Champagne-weekend 11 november

Proloog

Net zoals vorig jaar hebben we terug een gîte gehuurd voor de trip naar de Champagne. Onze vakantie- en weekendgewoontes verschuiven stilaan van kampeeravonturen naar het verzamelen van mooie momenten en geborgenheid onder vrienden. Handiger om wat quality time met de jongens door te brengen dan een weekendje met de camper. En onze kelder moet ook dringend worden aangevuld, want die is al een tijdje omzeggens leeg. Er rest ons thuis enkel nog een fles 4 Nuits en één Réserve Familiale van 2006, een pareltje van Roger Brun en alleen bestemd voor connoisseurs en onze reserve familie. Dat heet die laatste wordt alleen ontkurkt in het gezelschap van Wouter en Lennert, ik spaar die speciale fles voor een kostbaar moment. Ze sneuvelt wellicht op mijn 45ste verjaardag…

Al in het vroege voorjaar heb ik het gastenverblijf bij Régis Fliniaux gereserveerd, want bij het eerste champagneweekend met de jongens visten we achter het huurdersnet. Het huis, waar we een paar jaar eerder al een keer met een boezemvriendin en andere vrienden waren, telt vier kamers voor dezelfde prijs. Dus ik vraag voor de gein niet alleen onze jongens, maar ook Janik en Tobias met ons mee. Het heeft wat voeten in de aarde en op het eind wordt de vierde kamer aan de turnjuf uitbesteed. Margriet luistert al jaren naar mijn wisselende klagen en zij klaagt al jaren dat Cris en ik nooit met hen mee op weekend willen gaan. Bij deze is dat issue gelijk ook van de baan.

De proeverij bij Brun is geboekt en Philippe, de markante champagneboer, heeft zijn Réserve Familiale van 2004 al voor mij klaargezet. Helaas is de Millésime van 2006 die we vorige keer soi-disant per ongeluk kochten – wars van de voor simpele werkmensen enigszins exuberante prijs – helemaal uitverkocht. We mogen langskomen zoals het ons past, mailt hij me nog daags voor ons vertrek. En net als Régis houdt Philippe ook van Belgische bieren, dus nemen we een paar magnums Duvel naar ginder mee. Drie flessen, want tussen alle edele wijnen door lust ik straks misschien ook wel eens een normaal glas bier, passend bij een simpele werkmens zoals ik.

Vrijdag 8 november

Het meeste hebben we gisterenavond al ingeladen en de kleinere helft van de nochtans ruim bemeten autokoffer is aan de jongens voorbehouden. Na schooltijd pikken we Lennert en Wouter in Bertem op, hun bagage past er nog net bij. Laadruimte en motorvermogen waren bepalend bij de aankoop van de nieuwe Citroën Berlingo XL. Wat zijn de afmetingen van de laadvloer en hoeveel dozen champagne kunnen erin? Die vraag had de garagehouder niet verwacht en moest ons het antwoord schuldig blijven. Bij het tripje naar Berlijn bleek die koffer al véél minder groot dan we hadden gedacht. Wat het nu qua gewicht en aantal flessen gaat geven, zullen we maandag op de terugweg pas weten.

De turnjuf en haar man zijn bijna halverwege Reims wanneer wij met de jongens rond 17u ook die richting uit vertrekken. Lennert is mijn co-piloot en Cris moet op de achterbank, want die slaapt in een rijdende auto na de eerste kilometer net als Wouter. Het was een drukke week voor iedereen en de snotaap had een reeks toetsen op school, met nu een dipje tot gevolg. Hij doet zijn best om mee de weg te volgen, maar de monotone snelweg weegt toch zwaar. Mijn van mijn zijde verbannen wederhelft heeft er schik in dat zijn rivaal nu zit te knikkebollen terwijl hij op zijn iPhone naar Netflix kijkt. Wouter deed ‘een vroege’ en werkte over om zieke collega’s te vervangen, die is al lang vertrokken en bijna weer uitgeslapen bij de eerste pitsstop over de Franse grens. Iedereen moet even de benen strekken, naar het toilet of wil een sigaret. Margriet stuurt: zijn er binnen 10 minuten. Dus zoek ik haar nog snel het nummer dat we bij aankomst mochten bellen om de sleutels te krijgen van de gîte.

