Route naar Bourgogne en Moezel weergeven met Google.

Proloog

Het is onze compagnon-de-route niet gelukt zichzelf vrij te plannen op het werk, nochtans hadden we er met z’n drieën wekenlang naar uitgekeken. Dat hij nu niet mee kan, betekent misschien wel dat Wouter er de ganse zomervakantie bij kan zijn. Hoop doet leven en wijn is er in het zuiden van Frankrijk ook. Cris en ik komen dan deze keer gewoon wat sneller naar huis om met hem nog ergens naartoe te rijden voor het paasweekend. Wandelen in de Eifel of fietsen langs de Moezel, gewoon nog eens samen weg.

Nog niet vertrokken naar Bourgogne en Moezel of mijn gedachten drijven al af naar de broeierige wijngaarden van Bordeaux en grote schotels fruits de mer op de eilanden. Zou het echt niet lukken met Billy erbij? Cris is resoluut: het gaat veel te warm worden in de afgesloten motorhome om hem alleen te kunnen laten. Aan een roadtrip van drie weken heeft die eigenlijk niets. Hij heeft gelijk en toch zou ik hem mee durven nemen omdat onze kameraad anders zijn hond mist zoals wij hem nu. On verra.

Voyage à trois

Het paasweekend wordt dé testcase voor de zomer. Eer het zover is, moet er een derde e-bike aangeschaft want wij rijden elektrisch en dat comfort gunnen we hem ook. De campervrienden van andere grote vakanties hebben een plooifiets te koop, die neem ik over hopend dat hij in de koffer van onze Autoroller past. Marc en Mieke zullen dit jaar waarschijnlijk niet met ons mee naar het zuiden willen rijden nu hun eerste kleinkinderen geboren zijn.

Zij zien hun hartenwens in vervulling gaan met Roos en Rik, de pasgeboren tweeling van dochter Annelies. Ik de mijne als Wouter straks samen met ons en luisterend naar de branding van de oceaan ontwaakt of wakker wordt tussen de wijnranken van Saint-Émilion en Sauternes. Zo gauw de schoolbel vrijdagnamiddag rinkelt spring ik in de Berlingo en vertrek om de Veloci Hopper op te halen.

Zondagmiddag zijn we weg. Vertrekt gij wel zonder uw teddybeer, stuurt Tobias die weet dat we in de startblokken staan en vooralsnog onder ons tweetjes moeten vertrekken. Gij kent mij veel te goed! Tuurlijk wel, na vijf keer slapen zien we hem toch terug. Ik overtuig mijzelf, hem niet.

Zondag 2 april 2023

Traject: Bertem – Nancy, 336 km

’s Morgens komt Wouter langs met zijn oud lief om ons bon voyage te wensen. Ik heb tot deze ochtend op zijn guitige viervoeter gepast. Een schuchtere omhelzing en een droge afscheidsgroet. Met een half uitgeslapen en daarmee wat emotionele kop had ik mij dit moment wat anders voorgesteld. Terwijl de motor van de Transit al draait, stuur ik hem wat ontdaan: Allez wat scheelde er met u…

En route

11:30 uur. De logge Transit rolt behoedzaam van de oprit met de coördinaten van Port de Plaisance in Nancy op de Garmin ingesteld. Die aire campingcar ontdekten we vorige paasvakantie en vandaag gokken we erop dat er plaats zal zijn voor de nacht. De eerste honderd kilometers maalt het ongemakkelijke afscheid nog altijd door mijn duffe hoofd. Piekerend over hoe onwennig ons kind-aan-huis zich plots gedroeg. Geen idee of Cris merkt wat er weegt op mijn gemoed.

Er moet voor de zekerheid gas getankt want dat ging ik op voorhand doen, maar in alle drukte kwam het er niet van. Mijn hoofd staat er nu ook niet naar en bij het eerste station is de LPG tot overmaat van ramp uitverkocht. Drama, alsof er in Frankrijk nergens GPL te krijgen is. Mijn vent ziet de donderwolken hangen en is zich bij de kassa gaan vergewissen of de pomp echt droog staat. Hij doet een onhandige poging om zijn nukkige vent te kalmeren, maar dat is gewoon nog wat meer olie op het hellevuur. Alleen diesel dan en geërgerd naar het volgende benzinestation. Met volle gasflessen rijden we uiteindelijk verder om halverwege de namiddag aan te schuiven op de snelweg rond de hoofdstad van het Groot-Hertogdom.

Ping. 15:10 uur. Wouter is bekomen van zijn nachtje stappen: Nog effe geslapen, hoe is het daar? Instant geluk verjaagt mijn donderwolken. Snel een foto van achter het stuur: juist Luxemburg gepasseerd nu onderweg naar Nancy. Hij gaat poetsen in huis en Tobias had godverdomme gelijk. Ik ga onze compagnon-de-route deze week verdomme toch wel missen.

Presque parfait

16:15 uur. Grauwe wolken pakken samen, niet in mijn hoofd dit keer, wel boven de camperplaats wanneer we voor de slagboom staan. Cris rept zich mijn gemoedsgesteldheid indachtig naar de betaalautomaat om een toegangsticket. Ik stuur een nieuwe foto: aangekomen. Het vaste scenario voor de heruitgave van het Bourgondische complot tekent zich af: vijf dagen luchtig amusement om en passant verslag uit te brengen bij onze kameraad. De rijdende villa staat geparkeerd, de stroom is aangesloten en we hebben beeld op de satelliet. Gaan we naar de stad? Eerst apéro dan uit eten als we ergens een tafeltje voor twee kunnen versieren. Quasi met de ogen dicht wandelen we naar Le Ch’timi waar ik Wouter stuur: café gevonden met 1.000 bieren. Geniet ervan, antwoordt onze teddybeer!

Onder die duizend bieren zijn er heel wat Vlaamse klassiekers, zelfs een Kwaremont uit Bavikhove en een Flandrien van Haacht zitten in het assortiment. Wij wagen ons aan de Noord-Franse en Elzasser brouwcultuur, die moet met zijn speciaalbieren al lang niet meer voor de vaak te hoog aangeschreven Belgian Beers onderdoen. Craftbeer wint aan populariteit en dat brengt mij op de kaart bij een Pietra, bière ambrée à la châtaigne. Jeroen is sinds corona zowat een hobbyzytholoog en toonde ons een keertje zijn proeverijen op UnTapped. Dus stuur ik voor de gein iets naar de oudste broer van onze achterblijver: Een café vol lekkere Belgische streekbieren en ik zit hier aan Corsicaans kastanjebier! Hij zit met Klaas en Joeri, Wouter’s tweelingbroer en diens vent, ondertussen aan de La Corne. De Jerre lacht met mijn mediterrane bucht. Attends, j’arrive…

Een tafeltje krijgen we dit keer wel bij Chez Gilles, een bistro zonder pretentie bovenaan de ‘rue gourmande’. Daar hebben we vorig jaar al eens aan de deur gestaan, toen eindigden we per ongeluk in de kombuis van Île Noé. Die loungebar op een platbodem vlakbij de aire campingcar is niet meer, her binnenschip ligt er nog wel maar de kok is al lang van huis. Het gesprek aan tafel verlegt zich naar hoe fijn het ware geweest met onze kompaan erbij. Wouter is het afgelopen half jaar écht bij ons gezin gaan horen. Eten gevonden! Stuur ik hem.

