Proloog

Ergens in het voorjaar plannen we met Tobias, net zoals we samen naar de Voerstreek trokken, een uitstap met Hemelvaart. Dit keer willen Wouter en Billy ook mee en onze troeteltijger vindt dat helemaal niet erg. Uitkijken dus naar accommodatie ergens in de Ardennen en dat levert lukraak 485 locaties op. Als we dat aanbod beperken tot vakantiehuizen met ten minste drie kamers en de optie huisdieren toegestaan, dan resten er ons nog pakweg 170 adressen. Daartussen valt mijn oog op Gîte Saint-Hubert in Mirwart. Het interieur van dat authentieke Ardennerhuis hoort volgens onze architect in Bokrijk thuis, maar voor Cris, Wouter en mij oogt het best gezellig. Het is OK hoor, zegt Tobias lachend: Is dat nog iets uit uwe kindertijd? Laat maar weten wat het kost!

Service coupé

Eens het verlengde weekend dichterbij komt, blijkt dat Wouter alleen de feestdag en de zondag niet moet werken. Het verlengde weekend vroeg hij wel, maar kreeg zijn vrije dagen niet. Druk in de winkel en veel afwezigen, daar hebben we als onderwijzers, zelfstandigen en pseudo-ambtenaren geen rekening mee gehouden. Gaan we dan zonder hem naar zee of blijven we een weekend op camping Bertem zodat onze kameraad er ’s avonds toch nog even bij kan zijn? Die voorstellen voeren we onmiddellijk af, want de aanbetaling is gebeurd en bij annulering verliezen we de reservatiekosten.

Een geluk bij een ongeluk, hij moet vrijdagochtend pas om 10u beginnen. De troetelbeer kan dus sowieso een avond, een dag of twee nachten mee en ’s morgens pas vertrekken om te gaan werken. Komt ge die zaterdagavond terug? Dan passen wij wel op de hond… Hij weet het allemaal nog niet: We zullen dat dan nog wel zien he Stijntje. Maar voor donderdagavond mag ik wel een tafel voor vier reserveren bij Le Fournil, bistronomie restaurant en voor Cris en mijzelf een vaste waarde in Redu. Neet als trappisten drinken in de Auberge Gourmande bij Manu. Alles kan en niets moet. We zullen het allemaal nog wel zien.

Woensdag 17 mei 2023

Een halve dag op school en een paar uur telewerk, dan vertrekken Cris en ik om op het afgesproken uur de sleutels in ontvangst te nemen. Bij het nalezen van de huurvoorwaarden merk ik ’s ochtends pas dat we de verhuurder van de vakantiewoning een dag vooraf moesten contacteren. In mijn beste Frans excuseer ik mij voor het laattijdige telefoontje, dat is geen probleem. Wel drukt de allervriendelijkste man mij op het hart toch maar tijdig te vertrekken omwille van de files op de E411. Ik herinner mij dat we daar op de terugweg van de Moezel inderdaad aan werken in de file stonden en geef gehoor aan ’s mans advies.

Billy haal ik na school op dan kan zijn baasje rechtstreeks van het werk vertrekken. Wij zijn al rond 15 uur ribbedebie om zeker op tijd ter plaatse te zijn, niet later dan 18 uur zei de verhuurder. Later begrijpen we ook waarom. Met de Berlingo vol bagage en onze pleeghond vastgegespt op de achterbank rijden we via de E40 tot Blanden en binnendoor naar Wavre om daar de snelweg richting Luxemburg te nemen. De vertraging aan de wegenwerken blijft in onze richting tot een minimum beperkt. Tobias verwacht er ook tegen 19 uur te arriveren, Wouter een paar uur later want die werkt minstens nog tot dan.

Klokslag 17 uur belt Cris aan bij het weekendverblijf en de eigenaar doet open. Ik wacht met de zenuwachtige viervoeter in de auto terwijl onze wederhelft meteen de grand tour krijgt om ineens een état des lieux op te maken. Alles gaat à l’aise in de Ardennen en Billy houdt niet van lange autoritjes. Die wil dringend op verkenning in zijn nieuwe jachtgebied, dus laat ik hem in afwachting al eens even uit.

