Route via Google – Nancy, Dijon, Beaune, Mâcon, Auxerre & Charleville-Mézières

Moutarde de Dijon et vins de Mâcon

Het eerste weekend van de paasvakantie dient zich aan met vrolijk, maar fris lenteweer en eindigt onverwacht met ijzige aprilse grillen. Nemen we überhaupt de fietsen mee? De weermodellen tonen buien en dagenlange regenvlagen voor gans West-Europa. Al was het maar om van een camping of camperplaats tot bij een restaurant te geraken, we pakken de fietsen mee. Donderdag keert het allerheiligenweer nog net op tijd om het gras te maaien voor ons vertrek. Het proviand is al ingeladen, de watertank moet nog gevuld dus wissel ik de Berlingo en de Autoroller van plaats. Alles klaar voor de eerste echte reis sinds de afgebroken zomervakantie. We vertrekken met het vage idee wijn te gaan kopen in Bourgondië en wat stedentourisme tussendoor. Als het dan toch regent, valt er in zo een stad misschien nog wel iets te doen.

vrijdag 8 april 2022

Traject: Bertem – Dudelange – Rodemack, 245 km

Deze week heb ik contact opgenomen met Domaine Rijckaert een wijnbouwer ten noordoosten van Mâcon. Zondagavond maakten we daarvan nog een Pouilly Fuissé soldaat bij Bistronomie Eglantier. Een openhartige babbel met mijn aap en een fles vieilles vignes maakten het bescheiden diner compleet. Savanna verwachte ons ginder en grapte: als Lennert erbij is mag uw ventje zeker niet mee? Nous sommes des grands amateurs de vos vins, zei ik dus tegen haar vigneron en mochten ze zelf niet in het buitenland zijn dan zou hij ons graag op zijn wijngoed ontvangen. Dat bezoek houden we voor een andere keer en onze aap brengen we straks wel een andere Pouilly-Fuissé mee uit de Cave de Charnay-les-Mâcon.

Tegen de middag rijden we eindelijk van onze oprit af en volgen de navigatie naar een doorgangsplaats bij de Frans-Luxemburgse grens. Onderweg naar Dudelange tanken we nog LPG als de pompen in Wallonië mee willen werken en een lading Diesel net over de grens. De dagen dat we rijk werden in de Tankstellen van het Groot Hertogdom zijn helaas geteld. Een onvoorziene sneeuwbui geselt de voorruit tijdens het traverseren van de Belgische Ardennen. Het etentje bij de plaatselijke Portugees waar we ooit eens aan tafel schoven, schrijven we op onze ronde buiken want de camperplaats staat eivol. In zeven haasten komt Cris met een alternatief op de proppen: Rodemack, cité médiévale dans le Grand-Est.

Enneigé en Lorraine

We steken de Franse grens over en komen aan op de coördinaten van onze bivakplaats. Er staat welgeteld één camper op de semi-verharde toeristenparking in Rodemachern. Bij de ingang bivakkeert een verlopen fransoos  in een aftandse Nissan Micra met zijn ganse menage gestapeld op een remorque. We houden wat afstand van de onfortuinlijke clochard en parkeren netjes in de rij achter een motorhome met Belgische nummerplaten. Het wolkendek pakt samen boven de middeleeuwse vesting in het dal. Snel nog voor het avondeten dalen we af tot in het dorp. Misschien valt er hier ook wel ergens iets te eten? Behalve een lokale brasserie – als in plaatselijk brouwershuis – en een coiffeur annex confiserie is er niet zo direct iets te vinden. Het miezert en het is ijzig koud dus lopen we niet verder rond en klimmen voor een maaltijd uit onze eigen kombuis terug naar boven want de sneeuwvlagen halen ons hier in.