Place Stijnislas

Zijn goedemorgen is al maandenlang mijn wekker. Voor dag en dauw loop ik er heen en drinken we samen koffie. Telewerken Cris of ik, of allebei, dan trippelt Billy vrolijk met mij mee wanneer zijn baasje een ganse dag uit werken is. Keuvelend in de kille avondlucht over hoe dat zo allemaal begon, staan we ongemerkt te midden van de feeëriek verlichte Place Stanislas. Selfietijd. Om vijf uur opstaan, vraag ik? Hij lacht: Een beetje ver voor koffie he! We kunnen Facetimen, stuur ik terug. Zijn slaapwel Stijntje maakt onze dagen hier bijna perfect, zelfs op mijn koude helft van het onbeslapen camperbed.

Wijn en wind wiegen een oude mijmeraar in slaap nog voor onze anderhalve trouwboek de TV heeft aangezet. Het was een bewogen dag, maar Cris is lang niet moe die sliep de halve rit. Dat wordt een plezante zomerreis dit jaar, niet met één, maar met twee in een rijdende auto slapende venten! Wouter mag zelf ook met ons gevaarte leren rijden. Misschien kan ik Billy beter meenemen als convoyeur. Die zit volgend weekend aangelijnd en angstvallig rechtop in zijn mand als we naar de Moezel rijden. De kleine springmuis slaapt in tegenstelling tot zijn brave baasje en de grote grizzly in een rijdend hondenhok niet.

Maandag 3 april 2023

Traject: Nancy – Charnay les Mâcon, 338 km

5:01 uur. Ping. Goede morgen. Oei heb ik je wakker gemaakt? Nee hoor, koude voeten en een blote rug hebben mij gewekt. In plaats van bij hem aan de ontbijttafel koffie te slurpen terwijl hij een boterham met smeerkaas eet, lig ik onder mijn donsdeken te tetteren met mijn ontbrekende reisgezel. De hemel is aardedonker boven de jachthaven van Nancy en in Bertem vriest het zelfs terug weet hij me te vertellen. Werkt ze Woutertje! Hij vertrekt en ik schuif stilletjes onder het dekbed uit om de Truma een graadje hoger te draaien. Het is ijs-beren-koud in de camper en veel te vroeg om voor mijzelf een pot koffie op het gasvuur te zetten. Cris rekt zich geeuwend uit wanneer de zon al boven de horizon staat. Geen Facetime bij uw koffie? Nee, zot, zo erg is het nog niet. Nog niet.

Lenteweer

9:34 uur. Een foto van de stralende ochtend bij de Hertogen van Lotharingen halverwege tussen Bourgogne en Moezel. De vervloekte Italiaanse koffiezet gaat eruit. Dat onding werkt al een paar reizen tegen foeter ik naar mijn immer berustende echtgenoot. Gooi hem dan weg he Stijn, zucht hij, perfect wetend dat ik het toch niet over mijn hart ga krijgen. Het glimmende geval dumpen terwijl het zoveel centen heeft gekost, daarvoor ben ik te gierig. Op de kaaimuur naast de motorhome wordt het tijdelijk een ‘potsierlijk’ stilleven terwijl ik oefen met de instellingen van een Nikon camera. Een spiegelreflex met Sigma lens die ik overnam van Marc en Miekes tweede dochter. Booteigenaars op hun schuit slaan spiedend mijn rare poses gade terwijl ik hurkend met het fototoestel een macro-opname probeer van een knorrige koffiepot.

De voorbije zomer kochten we al een andere, geen echte Bialetti, gewoon iets uit het warenhuis want die peperdure pot uit de koffiebranderij in Mont de Marsan speelde toen al op. Mijn grote beer herinnert het zich: Wat hebt ge daar feitelijk mee gedaan Stijn? Ja, wat denkt ge, Cris –  als ik zijn naam zo uitdrukkelijk noem dan weet hij dat er gehannes volgt – thuis natuurlijk in de kast gezet! Als er bij de E. Leclerc op Les 2 Rives aan de overkant eentje is, gaat dit spel hier toch de container in mopper ik nog. Funshoppen in ons favoriete warenhuis is een vast tijdverdrijf telkens we naar Frankrijk komen. Ordnung muß sein.

Niet de Carrefour, niet de Super U, geen Mousquetaires of InterMarché, wel ònze winkel moét het zijn. Geen idee waarom, soms rijden we er zelfs een paar kilometer voor om terwijl we in andere supermarkten even goed onze boodschappen kunnen doen. Tegen de middag stappen we met volle winkeltassen terug naar de camperhaven met al weer een nieuwe koffiepot en een paar beterkope sneakers voor het geval ik overweeg een korte broek aan te trekken. In de lentezon voelt het bijna zomers aan en we willen straks of morgen gaan fietsen. Een jaar geleden reed ik op mijn vélo bij Mâcon puffend gewoon in een ordinaire marcel. Vandaag met een ijzige wind is een jas toch geen overbodige luxe.

Marchands de soif

11:48 uur. Wijle weg naar Mâcon wijn kopen. 15:02 uur. Ping. Hier ook, er komt antwoordt op mijn zonnige ochtend met een foto van de diepblauwe lucht in Bertem. Zijn werkdag zit erop en hij laat Billy uit. Wij hebben nog een uurtje snelweg voor de wielen naar Cave de Charnay-les-Mâcon. Bijna daar dus! Stuurt teddy terwijl grizzly onze whereabouts illustreert met een selfie uit de cabine. En vandaag al wijn kopen? Jaaa, dorst! stuurt Cris. Gelach alom. Exact een uur later staat de Autoroller op de parking bij de edelsmeden van de wijn. Pouilly Fuissé kopen, vieilles vignes. En dat we hem iets mee zullen brengen. Hebben is hebben en krijgen is de kunst, placht mijn grootvader zaliger te zeggen.

Mijn opa had gelijk en het leven is te kort, net als de proeverij. Een half uur later rekent Cris het geplaatste order af. Ik sleep de lading Bourgognes op een platte kar mee naar de motorhome terwijl mijn wederhelft een foto stuurt in ons groepje op WhatsApp: kunnen naar huis, voorraad aangevuld. Amai! En dat al van de eerste dag, antwoord onze troetelbeer. Er staat voor hem ook een doos op het karretje. Je moet dat toch niet doen, ik krijg al zoveel. Gij kunt nooit genoeg gekregen hebben, schattebol. Ooit zal hij zelf wel begrijpen waarom. Ik heb thuis alles wat mijn hartje begeerde gekregen en sinds Cris in het verhaal is gekomen, wij allebei. Nu ik zelf een oude man word, is het eindelijk aan mij om iets terug te geven aan dit lamlendige  leven. Sharing is caring.

Amour toujours

Uit het veel te vroege verscheiden van mijn vader heb ik geleerd niets uit te stellen, maar te durven genieten en te delen met wie betekenis aan ons leven geeft. Dat deed mijn pa omzeggens niet, geven wel, maar hij vergat te levensgenieten als een echte Bourgondiër. Zijn vroom en ascetisch leven heeft voor hemzelf niet gebaat. Leef vandaag, want als morgen niet meer komt, dan is het te laat. Die fout willen wij niet maken. Wij leven sindsdien in het moment. Plannen maken om onze zelfgekozen familie samen te brengen en avonturen delen. Met een handvol dierbaren mooie herinneringen maken is nu ons grootste geluk.