Soyez les bienvenues

Daniel Meunier baat behalve de gîte in Mirwart ook een restaurant uit op de markt van Saint-Hubert. Dat opent om 18u en verklaart waarom we er absoluut vóór dat uur moesten zijn. Hij heeft zelf een hond en geen probleem met logés die hun huisdier meebrengen, zolang die geen putten graven in zijn kraaknet aangelegde gazon. Le petit chien fait-il des trous dans le jardin? Non, pas chez nous. Cris antwoordt waarheidsgetrouw, bij ons thuis nooit. Dat Billy heelder loopgraven aanlegt in zijn eigen hof vermelden we er wijselijk niet bij. De kleine graafmachine wacht ondertussen terug keurig op de achterbank in de auto en de vriendelijke man vraagt of hij eens mag gaan kijken: Mais comme il est chouette!

Schattig ja, zoals zijn baasje. Mijn domme mopje verstaat de man gelukkig niet. Moesten we komen eten in Le Chalet de la Forêt, biedt hij ons volgaarne het aperitief aan. Een overtuigend argument, Daniel kent zijn pappenheimers en wij houden hem er zondagmiddag aan. Dat het schattige baasje nog werkt zaterdag, maar misschien nog terugkomt of ook niet waardoor we nu nog geen reservatie kunnen doen. Een warrige uitleg, maar soit we komen waarschijnlijk langs en zullen nog iets laten weten. Of we komen en of we uiteindelijk met z’n vieren dan wel met drie aan tafel zullen zitten. Messieurs, sans soucis!

Château de Mirwart

In afwachting van onze weekendgezellen laden we een karrenvracht proviand en bagage uit. Cris kiest afgaand op de stugheid van bed en matras één van de drie bovenliggende kamers. Het doet mij denken aan Goudlokje, of toch aan een verhaaltje met beren en het kiezen van bedden. Zalig lenteweer dus maken we na het inhuizen meteen een lagere wandeling met Billy tot onze eerste logé iets stuurt. Rechts stroomt diep beneden in het bos hoorbaar de Lomme. Een paar honderd meter verder slaan we linksaf en volgen een weg omhoog naar het kasteel dat ik daarstraks onder het uitlaten van Billy vanuit de verte zag. De fraai gerestaureerde feodale burcht blijkt vandaag een luxueus hotel. Ze steekt met haar blanke gevels en zwarte leien daken fel af tegen de blauwe hemel met ondergaande zon.

Réserve familiale

18:45 uur. Ping. Wouter is wat vroeger klaar, maar moet toch nog over huis want daar heeft er zich eentje buitengesloten. Ja dat weten we al, hij stuurde ook naar ons. Zo is het altijd wat met het rare kind dat eigenlijk schaamteloos van Wouter zijn gastvrijheid en zorgzame karakter profiteert. Ach op een kwartier of een half uur komt het nu ook niet aan, maar ik had die jongen al lang terug naar zijn ouders gebracht. Al een wonder dat hij niet zoals met Pasen vraagt: stoort het dat ik eens langs kom?

Nieuw hondenhok gespot, stuur ik net een selfie en een glimlach om het voor onze veel te brave kompaan wat luchtig te houden. Cris en ik preken daarover tegen hem al genoeg. Niet omdat we het beter weten, wel omdat we het allemaal zelf al een paar keer hebben meegemaakt. Wouter is te goed om een vlieg kwaad te doen en daarvan worden wij dan soms eens kwaad. Maar dit weekend hoort voor ons alle vier ontspanning te zijn. En zelfs nadat hij de deur heeft geopend voor zijn nauwelijks zelfredzame huisgenoot, arriveert hij nog ruim op tijd om mee aan tafel te schuiven en voor het slapengaan een glas rosé, of twee…