Baknoedels worden gepimpt met een fles Dark Horse Zinfandel en de rest van de avond zitten we voor de buis tot het beeld wegvalt. De dikke vlokken dwarrelen als dichte wolken uit de lucht en belemmeren onze satellietontvangst. Kampeerbusjes en halve autocars banen zich in het donker een weg door de natte sneeuw op zoek naar een gratis overnachtingsplaats. In het schijnsel van hun lichten zwelt de sneeuwbui aan en het klinkt alsof ze diepe geulen trekken in het sompige gras. Een weinig geruststellende gedachte, maar de fles wijn doet haar werk. Vermoeid door de zware rit en de lome wijn kruip deze oude aap al vroeg in bed terwijl Cris zijn programma uitkijkt met 4G en AppTV. De volgende morgen ligt het landschap er stil en bijna winters bij. Perfect voor een ochtendwandeling terwijl de rest van de camperplaats stilaan ontwaakt.

zaterdag 9 april 2022

Traject: Rodemack – Nancy, 111 km

De verwarming slaat aan en de sneeuw schuift over de neus van de Autoroller van het dak. Na de ochtendkoffie pakken we in en zoeken de snelweg richting Nancy, capitale des Ducs de Lorraine. Iemand vertelde me dat Place Stanislas vandaag het mooiste plein van Frankrijk is, sinds de aanleg achtereenvolgens ook gekend als Place Royal, Place du Peuple en zelfs Place Napoleon. En het moet gezegd, zowel qua dimensies en travertijn plavuizen als grandeur van paleizen en gouden beelden oogt het heel impressionant. Maar zelfs met een glas CH’TI op de kasseien van de markt in Charleville of Bergues zijn deze Vlaamse zonen al content. Zonder al te veel omwegen staan we voor de slagboom van onze port de plaisance op het droge.

De aire municipale ligt er op een Nederlander met een busje en een Duitse Wohnmobil zo goed als verlaten bij. Cris reed dus loop ik naar de capitainerie om ons aan te melden. We mogen een plaats uitkiezen en stroom aansluiten, daarna lopen we samen terug naar de Guido Belcanto look-a-like. De vriendelijke man wuift zijn lange grijze haren weg uit zijn gezicht en informeert naar onze origine. Belgique, entre Louvain et Bruxelles, des Flamands enfaite. Hij weet de hoofdstad van Europa zo ongeveer wel liggen en looft onze meertaligheid. Met plezier renseigneert de man ons naar een café met wel duizend bieren, bij de basiliek van Saint-Epvre wijst hij op een plattegrond, ook Belgische trappist! We betalen voor één nacht om te beginnen, morgen mogelijk voor een tweede want we zijn niet echt gehaast.

Patrimoine et Culture

Eerste een lichte lunch en dan volgen we de man zijn aanwijzingen naar de stad, gewapend met een paraplu wandelen we langs het kanaal parallel aan de Meurthe tot aan de tweede straat links richting Stanislas. Tijd voor een sanitaire stop: naar dat fameuze biercafé dan maar? Wanneer we terug buiten komen bij Le Ch’timi breekt de zon door de grauwe wolken. Het wordt meteen gezellig druk in de stad terwijl we naar de oude stadspoort zoeken. Hopelijk komen we ergens een treffelijk restaurant tegen om de gemiste Portugees uit Diddelèng te compenseren. Achter de triomfboog in de Rue des Maréchaux snuisteren we tussen tapasplanken, couscous en rijsttafels uit Bengalen. De keuze gaat tussen La Gentilhommière en Le Bistrot de Gilles.

Franse keuken kan ons bekoren, maar het is ondertussen 15 uur voorbij en blijkbaar nog te vroeg om telefonisch te reserveren. We stappen terug naar het zonovergoten plein voor kop koffie op het terras van Café du Commerce. Zoals de oude rocker ons opgedragen heeft, wandelen we naar de jachthaven van Saint-Georges terug door het Parc de la Pépinière waar een stel potige twintigers met ontblote bast beachvolley speelt. Alleen al bij het zien ervan krijg ik kippenvel, er schuift een donkere wolk voor de zon en langs het kanaal steekt de wind weer op. Cris probeert ondertussen nog eens te bellen om een tafeltje te reserveren in het herenhuis, maar de chef geeft er nog steeds niet thuis.