De vieilles vignes en de afstand maken mij weekhartig. Godverdomme, vloek ik binnensmonds terwijl ik mijn hoofd onhandig stoot tegen de lattenbodem van het camperbed, hij had erbij moeten zijn. Niet mijn vader, wel de stille vennoot in het triumviraat. Onwillekeurig spookt er plots een deuntje van Miel Cools door mijn hoofd: Houden van kun je bij Shakespeare niet leren, Romeo en Julia die zijn al lang dood. Je hoort over liefde veel onzin beweren, van liefde in boeken zijn de letters te groot. Het heeft immers meer met koffie te maken, met twee kouwe voeten ’s winters in bed, met eventjes blij zijn en dan weer verdrietig, tot opeens iemand zegt: hier, een sigaret. 

Rijdende wijnkelder

Houden van. ’t Is vaak niet bijzonder, maar geen mens die zonder kan. Wij houden met z’n drieën van een goede fles en die van de oude wijnstokken verdwenen zonet in de bergruimte onder het camperbed. De dozen Saint-Véran en een kratje rosé stouwen we achterin de koffer. Hoogtijd om na de beneveling bij de edelsmeden in de laatste zonnestralen een frisse neus te halen. We duwen de platte kar terug naar de slijterij en slenteren voorbij het oude station waar nu een fietsverhuur zit. De treinsporen zijn er verdwenen en het tracé een onderdeel van een voie verte. Naast de brasserie die we hier eigenlijk nog nooit open zagen, passeert de trage wegel tussen Mâcon en Chalon-sur-Saôn. Met 120 kilometer beton voorbehouden aan wandelaars en fietsers kom je zelfs voorbij in Cluny.

16:15 uur. Ping. Een WhatsApp in het groepje van Berlijn. Marianne had op oudejaar onze Pouilly-Fuissé gekeurd en goed bevonden. Hoeveel dozen had ik besteld, vraagt ze, één of twee? Eén stuurt Cris. Kristof lacht dat ze er geen tweede durfde vragen. Als gij er twee wilt, moet ge erom vechten met Wouter, stuur ik naar zijn madam. Die stuurt iets over haar charmes die niet werken in mijn dierentuin. Ze kunnen dus maar beter hopen dat de volgende degustatie ook meevalt. Dan delen wij zelf wel een doos met hen want de teddybeer geeft de hem beloofde doos niet meer af. De laatste herfstvakantie indachtig maakt Wouter een grapje: als je weer in panne valt, heb je ten minste drank bij! Euh kom mij dan hier maar met de Berlingo halen. Hij zou het doen denk ik, net als Tobias. Framily.

Printemps

We slenteren voorbij de Lavoir des Proux, een waterbekken, nostalgische relicten zoals er in de dorpen op het Franse platte land wel meer te vinden zijn. Ik zie de vrouwen daar al luid bavarderend met manden wasgoed voorovergebogen en de mouwen opgestroopt in het sop zitten. We verlaten de recreatieroute en klimmen langs stoffige zandstenen gevels door het gehucht omhoog naar Lavoir du Voisinet. Bij het Château de Condemine dalen we terug af naar de camper, het wordt stilaan etenstijd. Noodles om op te bakken die ik gekocht had voor het geval we in Nancy nergens een tafel zouden vinden om de voeten onder te schuiven.

Morgen wil ik naar de Cave des Vignerons des Terres Secrètes in Prissé een onooglijk gat waar we vorige keer zijn langsgefietst. Ze hebben niet alleen wijn maar ook een particuliere camperplaats en staan te boek bij France Passion, net als de coöperatieve kelder hier in Charnay. Het vroege ochtenduur, de lange rit en de proeverij jagen mij naar bed. 21:55 uur. Ik stuur voor de zekerheid zelf maar een slaapwel. Even later val ik scrollend door De Standaard met mijn vinger op het kleine scherm in slaap boven de uitgelezen wijn. Cris kijkt Netflix. Ik doe mijn ogen nog één keer open bij een bericht op mijn gsm: slaap lekker. Ping. Instant effect.

Dinsdag 4 april 2023

Traject: Charnay les Mâcon –  Prissé, 5 km

Rond 5 uur is het opnieuw bibberen in de camper. Knieën opgetrokken en de neus onder het dekbed wachtend op dat geruststellend geluid. Niet het aanslaan van de Truma, wel de iPhone naast het bed. 7:30 uur. Ik wip dan toch maar uit bed om wouterloze koffie en de chauffage op te zetten. Ping. Hij moest er eens niet vroeg uit dus sturen we wat heen en weer tot Cris door het aanhoudende gepingel en mijn ingehouden gegibber wakker wordt. Dag Wouter! Ik geef de boodschap door terwijl mijn wederhelft onze Autoroller de volle 5 kilometer verplaatst naar het volgende wijnadres.

10:22 uur. Ping. Terug in slaap gevallen. Wat is de planning vandaag? Net geparkeerd en hier eens gaan proeven. Zo vroeg al! Erg he. We brengen van hier ook nog wel iets voor u mee. Om één of andere reden verwacht ik bij Terres Sécretes betere en duurdere cuvées dan in Charnay en in dat geval willen we hem die zeker niet onthouden. Een degustatie op uw nuchtere maag en straks fietsen? Dat gaat nog goed lukken ja, gniffelt de schone slaper. Doe gij het ook maar wat rustig aan vandaag en ga eens wandelen met Billy in plaats van op uw vrije dag te staan wassen en plassen voor uw nonchalante huisgenoot. Chillaxen.

We melden ons aan en maken kenbaar dat we bij France Passion aangesloten zijn. La nuitée est toujours gratuite messieurs. En ja hoor wijnen proeven doen we graag nadat we eens in de zaak rond hebben gekeken. Geen enkele vieilles vignes te bespeuren tussen de klinkende namen op de displays, wel stevige bedragen voor uitnodigende Premier Crus.

Millésimes

Bij de houten toog in het midden van de zaak informeren we toch eens naar onze geliefde oude wijnstokken. Neen dat hebben ze niet in het gamma, maar ze laten ons graag het verschil proeven tussen de 1er Crus uit Pouilly, Ver Cras en Aux Chailloux, allemaal Pouilly-Fuissés en millésimes van 2020. Afgaande op onze voorkeur tussen de drie omschrijvingen in de AOC, worden er ook nog Mâcon-villages en Bourgogne Aligotés aanbevolen. We houden het op een doos Ver Cras en Aux Chailloux, hun bouquet gaat het meest in de richting van de complexiteit die ons bekoort. Goedkoop zijn ze hier alleszins niet.

De topper blijkt de Révélis een millésime 2017 uit Saint-Véran, puur Chardonnay in een bijzondere fles. De prijs heb ik zelfs niet gezien toen we er langs liepen, Cris wel maar dat houdt hem niet tegen om er een karton van te bestellen. De dame kijkt eens over haar bril: ze zijn per stuk in een cadeaubox verpakt mijnheer. Of we na de witte wijnen ook nog iets roods willen proeven? Graag want mijn oog viel op enkele magnums van Nuiton-Beaunoy, een leuke souvenir voor onze achterblijver. We nemen hem een Bourgogne Hautes Côtes de Beaune en een Hautes Côtes de Nuits mee, uiteraard na ze eerst zelf te hebben geproefd.

