3G Berlin

Reizen in coronatijd: de pedante pandemie gooide onze realiteit compleet overhoop waardoor Pasen 2020 plots op Allerheiligen 2021 valt. De reprise van een tot twee maal toe gemiste paasvakantie bleek ook dit jaar ijdele hoop. Afgekondigde quarantainemaatregelen drukten dat plan de kop in, maar tijdens deze herfstvakantie houden een duizelingwekkende incidentie, couillonnerende coronapassen en zelfs de ontstentenis van ons knuffelcontact het vertrek niet meer tegen. Geimpft, genesen oder getestet alle sind wilkommen in 3G Berlin!

Zaterdag 30 oktober

Traject: Bertem – Bückeburg, 430 km

Een geschikt appartement uitkiezen voor een vierkoppig gezelschap en een kleuter is nog niet zo simpel. Het wordt een ‘maisonette‘ in plaats van de gerieflijke basisflat die we vorige keer huurden, een onderdaks duplexappartement in de DDR blokkendozen tussen Behrenstraße en Führerbunker. Daags voor het vertrek is alles netjes geregeld en heb ik ook een reservatie bij POTS op zak. Afspraak rond 10u bij onze vrienden om nog wat bagage over beide wagens te verdelen. Zij hebben met hun blitse California altijd hun bed bij terwijl wij een hotel moeten zoeken wanneer de Autoroller op stal blijft. Er wacht ons een bed bij het Brauhaus in Bückeburg, toevallig de kamer waar Lennert en Wouter sliepen in 2019. Net als toen nu wil ik onderweg even halt houden in Oelde bij Brauerei Potts, tradities moeten in ere gehouden worden. Ordnung muß sein. Prosit!

Eer het zover is haasten we ons via de E40 naar een Dekra-filiaal net over de Belgische grens om een milieusticker te kopen. Wij rijden al jaren met zo een groene bol rond en ik stond er niet bij stil dat onze vrienden er nog geen hebben. Foutje van de reisleider. We nemen de afslag in Aachen Brand om per abuis voor de deur van de McDonald’s te parkeren. De autoshop is ernaast en onze navigatie-app zit er honderd meter naast. Handig voor de lunch. De eeuwige autobaanwerven zorgen voor de al even klassieke Stau op de A1 tussen Köln en Dortmund.

Freibahn

Eens de aansluiting met de A2 naar Berlijn voorbij steekt het glimmende VW busje van onze vrienden mij als een pijl uit een boog voorbij. De brombeer naast mij strekt zich ongemakkelijk in zijn stoel uit wanneer het gaspedaal van de Berlingo tegen de vloer gaat om de achtervolging in te zetten. Neen we gaan er geen wedstrijd van maken. Cris moppert dat 145 km al snel genoeg is terwijl de teller ruim 20 km per uur meer aangeeft. Autobahn ohne Tempolimit!

Een zucht van verlichting vult de auto bij het naderen van afslag Porta Westfalica. Hoog op een heuvelrug die het Schaumburger Land hier samen met de Wezer doorsnijdt, torent het Kaiser Wilhelm Denkmal uit boven de vallei. Geen kwart uur later staan we met draaiende motoren voor de Wohnmobilstellplatz bij Schloss Bückeburg. Onze vrienden zoeken hier een plaats uit voor de nacht, wij een parking in de buurt van ons hotel. We zien elkaar hier straks terug van zodra Cris en ik ingecheckt zijn. Dan strekken we de benen eens en gaan op zoek naar een herberg voor het avondmaal.

Reserviert? Nein, leider nicht. De waard van de volgeboekte Hofapotheke kijkt naar de beteuterde kleuter en dirigeert ons ter stond naar zijn grote Stammtisch. Een vaste klant nipt er van zijn pils en onderhoudt mijn wederhelft over de geschiedenis van het vakwerkhuis. De oudere man heeft nog geweten dat hier een pillendraaier zijn klanten met een paardenmiddel genas. Het gesprek stokt bij het fileleed onderweg. Moeder en kind kruipen na de vermoeiende rit en het restaurantbezoek maar in bed. We zeggen slaapwel en zakken met de papa voor een laatste glas nog af naar de Stube.