Diner sur l’eau

In een hoek van het kanaaldok liggen enkele binnenvaarders aangemeerd en omgebouwd tot boîte de nuit.  Probeer hier eens? Behalve trendy loungebar met black lights en dansvloer in het ruim van het vrachtschip kan je er ook gewoon uit eten gaan. Voicemail. De vlotte gastheer van l’Il Noé belt zelf terug en reserveren is geen probleem. Waar hebben we nu uiteindelijk een tafel, vraag ik aan mijn hongerige vent? Het gesprek ging razend snel en de naam van de zaak werd niet vermeld dus hoopte hij het oproepnummer te herkennen. Maar dat blijkt een onbekende gsm dus probeert Cris het laatste binnenkomende gesprek. Désolé, c’était quel restaurant, en effet j’avais téléphoné deux etablissements…

Een nieuwe keet in de stad trekt post-corona alle uitgangsleven naar zich toe. Camperaars zijn op leeftijd of reizen rond met kinderen dus zijn we de enige tafelgasten deze avond. Que ce que je vous sers comme apéro? We dineren boven op het dek in een veranda die ’s zomers openschuift met een idyllisch uitzicht over het water en de lichtjes van de stad. Cris bestelt na de copieuze assiette tapas meteen een tweede fles Réserve uit Mâcon wanneer de chef ons een aromatische risotto en een sappige magret serveert.

Het wordt stilaan ijzig koud op het water en met een neut rum van onze amicale gastheer sluiten we een fijne ontdekking af. Nog mee afdalen in het scheepsruim hoeft voor ons niet meer. Naar Nancy en deze drijvende discotheek komen we ooit nog wel eens terug. Morgen rijden we zuidwaarts naar de camping in Dijon. Plaats zat, ik heb voor alle zekerheid geïnformeerd want daar blijven we graag een paar dagen.

zondag 10 april 2022

Traject: Nancy – Dijon, 213 km

Zo koud de nacht was onder een open hemel, zo stralend begint de dag. Na de service bij het sanitaire blok van de capitainerie draaien we mee met het verkeer richting Port Sainte-Catherine. Het classicistische monument blaakt met triomf in de ochtendzon en poogt argeloze passanten te herinneren aan heldhaftige veldslagen in de Pruisische oorlog. Hoe verder we naar het zuiden rijden hoe warmer het wordt achter de ruit van de Autoroller.

Het loopt tegen de middag wanneer we bij de mosterdstad de snelweg verlaten bij Toison d’Or en via het Rond Point de la Nation naar Place de la République navigeren. Xander heeft weer eens de kortste weg uitgezocht om ons dwars door het gezellig drukke centrum naar de zuidkant van de stad te brengen. Het lijkt hier echt wel zomervakantie en aan corona denkt precies niemand meer: overal terrasjes met opgewekte mensen, zalig genietend in de zon. We parkeren voor de ingang van de camping waar een koppel geduldig in hun California-busje bij de receptie wacht.

Cris bespreekt met onze Deense buurman de actuele Scandinavische en Europese covid-maatregelen. Ik draal wat rond tussen de vrije plaatsen in het groen. Schaduwrijk maar geen beeld, of bij regen mogelijk wat drassig. De overlangse plaatsen voor buitenmaatse campers ogen veilig met asfalt en de satelliet heeft er vrij zicht. Verkocht! De allervriendelijkste dame van de receptie schrijft ons in en we mogen zelf een kampeerplaats kiezen. Merci, dat heb ik net gedaan. Ze toont ons hoe we langs de l’Ouche naar de stad kunnen fietsen, het watertje dat verderop Lac Kir vormt met Dijon Plage. De grote poort sluit ’s avonds, maar met de code kunnen we altijd binnen en buiten, zegt de mevrouw nog. Na een late lunch mogen de fietsen van de drager. We zoeken het fiets- en drukke wandelpad naar het centrum. Het wordt stilaan zomers warm en het is bijzonder dorstig weer op de plavuizen van Place de la Libération.

Presque l’été

Rond de markthal zijn er restaurantjes bij de vleet. We zijn hier nog een dag dus fietsen we vandaag gewoon naar de camping terug. Morgen is het maandag en zijn de meeste winkels open dan komen we al voor de middag naar de stad. Citytrippen betekent souvenirs en gadgets shoppen, ergens lunchen en kaartjes schrijven naar die handvol tijdens de pandemie gekoesterde vrienden. Een vergetelheid beperkt Cris zijn actieradius, de lader van zijn e-bike bleef thuis achter in de garage. Zouden ze hier ergens een passend model verkopen? De autonomie van zijn accu tikt kilometer per kilometer weg en dat geeft zichtbaar stress. Die spoelen we in de weldadige namiddag zon met een glas Gewurtztraminer Sélection uit Bollenberg weg.

