Paaspauze
De vorige paasvakantie viel compleet in het water en het was al langer klontjesklaar dat editie 2021 net zoals onze herfstvakantie een staycation zou worden. Een kort verlof in eigen land, beter dan niets, want de grenzen zijn al maanden gesloten voor niet-essentiële reizen. De hoop om met de camper toch nog naar Frankrijk of Duitsland te kunnen vertrekken, hebben laten varen. De vervloekte pandemie is ondertussen haar tweede jaargang ingegaan en de besmettingscijfers blijven onrustwekkend hoog. Misschien kan het al met Hemelvaart of Pinksteren, anders wordt het wachten op die fameuze ‘coronapas’. In het beste geval krijgen we tegen de zomermaanden wat respijt, met of zonder vaccin en wissertest. Pasen brengen we sowieso door in ons eigen kot, weliswaar in een tweede kot aan zee.
Midden onze aangevraagde vakantiedagen regelde ik ergens half januari per abuis nog een afspraak bij de tandarts. Wég geraken we toch niet, troost ik mijn mopperende wederhelft. Dan gaan we vanaf dinsdagmiddag wat rondtoeren met de camper, alleen zijn we op dat vlak wat inspiratieloos. Iedereen wil uit zijn kot, ook onze campervrienden, maar niemand weet waarheen. We bekijken de opties na het paasweekend en spreken af om samen ergens heen te rijden. Een paar dagen naar de Ardennen moet lukken, maar het federaal overlegcomité scherpt de coronamaatregelen aan. De ziekenhuizen lopen vol, de scholen leeg: lockdown 3.0 is een feit. Maar we gaan het ‘paaspauze’ noemen dan lijkt het minder erg… Eigenlijk is er tijdens de verlengde paasvakantie in gans het land omzeggens niets te doen. Quasi alles wat zin geeft aan het leven, staat al een jaar on hold. Wie maalt er nog om?
vrijdag 2 april 2021
Goede vrijdag en al de ganse week zomers lenteweer, de paasdagen worden helaas beduidend frisser. De week van ons voorjaarsverlof voorspellen ze zelfs nachtvorst, kans op sneeuw en aprilse grillen. Alles behalve kampeerweer, maar vandaag schijnt in Bertem nog de zon. Mijn schoolwerk zit erop of kan gerust drie weken wachten omdat de scholen gesloten zijn. Ik waag me eraan het gras een eerste keer te maaien terwijl Cris zijn dag afwerkt. Liever de natuurlijke vegetatie, want het perceel achter ons nieuw aangekochte huis werd volgens mij nooit als gazon aangelegd. Ook daar maalt niemand om. Nu we ons eerste kot in Leuven verlieten, hebben we terug ademruimte en plaats om zelfs in pandemische malheuren te overleven. Een eigen huis, een plek onder de zon en altijd iemand in de buurt die van me houden kon… ik neurie vrolijk mee met het zangerige motorgeluid van de benzinemaaier.
Rond een uur of drie ligt de hof er kraaknet bij. Cris staat met zijn valiezen aan het openstaande schuifraam te zwaaien. Paaspauze! De volgestouwde Berlingo rolt een kwartiertje later van onze oprit af en we schuiven aan richting Brusselse ring. Daarna vrijbaan naar de kust, wat een luxe. Elke weekendtrip begon de laatste jaren met een helse file om alleen nog maar de stad uit te geraken. Dat is nu verleden tijd en een dik uur later zijn we al aan zee. Het aangehouden telewerken en de lockdowns hebben ook voordelen zo blijkt. Als ons oude huis ook nog een koper vindt, zijn we echt weer vrij.
De wegenwerken in Oostduinkerke zijn een nieuwe fase ingegaan en het plaatselijke verkeer wordt niet langer over de zeedijk omgeleid. Die e-mail heb ik jammer genoeg gemist en daardoor staan we rond een uur of vijf op het IJslandplein te blinken voor een gesloten bareel. Er hangt een officiële tijding uit: tijdens het weekend en in de paasvakantie hier enkel doorgang voor rechthebbenden. Wie een eigendom heeft, die voor de duur van de wegenwerken enkel via de zeedijk bereikbaar is, kan een bewonersbadge aanvragen bij de technische dienst op het gemeentehuis in Koksijde. Dat is ondertussen natuurlijk gesloten voor het verlengde paasweekend. Gegrommel en rechtsomkeer om ergens langs de straat te gaan parkeren.
