een welverdiende opknapbeurt krijgt, willen we nu eindelijk eens doen waarvoor we de mobi in de eerste plaats gekocht hebben: genieten van enkele snipperdagen. Geïnspireerd door een Vakantiegenoegens uitgave met rondritten voor de motorhome, trekken we een weekendje naar de Eifel. Niet te ver van huis, zo een eerste keer, maar toch net exotisch genoeg om de vakantiesfeer te proeven. En wat is er voor een koppel jongens leuker dan dit vakantiegevoel te delen met enkele vrienden…

Wesley, een trouwe steun en toeverlaat heeft eerder al het genoegen gehad om in onze rammelbak te logeren, ter gelegenheid van eerder alcoholische uitspattingen in het polderdorpje Doel en voor een smokkelbezoek aan Luxemburg. Aangezien de knaap niet te begaaid was om ook de handen uit de mouwen te steken tijdens het bouwen van de carport voor onze mobi, willen we hem uiteraard ook belonen voor zijn noeste arbeid. Dus haasten we ons in zijn gezelschap naar Hasselt, waar we zijn vriendin aan het station nog moeten oppikken om verder oostwaarts te reizen.

De dame in kwestie had al veel over onze ‘mollieboon’ en de daaraan verbonden restauratiewerken gehoord, maar had de oldtimer nog niet gezien toen ze op de uitnodiging was ingegaan. Niet in het minst verrast door het geluid van een pikdorser en de verschijning van een half automuseum, staat de jongedame perpleks wanneer we bij het stationsplein van de provinciehoofdstad komen aangetuft. Met geveinsde verontwaardiging om een spontane uitroep van ontzetting omtrent het gedateerde uiterlijk van ons schatje, mag de deerne vooralsnog aan boord klimmen en vervolgen we onze koers naar onze eerste étappe in de Duitse Eifel: Gerolstein, waar het betere sodawater voorverpakt uit de vulkanische rotsen bruist.

Volgens het boekje van Vakantiegenoegens moeten we met de camper kunnen overnachten aan het Freibad van Gerolstein. Het is al laat en donker wanneer we na een kleine 200 km in de buurt van onze eerste bestemming komen. Mevrouw Mio stuurt Cris van de ene ‘pijpekop’ naar de volgende, voor mij is het duidelijk: we komen hier vannacht niet meer weg. Maar met het gemak van een kinderbuggy keert mijn geliefde de Transit om en staan we plots voor het openluchtzwembad en sportcentrum van Gerolstein. Eindelijk. De servicemogelijkheden voor ‘Wohnmobile’ die ons lokten, zijn een geheimzinnige sanizuil die afgesloten lijkt. Nog nooit zo een spelement van kortbij gezien, laat staan te weten hoe het werkt, laten we het ding voor wat het is en zoeken een zo horizontaal mogelijke positie voor onze mobi.

Na een eenvoudig maal en wat gewring met zijn vieren rond de tafel, maken Cris en Stefanie zichzelf en de mobilhome op voor de nacht. Nog niet helemaal bekomen van een voor mij behoorlijk stresserende rit, vatten Wesley en ikzelf een nachtelijke verkenningstocht aan naar het centrum van de stad. Duvel, onze Beagle, heeft zijn beste Duits bovengehaald en staat klaar om de Eifel te annexeren. Het blijkt een stevige wandeling naar beneden, onderweg opgeschrikt door een schermutseling waarbij een aangeschoten bezoeker op onvriendelijke wijze kennis maakt met het asfalt voor de deur van de plaatselijke Bierstube. Bij nacht ziet de winkelstraat en de rest van deze stad er maar desolaat uit. We keren op onze stappen terug – niet helemaal zeker dat we de mobi en onze respectievelijke geliefden nog terug zullen vinden. Maar Duvel wijst ons de weg, of dat hopen we dan maar…

Zaterdag 8 april

Al vroeg word ik gewekt door af en aanrijdende auto’s. Ouders droppen hun kinderen bij het ‘Freizeitzentrum’, aan hun kleding te zien voor de zaterdagse judo-, balet- en andere trainingen. Wanneer ik snel even rond de mobi loop, Duvel moet een ochtendplasje maken, valt het me op dat onze verswatertank deze nacht ook al een plasje heeft gemaakt. De aflaatklep sluit niet meer helemaal, waarschijnlijk is het leertje in die koperen kraan ook dertig jaar oud. Dit moeten we dan maar eens vervangen, denk ik bij mezelf en wanneer de hond klaar is gooi ik de deur open en begroet ik luidruchtig mijn nog ontwakend gezelschap.