Onderwijl wij van ons vieruurtje naadloos in de apéro overgaan komen andere kampeerders en doortrekkers de camping opgereden. Ik blijf het na al die jaren nog altijd vreemd vinden dat mensen ’s avonds laat nog ergens willen toekomen. Sommigen installeren zich in zeven haasten om de volgende ochtend al weer te vertrekken. Naast ons parkeert een stel Belgen enigszins gehinderd door hun ervaring met een mini caravan. Hij jast patatten en bestudeert de wegenkaart. Zij kookt op gaskomfoortjes tussen de madelieven in het gras. Een onhandige comedyshow speelt zich in de ondergaande zon voor onze ogen af, terwijl wij vluchten voor de kille avondlucht. Hopelijk zagen ze ten minste ook nog iets van de schitterende mosterdstad.

maandag 11 april 2022

Al vroeg ’s ochtends worden we gewekt door de va-et-vient op de camping. Kampeerders pakken haastig in of lopen elkaar opgewekt groetend naar het sanitair. Deuren slaan in de verte ononderbroken open en dicht. Nota pro memorie: best ’s avonds gaan douchen. De broodjes worden bij de campingdame opgehaald en na het ontbijt stappen we terug op de fiets en rijden helemaal het centrum door waar we gisteren nog liepen tot aan Place Saint-Bernard. Daar stallen we de rijwielen om langs vakwerkgevels en uitnodigende uitstalramen terug naar de centrale winkelstraat te kuieren. Aan het einde daarvan, voorbij de Porte Guillaume, komen we bij Jardin Darcy aan het gelijknamige plein dat gisteren in het voorbijrijden mijn aandacht trok. Henry Darcy, een waterbouwkundig ingenieur, heeft in de 19de eeuw het publieke drinkwaternet zowat uitgevonden. Weer bij toeval wat bijgeleerd!

Rond de middag zoeken we bij de markthal een tafel, gisteren al bekeken de menu’s overal. Het wordt Grill & Cow, een Frans steakhuis met Amerikaanse allures, Aux 2 Bouchons of Au jardin de Halles met een ietwat traditionelere kaart. Bij de laatste werd terras coronaproof overdekt en er is plaats, we schuiven aan voor de lunch en een fles Mâcon. Het gastronomische diner morgen reserveren ik gezeten aan het aperitief alvast bij l’Écusson, een net-niet-sterrenzaak in Beaune.

Vente Exclusive

Onderweg stuiten we in de voormalige église Saint-Etienne toevallig op Musée Rude, dat herbergt een openbare verzameling kopijen van bekende en voor ons vooral minder gekende beeldhouwwerken. François Rude zag hier aan het einde van de 18de het eerste levenslicht en vandaag pakt Dijon er nog graag mee uit, ook al is de man onder Napoleon en om den brode naar Parijs verkast. Het bezoek is gratis, dus lopen we er even door. Gniffelend om een blote piemel in marmeren heraldiek en de bronzen flieter van Mercurius verlaten we de ontwijde kerk. De ochtend begon fris, maar het mooie lenteweer is er terug dus zoeken we plaats op een terras. Het kost wat tijd en een grote pint om op al die ansichtkaartjes een persoonlijke boodschap te schrijven, eentje voor elke aap of aanverwanten in mijn dierentuin.

Voor we opnieuw naar de fietsen stappen wil mijn wederhelft nog wat echte mosterd van Dijon gaan kopen bij Maison Maille. Zeg nooit zomaar winkel tegen deze exclusieve boutique waar Abraham waarschijnlijk in hoogst eigen persoon zijn specerijen haalt. Cris kiest een mandje vol specialiteiten uit de rekken. Ze vullen er op eenvoudig verzoek twee fijne aardewerkpotten af met mosterd van de tap. De mélange van zijn voorkeur werd gepimpt met whisky en zacht gerookte piments, vermoedelijk uit Espelette. Als een portie moutarde de luxe een tankbeurt met de Autoroller evenaart, is het tijd om te vertrekken. Morgen vinken we verder ons lijstje af: Nancy, Dijon, Beaune en parkeren overnight voor een blitzbezoek aan de Marché aux vins op de camperplaats bij het Mercure hotel. Daarna zakken we verder af naar een France Passion adres nabij Mâcon.