Zondag 31 oktober

Traject: Bückeburg – Berlijn, 340 km

Pas vanaf 15u worden we in Berlijn verwacht, dus is er na het ontbijt en het uitchecken nog tijd genoeg voor een zonnige wandeling. Herfstkleuren schilderen een sprookjesachtig kasteelpark en we worden er door Marianne onderricht over het verschil tussen dennenappels en sparrenkegels. De classificatie van pijnboomvruchten boeit Lewis minder dan het stoeien door de goudgele bladeren. Met de driejarige aan de hand staan we plots voor de grauwe trappen van een buitenmaats monument. Cris zoekt de oorsprong van het mausoleum op, het grootste in Europa zo blijkt.

De opmerkelijke grafkapel is nog steeds in gebruik en privaat bezit van de adellijke familie die tot de eerste wereldoorlog het Schaumburger Land bestuurde. Zijne doorluchtigheid Alexander Prinz zu Schaumburg-Lippe, laatste telg uit de grafkelderfamilie, bewoont tot op vandaag nog steeds een aantal barokke vertrekken in het eclectische renaissancekasteel dat hij meermaals per jaar openstelt om voor de gewone sterveling fancy fairs en kerstmarkten te organiseren.

Langs de spiegelende vijvers keren we terug. Fotomoment. Onderwijl ook helemaal onderslagen in boleten, inktzwammen en eetbare paddenstoelen staan we terug bij de camper. Als we nog bij de voormalige grensovergang van Marienborn willen stoppen om de relicten van het IJzerengordijn te bekijken, moeten we stilaan vertrekken. Eerst tanken want bij volgas slurpt mijn Berlingo een litertje extra, daarna ruim baan richting Berlijn over het snelle Duitse asfalt. We laten Kristof met zijn vinnige Volkswagen wat uitlopen op de route. Ze hebben de coördinaten op hun gsm en bij de tussenstop halen we hen wel weer in.

Passkontrolle

Gedenkstätte Deutsche Teilung: al tientallen jaren staan de barakken en de wachtposten er nagenoeg onaangeroerd bij zoals de DDR-regering ze destijds heeft achtergelaten. De tastbare aanwezigheid van de vroegere tweedeling tussen het naoorlogse Oost- en West-Europa blijft tot de verbeelding spreken. De grens tussen beide Duitslanden vormt hier een waanzinnige culminatie op de grillige lijn tussen het vrije westen en de geleide planeconomieën van alles controlerende politieke systemen.

Hier zijn misschien mensen gestorven voor de schreeuwerige lokroep van Coca-Cola of de socialistische idealen waarin zij ooit geloofden. Een bronzen beeld, bengelend onder een helikopter, komt me voor de geest. Good bye Lenin. Fotomoment. Terwijl het stof weer neerslaat op de geschiedenisboeken, poseert de kleine kapoen voor een kiekje in het familiealbum. Hoe doet de aap? Oe! Oe!

Het kantoor van Apartments am Brandenburger Tor betreden mag wel enkel als we geen Covid-symptomen hebben en op vertoon van het CST. De jongedame scant de QR-code op mijn telefoon. Groen licht. Cris houdt zijn telefoon al klaar. Alleen wie de huurovereenkomst afsluit moet een Covid Safe Ticket voorleggen. Alle sind wilkommen in 3G Berlin.

Onderwijl elders de discussie over vaccinatieplicht de gemoederen beroert, huizen we in en daagt het ons stilaan dat niemand eigenlijk aan avondeten heeft gedacht. Het is zondag en het warenhuis om de hoek is dicht, dus halen we gewoon iets af bij de Indiër op de benedenverdieping van onze Oost-Berlijnse blokkendoos. Kleine jongens moeten dringend in bad en naar bed, maar de grote jongens krijgen permissie voor een avondwandeling. Berlin by night.

Maandag 1 november

Allerheiligen. De winkels zijn gelukkig wel open in de grote stad, maar het miezert en er worden vandaag af en aan buien verwacht. Eerst inkopen doen, brood en beleg voor het ontbijt en wat knabbels voor de komende dagen. Wat is het plan? Marianne las iets over het mega-aquarium van de Berlijnse zoo met niet minder dan 1.200 soorten in bijna 80 verschillende zoet- en zoutwatertanks. Maar is het bij de zoo in het westen of bij het dierenpark in het oosten? Geen idee, ik weet wel waar het DomAquaree is.