Briesend bijna jaag ik de Berlingo over het glooiende asfalt via de omweg door de duinen helemaal aan de andere kant van de promenade naar het Europaplein. Dat het godgeklaagd is en er maar beter parking kan zijn: bij de eerste lockdown uit onze eigendom ontzet, nu weer dit. Het kwik zakt samen met de opgewektheid weg en er staat een ijzige wind die heftig aan de stilstaande auto schudt. Drie dagen extra betalen terwijl we hier een garage leegstaan hebben? Alleen omdat de straat afgesloten is voor werken die pas 100 meter verderop beginnen? Ik denk het niet! Ik zwier de werfhekken aan de kant en rij gewoon door. , maar aan de uitgang staat de slagboom van de zeedijk open, gebaart Cris. Spookrijden vindt hij minder erg dan het straatmeubilair verbouwen. In zeven haasten staat de auto binnen en hoe we hier maandag weg geraken, dat zien we maandagmorgen wel. De tiewraps die de afsluitingen samenbinden gaan mij niet tegenhouden, grommel ik nog.
Lennert was een paar weken eerder op weekend en zelfs met mijn nauwkeurige aanwijzingen niet in de garage geraakt. We dachten dat hij ’s avonds laat de omleiding gewoon niet had gevonden in het donker zo tegen de avondklok. Alleszins hij heeft ervan genoten en in de koelkast voor ons een fles chocomelk achtergelaten. Om de muizenissen, mijn piekerende gedachten die hij veel te goed kent, ook nog een kruiswoordpuzzelboek. Het eerste waarschijnlijk ongewild en het tweede met een warme dankjewel. De aap mag altijd mee of zelf naar zee: ons huis, is ook zijn thuis. En na alle herrie om hier te geraken, mis ik hem terwijl we hier nog eens opgehokt zijn. Ach er zijn er die het slechter hebben, paaspauze! Straks afhaalpizza’s, maar nu eerst apérotijd.
Sneller dan we hebben besteld, vallen de eerste blokjes ratelend in het reservoir van Cris zijn geliefde ijsmachine. Gin-tonic? Nee, ik neem een Coast. Telkens we zo eentje ontkurken, moet ik onwillekeurig aan Wouter denken omdat die er fan van was. Nog een paar gevonden, stuur ik met een fotootje erbij. Als je in Bertem langskomt krijg jij de laatste twee. Met veel plezier komt die nog eens op bezoek, maar hij was niet zeker of het mocht. Wat een idee en doe toch niet gek, je bent nog net zo welkom als de aap. En of het mag? Niets mogen we nog schattebol, maar wie maalt erom…
zaterdag 3 april 2021
Stille Zaterdag, is ooit stiller geweest. Mijmerend wacht ik op de grote beer ’s die nog gelukzalig in zijn winterslaap verzonken ligt. Met onze Autoroller op de terugweg van Berlijn, in een ijzig zwijgen van Hameln tot huis. Oorverdovende stilte volgend op wat echtelijk gehakketak over mijn Unheimlichkeit. Het onvermogen om een laatste etappe te prikken, door mijn deernis om het verdriet van een bevriende knaap. Die stilste zaterdag in Nedersaksen werd de knaap mijn aap. Nu staar ik met waterige ogen naar beeltenissen van apen aan de studiomuur terwijl het aanzwellende gesnurk tot in de living galmt en mij uit die weemoedige gedachten haalt. Muizenissen, Lennert waar was dat puzzelboek? De ramen moeten gezeemd en ook nog eten gehaald. Morgen is er bij Savanna en Guillaume een paasdiner besteld. De schelle koffiemolen heeft Cris gewekt. Goede morgen en wat doen we vandaag? Hij merkt niets van mijn mistroostige overpeinzen of weet die apenkuren meesterlijk en beter dan toen te negeren. Eerst boodschappen doen en dan middageten, daarna eens een frisse neus halen op het strand?