19:15 uur. Ping. Tobias is net aangekomen dus reppen wij ons langs de oprijlaan van het hôtel-château terug richting ons bescheidener vakantiehuis. Het is weer een poos geleden dat we onze tijger zagen. Bij gebrek aan teddybeer krijgt hij een overdreven knuffel zodra hij zijn tas heeft neergezet. Dat mopje had ik eerder op de dag gemaakt, maar de affectie voor hem is daardoor niet minder oprecht. Hij mag net als Goudlokje ook een bed uitkiezen en het wordt de lits-jumeaux in de kamer naast de onze. Zo eindigt Wouter zonder inspraak in de kamer rechtover ons.

Donderdag 18 mei 2023 – OH Hemelvaart

Ik lig naast mijn snurkende echtgenoot, pal boven Billy’s bench die beneden in de woonkamer staat. Het ongeduldig worden van de hond haalt mij bij het ochtendgloren al uit bed. Die wil dringend uitgelaten worden en rammelt aan het deurtje. Voorzichtig om niemand anders wakker te maken op de krakende plancher en de trap af die uitkomt in de living. Dag flinke jongen! Door de openstaande terrasdeur waait de bedauwde kilte mij tegemoet terwijl mijn schichtige vriend naar buiten trippelt. Als een hazewind op natte voeten rept die zich na een kleine boodschap naar een fleece deken dat speciaal voor hem op de sofa ligt.

Tijd om koffie en de tafel klaar te zetten. Het is Tobias die als eerste in de keuken verschijnt. Even later volgt de rest, gewassen en gestreken voor het ontbijt. Koffie of thee? Champagne! Ahwel ja, gewoon omdat het kan… De tafel is afgeruimd, de vaatwasser gevuld en iedereen zit nu zo wat naar elkaar te kijken. Wat zijn de plannen vandaag vragen tijger en teddybeer in koor? Pak een paar wandelschoenen mee dan rij ik met jullie naar Redu. Het boekendorp, gelijk Damme, maar dan in de Ardennen.

Deze avond gaan we daar trouwens ook eten, we parkeren de auto op de toeristenparking bovenaan het dorp. Ge weet wel waar Cris en ik aan het begin van de herfstvakantie in panne hebben gestaan. Ik stel de jongens voor om de passage des chèvres te wandelen, een bewegwijzerde route van 5 tot 8 kilometer met zicht op het ESA grondstation waarmee Europa de Galaxie monitort. Als er tussen die  wandeling en het diner nog tijd is en plaats op het terras dan trakteer ik bij Manu op een trappist!

Croque Orval

Cris is moedig en gaat de afsnee deze keer niet volgen in Séchery. Dat hebben wij, gestrand door motorpech, toen wel gedaan. Nu stappen we met Billy en de jongens door in een stevige tred want mijn grizzlybeer wil niet de pretbederver zijn. De hoogtemeters zijn er te veel aan waardoor hij al een kilometer achterop hinkt en tot overmaat van ramp zijn voet onhandig omslaat op een losse kei. Ga maar voort, jammert mijn anderhalve trouwboek. Ziet dat ge een tafel vast krijgt bij Manu en bestel mij al maar een Spencer Quadruppel! In geforceerde mars been ik mijn troeteldierentuin bij.

Die Amerikaanse trappist zal één van de zoniet dé laatste zijn uit de kelder van L’Auberge. Een eind over de middag voelen we un petit creux opkomen en bij het volgende rondje bestellen we een snelle hap. Gelaafd aan uitzonderlijke trappisten en gesterkt door een Croque Orval wandelen we langs de boekenwinkels naar de Berlingo terug. Billy was flink aan tafel, maar we brengen hem toch liever weer naar het vakantiehuis vooraleer we vanavond uit eten gaan.