Een goed half uur later zijn wij er ook. Parkeren kan bij Régis achter de grote poort. Alles was in orde, de champagnekoeler werd gevuld en ze offreerden ons een fles. Hopla. Wachten we nog op de boys? Die zijn via Rijsel onderweg. De snelste route vanuit het Waasland loopt over Gent in plaats van over Brussel en ze zullen er pas over driekwartuur zijn. Janik en Lennert waren co-piloot en verbindingsofficier, ze brieften elkaar over de vorderingen onderweg. Nog even wachten met het klinken, mijn zoo is zo compleet. De kamers worden al ingedeeld, Cris en ik slapen beneden. Als er wordt gesnurkt, is dat voor iedereen het best. De eerste kamer op de etage claimen de jongens. Margriet en Steve krijgen de en-suite aan het einde van de gang. Zo delen mijn lieverds een badkamer en toilet tussen hun beider kamers. Bij grote drukte en wachtrijen kunnen ze ook elders nog terecht.

Janik en Tobias zijn er, stuur ik naar de mama van het prinsesje, de jongste in de hoop. Die is gerustgesteld nu haar boys ook veilig zijn aangekomen, maar ginder in het Waasland zit ze wel moederziel alleen. Die eenzame gedachte spoelen we hier met de eerste fles champagne weg. Apéro en dan spaghetti die de turnjuf voor iedereen heeft gekookt. Daarna spelen we nog allemaal samen een spelletje voor het gezelschap één voor één wil slapen gaan. De oudsten blijven over en het is ver twee uur kwart voor wij de kaars uit blazen. Het wordt weer vroeg dag.

Zaterdag 9 november

Margriet en ik zijn als eersten weer uit de veren. Er wordt koffie gezet en ik wil net met Wouter naar de bakker voor het ontbijt, wanneer plots Cris ook fris en monter onder de levenden verschijnt. We lopen met z’n vieren naar het warenhuis om brood en wat beleg. Steve en de jonge mannen komen langzaam aan uit bed. Er zijn deze ochtend geen concrete plannen, dus we doen het vandaag rustig aan. Pas om 15u worden we bij Brun verwacht, morgen om even over 14u in Reims bij Pommery, daarna om 20u terug in Aÿ voor het diner in de rotisserie. Maandag willen we op de terugweg langs bij Blaise Lourdez een propriétaire in Damery net buiten de Grand Cru of misschien een keer naar Ville-Dommange bij de coöperatief van La Chapelle. Het eerste huis is er eentje van vertrouwen, vader Luc koopt daar al jaren en de tweede mochten we van meester Jean-Marie eens proeven. De familie van Wouter is daar blijkbaar vaste klant. Keuze te over schijnbaar, sluitingsdagen voor wapenstilstand niet ingecalculeerd.

Ik dacht met de bende van de juf, en passant, nog eens binnen te wippen bij Égrot. Een van de nieuwste champagnehuizen in het dorp van Aÿ, maar ze kregen daar te veel succes en zijn nu ook alleen nog op afspraak te bezoeken. Oei, geen Extra Brut dan maar, de rekening zal sowieso al geplunderd zijn met de vooraf geplande huizen. En er moeten voor deze avond ook nog inkopen worden gedaan, want als tegenprestatie wilde Tobias vandaag zorgen voor het eten. Dus koppelde ik hem maar aan de keukenkwaliteiten van onze lieve kabouter. Morgen trakteren Cris en ik dan wel, of dat is toch het plan. We vieren graag onze 15de huwelijksverjaardag nog een keertje met hen.