Het is berekoud in de aantrekkende noorderwind dus wandelen we met de richting mee. We gaan in Koksijde een afhaalkoffie zoeken ergens op de dijk. Cafés zijn er niet open dus lopen we wat langs de etalages van de Zeelaan tot bij het nieuwe gemeentehuis. Na het maaien van die natuurlijke vegetatie gisteren speelt mijn pollenallergie weer op. Moet je iets uit de apotheek, vraagt Cris, terwijl we bij de voetgangersoversteek staan te wachten? Nee laat maar, mijn ogen tranen nu alleen nog van de gure wind. Winkelbezoek op afspraak: scan de QR-code en shop direct, afficheert een dure boetiek. Elders uitnodigend aan het raam: kom binnen, noteer uw gegevens en winkel vrij. En dan nog een keertje in het Frans. Bienvenue à Coxide-les-bains.
Handgel en mondmaskers zoals het hoort; maar het ganse coronabeleid is in dit apenland een grote klucht. De druktebarometer kleurt vandaag overal groen, want iedereen blijft door dit weifelende winterweer gewoon warmpjes in zijn kot. Ik vergat mijn antihistaminica, Cris de oplader van zijn Apple Watch. Ik overleef, maar hij is zonder gadgets compleet ontriefd. Telecomwinkels behoren tot de essentiële soort, omwille van het telewerken. Registratie onnodig, want bij het kopen van een iPhone accessoire geraakt je door corona niet besmet. De afhaalpintjes, de meeneemkoffie of het ijsje houden we te goed. Donkere wolken pakken dreigend samen dus wandelen we met een stevige tred langs de grote baan naar Oostduinkerke terug, veilig in ons kot.
zondag 4 april 2021
Paasontbijt met koffiekoeken en Vlaanderens mooiste op de tv. Wie maalt erom een kermiskoers? De wind is gaan liggen en het wordt beduidend warmer dan gisteren, maar het uitspansel blijft overtrokken. We gaan de andere richting uit. Even na de middag lopen we samen met behoorlijk wat wandelaars op het strand. Zou Caroline in Nieuwpoort zijn, vraag ik me luidop af? Cris belt. Ze zijn er en wij ongeveer ter hoogte van Groendijk. We klimmen over het opgestoven zand naar de dijk. Enthousiast gegil aan de andere kant en of we samen ergens een ijsje willen halen. De ronde is nog niet binnen, maar we mogen dag komen zeggen. Het is van de eerste lockdown geleden dat we elkaar zagen, een eeuwigheid dus er moet stevig worden bijgekletst.
Nog een halfuur voor onze take away bij Bistronomie Eglantier, een laatste glas en dankzij de aangeboden lift halen we dat net. Guillaume begroet me hartelijk terwijl zijn zaalteam tussen de klaarstaande afhaalboxen onze bestelling zoekt. 2 amuses, 6 oesters van Marennes, alle gerechten zitten in de doos, vitello tonato, de lamskroon een kwartiertje op 180 graden en dan nog de gevulde paaseieren met coulis van rode vruchten. We kennen de opwarminstructies ondertussen al, met een knipoog naar de patron. Blij van zin en opgewekt stappen we met ons feestmaal terug naar ons eigen kot. De slagboom op het einde van de dijk staat nog altijd open, we zullen morgen dus wel weg geraken. Nu een gin-tonic dan? Graag, want de Coasts neem ik mee voor Wouter. Bij onze voorgerechten de laatste fles Coteaux de l’Aubance die we een paar zomers geleden uit La Douce hebben meegebracht en een onbestemde fles rood. De wijnvoorraad in ons reservekot is serieus geslonken door de horecaloze weekenden en staycations die we quasi verplicht aan zee hebben doorgebracht.