We pakken in en wanneer de drukte op de parkeerplaats enigzins voorbij is, verlaten we onze overnachtingsplaats om terug te keren naar het centrum waar Wesley en ik gisteren een grote parking zagen tegenover het plaatselijk warenhuis. Na de inkopen, een stevige kop koffien en vers ontbijt met Duits brood en speeswarijen vatten we de klim aan naar de burchtruïnes. Boven heb je een mooi uitzicht op het nijverheidsstadje dat er zelfs in de lentezon maar een beetje grauw bij ligt. Beneden in de winkelstraat heeft het Italiaanse ijssalon haar terrasje in de eerste zonnestralen opgesteld, we kunnen er niet aan weerstaan. Tegen de middag voert een kille wind ons terug naar de mobilhome.

Wat staat er nog op het programma? Ik wil wel eens gaan kijken naar de vulkaanmeren van Daun. Enige ideeën later – dat voordeel heb je wanneer je met een motorhome op ‘voyage’ bent – zet Cris koers naar Altenahr. Wesley was er al eens eerder en kan ons het bezoek ten stelligste aanbevelen. Helemaal geënthousiasmeerd door de voorspelling dat de burchtruïne ginds wel de moeite loont om ze te bezichtigen, tuffen we aan een gezapig tempo noordwaards. Onderweg honderduit herinneringen opdissend van zijn eerdere bezoeken aan het Ahrtal, vangt Wesley helemaal mijn interesse wanneer ik verneem dat er een wijnkelder is met proeverij en verkoop.

Altenahr lost meer dan onze verwachtingen in. Hoewel het op minder dan twee uren rijden van onze thuis gelegen is in een uitloper van de Eifel, lijken we mijlen ver van huis. Het diep ingesneden rotslandschap, de borrelende Ahr en de oude vakwerkgevels met houtsnijwerk geven je het gevoel dat je ergens in Tirol bent. Cris parkeert de mobi vlak aan de rivier op een betaalparking, een beetje weg van de weinige auto’s die er staan op het tweede deel van de parking onder de spoorwegbruggen door. Geruststellend komt Wesley terug gestapt van de wijnkelder: het zal vandaag geen probleem zijn hier te overnachten. Morgen gaan we proeven.

Wanneer we de omgeving wat hebben verkend en nog wat hebben gegeten, besluiten we de lokale horeca wat te doen verdienen. Veel hotellejes en restaurantjes, maar weinig cafés die vanavond nog open zijn. Aan het einde van de Seilbahnstraße vragen we de waard of het mogelijk is met de hond binnen te komen. Geen probleem. Aan een tafeltje bij de nephaard keuvelen we de avond weg. Op gestelde tijdstippen laat de grijze man een handvol schuimende kragen aanrukken vanachter zijn toog en een roemer parelend frisse Ahrwijn voor de ‘Fraulein’. Wat later op de avond volgt de Schnaps en onze gastheer verblijdt zich eraan dat ook Duvel zijn vuurwater lust !

Wesley en ik beginnen met een slaapmutsje in de hand nog aan een nachtelijke wandeling, maar al snel liggen we naast onze gezellen, net als de hond in de mobi te ronken.

Zondag 9 april

Wanneer het bier en de Schnaps uit onze hoofden verdreven is, zoeken onze vrienden de plaatselijke bakker op. Het lentezonnetje is vanmorgen ook weer van de partij en met zijn vieren bezetten we een tafeltje op het Gaspari-terras. Terwijl Duvel ongeduldig om onze tafel heen draait, bereiden wij ons met een grote mok koffie mentaal voor op de tocht naar de burchtruïnes die hoog boven de Ahr uittorenen.

Terug in het dorp aangekomen, blijf ik in de mobi bij de hond terwijl de rest wijn gaat proeven en kopen. Ik probeer met het minitelevisietje iets van ARD op te vangen via de oude antenne bovenop onze kleerkast terwijl ik de vaat doe. Wanneer Cris en onze vrienden terug komen heb ik alles al klaar gemaakt voor de reis terug.

Nog even langsgaan bij mijn ouders voor het avondmaal en om verslag uit te brengen van onze trip.

Naar Altenahr komen we beslist terug !