Na het ontbijt dat met een paar glaasjes champagne uitgerekt wordt tot een brunch, lopen we een eindje om. Wij kennen de omgeving, Cris en ik, maar ook Wouter en Lennert waren hier in andere seizoenen al een keer. Margriet en Steve passeerden in Aÿ al eens alleen voor Janik en Tobias is alles nog wat nieuw. Ze huppelen vrolijk mee met de juf en onderweg komen we Régis toevallig tegen. Vous avez bien dormis? Deze avond tegen half zeven mogen we bij hem langs voor de apéro. Merci et à tantôt. Een lange wandeling door de wijngaarden hoeft voor mijn twee mannen niet zo nodig, bij het zien van de eerste klim. Cris keert met zijn pijnlijke rug liever terug als het een grote wandeling wordt, hij had het onderweg ook al zeven keer gevraagd. Lennert zit er helemaal niet mee in om met hem ergens iets te gaan drinken.

De juf geeft het tempo en de marsrichting aan en ik sta voor een verscheurende keuze waar ikzelf geen rekening had mee gehouden. Klim ik ook omhoog met de sportievelingen of blijf ik samen met mijn snotaap en mijn geplaagde vent. Samen uit samen thuis, niet dus want mijn twee lieverds zijn al vertrokken, dus volg ik de rest van de bende gedwee. Steve stapt naast mij en we hebben het over koeien en allerhande kalveren, terwijl de juffrouwen en de jonkheid bovenaan de wijngaard op de twee oude mannen wacht. Lennert stuurt een foto van hun pintjes op het terras van de Bar Tabac naar het messengergroepje ‘Mannenweekend met Margriet’, zoals de turnjuf mijn q-time met mijn jonge mannen heeft gedoopt. Allez, nog een geluk dat mijn twee venten het zo goed met elkaar kunnen vinden, grap ik wat schamper. Wouter kijkt eens vertwijfeld in mijn richting. Ik denk niet dat iemand mijn opkomende ergernis begrijpt.

Het wordt tijd om langs de andere kant van de overwonnen heuvel tussen de goudgele druivenranken door terug naar het dorp af te dalen. Het warenhuis gaat zo weer open en over een dik uur moeten we al gaan proeven bij Philippe. Net wanneer we op het dorpsplein komen zijn Cris en Lennert daar vertrokken, terug naar de gîte. Pipi-pauze voor ze samen met ons weer champagne moeten gaan drinken, wij lopen verder naar Leclerc. Een paar minuten te vroeg, dus we wachten op een muurtje bij de parking. Ik schuif wat dichter tegen Wouter terwijl de juf aan de kinderen leert om hun veters goed te strikken. Mijn planning komt in het gedrang omdat we ons vanmorgen op het uur hebben miskeken.

Geen 14u maar 14u30 dus winkelen we op een drafje: Tobias het vlees, ik de groenten, Steve heeft de winkelkar, Margriet verdeelt de taken, Janik de sausen, Wouter om pannenkoekenbeslag. Strak getimed staan we aan de kassa. Allemaal in het gelid. Ik hou Wouter tegen omdat Tobias per sé de rekening wil betalen. Geen ruzie maken kindjes, betaal jij dan morgenochtend maar het brood. Met de koopwaar in de tassen rennen we bijna naar huis terug waar Lennert en Cris zonder stress op ons zitten te wachten. Vijf over drie en de deur bij Roger Brun is op slot wanneer ik ze met de klink wil openduwen. Oei.