Tijd genoeg ook om in ons kleine koninkrijk nog wat te zitten kletsen en op het tuinterras te aperitieven onder de grote parasol. Ping. De gedeelde Google-agenda herinnert het triumviraat simultaan aan het diner. Tobias fronst de wenkbrouwen en vraagt: tegen 19u moesten we ons klaarmaken om te vertrekken? Eén voor één nog snel de badkamer in en dan rij ik met hen terug naar Le Fournil. De hond bewaakt het fort en ik mijn alcoholverbruik want de kronkelige bosweg vanuit Libin naar Mirwart is weldegelijk géén sens unique. Ofschoon mijn snelle jongens dat gisterenavond in het donker beiden schenen te denken.

1000 bochten

Al op de terugweg wordt er eentje in slaap gewiegd door de rode wijn en de kronkelbaan. Het everzwijn, de vos en het opgeschrikte ree in het felle licht van de Berlingo, heeft onze harde werker gemist. Een laatste blikje fris op de sofa en Billy mag nog even buiten. Daarna is het bedtijd want morgen moet Wouter er op tijd uit. Met wat overredingskracht van Tobias en Cris hakt hij eindelijk die knoop door en komt zaterdagavond toch terug. Ik ben dolgelukkig en boek voor zondag meteen een tafel van vier bij mijnheer Meunier. Billy kan dan gewoon met ons mee op weekend blijven. Of wij dat zien zitten? Ja, natuurlijk lieverd en morgenvroeg sta ik met u mee op om koffie te zetten.

Vrijdag 19 mei 2023

Het is nauwelijks 6u wanneer het felle licht ons wekt na een veel te warme nacht onder de pluimendekens. Ik ben al jaren synthetische dekbedden gewoon. In de Autoroller is het nog zo handig dat je die in de wasmachine kan steken, na een nacht als God in Frankrijk tussen de wijngaarden te liggen zweten. Morgen lieverd. Koffie? Ja, eerst douchen. De percolator pruttelt en de geuren van het ontbijt vullen de keuken. De tafel staat voor vier gedekt en de hond is al buiten geweest wanneer Wouter beneden in de keuken naast me staat. Terwijl hun kameraad gekleed voor het werk aan zijn ontbijt zit, komt de rest naar beneden. Net op tijd om dag te zeggen voor hij de deur uit gaat. Op straat wuiven we hem met Billy op de arm nog na. Tot morgen kleine!

Wandelparadijs

Tobias heeft ook nog wat werk, iets met een proefschrift dat na het weekend binnen moet. Cris zoekt uit waar we het dichtstbij in Luxemburg kunnen gaan shoppen terwijl ik ga wandelen met de hond. Linksaf terug naar de bosrand waar het uitgelopen pad tussen de bomen in de diepte verdwijnt. In de vallei klatert nog altijd zachtjes de rivier die we helemaal naar beneden zigzaggend bereiken. Billy is er met vier poten kloeker op dan ik, behoedzaam om niet uit te schuiven of over takken te struikelen. Het water volgend komen we uit bij een oude watermolen waar het bewegwijzerde traject stijl omhoog klimt naar het kasteel. Wouter zijn energiebom sleurt me aan de leiband mee omhoog tot op het plateau dat baadt in de zon. Het luie zweet breekt me uit door die ongeplande ochtendgymnastiek.

Billy ontdekt de wereld en ziet een paard dat hem aanstaart als een koe naar een trein. Hij draaft op en neer langs de weide en ik breng met een video-bericht verslag uit bij het baasje: uw hond is defect! Zijn ontembare beest is uitgeraasd, we kunnen verder tot we onderweg naar de gîte een geit passeren. Dan worden ze allentwee bokkig en moet ik hem verder sleuren aan de lijn. Met de rest van de ochtendkoffie neem ik nog vijf minuten platte rust voor we met ons drieën de grens oversteken. Onze viervoeter wacht gedwee in zijn bench en doet tot we terug zijn waarschijnlijk stiekem nog een dutje.