dinsdag 12 april 2022

Traject: Dijon – Beaune, 43 km

Geen driekwartier rijden, dus we zijn deze ochtend in principe niet zo heel erg gehaast. Ik herinner me van een eerder bezoek dat er een servicepunt is, hier nog extra water inslaan hoeft dus niet. Maar we moeten wèl een plek hebben op de aire municipale want mijn reservatie in bij l’Écusson werd me gisteren nog via mail bevestigd. Die gastronomische ervaring willen niet missen, geen echte vakantie zonder deftige diner. En ik herinner me ook dat het op die camperparking wel eens druk kan zijn dus vertrekken we toch graag na onze ochtendkoffie en zonder ontbijt. De broodjes houden we voor een lichte lunch bij aankomst. De camperplaats beslaat sinds onze vorige passage nu de ganse auto- en busparking waartegen ze gelegen was. Er is plaats te over.

Het is warm op het zinderende asfalt zo rond het middaguur een jas hoef ik vandaag niet. Tijd zat dus verkennen we eerst de wandelweg naar het restaurant vooraleer we naar het centrum en de kelders bij de wereldberoemde hospice stappen. In een klein kwartier kunnen we vanavond al aan tafel zitten. In de straten en op de pleintjes van de stad is het broeierig warm, mensen zoeken verkoeling in de schaduw van het lover in een parkje. Wij drinken koffie bij Fabien Berteau, een chef pâtissier. We nemen er gelijk twee van zijn fel gekleurde macarons bij.

Cuisine évolutive

De Marché aux vins bezoeken met een persoonlijke proeverij op het eind kan tussen 14u en 17u dus hebben we nog ruim de tijd. Om de hoek van Hospices de Beaune vinden we bij toeval de mosterdmolen van Edmond Fallot. We keren over de oude vesten en stadswallen terug richting wijnkelders waar we als koning worden ontvangen. Wellicht zijn er vandaag geen andere oenotoeristen. Onze gastheer met Belgische verwanten schenkt ons zijn beste wijnen en spreekt vrijuit. Dat er ook bieren worden gebrouwen in Bourgogne wisten we niet. Een dozijn van zijn betere flessen worden naar de Autoroller gesjouwd. Puffend en zwetend lopen we naar het marktplein terug om zo een regionaal biertje te degusteren, of twee, voor we ons uitdossen om aan tafel te gaan.

Er zit slechts één gezelschap bij l’Écusson wanneer de gastvrouw ons naar een tafeltje bij het raam leidt. In de verste hoek van de zaal bespreken drie koppels Duitstaligen uitbundig hun reiservaringen. De keuze is voor Cris al gemaakt: menu de confiance met bijpassende wijnkeuze van de sommelier of in dit geval sommelière. Champagne? Waarom niet een regionale crémant, onderbreek ik mijn echtgenoot. Virginie knikt goedkeurend bij mijn appreciatie van de methode traditionelle. De amuses verschijnen op tafel met een eerste witte wijn,  passend bij de frisse toetsen van een schijfje rammenas en zachte geitenkaas. Thomas Compagnon schildert op onze borden met cocquilles of gerijpt runds op drie wijzen en serveert ons een pittige rosé. Het vertrouwen in de chef wordt in de komende gangen absoluut beloond.

woensdag 13 april 2022

Traject: Beaune – Charnay les Mâcon, 97 km

Het was gisteren 30 graden in de motorhome toen we in de late namiddag uit de stad terugkwamen. Die warmte bleef ’s nachts hangen en de zware morgenlucht dient zich overtrokken aan terwijl Cris naar het Carrefourt van het benzinestation loopt aan de overkant. We poetsen hier de plaat en ik onze rijdende wijnkelder. Omdat we naar een France Passion etappe rijden wil ik eerst nog lozen, maar de betaalautomaat met jetons voor de Flot Bleu is defect. Anderen hebben hun cassette zichtbaar op het rooster voor het afvalwater geleegd. Ergens in een doosje bewaar ik een verzameling carwash en andere munten waarvan er toevallig één in de gleuf van het servicepunt past. Hoera! We hoeven geen drastische maatregelen te nemen en vers drinkwater inslaan lukt zelfs ook. Niet dat we al veel water hebben genuttigd deze week.