We moeten echt wel weer eens de grens over geraken, want thuis is de kelder ook zo goed als leeg stelt mijn minzame oenoloog na de apéro-op-verplaatsing verrassend nuchter vast. Tijdens de laatste zomervakantie laveerden we in Frankrijk tussen groene zones op de Europese covid-kaart en bleven in verhouding extreem bescheiden in onze aankopen. We sloegen zelfs een paar wijnkastelen die aanvankelijk ingepland stonden. Het zal de voorzienigheid zijn geweest die ons ervoor wilde behoeden nog meer kratten in de verhuis naar Bertem te moeten verslepen. De maanden volgend op die coronapauze hebben we in Leuven behoorlijk wat oude flessen soldaat gemaakt. Wachtend op het ondertekenen van de notariële akte sloeg de crisis stevig toe, grap ik nog. Straks moeten we zelfs al naar een ordinaire slijterij om een paar flessen goedkope wijn in huis te halen.
Morgen poetsen we de plaat en het tweede, of was het nu derde kot. Wat we de rest van onze korte vakantie zullen doen is even onzeker als het weerbericht. Er wordt nu al sneeuw voorspeld, zeker in Hoog België op de toppen van de Ardennen en zelfs Vlaanderen krijgt een wit tapijt. Geen aanlokkelijk idee om dan ergens met de camper naartoe te rijden tenzij op wintersport.
interludium
Marc vraagt hoe het met de tanden is gesteld en oppert het idee om ergens een camping te boeken. Alle camperplaatsen staan waarschijnlijk al paas-eivol omdat iedereen noodgedwongen rondtoert in eigen land. Lacs de l’Eau d’Heure, ja dat zegt me wel iets maar het weer zit ons écht niet mee. Even afwachten tot na de winterprik? Het wordt een maat voor niets, want Kerstmis valt na Pasen dit jaar en bij momenten ligt onze tuin zelfs helemaal wit. Met het vooruitzicht op nog meer kwakkelweer naar het einde van deze week, zie ik ons voor de duur van onze congé al opgehokt in de camper zitten. Dan blijf ik liever thuis, maar zelfs hier is behalve Netflix kijken omzeggens niets te doen. Mijn paaspauze wordt een paasdepressie.
Cris moppert over de besluiteloosheid van zijn vent en laat onze vrienden weten dat ze niet langer hoeven te wachten. Uit verveling loop ik bijna letterlijk aan de muren omhoog. Een beklemmend gevoel doemt op, net als vorig jaar rond deze tijd: coronamaatregelen hebben onze ‘vrijheid’ en omzeggens alle betekenis gevende ervaringen uit ons leven weggerukt en nu is het verdorie ook nog kl*teweer. Wat gaan we doen? Weet ik veel, doe zelf ook eens een voorstel! Vakantie en niets om handen wat de gedachten kan verzetten. Het vult mijn hoofd met complete uitzichtloosheid en ik stap dan maar in mijn auto om op school dan toch ten minste iets nuttigs te gaan doen. Zo heeft deze verloren dag toch nog zin gehad. Morgen rijden we voor de ons resterende dagen gewoon terug naar zee…
donderdag 8 april 2021
Een vriendelijke dame van de technische dienst in Koksijde heeft me deze week gemaild en zelfs ook opgebeld, onze toegangsbadge ligt klaar. We kunnen er vandaag nog tot 12u30 om dus vertrekken we al vroeg richting kust. Ondanks de verplichting tot telewerken en de opgelegde paaspauze is het toch redelijk druk op de Brusselse ring, eens de structurele files voorbij rijden we in één ruk door tot op de Zeelaan en parkeren voor het hypermoderne gemeentehuis. Ik baan me langs de glazen gevel een weg naar binnen en stap met knikkende knieën de open metalen trap omhoog, voorbij het gigantische zilveren ei dat de raadszaal is tot bij de juffrouw die ik sprak aan de telefoon. Dag mijnheer, uw bewonerskaart ligt klaar, alleen nog even aftekenen voor ontvangst. Terug binnenbrengen bij het einde der werken of in de brievenbus steken als het na de zomer even past, zonder dank.