We wandelen erheen over Unter den Linden, via het Joodse memoriaal en de Brandenburgse poort. De drukte rondom de sobere betonnen zuilen van het holocaustmonument contrasteert meestal met de gedempte geluiden van de stad wanneer je tussen de gedenkstenen doorloopt en letterlijk afdaalt in de geschiedenis. De desolate beklemming en het piëteitsvolle duister, toen we hier vannacht nog even kwamen kijken, heeft met een speelse kleuter plaatsgemaakt voor guitigheid. Geen gebrek aan respect voor het verleden, wel hoop voor de toekomst.

De majestueuze koepel van de Reichstag kan je gratis bezoeken, als je een half jaar vooraf een toegangsticket boekt. Dat houden onze vrienden net als de Berliner Unterwelten voor een volgende citytrip. Zo hebben ook zij straks een reden om zelf nog een keer naar Berlijn te komen. Aan mij zijn ondergrondse krochten en spectaculaire constructies op hoogte in het geheel niet besteed. Mij niet bellen, zou onze Janik zeggen, daarmee de immer kwetterende Martien Meiland parafraserend. Ik betrap mezelf erop die idiote Hollander tegenwoordig ook al na te praten. Mir nicht anrufen.

Unterwasserwelt

We stappen met een kleutertred langs ambassades en consulaten, universiteitsgebouwen en de nationale musea, naar dé attractie voor vandaag. Door de geldende coronamaatregelen staat de glazen lift, die door een gigantische bokaal met 1.500 tropische vissen ruim 14 meter omhoog gaat, er werkloos bij. Tot groot jolijt van Lewis stappen we dan maar de onderwaterwereld binnen bij Sea Life Berlin. Geen vis op het menu wel een late lunch op het overdekte terras van een Amerikaanse diner. Striemende regenvlagen geselen de toeristen op Alexanderplatz we kopen er een paraplu om niet helemaal doorweekt terug naar huis te geraken.

De kleine man is het stappen beu en mijn man moest behalve een paraplu ook nog een wandelstok kopen om vooruit te geraken. Samen hinken we onder een grauwe lucht en voort terwijl onze vrienden zich door de uitgeregende Französische Straße naar het appartement reppen. Altijd rechtdoor! We zien jullie ginder wel, gesticuleer ik hen nog na wanneer ze tussen andere haastige voetgangers in de avondschemering verdwijnen. Bij de Gendarmenmarkt snijden Cris en ik de hoek af, het is ondertussen al bijna donker. We wippen nog even binnen bij Rausch om een paar tabletten pure peperdure chocolade. Lekker bij de koffie straks, na de spaghetti waaraan Marianne al is begonnen.

Ik voer mijn fotograaf mee naar de Mohrenstraße en langs het in felle schijnwerpers gehulde concertgebouw tot bij de gespiegelde kerken van de Gendarmenmarkt. We lopen richting Checkpoint Charlie wanneer het Museum für Kommunikation bijna buitenaards oplichtend onze aandacht trekt in het voormalige postgebouw op de Leipziger Straße. Die geeft uit op Potsdamer Platz waar een doorsteek van de ondergrondse tot in het Sony Center ons verrast met een retrospectieve. Zwartwit foto’s van oude belle-époque huizen uit het interbellum vertellen de historie van het platgebombardeerde plein en het immense niemandsland tot de hypermoderne wolkenkrabbers die er vandaag de horizon bepalen.

Dinsdag 2 november

Na het ontbijt scheept iedereen in voor de autorit naar Potsdam om er het rococo kasteel te gaan bezoeken en het riant aangelegde park, voor de tulpen van het Holländisches Viertel zijn we wel een paar seizoenen te laat. De navigatie stuurt ons van de Führerbunker langs de Siegessäule terug naar het westen van de stad om ergens ter hoogte van de voormalige AVUS autorenbaan het gladde asfalt te nemen om na een half uurtje bij de tuinwijk van Berlijn uit te komen.