Met Tobias op de achterbank laten we de kerk van Mirwart rechts liggen en rijden richting Saint-Hubert. Daar komen voorbij Le Chalet de la Forêt, dat ziet er nog best gezellig uit. Niet vergeten te bellen, zegt Cris. Waze stuurt ons via het centrum van Bastogne verder naar het Knauf shoppingcenter in Pommerloch. Eerst etalages kijken dan pas storten we ons op de accijnsvrije alcohol. Onze kameraad komt al eens vaker winkelen in het belastingparadijs en weet dat er vlak aan de grote rotonde ook een Colruyt is dus maken we straks het vergelijk.

Centraal op de etage van het winkelcomplex zijn de zelfbedieningsrestaurants, nemen hier straks iets voor de lunch? We volgen de goedkoop winkelende Belgen voorbij het uitstalraam van Rituals. Cris stapt er binnen voor een Happy Buddha tegenwoordig ’the ritual of Mehr’. Hij krijgt er een flacon handcrème bovenop. Die is voor uw teddybeer zegt de grizzly, want die heeft altijd droge handen. Aan het einde van de galerij bij Jack&Jones, vind ik normaal niks, nu zowaar voor onze zomervakantie een vlot linnen hemd. Hebben is hebben en krijgen is de kunst, zei mijn opa altijd!

Belastingparadijs

Bij Ville Neuve met de dure merken mode, valt mijn oog op een hemd van Hugo Boss en dat hangt daar gewoon in mijn maat. Wel met drie cijfers op het prijsetiket, dus ik twijfel. Oh kijk die performance zit als gegoten. Net zoals die slim fits van Olymp en het is ook maar 10 euro meer rekent Cris. Zou ik er voor hem ook geen meepakken? Hij verjaart, maar wil geen feest. Als ik het hem zondagmorgen al geef, dan is het geen verjaardagscadeau glunder ik. Zoals voor de trouw van Klaas en Joeri hebben we dan zondag weer matching outfits aan bij de lunch in Saint-Hubert.

Ga je dat kopen zonder hem te laten passen? Ach we kennen zijn maten ondertussen. De snit van het pand en de lengte van de mouwen is goed, ik heb de 44 aangehad. Tobias bekijkt het met enige verwondering, maar begrijpt ook best waarom. En op het geen-feestje binnen 14 dagen geven we hem gewoon die Happy Socks van daarjuist in de H&M. Als het niet ingepakt is met een strik, dan is het ook geen cadeau! We krijgen honger van geld uitgeven. Dat wordt op het gelijkvloers met een broodje gezond van Fischer geregeld want in de foodcorner boven in de mall vinden we naar onze gading niks.

Cris wil nog wat spullen voor thuis uit de drogisterij en onze kameraad gaat eens piepen bij Hifi international. Was zijn sporthorloge nu niet kapot? Geen cadeautjes zei hij en dat kan hij misschien beter zelf kiezen. Tobias laat het idee dus maar varen om voor die verjaardag een Garmin forrunner ofzo te kopen. Nu snel naar het warenhuis om drank en avondeten. Luikse bouletten met jagerssaus en Spätzle of Black Angus burgers met sla en krieltjes uit de oven? Help eens kiezen!

Wanneer we terug bij Billy zijn, is het apérotijd op het terras. We kraken een fles die onze kameraad meebracht van zijn roadtrip door Italië en sindsdien ongeopend bleef tot hij erbij was om ze soldaat te maken. De avond valt en na de burgers gaat tijgertje nog eens met mij wandelen terwijl de hond bij Cris op de sofa slaapt. Niet zozeer omdat ik hier iemand pijnlijk mis, vooral omdat er eentje wat quality time wil spenderen met zijn oude aap. Niet alleen midlife crisissen gepasseerde venten hebben muizenissen en ik hou ook van mijn jonge kameraad.