Ik haast me via de vervaarlijke trap terug naar Cris die buiten in de auto op me wacht. Hebbes! Het was een vriendelijke madame. Die wist zeker niet dat gij hun taks op tweede verblijven weigert te betalen… Mijn vent lacht terwijl ik de auto start. Nee, nogal een chance. Onderweg nog even langs de winkel en dan naar ons betonnen kot. De slagboom opent! Stapvoets manoeuvreer ik tussen de tweede verblijvers en de toeristen door. Kinderen onachtzaam in een go-cart, gepensioneerde fietsers en nog wat wandelaars likkend aan een crème daartussen in. Het trottoir van 5 meter breed is niet genoeg en midden op straat voor een billenkarverhuur beginnen een paar ouders verontwaardigd te kijken omdat wij er met de auto passeren. Ei zo na stapt mijn wederhelft uit om dat stel arrogantelingen een pandoering te verkopen!
Bij de pizzaboer om de hoek van ons appartement parkeer ik 5 minuten om de bagage met de lift naar boven te brengen. Nog een sanitaire stop en dan vliegensvlug mijn voiture veilig in de garage zetten. In normale omstandigheden is er vlak voor onze deur een Shop&Go-vak, daarmee heb ik er nu niet aan gedacht een euro in de betaalautomaat te droppen. Geen erg in gehad, maar het zal me straks het vorige weekend door spookrijden uitgespaarde bedrag aan retributie kosten. En meer wellicht, ach ja, wie maalt erom?
Een horeca-zaak die al vanaf de eerste lockdown take away organiseert heeft nu zelfs al tafeltjes en asbakken buiten gezet. Het gulzige volk staat er op de stoep en wars van alle coronaregels Brusselse wafels naar binnen te schuiven. Latte Macchiato wordt er netjes met een Lotuskoekje op een schoteltje geserveerd. Raamverkoop en afhaalkoffie mon oeil, dit terras is open. En waar is mijn anderhalve meter? Hoorbaar geërgerd over hun gedrag wring ik me tussen het nonchalante klootjesvolk en de werfhekken door. ’t Goed Gevoel mag blijkbaar meer dan een ander. Boven foeter ik verder tegen mijn hongerige teddybeer. Ga zitten en eet, ge zijt weer hangry.
Willen we na de middag in Nieuwpoort eens gaan we wandelen? Hij heeft al wat routes opgezocht. En wat ik ervan denk om het natuurgebied IJzermonding te gaan bekijken, naar de zeehondjes in de havengeul… Al goed, maar dan ook de vuurtoren helemaal op kop. Iets uit mijn kindertijd, een Disneyfilm over draak Elliott en een rosse jongen, spreekt me al jaren tot de verbeelding. Nog nooit, zelfs niet met mijn ouders indertijd, zijn we bij het lichtbaken geraakt. Toen ik er als kleine jongen naar stond te kijken de overoever, schaamteloos Anton van Wilderode plagiërend, lag er nog een grijze marinehaven tussen. De metershoge afrastering liep, roestige prikkeldraad incluis, helemaal door tot op het strand. Nu is het allemaal opengesteld en het kamp van Lombardsijde afgebouwd omwille van besparingen bij Defensie.
Nu we een badge hebben kunnen we ze maar beter gebruiken ook, dus lopen we langs het clandestien geopende caféterras we naar de garage om de auto er weer uit te halen. Die laten we zo dadelijk achter op de parking van Westfront, vroeger gemeenzaam het monument van Koning Albert geheten. Mijn grootvader zaliger placht steevast te zeggen dat de vaderlandslievende verenigingen het gedenkteken met het ruiterstandbeeld aan de Ganzepoot alleen maar hadden opgetrokken als reactie op de IJzertoren van de Vlaamse frontsoldaat. De goede belgen, zoals hij ze eerder minachtend noemde, hadden geen martelaren en geen gedenkteken voor een jaarlijkse bedevaart naar de gevallenen aan de IJzer. Hij weigerde dan ook volgaarne om daar een ticketje voor de lift te betalen en lachte zich een breuk wanneer er weer eens een subversieve meeuw op de beeltenis van die koning scheet.