11:17 uur. Cris post weer een foto, met zijn ondeugdelijke vent onnozel poserend, in het groepje op WhatsApp. Amai zoveel weer! Het is minder dan gisteren pareert de grote beer. Maar ze worden wel duurder merkt de kleine beer nuchter op. Een foto van de eerste magnum: cadeautje, maar die moet wel nog 5 jaar liggen. En ook een paar dozen Pouilly-Fuissé, toch die van 30 euro. Dan moet het wel heel goeie zijn, antwoordt hij enthousiast! Dankbaar en misschien toch een beetje verlegen omdat we zelfs op vakantie bij wijnboeren nog altijd aan hem denken. Ge krijgt te veel, ja ik weet het.

In de loop der jaren ontwikkelden wij een wat duurder smaakpallet. De tijd dat we naar Altenahr of de Moezel reden om Riesling met te veel suikers of te grote aciditeit en tanineloze Dornfelder te kopen is geruisloos gepasseerd. Hoewel na de zondvloed van de Ahr zou ik nog wel eens opnieuw bij het Winzergenossenschaft willen gaan kijken. Op het karretje staat vandaag de helft minder dan gisteren, maar de rekening blijft quasi even groot. De koffer van de Autoroller en de bergruimte onder het bed zijn helemaal ingenomen en zelfs onder tafel staan de kratten opgestapeld. Maar kijk, we hebben een valabel argument: zijn we deze zomer weg met drie, dan is er geen plaats om veel mee naar huis brengen. Het is dus echt wel hét moment. Les excuses sont faites pour s’en servir.

Détendez vous

Een belegde sandwich als lunch en dan de fiets op over de voie verte onze neus achterna. Zonder duidelijk doel komen we uit bij La Roche-Vineuse een dorp op hoogte uitkijkend over de brede vallei. Iets om te onthouden voor een volgende trip. De trage weg wordt door werken onderbroken dus keren we om en volgen de steenweg terug richting Prissé, onderweg spiedend naar een café. Vorig jaar zaten we daar ergens op het terras van de bar-tabac, dus fietsen we daarheen. Die keet sluit midden de week potverdikke net wanneer wij er arriveren.

Ging vandaag Café de la Gare in Charnay niet terug open? Het streekbier vloeit er rijkelijk en wanneer we terug op onze rijwielen willen stappen komt één van de obers achter ons aangelopen. Een fietstas met gans mijn ménage was er onder tafel blijven staan. De vriendelijke jongen met roots op een ander continent lispelt: Monsieur, vous avez oublié votre sac! 

Het wordt aangenaam in het zonnetje, maar bij de camper zitten voor de apéro is toch geen optie. Een schrale wind jaagt over de camperplaats en ons naar binnen. Enkele erbij gekregen flessen worden gekraakt terwijl kippenhaasjes achter de voorruit in de zon ontdooien. Kruidig gebakken met piment d’Espelette smaken ze heerlijk met een oosterse taboulé en een zomerse fles Primitivo gecombineerd met Negro Amaro. Geen vergeten groenten, wel vergeten wijn van een degustatie met Wouter en zijn familie.

Morgen onze laatste etappe in Bourgondië, daarna rijden we tot halverwege Bertem. Metz lijkt mij de perfecte tussenstop, daar kunnen we misschien eens wat niet-alcoholische souvenirs kopen voor de vriendjes thuis. 21:41 uur. Koffie met praline, geen chocolade wel codetaal in het triumviraat met de beertjes voor een stevige neut van iets lekkers. De espresso komt nu ten minste al uit de nieuwe pot. Het nukkige oud ijzer zwier ik na de afwas eindelijk in de container want zelfs een laatste wanhoopspoging baatte niet. Ik ga weer met de kippen op stok, de bevestigende slaapwel volgt een half uurtje later.

Woensdag 5 april 2023

Traject: Prissé – Beaune, 97 km

5:30 uur. Ping. Morgen. De goede is er afgevallen dus vraag ik: goed geslapen? Blijkbaar wel. Cris en ik rijden straks al een stukje hoger. Hij naar zijn flexi-job. Mist ge mij nog niet? Ja natuurlijk. Vrijdag zijn we thuis. Zo vroeg al? Ja, we mankeren u. Ergens na de middag zijn we terug. Kom ’s avonds maar eten, we brengen van hier iets mee. Quiche Lorraine goed voor u? Hm lekker. Onze laatste halte ligt in Lotharingen en die groententaart is daar een plaatselijke specialiteit. Deze avond hebben we in Beaune gereserveerd bij l’Écusson, het restaurant waar we hem mee naartoe wilden nemen. Wij genieten met volle teugen, maar missen het gezelschap van onze geschoolde connoisseur bij dit soort aangelegenheid.

Cris teert ook op het perspectief van een herkansing in juli. Met wat geluk schuiven we in Saint-Émilion met z’n drieën bij Le Tertre de voeten onder tafel voor zijn 42ste verjaardag met een gastronomische diner. Als hij verlof krijgt en we samen met de camper naar Chateau Gerbaud of Périgueux trekken. Begin al maar te zoeken naar een restaurant in Les Sables d’Olonnes en La Rochelle, denkt onze oenoloog die de momenten samen net als ik wil koesteren zolang het kan en mag. 6:30 uur. Slaap nog maar wat daar, stuurt de derde musketier voor hij naar zijn werk vertrekt. Het vale ochtendlicht priemt door het dakluik en rond ons op de camperplaats komt het leven weer op gang. Blijven liggen zit er evenwel niet meer in.

Gisterenavond liep de camperhaven helemaal vol nadat ik al in dromenland was beland. Wat bezielt mensen om bij nacht en ontij naar een slaapplaats te zoeken? Ik zal het nooit begrijpen, maar zaterdagavond doen wij het ook in Sankt-Vith. Toekomen in het donker en zonder één cent achter te laten weer weg als dieven in de nacht, normaliter is het niet aan ons besteed. Nood breekt wet. Nu neemt het gerommel rond de camper toe, die hebben thuis duidelijk geen kelder te vullen. Startende motoren van passanten, enkel naar hier gekomen voor een gratis nacht, zijn ons signaal om te verkassen. En avant, marche!

Franglais

De vertrekkende campers staan bij het servicepunt te drummen, wij zijn niet gehaast dus eerst koffie en ontbijt. Lozen doen wij pas als de rest vertrokken is, water vullen hoeven we nog niet. Dat extra gewicht hoeft de mogelijkerwijze al een klein beetje overladen Transit al niet mee te sleuren. Bij de ingang van de camperplaats in Beaune staat een Flot Bleu en daarvoor heb ik, zo ontdekten we toen de betaalterminal vorig jaar ‘hors service‘ aangaf, passende jetons. In de camperdeur rammelt al jaren een doosje met een overschot nikkel en munten die we op campings en elders verzamelden. Nu en dan vissen we daar eens eentje uit als pasmunt voor een sanizuil.

Wanneer de loosplaats eindelijk vrij is, leest mijn wederhelft het paneel met instructies voor. Gelukkig spreken wij beiden een aardig mondje Frans. Ik stuur een foto van het bord met de schabouwelijke Google-vertaling naar Wesley, de papa van mijn petekind. Hij pleegt over de taal van Molière te zeggen: raar Engels. En dat valt hier vrij redelijk letterlijk te nemen, de internationale uitleg leest dat de uitbaters ons danken om hun schone plek te verlaten en dat er vuilnis ter onzer beschikking staat. Hilariteit alom. Wijle weg!