Zaterdag 20 mei 2023

Na het ontbijt een nieuwe wandeling, met de gps-track voor Balade de la Glacière et château de Mirwart: een goede 6 km, maar wel 169 meter stijging waarop we ons een beetje miskijken. De meeste hoogtemeters zitten allemaal in het midden van de lus waar die ons door de dorpskern van Mirwart voert. Dat maakt een inkorting mogelijk voor de gepijnigde hernia’s van mijn eigen vent. Het blijkbaar ook bewegwijzerde traject start bij de oude molen waar Tobias en ik gisterenavond keerden. Daarheen vanaf de gîte was al een mooie wandeling, die deed ik ‘s morgens ook al met de hond dus nemen we voor Cris de auto tot het vertrekpunt. We volgen de rivier en de spoorwegberm tot aan de uitgestrekte vijvers waaruit ‘s winters grote blokken werden gezaagd om een ijskelder te vullen. Gin-tonic iemand?

De track op Cris zijn app brengt ons door de bossen helemaal om het plateau heen waarop het kasteel en het dorp gelegen zijn. We komen uiteindelijk weer uit het lover ergens bovenaan het dorp en dalen af naar Le Beau Site. Être chez soi tout en étant ailleurs. De oude natuurstenen huizen achter de kerk van Mirwart zijn zoals driekwart van alle panden hier verbouwd tot gîtes aanpalend bij La Taverne De Flore met een welgekomen terras. Pour la petite faim et une grande soif en toute convivialité. Dat treft, want de tocht heeft bij ons alle drie een kleine honger opgewekt en grote dorst.

Invictus

Alle vier eigenlijk want Billy is er ook nog bij. Tot onze verbazing komt hij ook nu niet aan tafel bedelen, zit gewoon op mijn schoot en wacht. Ik bestel weer een Orval terwijl de jongens zich aan een Hendrick’s of een Maredsous gin-tonic laven. Een late en lichte lunch met een Mozzarella en Scarmorza slaatje, de gewone en de gerookte buffelvariant dus gewoon wat groen met extreem veel kaas. Onversaagd storten we ons op de lekkernij en zelfs voor Wouter’s windhond is er wat. De app mag uit die stuurt ons naar het château en we kennen de weg. De bewegwijzering stuurt ons terug naar het vertrekpunt en voorbij het vakantiehuis waar Cris en Billy afstappen. Maar mijn Berlingo staat beneden nog op de parking van het provinciaal domein dus wandel ik met Tobias verder.

Mirwart ligt in het midden van een pakweg 1.350 hectare groot landgoed, bebost en doorsneden van la Lomme en le Marsault. Nu we er toch zijn gaan we onder ons beiden bij de pisciculture ook maar eens kijken, er zouden maar liefst 35 vijvers moeten zijn waar forellen worden gekweekt. Die kweekvijvers worden door le Marsault gevoed en de vissen worden elders in de Ardense rivieren uitgezet eens ze groot genoeg zijn. Al wandelend kwamen we dat watertje meerdere keren tegen deze voormiddag en de echte liefhebbers kunnen hier waarschijnlijk alles te weten te komen over de kwekerij. Maar die van Sint-Pieters-Voeren indachtig lijkt het hier precies allemaal wat onderkomen oftewel op zijn Waals à l’aise. We rijden met de Berlingo terug naar boven.

Apéro en tot het avondeten nog een spelletje terwijl de afgematte springmuis languit op de sofa slaapt. Na de Spätzle en de Luikse Bouletten zitten we aan de keukentafel op onze werkende medemens te wachten. Hij stuurde zijn Waze-rit door. Hij is er een kwartier sneller dan gedacht, wijn en knabbels wil hij wel eten niet meer. Bijkletsen over de gebeurtenissen van de dag, dat we hem hebben gemist en dat hij ook liever hier was gebleven. Dat we bijna een sporthorloge hadden gekocht en misschien iets voor hem uit Luxemburg hebben meegebracht. Neeee! En ge gaat toch écht geen verrassingsfeestje doen binnen 14 dagen eh… We zouden niet durven schattebol! Hup en nu op tijd naar bed.