Cuvée Impériale

De navigatie is ingesteld op Les Orfèvres du Vins – cave coöperative, we waren er op doorreis al eens eerder te gast. En dit keer rijden we er dus speciaal heen om Pouilly-Fuissé te kopen, vieilles vignes graag. Ik herinner me de aangewezen plaatsen aan het einde van de parking en stuur de Autoroller er meteen naartoe. Eerst parkeren, dan aanmelden en gelijk een proeverij. De geplande aankopen, dat spreekt, met voor de eerstkomende zonnige dagen thuis nog een extra krat rosé en voor onmiddellijk gebruik nog wat keizerlijke crémant. Het past allemaal nog netjes in de koffer en de zon breekt door de bewolking. Morgen wil ik Auxerre eens gaan bekijken met een paar nachten op de beterkope camping, een boogscheut van de stad.

De afstanden blijven de komende dagen beperkt. We kunnen hier gerust nog een toertje fietsen langs een voormalige ijzeren weg. Het fietspad langs het oude station loopt niet echt naar het centrum van Mâcon. Dus gaan we de andere kant op in de hoop ergens een caféterras tegen te komen. Dat vinden we Chez Eric en ‘Restaurant de la Place’ in Prissé. Een ietwat over het paard getilde bar tabac in een onooglijk broeierig en stoffig gat, maar ze schenken er ijskoud bier. Het dorp met 1700 zielen herbergt blijkbaar ook een cave met camperplaats: Vignerons des Tèrres Secrètes. Iets om met stip te noteren voor een volgende trip door Bourgondië.

donderdag 14 april 2022

Traject: Charnay les Mâcon – Auxerre, 242 km

Auxerre met zijn vakwerkhuizen en oude abdij sprak mij vorige zomer al tot de verbeelding. Er is een camperplaats bij de jachthaven op de en een gemeentelijke camping rechtover het enorme voetbalstadion. Toen zijn we er door omstandigheden niet geraakt dus halen we dat nu in. Het is een lange rit en we vertrekken al vroeg bij de coöperatie. Diesel tanken kan op de eerste snelwegparking en dan rijden we in één trek door naar onze bestemming. Plaats genoeg, want de weinige kampeerders komen hier pas morgen voor het paasweekend toe. Na een late lunch met baknoodles die we al een week meezeulen in de koelkast, maken we een slome wandeling naar de bovenstad.

Dat blijkt aan het eind een eerder steile klim naar de Place de l’Hotel de Ville met La Tour de l’Horloge. Puffend planten we onze coronakilokrent neer op het bistroterras van Bar l’Horloge letterlijk in de schaduw van de Mairie. Deux pressions s.v.p. Eens we terug bij krachten zijn, zetten we onze verkenningstocht verder. Langs de Cathédrale Saint-Étienne en uitkijkend over de Abbaye Saint-Germain dalen we af naar de oever van de Yonne in de hoop daar een Frans restaurant te vinden voor laatste Bourgondisch avondmaal. Eethuizen genoeg in de stad, maar voor een Ethiopiër of een Italiaan zijn we niet naar hier gekomen. Het wordt kaas en wijn vanavond, gezellig bij de camper in de warme avondzon. Morgenochtend is er markt, dan nemen we de fiets tot bovenaan de oude stad. Ping. Tobias zijn kaartje is aangekomen.

Parenthèse Bourgignonne

Een kleine kilometer vanaf de camping, even voorbij het voetbalstadion en de uitgestrekte sportterreinen, liepen we voorbij aan een strak grijs geschilderde batiment met kraaknette kiezeltjes in een hoog omheinde voortuin. Le Bourgogne blik op de kaart, onderweg naar de camping, leert ons dat het de gelagzaal is van een bij Gault Millau bekende chef. Die keerde een decennium eerder terug naar zijn thuisstad na culinaire expedities in Londen, Los Angeles en Réunion. In 2007 besliste Éric Gallet om ‘Aux Plaisirs d’Ailleurs’ en de exotische keuken in het centrum van de stad te sluiten. Hij kocht een pizzeria op aan de Rue de Preuilly en zou zich daar gaan focussen op de moderne Franse gastronomie met regionale producten. Dat werd ondertussen een dubbelconcept met l’Épicerie du Bourgogne als traiteurzaak aan de overkant van de straat en het nieuwe restaurant waar Cris voor morgenavond een tafel reserveert.