De rare tribune naast de snelweg blijft me fascineren omdat we er elke keer aan voorbij rijden wanneer we naar onze tweede heimatstad komen. Mij niet alleen trouwens, want Cris zoekt de geschiedenis van het bouwwerk zaterdag op wanneer we er opnieuw zullen passeren terwijl ik me concentreer op het aanzwellende verkeer tijdens de lange terugrit. Maar vandaag stappen we eerst nog af bij de toeristenparking van Schloss Sanssouci om ook eens wat cultuur op te doen.

Het slot bezoeken kan met gids, maar omwille van corona zijn de groepen beperkt. Niemand maakt aanstalten om aan te sluiten voor een geschiedenisles over het zomerpaleis van de Pruisische koningen. Het is bijna zomers warm en het park lonkt met gemillimeterde gazons, klassieke Franse tuinen en een zelfs lusthof links en rechts. We schrijden de monumentale trappen af die Frederik de Grote hier liet bouwen, terras na terras tot beneden in het weidse park. De marmeren beelden en fonteinen zijn voor de winter al ingepakt en het lijkt haast alsof de blanke maagden zich in houten strandcabines verschuilen.

Geen rondborstige deernes alleen een nonchalante dame die pardoes voor het opgestelde fotostatief is gaan staan om met haar gsm een foto van haar wederhelft te maken. Hallo? Haar gevolg komt van het laatste terras gestapt en poseert breeduit voor een kiekje. Het momentum is gevlogen want bovenaan bij het zomerpaviljoen werd net een nieuwe buslading toeristen gelost die naar beneden komt gestoven. Zuchtend pakt Kristof zijn toestel onder de arm, kom we zijn hier weg. Maar niet vooraleer ik nog even draak steek met het mens door zelf in haar vizier te gaan posteren en argeloos een foto te gaan maken. Lachen tot de tranen over onze wangen rollen.

Kom Lewis we gaan kijken naar de Bildergalerie en de Neptunusgrot! Gefascineerd door Cris zijn nieuwe attribuut, grijpt hij bij wijze van handje geven de rode telescopische steun vast. Na de elektrische fiets nu ook de automatische wandelstok! Het lover aan de beukenhagen kleurt goud en proestend stoeit de kleine kapoen door de roodbruine bladeren op de grond. Fotomoment. Doorstappen tot aan het Neues Palais ruim twee kilometer verder aan het andere eind, hoeft voor mij nu ook niet zo nodig daarvoor kom ik een andere keer wel eens terug. Het loopt al aardig over de middag en zoeken we hier iets of gaan we in het centrum van Potsdam nog even kijken naar een restaurant? Parkeren is er misschien niet zo simpel en mijn sukkelende echtgenoot heeft nog een week wandelen voor de boeg.

Zur Historischen Mühle beidt voor elk wat wils, van kinderpasta tot Sauerbraten en alles daar tussenin. Berliner Weisse, natur? Leider ist es schon gemischt. De klassieke tarte flambé met zure room en spek hapt vrolijk weg bij mijn gifgroene melkzuurbier. Cris laat me zijn macrobiotische Kürbisflammkuch proeven. Het kon erger. We ruilen een kwartje terwijl Lewis, die van de dienster een stel kleurpotloden krijgt, ijverig zijn placemat kleurt. Uit eten gaan met kleine mannen is hier alvast géén probleem.

Golden Hour

Zonsondergang komt vroeg in dit seizoen dus haasten we ons na de late lunch richting Teufelsberg die mij nog meer dan het oude racecircuit tot de verbeelding spreekt. En niet alleen mij, het relict uit de koude oorlog leent zich tegen de ondergaande zon misschien om dé foto van het jaar in te blikken. Het wordt een race tegen de tikkende klok om er voor het vallen van het duister te geraken door de beginnende avondspits. Net wanneer we aankomen gereden, struinen twee busladingen Deense scholieren te voet over de smalle wegel naar omhoog.

Een obscuur krakerscollectief en urban decay hebben bezit genomen van het verlaten Amerikaanse afluisterstation. Parkeren 2 euro en per persoon 8 euro voor een bezoek, pardon? Je neemt iemand anders zijn schroothoop in, spuit alles vol met graffiti en jezelf vol dope, om dan andere malloten te doen betalen en jouw drank en drugs te financieren? Schitterend businessplan. Maar mij niet bellen. Ofschoon we in een vorig leven wel eens de Doelse leegstand frequenteerden, heeft de grizzlybeer er hier geen vertrouwen in. Hij bewaakt de Berlingo terwijl ik met Kristof op verkenning ga.

