Augustus 2008

Woensdag 13 augustus

Tijdens ons mini-treffen in Doel hebben we afgesproken met Brigitte en Albert, beter bekend als ‘de vedetjes’, we trekken het weekend van 15 augustus naar de Moezel. We hebben met onze oude transit eens een weekend van de paasvakantie in het toeristische Cochem gestaan op Campingplatz Schausten. De Moezel met zijn microklimaat, wijnbergen en wijnhuizen boeit ons wel, veel overredingskracht was er dan ook niet nodig om ons hiervoor warm te maken. Zelfs de wetenschap dat er ter plekke omzeggens geen winkels zijn, afgezien van een warme bakker, kon ons enthousiasme niet drukken. Cris en ik breien nog een extra dag aan het verlengde weekend, want onze zomervakantie bestaat enkel uit wat snipperdagen. Via het forum van Campersite stuurde Albert me het adres van de camperplaats in Lösnich door, alleen nog het weer leek de voorbije dagen een domper op de vreugde te willen zetten maar een snelle blik op een Duitse meteo webstek stelde me enigzins gerust: weersverwachtingen met plaatselijk wat witte wolkjes maar zonnig met temperaturen tot een aangename 25° op de middag en koele nachten. Wat wil een mens nog meer…

Cris overweegt om Duvel, onze soms wat enthousiaste beagle, thuis te laten. Maar de gedachte dat je met een hond op reis niet gewoon even op restaurant kan, of een uitstapje maken met de fiets verliest stilaan veld in onze hoofden. Dat Duvel best even in zijn bench wil blijven, zonder al te veel kabaal te maken in de mobilhome, leerden we tijdens een treffen in Linter. We hebben overigens nog fietsen meegenomen, ook al rijden we van bij het begin rond met een fietsendrager. Duvel mag dus mee, net als de fietsen. Al een tijdje geleden schafte Cris zich een degelijke fiets aan, die trouwens veel te weinig van stal kwam sindsdien, maar ik peddel nog steeds rond op een gammel vehikel uit mijn studentenjaren. Ik neem me dan ook voor om stilaan uit te kijken naar een nieuw exemplaar, maar voor deze reis moet hij nog mee.

Terwijl ik met mijn Berlingo naar Sint-Truiden rij, rinkelt mijn gsm. Telefoon van Jan, vader van mijn petekind Jente, zij hebben sinds enkele maanden de motorhome microbe goed te pakken en kijken uit naar elke gelegenheid om hun schatje van stal te halen. Hij wil graag samen rijden, maar ik zie dat niet onmiddellijk gebeuren: “Wij vertrekken pas morgen, eerst nog wat proviand inkopen voor het weekend. Tja, geen idee om hoelaat we precies vertrekken…” Ah zo, Jan vertrekt al vannacht rond een uur of vier, vijf. Zo komt hij zonder files of verkeershinder ’s morgens aan op de camperplaats met uitgeslapen bengels. Als er wat is, mag hij me bellen.

Vooraleer met de mobilhome naar Leuven te vertrekken, spring ik nog even binnen bij mijn ouders. Ik vertel terloops dat we onze fietsen een gaan meenemen, en dat ik de voorbije dagen vruchteloos probeerde om een versleten pedaal te vervangen aan mijn oude fiets. Ja pa, ik weet dat er links- en rechtsdraaiende schroefdraad bestaat, ach werkelijk alles geprobeerd zelfs ‘decaltout’ maar niet los te krijgen dat onding. De fiets van mijn grootvader zaliger staat er nog, mijn vader heeft gisteren de banden nog opgepompt en ik mag die wel even meenemen. Nou goed, ik stap in mijn wagen en mijn vader stapt om mijn grootvaders fiets. Hij helpt me bij het optuigen van de fietsdrager, die stond al even in mijn vaders tuinhuisje aangezien we hem toch niet gebruikten. Neen ik moet hem niet terug naar huis voeren met de auto, het is niet verder te voet dan met de wagen dus wenst hij me een behouden reis.

“Ik zal wel een fles voor u meebrengen, tot zondag…” roep ik hem nog na, wanneer ik vertrek.

Donderdag 14 augustus

Vroeg uit bed: ik heb gisteren nog wat spullen gepakt en haal alvast mobilhome tot bij de voordeur. Wanneer ik mijn grootvaders fiets terug uit de stalling haal, staat de voorband weer plat. Verdorrie, dat wordt dan toch mijn gammele knar. Om iets over acht rolt ook Cris uit bed en begint wat kleren in een plooibox te stapelen. Sinds een tijdje laten we reistassen gewoon thuis, in de mobilhome kan alles de kastjes in en dan liggen die dingen toch alleen maar in de weg. Wanneer Duvel ons over en weer ziet lopen met onze bagage wordt hij onrustig, hij weet dat er wat op stapel staat. “Ja, je mag mee !” Alles ingeladen, de hond zit ondertussen al ongeduldig te trappelen in zijn bench, de bevestiging van de fietsen nog snel even gecontroleerd, en de huisdeur dicht getrokken. Eindelijk vertrekkensklaar, nog even naar het beterkope warenhuis met de A.