vrijdag 15 april 2022

Na het ontbijt trappen we, tot onze verbazing nog lang niet op Cris zijn laatste ampères, naar Place de L’Arquebuse. We laten er onze fietsen achter en speuren vergeefs naar prullaria tussen de marktkramen. Geen geestige pillendoos of handige bbq-tang, wel asperges als knotwilgen zo groot. Die krijgen ze thuis nooit verkocht! Alleen om soep te koken, beaamt Cris. Snuisteren doen we dan maar in de winkelstraat. Mijn halve trouwboek wil ter stond een magazijn met aanlokkelijke kleinoden binnenstappen, nee weerhoud ik hem, dat doen we straks wel onderweg naar onze fietsen. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om een halve dag met winkeltassen tussen de vakwerkhuizen of in een museum rond te lopen.

We staan enigszins ongepland terug voor het terras van l’Horloge waar ze hun tafels indekken voor de lunch. Deux Ancres, en demi. Een paar koele Elzassers van Brasserie de l’Espérance, met een fris slaatje gaat er rond de middag wel in. Deze opgekochte pils is stukken beter dan de fletse bocht die Heineken in Nederland brouwt. Er loopt wat raar volk rond op straat, tieners verkleed in superman of paddenstoel. Bizar. Het is Goede Vrijdag en paasvakantie in België, maar hier begint het schoolverlof morgen pas. Het lyceum bij de voormalige abdij van Sint-Germanus, die vandaag enkel nog pelgrimages naar de archeologisch en historische collectie ontvangt, viert een soortement schoolfeest waardoor er nog meer heldencapes en fungi op de speelplaats rondlopen. We zoeken de weg terug naar onze fietsen bij de wekelijkse markt, maar eerst nog naar die snuisterwinkel!

Stijnislas, Roi des Singes

Ping zegt de gsm onder het fietsen. We stoppen omdat ik op een oude spoorwegbrug een foto wil maken met de skyline van Auxerre. Ik verwachtte antwoord van Lennert want eerder op de dag stuurde ik naar de aap: heeft uw pa iets nodig van Blaise Lourdez? Misschien rijden we er langs want de Champagne het ligt soi-disant op onze route huiswaarts. Tegen mijn verwachtingen is het een andere aap. Merci voor het kaartje, stuurt meester Dries. Enkele berichten later merk ik bij het bruggenhoofd het groeiende ongeduld van Cris. Die denkt zeker dat het Lennert is, grap ik nog naar mijn collega voor ik mezelf opnieuw op het zadel hijs. Tot volgende week lange aap!

Spiedend naar de arriverende tent- en caravankampeerders die rondom ons de vrije plekken beginnen in te nemen, klinkt er weer een ping. Het kaartje van Janik is er ook.  En mijn echte aap stuurt: nee, maar ik wel. Daarmee beantwoordt Lennert de vraag over het eventueel meebrengen van champagne voor zijn pa. En voor de zekerheid stuurt hij een paar foto’s mee: de speciale brut met die paarse etiketten, demi-sec en de brut rosé. Check! Zo hebben wij een excuus om zelf ook nog wat te kopen. Maar nu eerst ter tafel voor escartgots de Bourgogne en carré d’agneau van Éric Gallet. Daar komen we beslist nog eens terug, als we in de buurt passeren.

zaterdag 16 april 2022

Traject: Auxerre – Damery – Charleville Mézières, 319 km

Het laatste (culinaire) avondmaal sloot het weekje Bourgondische uitspattingen af. De jongens hadden erbij moeten zijn mijmer ik bij de koffie terwijl mijn brombeer nog ligt te snurken. Wouter informeert naar ons wedervaren, hij heeft de bus in Bertem een paar keer leeg gemaakt. Ik vertel over de plannen voor het paasweekend, even stoppen bij Blaise Lourdez en dan verder naar Camping du Mont Olympe. Ten laatste maandag zullen weer in ons kot zijn en dan komt hij zeker langs. Eerder lieten Isabelle en Bruno Blaise weten dat ze er zelf niet zijn, maar als ik een richtuur geven kan, zal hun oudste zoon Antoine ons voor een degustatie ontvangen op het gekende adres.