Met de camera in de aanslag volgen we het plat gelopen paadje langs de dubbele afspanning, hopend om clandestien via een gat in de omheining toch bij de fascinerende bollen te geraken of er ten minste een glimp van op te vangen tussen het opgeschoten struikgewas. Mijn fotograaf moppert ’s avonds tijdens het gezelschapspelen nog over het kapitalistische wiet smorend werkschuw tuig. De ooit maagdelijk witte bollen zouden we zonder drone sowieso niet tegen een gouden avondlucht vast kunnen leggen, troost ik hem, er waren te veel wolken en de oriëntatie ligt daarvoor eigenlijk verkeerd.

Zelf neem ik volgaarne genoegen met een adrenalinekick en het niet betrapt worden bij het morrelen aan de draad. Snel nog het instagramplaatje posten waarvoor ik gekomen ben. Abandoned Places Berlin taggen en weg hier uit dit duivelsoord. Wenn du dich mit dem Teufel einläßt, verändert sich nicht der Teufel – der Teufel verändert dich!

Woensdag 3 november

Cris spijbelt vanmiddag want hij moet hier om de hoek dringend naar de Mall of Berlin. Wij nemen de S-bahn naar Gesundbrunnen tot bij Flakturm III, één van de laatste in zijn soort. Berliner Unterwelten, de alternatieve tour, want het bezoek aan de catacomben in de bunkerberg van het Volkspark Humbolthain is enkel toegelaten met kinderen vanaf 6 jaar. We klimmen dan maar langs de voet van de mastodont naar omhoog tot op de geschutsplatformen. Een uniek vergezicht voor wie aan vertigo lijdt en zich niet aan het panorama van de televisietoren of in de HighFlyer van Die Welt waagt. Kijk de ballon! Ik stuur een foto met de skyline getrokken vanaf de nazi-bunker naar Cris. Die antwoordt ter stond met een close-up van dezelfde heliumballon waar hij blijkbaar quasi onder staat.

Het werkschuw tuig heeft ook hier zijn sporen nagelaten met kleurrijke tags en lege flessen bier. We dalen af via de rozentuin en laveren tussen de apotheken op de Brunnenstraße, spiedend naar iets heilzaams voor de snotterende kleine man, tot bij de herinneringsplekken op de Bernauerstraße. Hier stond de muur, leg ik uit, gebarend naar de roestige palissade die tussen de gele herfstbladeren uit priemt naar de staalblauwe winterlucht. De herinneringseducatie met muurschilderingen en videozuilen bereidt ons bezoek voor op de Gedenkstätte Berliner Mauer.

Het wordt killig boven op het uitkijkplatform, niet alleen door de schrikbeelden van een onwezenlijke geschiedenis, maar wel door een ijzige wind. Afspraak met de grote beer op het verwarmde terras van Cocktailbar Mio bij Alexanderplatz. We stappen hier binnen 5 minuten op de metro, stuur ik naar Cris die wacht op een bericht, binnen een kwartier is hij daar.

Männersache

Ondertussen is ook kameraad Bollen per trein in Berlijn gearriveerd en we spreken af met vaste gids Geert. Zij passeren hier in het metroknooppunt onder de televisietoren, onderweg van het Hauptbahnhof naar Friedrichshain en Kreuzberg. Tijd voor een vrolijk weerzien tussen pot en pint, krap twee jaar geleden dat we ‘de rooie’ hier nog samen met de jongens zagen. De laatste ontmoeting met ‘den Bolle’ in ver vervlogen dagen, herinneren we ons zelfs niet meer. Eerst terug naar ons logement voor het avondeten en dan duiken de mannen de kroeg in. De heren van stand laven zich morgen aan de match Union Berlin – Feyenoord dus halen we vanavond bij het bier wat heroïsche verhalen op. Afspraak bij Abgedreht.