Wanneer we ook onze inkopen hebben opgeborgen is het ruim 11 uur in de voormiddag. Cris zet koers naar Lösnich: mevrouw Mio stuurt ons naar de E40, via Luik, Verviers en Sankt-Vith richting Trier. We stoppen nog even bij een tankstation op zoek naar zo een diagonaal rood-en-wit gestreept bord om aan de fietsendrager te hangen. Dat ding steekt ongeveer een meter achteruit en ik las ergens op een van de internetfora dat dergelijke signalisatie in een aantal EU-landen verplicht is. Onderweg nergens te vinden natuurlijk. Ik gok erop dat we niet in de problemen zullen komen en neem me voor om zo een kleinood aan te schaffen de eerst volgende keer ik het ergens in een brico of autoshop tegen kom.

De zon straalt genadeloos op onze voorruit wanneer we het laatste stuk van onze route langs de Moezel afleggen. Even over twee komen we aan op de camperplaats, waar Jan en de kinderen al een plekje hebben ingenomen en met de fiets de omgeving al hebben verkend. Er is niet alleen een servicepunt, voor 1,5 euro per dag kan je er ook de stekker insteken. Helaas mijn standaard 20 meter aansluiting is te kort, ik had er niet op gerekend dat er electriciteit voor handen zou zijn en heb dus geen verlengdraden ingepakt. Gelukkig heeft Jan er eentje extra bij. Koelkast op 220v gezet, luifel uitgedraaid en vrij snel ons kleine schoteltje uitgericht: we zijn helemaal klaar voor een weekendje Moezelen !

Na een snelle hap haal ik onze fietsen ook van de drager, want Jente zal Cris het dorp even tonen. Ik ga ondertussen met Duvel een wandelingetje maken rond de camperplaats, die een fervente plijsterplaats van een gezin zwanen blijkt te zijn en daarvan zichtbaar de sporen draagt. Ik probeer ook even te fietsen met Duvel aan de leiband, maar dat wordt beslist nog even oefenen voor dat ik met hem de Tour de France kan rijden. Ik kom vandaag niet meer van de camperplek af, we genieten nog wat van het zonnetje dat zich stilaan achter de wijnbergen terug trekt en ’s avonds eten we vol-au-vent, de kinderen gaan naar bed. Cris, Jan en ikzelf gaan een rustig avond met een glaasje wijn en een zacht muziekje tegemoet.

Vrijdag 15 augustus

Het is acht uur ’s morgens wanneer ik uit een diepe slaap ontwaak, de zon priemt door onze alkoof en na een ‘poezenwasje’ ga ik dauwtrappen met Duvel die onderweg gretig elke struik bewatert. Wanneer ik terugkom bij de mobilhome is Cris al met de fiets op weg naar de bakker. Samen met Jan en de kinderen wordt er stevig ontbeten met koffie en broodjes van Günter Weiskopf, de plaatselijke bakker die ook een klein aanbod broodbeleg, zuivel en frisdrank in de rekken heeft. Duvel bedelt om een hapje dat mogelijk van tafel richting zijn gulzige muiltje zal komen.