Philippe hoort het gerucht en staat moeizaam van bij zijn computer op, hij is moe zegt hij, van het vele werk. De wijngaarden moeten gesnoeid en eergisteren was hij nog voor zaken in Japan. Die kopen ginder heel zijn kelder leeg, maar wees gezeten, je vous en prie. Het proeflokaal is leeg, maar hij verwacht nog gasten, rond een uur of vijf. On va commencer avec le brut. Qui va encore conduire? Personne, on est dan la gîte de Régis. Eh bien, asseyez-vous alors… Onze gastheer loopt met ons gezapig het ganse gamma door, van Champagne de Kermesse à boire en grandes quantités, tot de Cuvée des Sires en de restpartij rosé. We kennen zijn métier en spelen tolk voor de jongens terwijl onze kameraad een stel Hollanders diplomatisch buiten zet. Mais quesqu’ils pensent, entrer ici sans dire bonjour et puis ils n’achètent rien. Het viel nog mee dit keer, met de Zweden vorig jaar maakte boer sjarel veel minder complimenten.

Cris informeert nog naar de Réserve Familiale terwijl onze vrienden nieuwsgierig naar de voorgestelde tarieven kijken. De groenefles met bloedrode zegellak verschijnt op tafel, voilà le milésime de 2004. Il avait besoin de plus de temps a arrondir que le 2006, lors que j’ai vendu le 2006 avant le 2004. Son caractère est d’ailleurs tout à fait different… En effet, bevestigt Cris die er dit jaar geen graten in ziet er zes flessen van aan te kopen. Wij gaan tegenwoordig liever voor kwaliteit, dan voor kwantiteit, legt hij uit aan ons gezelschap dat nog druk doende is te overleggen over de exacte aantallen die mogelijk voor broers of zussen mee naar huis worden gesleurd. Elke goede Belg weet dat de prijzen hier ter plaatse doorgaans interessanter zijn dan bij de Colruyt of in de Carrefour.

Servez-vous, finis les bouteilles, vas-y! gebiedt Phlippe terwijl hij zijn gamende zoon opvordert als orderpicker voor onze bestelling. Hijzelf bekommert zich om de aanzienlijke bedragen vermeld op onze aankoopfacturen. De twee Hollanders stappen met een paar flessen van elders terug in hun Tesla op de parking bij de kerk. Wij maken, braaf zoals ons door de baas hier opgedragen, de geopende flessen leeg en bedanken hem lichtjes vrolijk voor het bezoek. Merci et à la prochaine. Wanneer we buiten staan bij de kar die we gerust mogen lenen, komt het volgende gezelschap ter reservatie aan. Vlamingen, de kassa zal weer rinkelen. Met de ganse verhuis komen we aan bij de wagens op de koer van Régis die net zijn volk ontvangt. Het geeft niet als we straks een half uur later komen, de agenda loopt hier ook wat uit. Alle dozen verdwijnen in de koffers van de auto’s en het karretje wordt gehuld in Franse baretten terug naar de rechtmatige eigenaar gebracht door de juf en mijn twee koters. Uitgelaten en blij.

We hebben nog even vooraleer we bij Fliniaux worden verwacht, beter wat cola of een ice-T bij de nootjes en de chips. Na twee uur intensieve dégustatie klinkt het gepalaver door de ganse gîte. De gourmet-stellen zijn alvast uitgepakt en de tafel wordt gedekt. Hoe zit dat met de elektriciteit? Tobias heeft verlengkabels mee. Samen 2500 Watt reken ik uit terwijl Steve de zekeringen inspecteert. Moet lukken op één circuit. En rookmelders, hangen die hier? We vragen het straks wel aan Régis.

Alles staat klaar voor het avondeten en we mogen nog een keer gaan proeven. Onze huisbaas ontvangt de bende van Margriet met veel égards, want we hebben hem via vrienden die er een week eerder waren Belgisch bier beloofd. We babbelen amicaal over het bedrijf dat hij aan zijn dochters overlaat, over zijn zus waar we met de jongens logeerden vorig jaar. Dat ze met te veel champagne achter de kiezen viel op de trap en haar dijbeen brak en we wensen haar dus beterschap. Ondertussen proeven we zijn Brut en de Cuvée Prestige. Ik vertel gaandeweg het gesprek dat Philippe ons vanmiddag zei aan hem te vragen een fles en volent te dégorgeren. Iemand verwacht dat de oude wijnboer een sabel zal bovenhalen, maar hij troont ons mee naar zijn atelier. De ganse oogst wordt hier nog manueel ontstopt, na het remueren, waarbij de tegen de kroonkurk afgezette gist uit de hals wordt geschoten. Neen, wij bevriezen niet. Misschien dat de dochters ooit nog zo een machine zullen kopen, het is een andere generatie, Régis doet alles nog met de hand. Brut Nature, zonder liqueur d’export, geen gram suiker zit er nog in deze fles. Hij schenkt deze dan grinnikend ook maar uit, want ze is nu toch al open.