De U-bahn zal ons tegen een uur of negen tot bij de Frankfurter Tor brengen, op het einde van de Karl-Marx Allee waar we Dirk en Geert vinden aan de toog van de in coronatijden best wat groezelige punkbar. De waard heeft geen interesse in ons CST, verluchten en afstand houden tussen de gezelschappen volstaat. Als we samen willen zitten, kunnen we naar een grote tafel in het zaaltje hiernaast. Bier en burgers voor onze vrienden, liters bier vloeien voor ik mij aan de Spreewälder Gurkengeist wil wagen. Wie verzint het zo gek? De cafébaas niet, het komkommerdistillaat is uitverkocht, dan maar een laatste rondje met schnaps en whisky om het fletse bier door te spoelen.

Cadenhead’s heeft hier een shop om de hoek, weet de rooie en in gedachten loopt hij er zo naartoe. Boxhagener Straße daar moet het ergens zijn, zegt Geert die zijn chaotische memorie poogt te ordenen en net als wij ook wat tegen een bierkaai vecht. De naam doet bij Kristof alleszins een belletje rinkelen, het blijkt een onafhankelijke bottelaar in Schotland te zijn die hier tussen de anarchos en de overjaarse punkers is neergestreken. Eén van de dagen komen we hier misschien wel een keertje terug, geen van ons zit ooit verlegen om een unieke fles.

De aankomende voetbalwedstrijd neemt het gesprek aan tafel weer over en de klok tikt verder weg. De twee vrijbuiters zetten een boom op over de aanmatigende Hollandse hooligans die denken dat ze hier baas zijn in hún stad. Gute Nacht, Freunde. Es wird Zeit für uns zu geh’n. De weg naar huis ligt altijd geplaveid met goede voornemens. We zien elkander spoedig weer, misschien wel eens bij ons in Bertem of godbetert gewoon opnieuw hier in Berlijn!

Donderdag 4 november

Het regent oude wijven dus nemen we vandaag de metro naar West-Berlijn voor een bezoek aan de tempels van de vrije economie: zorgeloos shoppen bij KaDeWe en gulzige hamburgers van Hard Rock Cafe. Een ijzige bui geselt nog steeds de stad wanneer we afstappen bij de dierentuin en naar Ku’damm lopen door de striemende regenvlaag. Hier wat verder is de Monkeybar, daar de Kaiser-Wilhelm Gedächtniskirche, hier steken we over. Gebombardeerd door de geallieerden en als herinnering zo behouden. Lippenstift en Poederdoos, architecturale gedrochten. Die aanslag tijdens de kerstmarkt een jaar of vijf geleden, dat was ginder, de petite histoire weggedoken van onder mijn paraplu en in het kort.

We vluchten voor het gure herfstweer haastig richting Wittenbergplatz, maar helemaal zorgeloos winkelen wordt het vandaag niet. Eerste binnen bij de LEGO-store om een set van Spiderman voor mijn petekind dat tussen kerst en nieuw nog jarig is en misschien iets leuks voor de aap. Met onze doorweekte papieren winkeltassen in de hand nemen we een van de vele liften in het Kaufhaus des Wenstens. Hoe geraken we door dit doolhof aan delicatessenkramen in ’s hemelsnaam op het zevende verdiep?

Een beginnende oorontsteking maakt de kleine Lewis prikkelbaar en iedereen met hem. Er moet dringend naar een kinderarts worden gebeld, want zonder voorschrift van een Duitse dokter krijgen we geen medicatie bij de apotheek. Het echtelijke gedonder begint. Binnensmonds vloekend op mijn anders alwetende echtgenoot google ik het nummer van de dichtstbijzijnde Fachärzt für Kinderheilkunde en haal koortsachtig mijn schoolse Duits van onder het stof.

Hallo? Ein 3 jähriges kind, Ohrinfektion vielleicht. Genau ja, Schmerzen am Orh und leichtes Fieber auch. Woher? Aus Belgien, und nun im KaaDeeWee. Ob wir eine Krankenversicherung haben? Euh Marianne… Selbstverständlich ja. En nee, 150 euro cash betalen is geen probleem. We schudden onze portefeuilles leeg want de dokterspraktijk is hier op 100m vandaan en ze mogen direct op consultatie. Moeder en kind reppen zich erheen met de vader erachter aan terwijl ik nog foeterende mijn Berlijnse beer volg tussen de eindeloze winkelrekken van het luxemagazijn.