En route

Het weer buiten oogt beduidend zomerser dan de thermometer aangeeft onderweg. In mijn hemdsmouwen sta ik aan de dieselpomp te rillen van de kou bij het eerste tankstation. Rond het middaguur arriveren we onder een staalblauwe hemel op de aire campingcar en de felle zon warmt Cœur de Bourgogne op. Om de tijd in Beaune te doden bezochten we in de gedroomde bezetting nog een keer de wijnkelders bij de beroemde hospice. Nu we hier maar onder ons tweetjes zijn, hoeven we daar niet meteen naartoe, net als de mosterdmolen van Edmont Fallot een paar straten verderop. De dure bourgognes uit de Marché aux Vins liggen sinds ons vorige bezoek thuis in de kelder te wachten op maturiteit en de juiste mensen om ze mee te ontkurken.

Hôtel-Dieu

We vullen de namiddag dan maar met etalages kijken in de winkelstraat waar Cris vruchteloos op zoek gaat naar een set van Laguiolle. Hij kocht online een keertje steakmessen met de vlieg voor Wouter zijn 37ste verjaardag en wil nu graag dezelfde hebben want die bij ons in de schuif zijn al meer dan 20 jaar oud. Help eens mee zoeken, sommeert de grote beer, omdat ik nauwelijks geïnteresseerd in de boutique op mijn gsm sta te kijken. Die zonder tandjes waarmee ge uw vlees niet kapot trekt. Uiteraard vinden we ze in géén één van de zeven winkels waar we binnengaan. Online zijn ze zelfs niet meer te krijgen dus schuiven we om ook dat gemis te verdrinken aan op het terras van Le Baltard – Bistrot des Halles – voor een koel glas Saint-Véran in de zomerse zon.

De zon staat laag zo vroeg op het seizoen en verdwijnt al snel achter de toren van het Hôtel-Dieu. Een iconisch monument, midden de 15de eeuw onder de Hertogen van Bourgondië als armenhuis en uit liefdadigheid gebouwd door Nicolas Rolin en Guigone de Salins. Het nobele kanselierspaar uit de tijd van de Vlaamse primitieven kan je er vandaag bewonderen, op doek vereeuwigd door Rogier van der Weyden. Ons graafschap bekleedde een bevoorrechte positie in het machtige rijk van Philips de Goede en in het opmerkelijke ontwerp van hun hospice herkent elke kunsthistoricus en belezen toerist de hand van de Vlaamse meesters. De wind trekt aan tijdens deze geschiedenisles dus poetsen wij in de schaduw van het armenhuis de plaat om naast de camper nog wat te genieten van het laatste streepje zon.

Coup d’œil

Mijn baard van zeven dagen heb ik vanmiddag afgeschoren, dan is de scheerbrand weg als we aan tafel gaan bij l’Écusson. IJdele hoop toen ik verslag uitbracht aan onze compagnon die in zijn middagpauze vroeg of we al waren aangekomen. De huidirritatie op mijn kin en bovenlip zijn helaas nog niet verdwenen wanneer ik iets deftigers aantrek. Knalrood met een streepje, kijk zo vallen de rode plekken niet meer op, stuur ik terwijl Cris in de badkamer staat. Wel het gay broekje, reageert er eentje fijntjes. Een fel gekleurde, maar perfect normale AussieBum komt voorzichtig piepen onder de slippen van het opvallende McGregor hemd. Wouter! Wat is er mis met mijn onderbroek? Dat is toch een homomerk Stijntje.

Vergeet die rode vlekken, het schaamrood stijgt mij tot de wenkbrauwen. Mijn wettige echtgenoot giert het uit wanneer ik hem de opmerking van onze schalkse puber vertel: Juist ja, precies of gij wist dat niet? Gewoon online gekocht omdat ze leuke kleurtjes hadden, veins ik mijn onschuld. Facebook reclame, het algoritme wist het uiteraard wel. Smalend om de anekdote voor dit reisverslag vertrekken we te voet naar het restaurant, vorig jaar uitgezocht omwille van de afstand tot de camperplaats. Zijn er geraakt, stuur ik met een saaiere foto, eentje van de voordeur en de kaart om hem te doen watertanden. Hij had maar mee moeten komen!

Balade gourmande, Laissez vous guider. Net zoals vorige keer bestellen we het menu confiance: suprême van kwartel, kikkerbillen met morieljes en zwezerik, tarbot met groene asperges uit de Provence, Wagyu-rundvlees met een tartelette Bourguignonne, rode kool en de in Bourgondië onoverkomelijke Pinot Noir. De keuken van Thomas Compagnon ontgoochelt niet, maar deze namiddag liepen we voorbij Le Carmin, een sterrenzaak in het centrum. Als we hier ooit met z’n drieën geraken, wil ik daar ook eens naartoe. Cris ontzegt Wouter niets en ziet er zichzelf ook al aan een rijkelijk gedekte tafel zitten. Wie weet iets voor een volgende keer.

22:15 uur. Al voor de koffie en Marc de Bourgogne die onze gastronomische ervaring afsluit, stuurt de knuffelbeer dat hij naar zijn bedje gaat. Geniet nog van jullie avond. Slaapwel daar en stuur maar een goedemorgen als ge wakker wordt. Een goed uur later kruipen moe maar voldaan ook onder de wol.

Donderdag 6 april 2023

Traject: Beaune – Metz, 310 km

5:01 uur. Zonder ping wakker bij het ochtendgloren en het gegrol van een grizzlybeer. Nog geen Wouter te bespeuren die slaapt eindelijk ook een keertje uit. Na wat draaien en keren eindig ik toch weer in dromenland. Het wordt hoogtijd dat we hem mogen oppikken want hij spookte hier al onrustig door mijn slaap tot zijn ping en goedemorgen om 7:28 uur. Tobias had een punt. Straks naar Metz dan zijn we al op 275 km van u, stuur ik onderwijl mijn koffiemaatje thuis ontbijt. Hij kijkt er al naar uit, nog eens een weekend weg. Nu, hier, met de aankomende paasdagen ben ik niet zeker dat er op de camperplaats aan de Franse Moezel-oever nog een vrije plek zal zijn.

Eigenlijk kunnen we perfect tot zaterdagmorgen onderweg blijven, want hij werkt tot zeven uur ’s avonds. Evengoed zou ik als er in onze Eurométropole destination éco-touristique geen plaats is in één ruk naar Bertem durven rijden. On verra. Eerst koffie zetten en inpakken dan langs de Flot Bleu van het servicepunt met de jeton uit onze nikkeldoos. Kijken hoe de parkeermeter werkt, afrekenen voor de nacht en diesel tanken vóór we de péage nemen richting Luxemburg en Brussel. Mijn vader zaliger zou zeggen: hij heeft zijn stal geroken. Gelukkig valt mijn heimwee en het groot gemis vanochtend mee door alle berichtjes en het vooruitzicht op een weekend met ons drieën én met Billy.