Ik denk er vandaag nog met plezier op terug terwijl mijn ongeduldige echtgenoot zich afvraagt waar ik nu weer achterblijf. Met de app in de pollen zoekt hij naar knooppunt 1. De uitgestippelde wandelroute vertrekt op het bordes van het monument, dwarst de Koninklijke baan en voert ons naar knooppunt 3, langs de dokken van Novus Portus tot knooppunt 77 bij het zeehondenbassin en met een ommetje langs de vuurtoren naar bij knooppunt 6 waar we de veerboot nemen tot bij 85 op de linkeroever. Tegen het einde van de namiddag stappen we langs vaargeul en de kaaien helemaal tot over de kasseien voor de vismijn terug naar het knooppunt van ons vertrek.
Een aangename wandeling van 7,4 km met de vuurtoren erbij ruim 8. We voelen het in onze stramme kuiten bij de Berlingo aangekomen. Onder de verste ruitenwisser wappert een opgerold papiertje. Moest je hier betalen? Ik speur naar een parkeermeter, maar zie niets en merk verbouwereerd dat er niet Nieuwpoort maar Koksijde op het ticket is geprint. Die boete uit Oostduinkerke had ik deze middag niet gezien. Nom de dieu! Apéro om die wrange smaak te vergeten en daarna bakken we een succulente côte à l’os.
vrijdag 9 april 2021
De laatste droge dag, morgen komt er regenweer dus stippelt Cris een nieuwe reeks knooppunten uit in de Doornpanne en op de Hoge Blekker. Rijden we er met de auto naartoe? Ben je gek, we gaan te voet! We wandelen over de dijk, op de stoep en niet op straat, via het IJslandplein tot aan het wegeltje naast het voormalige boothotel Péniche. Een paar honderd meter verder vinden we het IWVA-waterwinningsgebied. Er loopt nu een kraaknet fiets- en wandelweg doorheen het ganse domein tot op de Hoge Blekker. Allemaal aangelegd met Natura 2000 centen, ‘Europa werkt’ prijkte er op de gevel – ‘met uw centen’, denk ik er zelf maar bij.
Als tiener volgde ik hier samen met mijn vader op zaterdagen in de grote vakantie weleens geboeid een belezen gids. Die onderhield ons dan over de fauna en de flora, de rijke geschiedenis van het toen wellicht nog niet beschermde natuurgebied. De uitleg over de bloemetjes en de bijtjes staat hier nu op bordjes neergepend. Dat het onder de grote oorlog tot ravitaillering diende voor de Fransen en nadien bijna volgebouwd werd als Engelse villawijk, vertel ik Cris uit de losse pols erbij. De meeslepende verhalen herinner ik mij alsof het gisteren was en onder het mulle zand tussen de duindoornstruiken zien we nog de met bricalion aangelegde wegen van het zouavenkampement. Het oorlogspuin houdt stand en het memorie van meester Stijn is nog niet helemaal dement.
Op de terugweg stoten we op een kolonie ‘grote grazers’. Elders in natuurgebied Ter Yde zijn dat Shetlanders, hier oerdegelijke flamingante ezels. Ik voel me direct thuis. In Zonnebeke nam tijdens wandeling tussen de WOI relicten ooit eens een videootje op van Tommeke, een barmhartig balkend asinus exemplaar. Mijn iPhone speelt zijn schrikbarende ezelgeluid versterkt af. Geen haan die ernaar kraait en ook geen ezel, dus doe ik het nog een keer. Gans de grazende meute is gealarmeerd en ii-aaaat uit alle macht. Wandelaars kijken verschrikt naar het tumult tussen het doorngewas. Proestend zetten we onze wandeling verder terwijl het ezelsconcert verstomt.