Donnerwetter kompanie

De storm is al wat gaan liggen wanneer Kristof ons bericht over de laatste stand van zaken. Hij mag niet mee naar binnen en ze wachten nog op het resultaat van een Covid-test. De kleine man krijgt van de Duitse pediater meteen een paardenmiddel toegediend. Lewis montert helemaal weer op met een Playmobil politiewagen uit de speelgoedrayons van KaDeWe. Ze zoeken ons ginder nog, maar ik ben uit verveling elders al een modieuze jas aan het passen. Keuzestress en nu mis ik mijn aap. Kopen of trekt het op niks? Hij bleef thuis en wordt ook door koorts geplaagd, maar Lennert antwoordt direct: Kopen! De knaap beslist en wist met zijn simpele bericht meteen ook de laatste bezwaarnis van mijn gemoed.

We vinden onze reisgezellen terug op de stoep bij Hard Rock Cafe en met een CST mogen we naar binnen. Cris heeft voor het diner morgen nog altijd geen jas en daar is hij al twee dagen en twintig winkels naar op zoek. Google weet alles en na een paar halve liters bier en een stel Amerikaanse burgers past de winkeljuffrouw van Modehaus Weingarten hem een Bugatti regenjas aan rond zijn lenden. De speciaalzaak met Große Größen voor Berlijnse beren en lastige mijnheren heeft dure modellen bij de vleet. Zelfs een bijhuis in Köln voor het geval we door corona in het voorjaar hier niet meer voor de zomercollectie zouden geraken.

Gepakt en gezakt rennen we door de avondspits en de nog altijd plenzende regen terug naar onze vrienden die al op het perron zitten te wachten. Aan de overkant van de sporen stappen de Feyenoorders luidkeels brullend op de metro naar het Oplympiastadion, alsof de match al gewonnen is en de stad van hen. Plots voel ik mee met de cafépraat van de twee oude vrijbuiters en de DRR-fanclub van Eisern Union. Arrogante Hollanders, Berlin is van ons!

Vrijdag 5 november

Wisselvallig, maar na het ontbijt droogt het op. Het blijft vandaag koud en overtrokken, de betere dagen hebben we aan het begin van de week gehad. Ideaal voor een trip naar Friedrichshain en een bezoek aan de whiskywinkel waarover Geert het had. Zijn arbeidersploeg verloor van het patserige Feyenoord op het poepsjieke veld van het Herta Berlin. De Hollandse fans in een flat onder ons hebben vannacht zichtbaar een stevig feestje gebouwd. Met afzichtelijke katerkoppen, zoals ze die enkel in de polder kunnen hebben, staan de gabbers aan te schuiven voor de lift. Goede morgen! Met enig leedvermaak begroet ik hen luid galmend door de donkere gangen onderwijl ik ’s morgens vrolijk naar de winkel ga.

Omdat het niet te laat zou worden aan tafel met de kapoen, reserveerden we al vroeg om zes uur voor een menu van Dieter Müller, ons geserveerd door zijn jonge souschef achter het fornuis bij POTS. Wil iedereen nog wat anders aan kunnen trekken, netter als stevige wandelschoenen en een verlopen regenjack, dan blijven we vandaag beter niet te lang weg. De instagrampost met de Bierpinsel, een even bizar urbex idee als het verlaten afluisterstation, hou ik ook maar voor een volgende keer met mijn aap erbij. Dromen mag, ook al is het soms bedrog. We stappen met z’n allen op de tram richting Karl-Marx Allee om er naar de Boxhagenstraat te gaan zoeken, vernoemd naar een voormalig dorp of gehucht in het 19de eeuwse voorstedelijke gebied.

Urban exploring

Een compleet ander deel van de grootstad spreidt zich voor ons uit, qua uitzicht in niets gelijkend op het mondaine van de vroegere west-sector of de historische wijken tussen Tiergarten en Alexanderplatz. Affiches van alternatieve fuiven en proteststickers plakken op palen en deuren, talloze tags en haastige graffiti op de muren, hier zijn we in het echte Berlijn waar de Union fans met ijzeren hand over vermaledijde vastgoedmakelaars regeren. Even kapitalistische parkeermeters worden hier zelfs niet getolereerd om van mogelijke huisuitzettingen nog te zwijgen.