De lucht in Beaune is grijs en des te noordelijker we komen, hoe donkerder de wolken. Des te meer buien ook die onderweg tegen de voorruit van de Transit kletsen, misschien moeten er voor de zomer nog eens nieuwe wissers op. Met dit regenweer is er plaats zat op onze bestemming en de betaalautomaat blijkt zelfs ‘hors service‘. We blijven nog één nacht gratis in Frankrijk staan, het lot heeft beslist.  Na een haastige boterham zoeken we de winkelstraten in het centrum. Terwijl twee gigantische motorhomes met Ierse travellers voor de poorten van de gesloten municipale staan, klimmen wij de trappen op om een parkje door te steken. Shoppen kan volgens de Google-kaart aan de overkant in de straten achter de kathedraal.

Daar bevinden we ons plots te midden van een vakbondsbetoging: een massa studenten en onderwijzend personeel manifesteren tegen de hervorming van de pensioenen. President Macron is kop van jut en wij duiken tussen voetzoekers door met minder gemotiveerde syndicalisten een café in tot het weer rustig wordt op straat. Dat is relatief want onderweg terug naar de camper knalt het nog voor het departementsgebouw waar de activistischere rode hesjes samentroepen. Even bekomen van die heisa dan uitkijken naar een restaurantje voor het laatste avondmaal. De Ieren hebben zich met hun mastodonten op de laatste vrije plaatsen gewrongen bij de ingang van de camperplaats. Ergens op de achtergrond bromt hun stroomgroep. Caravanvolk van over het water en luidruchtig, not my cup of tea.

Rien ne va plus

Eerder op de dag vroeg Wouters huisgenoot, die hoorde dat we voor het paasweekend met zijn huissloof naar Duitsland zouden gaan, of hij ons zondag tegemoet zou mogen rijden? Geen idee wat die zich daarbij precies voorstelt. Zelfs al mochten we zeker weten dat we in Klüsserath geraken en daar voor de nacht kunnen blijven staan, dan nog is er in het rijdende hotel geen extra bed voor een ongenode gast. Het is ons trouwens ook om quality time binnen de onheilige drievuldigheid te doen. No problem, antwoordt de rare jongen die zelf terugkomt van een week weg te zijn geweest en dan uit verveling waarschijnlijk naar zijn ouders gaat.

Cris keek deze namiddag al eens naar de ardoises van de eethuizen in de buurt van Cathédrale Saint-Étienne. Mij maakt het niet uit zolang het maar iets lokaal is en geen pizzeria of hamburgertent. Een vage herinnering aan iets wat mijn gelijknamige vader zaliger mij ooit heeft onderslagen houdt mij bezig. Dat Saint-Étienne en Sankt Stephan in het Duits of Saint-Stephen van dat caravanvolk over het water één en dezelfde zijn. Aan tafel bij ‘Mamie m’a dit‘, cuisine familiale et régionale, Google ik dat kwisweetje tijdens het aperitief. Ik ben nog niet compleet van mijn verstand en mijn pa had weeral gelijk zonder zelfs ooit internet te hebben gekend. Parbleu!

Plus-que-parfait

De entrées komen op tafel: wijngaardslakken met Rieslingroom en een kwartpunt quiche voor Cris. Gelukkig zijn de porties rognons de veau niet zo groot want een dessert gaat er al niet meer in. We houden het op koffie met poes, praline zoals onze teddy pleegt te zeggen. Mirabelle c’est du région, beveelt de patron aan in een zangerig dialect aan. Ik verdenk hem ervan een Elzasser te zijn, maar evengoed is het koeterwaals van een Fransman uit Lorreinen. Het gesprek aan tafel gaat beurtelings tussen mij en Cris en tokkelend op de iPhone met onze compagnon in Bertem. Doen jullie vanavond nog iets? Ik denk niet, straks in de mobi nog iets drinken en gaan slapen. Het is goed geweest. Morgen naar de winkel om die quiches voor thuis.

22:43 uur. Ping. Zijn laatste slaapwel in de camper. Morgenavond schuiven we thuis samen weer de voeten onder tafel. Als we ergens verse quiches vinden, te weten, anders wordt het opgewarmde diepvrieskost met een fles Bourgogne om die belofte van iets van hier mee te brengen goed te maken. Die fles kraken we sowieso want ik tel onderhand de uren af tot ons plus-huishouden met hem erbij opnieuw compleet is. Plus-que-parfait.

Vrijdag 7 april 2023

Trajact: Metz – Bertem, 281 km

Goede Vrijdag en het miezert in Metz. Ideaal weer om naar huis te rijden, maar eerst zoeken naar die streekspecialiteit. Het verrast ons dat de meeste winkels vandaag gesloten blijven. Karfreitag in Duitsland geeft wel eens problemen om iets open te vinden, maar dat die kerkelijke feestdag in Frankrijk de deuren gesloten houdt wisten we niet. Lotharingen ligt nu wel tegen de Elzas waar de Germaanse cultuur sterker leeft dan de blasfemische wetten uit Parijs, maar hier? De stad lijkt van god en ziel verlaten, alleen verdwaalde toeristen en een enkeling die haastig naar een bakker loopt. De grizzlybeer schiet ter hulp en leidt mij met de apps op zijn telefoon van bakkerij naar bakkerij en ten langen leste een patissier.

Kris kras door de stad komen we bij een uitstalraam waar de lekkernij voorgesneden staat te pronken. In mijn enthousiasme zeg ik tegen de banketbakkersvrouw: geef ze mij maar allemaal. Geen idee dat ze ons voor de onversneden quiches de prijs aanrekent per spie. Mijn minzame man fronst de wenkbrauwen en denkt net niet luidop: euh Stijn wie gaat dat opeten? Zijn voorgerecht indachtig kijkt hij verbaasd naar de stapel Lotharingse groentetaart. 64 euro armer, maar dolgelukkig huppel ik met de glimmend zwarte bakkersdozen van Pâtisserie Jean naar de camper. Wouter moet toch kunnen kiezen, verschoon ik mijn impulsaankoop.

En avant

11:30 uur. Nu heb ik echt mijn stal geroken. Exact drie uur later staat de Autoroller thuis geparkeerd. De ervaring leert dat voortractie van een tailheavy Ford Transit met een koffer vol flessen halverwege de steile oprit door gaat spinnen. De buren schrokken zich vorige zomer een hoedje toen er een rijdende wijnkelder met gierende banden naar boven klom en een spoor verbrand rubber op de klinkers achterliet. Nog een paar keer de steenweg oversteken met de dozen wijn, dan geraken we zonder ongelukken op de hof. De vracht staat impressionant opgestapeld in de kelder en ik stuur een laatste foto naar onze kameraad die straks komt. We zetten drie resterende vieilles vignes van 2020 alvast koud, zo is er voor de nieuwe flessen plaats in het schapraai.

Impressionant: 84 bourgognes, 2 magnums en nog wat distillaten tel ik uit aan gemiddeld 468 gram per 75 cl fles en 750 gram wijn, dat maakt 110.838 gram en sommige flessen zijn wel wat dikker dus dat is ruim een extra tiende van een ton. De motorhome hijst zich zonder die overlading wel vlot omhoog naar zijn vast plek, klaar voor het tweede hoofdstuk van dit reisverhaal. De e-bikes komen ineens uit de garage en gaan achterop zodra de nieuwe oogst in de kelderrekken staat. Kijk Marc, stuur ik een beetje later, de plooifiets past perfect! De wasmachine draait al en dan is het wachten op onze compagnon-de-route. Na de apéro warmen we met Wouter zijn instructies de quiches op, geen microgolf want daarvan wordt bladerdeeg volgens de gediplomeerde chef wak.