Het is warm op het goudgele zand, onder een stralende zon en uit de wind, stukken beter dan ons door weerman Frank werd beloofd. Schuiven we aan voor een hoorntje schepijs of halen we iets uit de supermarkt? Tussen het coronavolk staan wachten op een welverdiende lekkernij hoeft niet per sé. Artisanaal roomijs van Averbode uit de vriezer van de superette vult de verbruikte calorieën ook weer aan en het smaakt in onze zetel even goed. Cris heeft een bezoek aan In Flanders Fields gereserveerd want voor hem is het van vóór de laatste museummakeover geleden. De altijd aanwezige en oorverdovend drukke Engelse schoolkinderen zullen er morgennamiddag alvast niet zijn.
zaterdag 10 april 2021
Het miezert van ’s ochtends vroeg en meer dan hangen op de sofa en na de lunch tot Ieper rijden valt er niet te doen. Er staat een e-bike in de webshop van De Standaard met wel 1.000 euro korting op de geadviseerde prijzen van de Belgische fabrikant. Zou ik, of toch maar niet? In de aanloop naar de zomer vorig jaar had ik het al een keertje overwogen, maar de elektrische fietsen waren toen overal quasi uitverkocht. Cris zou niet langer twijfelen, want hij is zoetjesaan toch wel getrouwd met een oude vent. Het vooruitzicht deze zomer met de camper weg te kunnen en een snotaap die al met ondersteuning over de Bertemse heuvelen fietst, werken doorslaggevend. Het luxueuze rijwiel wordt hier onmiddellijk afgerekend en binnen de week aan huis besteld.
Net zoals toen we in het najaar hier met Lennert in de kattenstad waren, parkeren we op de randparking bij het station. In de herfstvakantie scheen de zon, nu ligt de winkelstraat er een beetje kil en uitgeregend bij. De toren van de lakenhalle staat voor restauratie in de stijgers en we zijn er ruim een half uur vroeger dan de booking van ons bezoek. Even rond de markt stappen of tot aan de Menenpoort, schuifelen langs etalages met Mohn Poppy gin, Fields of Flanders gin en de Vlaamse jenever van Graanstokerij Rubbens die hier sinds de ’14-’18-hype verkocht wordt als Poppies gin. De velden-van-Vlaanderen spirit wil ik na het bezoek aan in-Vlaamse-velden misschien wel eens proberen, maar nu zoeken we gewoon nog even beschutting tegen de oude gevels tot we het museum binnen mogen.
Het interactieve belevingscentrum, zoals alle tentoonstellingen en historische exposities tegenwoordig moeten worden opgevat, lijkt beduidend minder uitgestrekt dan ik het mij herinner. Ergens in een weekend van de 4-daagse een aantal jaar terug, liep ik hier met Lara eens verloren of liever wij tweeën kunnen ons urenlang in dit soort geschiedenis en ogenschijnlijk futiele details verliezen. Het is er wars van de overal geafficheerde veiligheidsmaatregelen en de bezoeken op reservatie redelijk druk. Bezoekers volgen de aangegeven richting niet, soms is het circulatieplan eigenlijk ook niet zo duidelijk en volgen we gewoon de nummering voor de audio-gids. Zonder corona liep het hier waarschijnlijk ook nog vol luidruchtige Britse kinderen. Nu pikken we links en rechts een opstelling uit en grasduinen tot aan de kast met video-getuigenissen.
Hier is het! The Bells of Hell go ting-a-ling-a-ling een exemplarische herinnering aan de grote oorlog. Ik por mijn echtgenoot en we wachten tot de ingeblikte acteur hét stukje brengt uit het boek met de memoires van Eric Hiscock: een paar opmerkelijke zinsneden. Een jonge knaap vertelt over barre tijden in de loopgraven en het bijna heilige triumviraat van drie minderjarige Britse soldaten. Dan volgt voor de argeloze bezoeker en eerder onverwachte een opmerkelijke passage over een onbestemde liefde tussen de auteur en een blonde jongen die net als hij vrijwillig onder de wapens ging en zal sneuvelen in de Ieperboog. Geëxpliciteerd in ’the rough male kiss of blankets’, een vers uit ‘The Great Lover’ en één van Rupert Brooke’s illustere warpoems trok het jaren eerder al mijn aandacht. Terwijl een ouder echtpaar achter ons bij het luisteren naar die onbevangen jongensliefde ongemakkelijk begint te schuifelen, stonden wij net daarop te wachten.