Net wanneer ik me afvraag wanneer de vedetjes zullen toekomen, komt de immer vrolijke Brigitte over het grasveld naar ons toegestapt. Ze zijn vannacht nog gearriveerd en hebben overnacht op het tweede deel van de camperplaats. Toegegeven in het holst van de nacht toertjes rijden langs de ingedommelde motorhomes, spiedend naar een exemplaar van Konings, is not-done. Het is een allerhartelijkst weerzien, ze komen bij ons staan. Schijnbaar wordt ook ‘euroboxer’, Myriam en Raoul waarmee we eveneens in Doel kort kennis maakten, verwacht. Helaas, zo weet Brigitte ons te vertellen, heeft Peter zijn voet op een of andere mannier bezeerd en moest forfait geven voor dit weekend. Spijtig want hij zou de boot meebrengen en zowel Jan als Jente hadden gehoopt dat ze wel eens mee mochten voor een tochtje op de Moezel. Tegen de middag staan we daar dan met vier motorhomes, netjes opgesteld met de luifels naar elkaar, zodat we een soort van binnenpleintje hebben waar we lui zitten te aperitieven. Er heerst een vrolijke gezelligheid die exponentieel toeneemt, elke keer een fles de tafel passeert.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om zelf ook eens met mijn ratelende fiets een kijkje te nemen in het dorp, want verder dan de Moezeloever en de bosjes achter de camperplaats ben ik nog steeds niet geraakt. Onderwijl ik door de zachtjes glooiende ‘Hauptstraße’ fiets, mee-meanderend met de bedding van de rivier, kom ik voorbij de bakker waar Cris eerder vanmorgen naartoe kwam, het ene wijnhuis naast het andere prikkelt mijn zinnen wanneer er vanuit de verte plots een fietsenwinkel opduikt. Ik stap even af bij Fahrradhandel Warscheid, niet in het minst omdat de druk in mijn arme knieën naar een hoogtepunt stijgt, aangezien ik bij het trappen nauwelijks de benen kan strekken. Terug bij de mobilhome aangekomen maak ik enthousiast melding van mijn ontdekking. “Ja dat heb ik gisteren gezien toen ik met Jente het dorp verkende,” antwoordt mijn lieve echtgenoot. “Er staat daar eentje van 399 in de etalage…”, ga ik verder, steeds meer geneigd toe te geven aan de verleiding om me hier en nu te ontdoen van mijn fel gele wrak. “Kom eens mee kijken, uw duits is beter en dan kan je vragen of ik daar met de kaart kan betalen,” sommeer ik Cris.

Om kort te gaan, ze bouwen daar hun eigen fietsen op maat, het betere specialistenwerk en allemaal kwaliteitsmaterialen. Een beetje zoals je naar een kleermaker gaat, ze nemen er je maten en noteren je wensen zodat je tien dagen later een professionele mountainbike, trekking- of koersfiets kan ophalen. Voor een dergelijke fiets betaal je bij ons al gauw het dubbele, maar dit schiet ruim voorbij aan ons doel van enkele kilometers per maand. Overigens overmorgen reizen we alweer af en ik zocht wat om dit weekend nog wat ontspannen fietstochtjes te kunnen maken. Mijn enthousiasme over een nieuwe fiets is ondertussen behoorlijk bekoeld. Wanneer ik mijn stalen ros opnieuw bestijg, enigzins teleurgesteld, tovert de verkoper een kant-en-klare trekkingfiets uit zijn hoge hoed, natuurlijk niet zo goed als de fietsen die ze zelf bouwen, maar laat het nou net dat zijn wat ik eigenlijk zocht. Voor 389 euro mag ik erop naar huis rijden . “Ah helaas kan ik je met bankcontact of visa niet verder helpen”, jammert de fietsenman. Maar zijn gezicht klaart onmiddellijk weer op wanneer ik me op diens aanwijzingen en met mijn kreupele fiets naar de geldautomaat van de Raiffeisenbank in Kröv haast, een vijftal kilometer en twee dorpen verder aan de overkant van de Moezel. Afgepeigerd van de helse rit, maar in mijn nopjes met mijn nieuwe aanwinst kom ik terug bij onze campervrienden die zich ondertussen klaar hebben gemaakt voor een fietstochtje naar Kröv !

Het is nog even wennen aan de hoogte van mijn fiets, maar met zijn éénentwintig versnellingen neem ik met het grootste gemak de bergen die me nog geen uur geleden bijna de adem afsneden. Een ware verademing. Terug in het naburige dorp aangekomen toon ik Jan de weg naar de geldautomaat, terwijl de rest van ons gezelschap zich neer laat zakken op een terrasje bij een lokale wijnbouwer en zich laaft aan de vruchten van zijn noeste arbeid. Enkele flessen later keren we terug, het loopt al tegen etenstijd ondertussen. Ik moedig Cris aan enkele flessen van het edele vocht dat we zopas degusteerden mee te nemen in zijn fietstas, kwestie nog wat na te genieten deze avond. Zelf haast ik me terug naar onze mobi, waarop Duvel plichtsgetrouw waakt in afwachting van onze thuiskomst. Cris en de anderen keren het eerste stuk van de route terug met hun fietsen aan de hand, schuifelend voorbij de oldtimers van het tractortreffen dat uitgerekend dit weekeinde is neergestreken op de parkings aan de oevers van de Moezel. Na het uitlaten van de hond – die best wel even alleen durft blijven en hoognodig een schoonheidsslaapje dacht nodig te hebben – en een lichte maaltijd bestaande uit een sappig in pesto gemarrineerd stukje kip met aardappeltjes en sla, kletsen we de avond weg. Het is al een stuk in de nacht wanneer we moe gefietst en gelachen, met een aangenaam beschonken gevoel, onze alkoof opzoeken.