De 18-jarige leert het métier in deeltijds beroepsonderwijs en kent duidelijk de al kneepjes van het vak. Een onverwachte groep bezoekers met een hoity-toity trien uit de States schooit nog een laatste glas chardonnay terwijl onze charmante gastheer de bestelling regelt. Hij schenkt ons alvast iets in en schuift zo snel de high society vertrokken is mee aan voor de proeverij. Alle tijd van de wereld, zijn ouders zijn op reis en hij verwacht pas om vijf uur de volgende gasten. Antoine vertelt honderduit terwijl de open flessen van de vorige groep gezwind worden geleegd. Dat ze vroeger ook een camper hadden, wisten we al, dat zijn broertje voor patissier leert nog niet.

Pause Gourmande

Na een uurtje keuvelen wordt het tijd om onze eigen bestelling te plaatsen en we mogen de camper het binnenplein op rijden. Cris rekent af en de potige jongeman reikt mij de dozen aan. Die eindigen onder de tafel want de koffer zit vol Bourgognes leg ik Antoine uit. Hij glimlacht zijn tanden bloot wanneer ik hem beloof de eerstvolgende keer enkele magnums Belgisch bier of een bak trappist voor hem mee te brengen. Schrijf het op! Straks mailen we zijn ouders nog even met een merci en een proficiat voor hun zoon.

De zwaar beladen Transit draait het asfalt op en klimt moeiteloos de Montagne de Reims op terwijl de Marne achter ons verdwijnt.  De smalle straatjes van Damery en Cumières schuiven behoedzaam onder de wielen van de Autoroller door. In de buurt van Dizy nemen we de  vertrouwde D951 richting champagnehoofdstad. Daar rijden we de snelweg op en in één trek tot Charleville-Mézières. We komen er laat op de namiddag aan en de vernieuwde camperplaats heeft nu een bareel en staat zo goed als vol. Een twijfelende motorhome maakt rechtsomkeer bij de rotonde. Die is te krenterig om te betalen voor een overnachting of om net als wij op de kampeerplaats te gaan staan. Cris komt terug van de receptie we mogen een geschikte plek uitkiezen tussen blozende de Japanse kerselaars.

Morgen wil ik naar het Musée Arthur Rimbaud en volgens mij is er een paasmarkt, ooit waren we hier eens met Marc en Mieke aan het einde van een paasvakantie. Toen stonden er kraampjes op Place Ducale en kocht ik er Cuvée Arthur, een triple gebrouwen door Jean-Christophe Viot in Warcq. Vandaag drinken we La 08 Triple, Bière des Ardennes in de guinguette. Koken doen we niet meer na die lange rit. We eten frietjes van de frituur en bakken in de ondergaande zon bij de ingang van Mont Olympe.

zondag 18 april 2022

Na de middag bezoeken we eindelijk de oude watermolen waar het leven en werk van Rimbaud, begenadigd dichter en veel te jong gestorven wereldreiziger, geëvoceerd wordt. Ik kan me urenlang in de lyrische beschrijvingen en artefacten verliezen, al was het gewoon uit fascinatie voor de bouleverserende herenliefde tussen de tiener-poëet en Paul Verlaine. Cris vindt de ellenlange teksten in het museum wat zwaar op de hand. We poetsen de plaat en steken de straat over naar ‘La maison des Ailleurs’, het feitelijke woonhuis waar Rimbaud met zijn moeder woonde. Dat krijgen we er gratis bij. Best want daar is, behalve een tijdelijke expositie die mij in het geheel niet boeit, niets te zien.

We zakken af naar het hertogelijke plein en laven ons aan de cuvée vernoemd naar de poëet, en demi. Meer dan een planche fromage et jambon cru kunnen we er niet meer krijgen. De keuken sluit op deze hoogdag wat vroeger. We rekenen af en wandelen met aangescherpte appetijt terug naar de bar van de camping. De oude vader van de friturist herkent ons meteen. Bonsoir les belges! Hij is fier op de cultuur van zijn geboortestad en content dat we Rimbaud hebben bezocht. Content dat we de zaak van zijn zoon laten draaien en stomverbaasd dat er een Vlaming is die niet alleen de taal van Molière spreekt, maar ook de literatuur van Rimbaud en zelfs Andouillettes lust. De zware ajuinsaus van de frituur maakt bij dat laatste gelukkig veel goed.

maandag 18 april 2022

Traject: Charleville – Bertem, 164 km.