Goddelijk. En of we die kunnen kopen? De oude man krabt in zijn witte haar en stemt toe. Wij willen zo wel twee kartons, zegt Cris die al aan het bestellen is. Steve ook. Kunnen we die kopen vraagt Wouter die niet helemaal meer mee was in het ratelende Franse gesprek. Régis gaat op zoek in zijn stock naar nog af te werken flessen van zijn brut. Dat wordt misschien nog een probleem, want bij wegeniswerken kwam zijn kelder kniehoog onder de smurrie te staan. Je peux vous faire 24 bouteilles, pas plus désolé. Sans soucis. Nous en prenons 6 donc et eux chaque 9. Hij doet het morgen, maar heeft eigenlijk ook geen aangepast etiket. Improvisatie, voor ons speciaal verzoek. Dat doet hij niet voor iedereen. We mogen alles maandag bij afhalen en betalen bij ons vertrek. Hopelijk rekent onze vriend geen dubbel uurloon aan voor zijn zondagswerk. Vous partez quand? Ver midi. Okay! Et encore six prestiges pour ce soir dans la gîte…

We kunnen binnendoor, langs de grote stalen veiligheidsdeur die onze keuken van zijn schatkamer scheidt. Het smaakt, die gourmet na al dat proeven. Wouter en ik gaan uitbuiken op de zetel, want van al dat wandelen en dat proeven worden we toch wat moe. Hij kruipt tegen mij, languit op de bank, gezellig onder een dekentje. En het duurt niet al te lang of ik dut ook weg met Wouter in mijn armen. De rest van de bende heeft ondertussen de tafel netjes afgeruimd om nog een gezelschapspel te kunnen spelen en de vaatwasser al opgezet. Cris is net gaan slapen wanneer ik wakker word omdat Wouter zich in zijn slaap omdraait. Lièf, ga eens naar uw bed. Lennert is streng. Dus ik volg mijn eigen vent, de kleine mannen achterlatend in de handen van de juf.

Zondag 10 november

’s Ochtends zijn alleen Wouter en ik vroeg uitgeslapen dus gaan we samen weer om brood. Die pannenkoeken zijn er gisteren niet meer van gekomen, iedereen had zijn buikje rond gegeten en onze keukenprins lag voor het dessert al te slapen op mijn schoot. Dat wordt een luxe ontbijt, champagnebrunch zeg maar en we lopen als penitentie beter eens naar de kerk. Cris hoort er de fanfare spelen, het volk stroomt net naar buiten dus wandelen gewoon eens door het dorp. Zo kunnen we gelijk gaan kijken naar de kortste weg voor Henri IV met zijn rotisserie. Om één uur deze middag moeten we ten laatste vertrekken, met twee auto’s naar Reims voor de Engelstalige visite aan de kelders bij Pommery.

De champagne is er – pardon my french – feitelijk niet te zuipen, maar het bekijken van de kelders met hun monumentale trap vonden wij al eens de moeite dus tronen we het jonge geweld mee. Welcome to the guided tour in English, my name is Tina. Bonjour Tina. Had het wicht verder ook maar Frans gesproken, dat hadden wij er nog wat van verstaan. De jongens proberen het juffertje haar uitleg te volgen, maar haar explicatie wordt erger per meter dat we verder gaan. Aan de werken uit het mecenaat van Pommery, Art Contemporain, loopt het mens gemakshalve voorbij. Geen letter uitleg bij l’Esprit du Souterrain, de tentoonstelling waarvoor we eigenlijk kwamen. Het maken van champagne van geplukte druif tot de fijne mousse in het glas, hadden we zelf beter aan onze mannen uitgelegd. Âlo, âlo en follow moe.