Votre femme saura bien comment les réchauffer, had de bakkersvrouw ons vanmorgen geantwoord toen we informeerden naar keukenadvies. Hoe dit huwelijk marcheert, valt niet uit te leggen. Laat staan zonder vrouwen of in mijn stuntelige Frans. Dus lieten we de opwarmtips maar voor wat ze waren. Morgenvroeg is er eindelijk terug koffie, trippelt Billy weer vrolijk met mij mee en pikken we het baasje na zijn werkdag op. Hij heeft er zin in, maar mijn onverbeterlijke twijfelaar vraagt voor het slapen gaan toch nog even of het niet te gek is om zo laat nog te vertrekken. Woutertje, lieve schat, fluister ik in zijn oor, we rijden morgenavond gewoon een stukje en blijven halverwege staan. En nu snaveltjes dicht en oogjes toe, slaap lekker. Paasdag staan we ergens aan de Moezel.

Zaterdag 8 april 2023

Traject: Bertem – Rodt (Sankt-Vith), 151 km

5:17 uur. Ontwaken voor dag en dauw met wouterkoffie, instant geluk. Hij gaat werken met een zedige zoen en ik na de vaat met zijn hond naar huis. Een paar uur later is daar het volgende wasvat uitgezwierd en zit het proviand voor het weekend in de camper. De rijdende jeugdherberg moet nog worden gepoest. Billy’s eten, hondenspeeltjes, zijn logeerbed, alles zit erin, alleen onze metgezel mankeert nog. 19:12 uur. Ping. Onderweg. Cris blijft bij de velcrohond terwijl ik twee straten verder onze compagnon ga halen.

Een haardroger, oei daar had ik niet aan gedacht. Iets om rekening mee te houden voor de grote vakantie want vrijstaand op een boerenerf hebben wij zelfs met een Efoy geen 2200 watt. Zijn korte vakantie begint zo gauw we met z’n vieren in de Autoroller stappen. De maan staat al aan de hemel wanneer de motorhome van de oprit rolt met het Biermuseum in Sankt-Vith als eerste tussenstop. 22:07 uur. We vinden een plekje aan het eind van de camperplaats in Rodt.

Het is teddyberenkoud tegen de rand van het pekzwarte bos waar al een tiental mastodonten is neergestreken voor de nacht. De rest van de croques die onze anderhalve echtgenoot vanmiddag heeft gemaakt voor onderweg, verschijnen op tafel want ik bedankte tijdens het rijden voor die snelle hap. In het schijnsel van de TV met een glas rosé gaat eerst bij teddybeer en daarna bij zijn oude aap het licht al uit. Zullen we het bed opmaken? Maar nee, dat hoeft toch niet. Met een fleece deken en een kussentje zit hij knus op de passagiersstoel genesteld.

Blokkendoos

Billy schooit om snoepjes en Cris is nog lang niet moe. Mijn anderhalve echtgenoot stond dan ook niet ontiegelijk vroeg met ons mee op. Maar het was een lange dag, dus stuur ik Wouter toch maar even met zijn hond naar buiten terwijl Cris met zijn iPad naar achteren verhuist. Ik puzzel ondertussen het logeerbed in elkaar. De dunne luchtmatras die net niet tussen de vrije breedte past, is nodig voor het ligcomfort. Zonder slaapvlak uit één stuk zakt een wroetelaar tussen de zitkussens van de bank en je wil niet wakker worden met een stramme rug.

Een Tempur-slaapmat was perfect als het ’s nachts wat frisser werd, daarvoor zijn we onderweg tussen Lelystad en Gouda eens in een kampeermarkt gestopt. Zodat Nick, Cris zij jongere broer, treffelijk zou kunnen slapen in plaats van wakker te worden met de slaapzak op het tafelblad. Maar nu we een lichtgewicht zomeropstelling testen, proberen we iets anders. Volgens onze nieuwe logé ligt de luchtmatras ook best OK, maar voelt het niet zo warm als die traagschuimmat. Cris bedenkt dat we in plaats van extra blokken in het grote tetrisspel misschien beter een deftig luchtbed kopen.

Dan nemen we de kussens van de zitbanken weg in plaats van de extra onderdelen erbij te leggen. Daarmee weten we eigenlijk geen blijf als het bed opnieuw een tafel wordt. Het alternatief concept, een dikker en stevig luchtbed met ingebouwde pomp, zoek ik komende week. Het wordt een Intex Prestige en Wouter kan dat over 14 dagen uitproberen want het weekend van 1 mei zijn we opnieuw samen weg. Hier een kus en daar een aai want morgenochtend is er al een nieuwe dag. Slaapwel tot de derde macht.

Zondag 9 april 2023

Traject: Rodt – Klüsserath, 96 km

Billy wisselde vannacht zijn mandje op de chauffeurszetel voor het donsdeken van zijn baasje. Lekker warm want vooraan in de cabine is het koud terwijl we achteraan in het grote camperbed liggen te stomen als de Truma een streepje hoger wordt gedraaid. De ruiten van een Transit isoleren nauwelijks, net zomin als de Remifront plissé gordijnen die alleen inkijk en zonlicht tegenhouden. Die koude speelt ons geen parten tijdens de geplande zomerreis. De donsdekens die ons vannacht warm hebben gehouden, zullen in juli zelfs zonder hittegolf en met alle ramen open snel afgeworpen zijn. Ik noteer op het boodschappenlijstje: een zwaardere omvormer, een reishaardroger, een luchtbed ook drie sets lichter beddengoed.

7:30 uur. Geen ping. Alleen het monotone ademen van twee beertjes afgewisseld met het geritsel van een hond die zijn draai niet meer vindt. Ik glip stil naar het toilet, maar het gedreun van de Shurflo-pomp jaagt Billy onder Wouter’s deken uit. Die wrijft zich gewekt door een ochtendzoen loom de ogen uit. Of hij een beetje comfortabel geslapen heeft? Ja hoor. 8:00 uur. Zo laat al! Lieverd, het is vakantie. We trekken onze kleren aan en een jas want zelfs in de camper is het ijzig koud.

Onhandig stappen we over het voeteinde van het geïmproviseerde bed naar buiten om samen zijn hond uit te laten over het Waldlehrpfad. Tussen blue en golden hour vult het fabelachtige bos zich met nevels en breekt het eerste daglicht op de ranke bomen. Komorebi zeggen de Japanezen, zo leerde ik op een blauwe maandag van een nimfachtige verschijning op wandeling met Kristof, gewoon thuis in Bertem Bos.

Frohe Ostern

Billy mag los terwijl we verder wandelen, of het mag niet maar onze rakker doet het toch. Rechtsaf bij de kruising van boswegels om terug bij de camper uit te komen, zeg ik, maar daarin heeft de speelse hond geen zin. Die loopt halverwege de camper terug over de parking en naar het bos om op bosnimfen te jagen. Wouter roept zijn puberende viervoeter tot de orde en die maakt er vervolgens een spelletje van. Als twee onnozele paashazen huppelen wij er achteraan. Billy! Billy! Cris is ondertussen ook uit bed en hoort onze schelle stemmen. Als een lammegoedzak komt hij op zijn sloffen naar buiten met de doos hondenkoekjes in de hand. Daar jaagt de springmuis ook op dus volgt hij de grote mensen gedwee naar binnen.