Zaterdag 16 augusuts

Hetzelfde ritueel voltrekt zich: ochtendtoilet, hond een plasje laten maken, koffie zetten. Cris brengt ook verse broodjes mee voor Brigitte en Albert. Terwijl ik tafel en stoeltjes terug uit de koffer haal voor het ontbijt, onder een schitterende ochtendhemel, duikt euroboxer in zijn waskom. Rare vogels die zelfbouwers, werken alles haarfijn af tot in een haast pathologische perfectie maar vergeten gewoon een badkamer te installeren ! Raoul verduidelijkt me dat zij meestal op campings staan en dan naar believen kunnen beschikken over sanitair waardoor ze in hun ‘van’ geen badkamer of vast toilet nodig hebben. Ik vind het anders wel handig, maar ieder zijn meug.

Wanneer voor de verschillende mobilhomes de ontbijttafels zijn opgeruimd en krijgen we bezoek van een stel zwanen met drie grijsdonzige jongen erbij. Het zijn allerminst lieverdjes waarschuwt een van onze Nederlandse buren: “Ik kom hier al jaren. Geef hen liever geen brood want ze schijten de boel hier onder, komen op de deur van uw camper tikken met hun snavel en slaan er zelfs blutsen in. Ze vallen kinderen en honden aan !” We laten de zwanen dus maar voor wat ze zijn.

Cris, de vedetjes en de euroboxers maken zich op voor een uitstapje met de fiets richting Bernkastel, een trip van ruim 25 kilometer – geen wonder dat er enkele tussenstops bij bier- en weinstubes moeten worden ingecalculeerd. Ik vergezel Jan en de kinderen naar het Freibad ‘Kröver Reich’ dat we gisteren voorbijfietsten – een waar openlucht zwemparadijs met drie afgescheiden baden: een ploeterbadje voor de allerkleinsten, een recreatiebad met lange waterglijbaan en bubbelbankjes en ten slotte het diepe bad voor wie graag een baantje trekt of zijn kunsten wil tonen op de drie-meter-plank. Het is een bijzondere belevenis, genieten van het verkoelende water met op de achtergrond het adembenemende zicht op de wijnbergen en de Moezel. Duvel blijft in de mobilhome, braafjes wachtend tot de baasjes terugkomen.

Wanneer iedereen terug aan de campers is, gaan we wijn proeven bij Jürgen: wie wil kan een zijn bestelling opgeven, die wordt dan morgenochtend gebracht. Voor we het beseffen zijn we enkele flessen verder, onze vrienden moeten zich reppen om het tafeltje dat ze in Hotel Heil reserveerden voor het avondmaal nog te halen. Wij gaan terug naar onze viervoeter, te lang moet Duvel nu ook weer niet alleen in zijn bench achterblijven hoewel hij zich daar schijnbaar wakker van lijkt te liggen. Ik bak wat lamsfiletjes en server die met krieltjes en fijne boontjes, na de braspartij van daarnet kunnen we een stevige maaltijd gebruiken. Na de vaat vergezellen we de rest van het gezelschap voor het ‘Sommerfest’ dat doorgaat op het hotelterras waar onze vrienden hebben gegeten. Tot in de late uurtjes galmen de schlagers door de speakers en vloeit de Bittburger pilsner rijkelijk. Even na twaalven komt de plaatselijke politzei melden dat het welletjes is geweest met de muziek. Wij keren dan ook maar terug naar onze motorhomes waar Jan ondertussen de wacht houdt terwijl Jente en Lanthe slapen als roosjes.

Zondag 17 augustus

De ochtendstond heeft goud in de mond, maar na de slaapmutsjes van de voorbije nacht slaapt iedereen precies wat langer uit. Hoewel ik heb de indruk dat Raoul al uren geleden uit zijn ‘van’ is gekomen, wanneer ik eindelijk buiten kom om Duvel zijn ochtendwandeling te laten maken zit onze vriendelijke buur al in het zonnetje. Om elf uur stipt staat Jürgen er met de wijn, en verse broodjes voor Brigitte.

De rest van de dag vullen we in met een rustig tochtje naar Kröv waar er vandaag een optocht is met de oude tractoren die we er vrijdag al konden bewonderen. Wanneer we terug op de stelplaats zijn, wordt er al wat opgeruimd en ingepakt. Rond de klok van zes nemen we afscheid van onze kameraden en vertrekken Cris en ik terug naar Leuven. Dit keer rij ik, Rond half tien zijn we terug in Leuven en is alles netjes uitgeladen, de mobilhome zal pas morgen terug op stal gaan want daarvoor werd het vandaag te laat.