Terwijl ik beneden in de langste galerij nog een plaatje probeer te schieten van Richard Fauguet’s sixties lampenkappen, spurten de jongens voorbij de plaasteren ratten van Aline Bouvy en de keldertrap met 116 treden al omhoog, daarbij aangespoord door de flitsende verlichting van Pablo Valbuena. Het bezoek viel ook Cris in alle eerlijkheid wat tegen, maar iedereen kan er tussen kunst en kitsch toch wel eens smakelijk mee lachen. Alleen in mijn hoofd is het weer een gemiste kans, misschien komen we ooit nog wel eens voor een nieuwe expositie met de visite in het Frans terug.

De twee parelende glaasjes van de inbegrepen proeverij worden door twee kokette dames en wel in feilloos Engels geserveerd. Met de obligate pink omhoog, strak zoals de olifant die daar volgens mijn aap ‘in slurfstand’ te paraderen staat, flaneren wij in formatie door de immense hall. We gaan op zoek naar een plaatsje in de gelukkige galerij. Badend in het onaards blauwe neonlicht troepen we rond de bistrotafels samen om nog eens te klinken op het weekend. Happy Gallery. Wie was er hier weer BOB?

In de achterkamer en het bovenliggende vertrek zet de kunsttentoonstelling zich blijkbaar ook nog voort. L’expérience de Pommery. Bezoekers worden deel van de moderne kunst wanneer ze zichzelf laverend door een opstelling wringen met kleurrijke TupperWare vergieten. l’Art, c’est le spectateur. Bovenaan de trap wordt het blauwe neonlicht hernomen, links en rechts een chaos met duizenden lettermagneten waarmee argeloze passanten hun namen proberen te vormen. Als de ratten van Bouvy, speelt iedereen gewillig de op te nemen rol. De toeschouwer ís de kunst. La rôle du spectateur. Wij zijn de nietsvermoedende spelers in het grotere spel. C’est le spectateur qui fait l’œuvre, l’artiste n’est rien qu’un malin observateur.

Het is wel geweest. Buiten valt de avond al en ook wat nattigheid of zo lijkt het wel. Tijd om terug richting Épernay te rijden en we hebben nog tijd zat, dus maken we een omweg langs de watertoren van Castellane. Nog een bezoek van de kelders hier, hoeft precies voor niemand meer en Cris stelt het om de tijd te doden ook maar even voor. De turnjuf en haar jonge mannen klimmen even naar omhoog, ik volg niet meer ook mijn vent staat gewoon buiten wat op wacht. Door het stoffige museum kom ik hem weer aan tegen wanneer de eersten terug beneden komen. Boven was er ook omzeggens niets te zien. De auto’s in en dan maar terug naar Aÿ nog even hangen op de sofa of spelen we nog een spelletje vooraleer aan te schuiven in het Salon Deutz van de rotisserie?

We bestellen een fles van bij Régis en Cris kiest de wijnen bij de gerechten. Geflankeerd door mijn kroost en andere venten kan deze avond niet meer stuk. Tijdens het diner keuvelen we de avond gezellig weg en als ik na het dessert en de koffie discreet aan de kassa het feestje wil gaan regelen hebben onze tafelgasten stiekem de rekening al betaald. Lief, maar ongevraagd. Dat hadden ze nu toch echt niet mogen doen, maar hun vriendschap is mij onbetaalbaar dus vergeef ik het mijn teerbeminde mannen met wat gemopper en spontaan een opwellende traan. L’amitié, ça coûte cher, il faut en payer le prix, schreef Henri. Lœvenbruck, niet Henri IV van de rostisserie. En mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn zelfgekozen familie wordt hier vanavond cash betaald. L’amitié est toujours payée en espèces, l’amour avec un adieu aux amis.