Dit is een plek waar de geest van Trotsky en het verlangen naar de oude DDR herleeft. Plots herkennen we op de hoek naast Intimes Kino de bruine kroeg waar we voor twee jaar met de rooie en onze jongens een ganse namiddag pinten pakten en naar verhalen luisteren over het verlichte socialisme en de volkshelden van weleer. Nu draaien ze hier in de zomer wat kult-films in open lucht, vroeger paste het filmgenre met een L minder nog bij de naam van het etablissement, of dat wist toen toch onze kameraad.

We komen achterop en terwijl Marianne nauwgezet haar zoon aan mijn hand gade slaat, staan onze mannen al bij Cadenhead’s een fles uit te kiezen. Cris heeft de speciale botteling van een 28 jarige Glenturret op het oog. De collectie whisky’s maakt mij zonder ook maar één fles te ontkurken al een beetje licht in het arme hoofd. Doe mij maar een Pruissische Adler of een Berliner Brandstifter, voor een simpele werkmens past een ordinaire gin. Of doe ze gewoon alle twee, met rinkelende flessen in de rugzak sjokken we door de straten tot op de oevers van de Spree.

Streetart

De iconische Oberbaumbrücke en de befaamde muurschilderingen van de East Side Gallery lonken, het langste nog intacte stuk Berlijnse muur. In de jaren 1700 was de bakstenen dubbeldeksbrug nog maar houten oversteek met tolpoorten aan weerskanten en van de jaren ’60 tot eind ’80 bleven de slagbomen er gesloten door de tweedeling van de stad. In de verte ontwaren we onverwacht ook Molecule Man, een 45 ton wegende metalen installatie reikend tot 30 meter hoog boven de rivier. Weer iets om te onthouden voor een volgende verblijf, want nu staan we aan de verkeerde kant van de brug om haar in volle glorie te fotograferen en het licht zit ook hier laat op de druilerige middag eigenlijk niet goed.

Dat de kunst van 104 kladschilders hier echt wel wereldvermaard is, wordt snel duidelijk vermits gans de wereld hier ongemaskerd en in alle talen luidkeels kwetterend op elkaar staat te drummen voor een selfie tegen de schreeuwerige kleuren op de muur. Weg van het corona ontkennende gepeupel, het gele U-bahn tramstel op en via mijn favoriete Spreebrug terug naar het oostelijke deel van onze heimatstad. De laatste avond van ons gezamenlijke verlof en stilaan tijd voor dat huwelijksjubileum, 17 jaar dat is traditioneel een roos. Wij houden een gastronomische traditie in ere en schuiven samen aan tafel voor een stukje Duitse keuken tot de tweede macht bij POTS.

Zaterdag 6 november

Traject: Berlijn – Rheda Wiedebruck, 415 km

Inpakken en wegwezen! Onze vrienden rijden in één ruk terug naar huis, wij planden eergisteren nog een tussenstop. Ze hoeven niet op ons te wachten, wij checken eerst nog uit bij de dame van het verhuurkantoor en moeten zo ook nog ergens gaan tanken. Citroën Berlingos zuipen evenveel als hun baasjes op Duitse snelwegen. Er wacht ons een luxueuze kamer bij König’s Hotel am Schlosspark in het vakwerkhuizendorp waar we ooit eens in de Autoroller hebben overnacht omdat er in Bielefeld geen plaats meer was op de terugweg van een paar dagen in Berlijn. Mochten ze willen, of als het nodig zou zijn, kunnen Kristof en Marianne in Rheda ook nog in hun camper overnachten.

Ik rij na een intense week en op algemeen verzoek aan een gezapiger tempo en checken net in wanneer de California de grens tussen Nederland en Vlaanderen oversteekt. Nog 100 km van huis en hier sta ik stil in de file, moppert de chauffeur terwijl wij in de late namiddag nog even de benen strekken vooraleer we in de hotelbar aan het bier en de schnaps beginnen, wachtend op een stevig avondmaal. Een koninklijk verblijf.

Zondag 7 november

Traject: Rheda – Bertem, 340 km

—