Destijds begon ik dat verder trouwens weinig waardevolle druksel eens te vertalen, alleen al om de bijdrage aan het maatschappelijke debat. Meer dan een eeuw na de ‘groote oorlog’ is het onderwerp nog altijd relevant. Misschien moet ik me daar ooit nog eens terug aanzetten en de volledige omzetting aan het museum schenken. Genoeg geschiedenis, we lopen door de druilerige winkelstraat terug naar de auto om straks de warme afhaalmaaltijden bij de Venise af te halen. Genieten van een exquise bouillabaisse, rouille en bavet incluis. Morgen zit onze paasvakantie erop en keren we terug naar camping Bertem. Ik mag drie dagen telewerken en Cris nog vijf voor we volgend weekend mijn nieuwe e-bike komen uittesten aan zee.
vrijdag 16 april 2021
Eerder deze week komt er bericht dat de transporteur tussen 15u en 19u langs zal komen voor de levering van mijn Veloci-fiets, de basismontage en een summiere uitleg over het gebruik. Ik heb nog schoolvakantie en zit op hete kolen de ramen te zemen in ons nieuwe kot. Na vier maanden wonen en winterweer mag dat wel. Alleen al op het gelijkvloers zijn het er haast evenveel als vroeger in Leuven voor het ganse huis. De telefoon gaat, Lennert belt en dat is uitzonderlijk. Hij heeft vandaag toevallig de sleutel van zijn nog aan te kopen huis en wil het ons graag al eens tonen. Natuurlijk willen we het zien. We komen over de middag eens kijken! Cris werkt nog en ik wacht hier ongeduldig op mijn elektrische fiets!
Trots als een pauw toont de aap ons zijn ganse goed: woonhuis, erf, stallingen en landerijen helemaal tot tegen de Koeheide, het aanpalende natuurgebied. Het is dan ook een stevig batiment en slechts op een boogscheut van onze achterdeur, daarmee eigenlijk ook één van de doorslaggevende argumenten voor onze eigen verhuis. Met een minimum aan werk valt er iets gerieflijk van te maken. Met de verbouwingen die hij ons schetst wordt het beslist een klein kasteeltje. Binnen enkele dagen mag hij ook bij de notaris gaan tekenen. Apetrots in zijn eigen kot en wel helemaal terecht. Proficiat schattebol !
De levering volgt het aangekondigde schema stipt en na de lockdown-avondspits rijden opgewekt terug naar zee om er morgen te gaan fietsen door het vlakke Veurne-Ambacht en in het Oostduinkerkse hinterland. De barometer staat op fris en helder weer.
zaterdag 17 april 2021
Het waait aardig aan de kust en ik herinner me plots terug waarom een gewone fiets niet meer zo nodig moest. Krap een jaar geleden trapte ik mij wind op kop dood tussen Veurnevaart en Ieperlee. Deze middag gaan we fietsen, maar eerst halen we voor het avondeten nog één keer af bij Savanna en Guillaume. De volgende keer zitten we hier terug op het terras! Oesters voor mij gevolgd door op vel gebakken tarbot met witte asperges en voor Cris de asperges à la Flamande en een Thaise steak tartare. En het trio van chocolademousse!
Het fietsen op een e-bike valt reuze mee, maar ik moet harder trappen dan verwacht stuur ik nog naar de aap die thuis al wat vintage spullen naar zijn nieuwe stek aan het verhuizen is. Hij lacht met mijn vaststelling dat fietsen met ondersteuning helemaal nog geen elektrische brommer is. We stappen af aan taverne Het Witte Huis, die is door de horecasluiting natuurlijk potdicht maar we hebben onze eigen drankjes mee. Proostdijkvaart. Het staatnaambord zakte weg in de zachte graskant langs het water dat rimpelt in de strakke en ijzige polderwind. Gelukkig schijnt de zon en moeten we toch nog stevig trappen. Tobias uw paaltje staat scheef, grap ik in het Camping Bertem-groepje. Janik lacht, zitten jullie nu weer aan zee? Ja, iets anders was er toch niet te doen.
Laatste avondmaal en genieten van de zee, morgen zit ons derde lockdown-verlof er definitief op en beginnen we voorzichtig van een mooie en vrijere zomer te dromen…