Maandag 11 november

Het was een zware nacht. Noch de turnjuf, noch ik zijn uitgeslapen. Eigenlijk deed ik geen oog dicht. Ontbijten hoeven we geen van beiden, maar alles moet op en de koelkast leeg. Janiks mama thuis in Beveren vraagt hoe het al is geweest. Goed, stuur ik, ons geld is op maar we hebben voor u wel een fles overgelaten. De laatste Cuvé Prestige, die we gisteren na het diner niet meer soldaat hebben gemaakt, geven we voor haar mee. De gîte wordt opgeruimd, valiezen ingepakt, de autokoffers vol en alle kamers leeg.

Afrekenen doe ik zelf deze keer, ter plekke in het bureau van onze vriend Régis. C’était bon hier soir, on a eu ton Cuvée Supérieur dans la petite salle. Hij had ons vorige keer de keuken van zijn kameraad al aangeraden, toen waren alle tafels volgeboekt, nu zijn we er dus eindelijk geraakt. De voor ons speciaal gedégorgeerde flessen werden gemarkeerd: Brut Integral. De grijze champagneboer ontvangt en de stevigste van zijn dochters sleurt onze bestelling dichterbij. Ze bedankt ons voor het bezoek en wie weet tot volgend jaar? Certainement, et merci à vous.

Zonder te verifiëren dat ze vandaag daadwerkelijk open zijn, normaal wel volgens de op hun webstek vermelde uren, vertrekken we met al behoorlijk zwaar geladen wagens richting Blaise Lourdez. Damery ligt op een boogscheut hiervandaan, maar mijn GPS stuurt me naar het verkeerde adres meer dan 70 km uit de richting. Gelukkig zijn anderen alert en keren we op tijd. Onze vrienden zijn wel de goede richting uitgereden en wij komen een paar minuten later in de gietende regen bij onze laatste bestemming aan. Of we kunnen langskomen voor een proeverij en een aankoop vraagt Cris aan de telefoon. Ah je suis désolé, antwoordt de mijnheer van Lourdez vanuit zijn wagen, mais nous sommes fermé.

Een domper op de vreugde, want er moest nog wat gekocht voor vader Bollé. Maar als een deus ex machina verschijnt er plots een rijzige dame, rijlaarzen en een grote paraplu. Bonjour messieurs, que puis je pour vous? Haar man brengt de kinderen net terug naar het internaat, want de bestelwagen is ingeladen en ze vertrekken over een klein uur naar het zuiden. Une grande livraison à Lyon, et une visite aux parents dans le sud. De opa van de mevrouw was nog een uitgeweken Vlaming, ze stamt af van een familie Casters ergens bij ons in het land. En zo komen ze dus aan een redelijk nederlandstalig klantenbestand, als we willen kan ze ons nog 45 minuten ontvangen. De open flessen van deze ochtend worden in der haast nog leeg geschonken en een factuurtje is zo opgemaakt. De extra lading kan er nog wel bij en zo is toch weer iedereen content.

Lennert rijdt naar huis, want ik ben na een quasi slapeloze nacht daartoe niet zo goed in staat. Het convoi exceptionnel zet zich in beweging en met drie volgeladen auto’s komen we in het donker bij vader Bollé in Bertem aan. De smokkelwaar van onze jongens zit verdeeld over de koffers van de Berlingo en de Volvo van Steve en juf Margriet. Eerst nog met zijn allen samen pizza eten, daarna is het liedje uit. Les jeux sont faits, rien ne vas plus.

Uitkijken naar het volgende weekend voor een feestje met de boys en mijn jongens ergens vanachter in december. De troeteldiertjes in mijn zoo, voor mijn reserve familie kraken Cris en ik dan met plezier die éne in onze kelder overgebleven fles. Réserve Familiale 2006.