De luchtmatras en onze teddybeer zijn beddengoed gaan voorlopig op het grote bed, dan kan de tafel weer omhoog voor het ontbijt. Als hij het zich in de mobilhome wat eigen heeft gemaakt mag onze metgezel het volgende keer zelf doen terwijl ik voor hem de koffie zet. Sinds hij een tijd bij ons inwoonde is samenhuizen geen probleem, al langer niet eigenlijk als ik erover denk. Het is niet de eerste keer dat we samen op weekend gaan, als was dat toen nog met zijn lief. Waarom zou reizen met een camper dan een uitdaging zijn? De grote onbekende in die vergelijking is het herverdelen van de ruimte in een eigenlijk maar voor twee volwassenen berekende motorhome. Deze zomer zullen we wat vaker wassen onderweg en ik sta één van mijn kastjes af voor de spullen van onze extra vent.

Nu eerst paasklokken, briochebroodjes die eerder aan een fietszadel doen denken dan aan de klokken uit Rome, met voorgekookte picnic-eitjes. Ik moet die van u nog verven, plaag ik tijdens het slurpen aan mijn dampende koffie. Hij kijk me vragend aan? Uw eitjes kleuren Wouter, het is Pasen… Hij bloost bijna om die flauwe mop met een baard langer dan de mijne, terwijl mijn grizzlybeer de wenkbrauwen fronst en meewarig in mijn richting kijkt. Kom we rijden naar Klüsserath. Hopelijk is daar plaats voor drie verloren zonen en hun speelse hond.

Moselblick

Wie niet eerder aan de Moezel was, waant zich meteen in een ander land. Dat is het ook natuurlijk, maar ik bedoel: je rijdt op een paar uur van thuis niet zomaar de Belgische grens over en Duitsland binnen. De steile wijnhellingen en een traag voorbijschuivende rivier deden mij altijd al wegdromen naar verre oorden. Plaats zat op de Wohnmobilstellplatz. We parkeren de rijdende dierentuin op de eerste vrije plaats met verharding en sluiten op de stroompaal aan. De benen strekken en onder het mom van eens te wandelen met de hond naar de mobiele kastelen gaan kijken die er altijd staan. Stond die Concorde deze nacht niet naast ons, merkt Wouter op? Hij herkent de cowboyhoed die achter de gigantische voorruit op het dashboard ligt.

De grauwe hemel klaart uit, maar echt warm wordt het niet. Best weer onze jas aantrekken om te gaan fietsen. De twee e-bikes halen we van de drager en de plooifiets uit de koffer. Net als de bench van Billy, want het deugnietje zomaar een paar uur vrij in de camper laten durven we op zijn kampeerdoop nog niet. We maken een fietstocht tot in Mehring om er Pils in een Steinkrug te hijsen op het terras van Hotel Zum Moseltal. Daar hebben Cris en ik vier jaar geleden al een keer gezeten voor de epiloog van een vakantie met de jongens in Berlijn. Wie wil nog een croque uit het vuistje bij de laatste fles Pouilly Fuissé? Iedereen hand omhoog.

Loss gehts

Wouter mag mijn Veloci Spirit nemen, dat is beter voor zijn rug of zo leg ik het uit. Eigenlijk wil ik gewoon zelf eens op die Hopper rijden. Hoe komen we ook al weer aan de Moezelbrug, langs het voetbalveld of door het tunneltje met de waterkering? Cris weet het ook niet meer en ik gok fout. We fietsen vooralsnog onderdoor naar het dorp en naar links in de richting van de oversteek. De markering Hochwasser 1993 spreekt tot de verbeelding. Het dorp wordt hier enkel door de metershoge dijk van de Mittelmoselstraße en twee stalen deuren beschermd als de wassende rivier haar winterbedding en de lagergelegen camperplaats inneemt. We volgen het jaagpad tot waar de Moezel zacht rimpelend uitwaaiert en steken de volgende brug terug over naar een zonnig terras met stenen potten ijskoud bier.

Na een tweede rondje fietsen we langs dezelfde weg aan kruissnelheid terug want de autonomie van onze fietsen is nog lang niet opgebruikt. Die van de Veloci’s alleszins niet want Wouter is een sportieve gast en trapt vlotjes quasi zonder ondersteuning. Ik spaarde de accu van de Hopper om te weten hoe ver de actieradius strekt. De elektromotor van Cris zijn fiets wordt iets zwaarder belast en hij jammert dat er al wat bolletjes van de batterij zijn opgebruikt, maar het lukt perfect. Deze avond eten we forel bij Speisegaststätte Moselblick, de bar-bistro van de camping. De beertjes hebben er vanmiddag al een tafel gereserveerd. Eerst Dornfelder lieblich kopen aan het kraampje bij de stalen poorten, ooit gingen we daar proeven. Maar dat kan er niet meer sinds corona, dus nemen we gewoon twee dozen mee en houden zelf een Weinprobe naast de camper. Lassen Sie sich verwöhnen!

Maandag 10 april 2023

Traject: Klüsserath – Bertem, 243 km

Ontbijt met verse broodjes van het rijdende bakkerskraam. Niemand heeft zin om snel weer naar huis te vertrekken en onze gelukzalige drieëenheid weer te ontbinden. Het is hier vandaag zelfs voor de middag al bijna zomers warm en de wijngaarden doen ons nog meer verlangen naar die zomerreis. Een fietstocht of liever een wandeling? Wandelen naar de wijnberg, zegt Wouter, dan kan Billy met ons mee. Gisteren moest de bedelmuis al gans de namiddag geduldig op ons wachten. We steken het tunneltje weer onderdoor en stappen naar het Weinlehrpfad. Die route baadt tussen op de hellingen van het Moezeldal in een felle lentezon. Ik duizel wanneer Billy tussen de druivenranken wegstuift en de beertjes krijgen dorst. Zij hebben van de hoogte beduidend minder last.

Paasmaandag en geen enkele wijnkelder open, dus blijven we op onze honger en vooral dorst zitten. Bij de camper aangekomen stopt er als geroepen een ijskar met Italienisches Eis. De venter informeert geïnteresseerd naar onze guitige vriend, Billy, niet het baasje. Nein. Er wird nicht größer, das ist ein Italienischer Windhund. Ah dan blijft hij klein zoals ik gekscheert de man die onze ijscoupes door het openstaande schuifraam van zijn T3 VW-busje afrekent. Smullen maar. De zon verdwijnt halverwege de middag achter opzettende bewolking, ons teken dat het tijd wordt om op te kramen en toch maar naar Bertem te vertrekken. Daar breien we er nog een afsluiter aan met het onaangeroerde proviand en een fles Dornfelder.

Het is muisstil onderweg terwijl de Autoroller aanschuift in een monsterfile voor een werf op de Waalse snelwegen. Net op het moment dat een oude hit van Matthias Reim passend door de speakers van de autoradio knalt: Verdammt, ich lieb dich. Verdammt, ich brauch dich, ich brauch dich nicht. Verdammt, ich will dich, ich will dich nicht. Ich will dich nicht verlier’n. 

Ping: slaapwel…