Zondag 21 mei 2023

Goede morgen. Wouter wilde uitslapen, maar het is weer te warm in zijn grote bed. Nog maar net 7 uur en we zitten al koffie te slurpen bij Billy op de zetel. Boven onze hoofden grolt de grizzlybeer die ik er bij het krieken van de dag achterliet. In de kamer ernaast kraakt de plankenvloer. Zou die ook al wakker zijn? We luisteren met ingehouden adem naar voetstappen in de gang, maar dat geluid volgt niet. Tobias draaide zich waarschijnlijk gewoon nog eens rond in bed. Teddyberen hebben geen zittend gat en de springmuis wil naar buiten. Die is uitgeslapen en zit vol energie dus trekken we onze wandelschoenen aan en samen erop uit.

Bij het bospad toon ik onze compagnon-de-route waar ik de dagen voordien met zijn viervoeter ging wandelen. Gaan we eens de andere kant op dan, vraagt hij? Geen idee waar we dan uitkomen, maar u volg ik overal. Het steeds smaller wordende paadje leidt weg van het dorp, beschrijft een wijde bocht en gaat helemaal naar beneden bij de rivier. De hond mag weer los van het baasje en loopt de afstand wel zeven keer, die gaat straks goed slapen. Handig want na het ontbijt vertrekken wij naar Saint-Hubert, Billy moet dan weer even in zijn bench. In het vale licht onder de bomen geraak ik mijn richtingsgevoel kwijt op de kronkelige wegel naast de meanderende rivier. We moeten eens terug in de bewoonde wereld zien te komen Wouter…

Amore non timore

Ergens aan de overkant van het water dreunt techno die het monotone gebrom van een stroomgroep overstemt. Twee potige mannen zitten met een Jupiler in de hand voor een abri op hun private stukje bos. Wanneer ze twee verdwaalde zielen in het struikgewas opmerken, draaien ze hun muziek een paar decibels stiller. Eens uit het zicht gaat hun feest weer helemaal los. Boom na boom klimmen we uit het bos en wordt de hond weer aangelijnd. Ping. Iedereen weg, vraagt Cris? Hond uitgelaten komen terug, met een foto vanaf een kiezelweg die hopelijk terug naar Mirwart leidt. Loop al een uur achter zijn gat! Mijn wederhelft lacht: een uur nog maar? Wanneer ik onderweg dat mopje vertel, lacht er eentje verlegen.

Na het ontbijt ruimen we de kamers op en gaat de bagage van de jongens alvast hun wagens in vóór we met de Berlingo naar Saint-Hubert vertrekken. Maar eerst haal ik nog die hemden van Hugo Boss uit onze kast. Benieuwd of de verlegen vent het mooi gaat vinden en zijn niet-verjaardagscadeautje überhaupt aan wil nemen. Nu en dan eens verwend worden mag en het past hem perfect dus houdt hij zijn nieuwe hemd gewoon aan, grand chic. Mag ik Wouter? Doe maar Stijntje…

Het plein voor de basiliek is tegenwoordig een autovrije esplanade die ik totaal niet herken van die ene keer dat wij hier eens voor uitgeregend Sint-Hubertusviering waren. Wel uit liefde, maar niet uit vrees zo predikt een Latijnse spreuk het ware geloof, in gouden letters op het fronton van het abbatiale paleis bij de voormalige Abbaye de Saint-Pierre en Ardenne. Een passende associatie als ik aan onze jongens denk. Liefdevol zorgend en zonder schroom voor wat anderen zouden kunnen denken. Par l’amour et non par la crainte.

De grote eiken deur opent en gezangen weerklinken in het portaal van de abdijkerk die zich met wierook vult. Er is een dienst bezig, dus drinken we op het terras van Le Saint-Hu’BAR een uitgelezen trappist. Tobias niet, hij leidt van ’s morgens vroeg al een ascetisch leven wanneer hij ’s namiddags met de auto rijden moet. Wanneer het volk van de plechtige communieviering na het zingen de kerk uit is, spelen we vooralsnog de liturgische toerist. Niet alleen de heilige geest waart rond in de basiliek. Een duivelse duif strijkt er neer op een fries hoog boven onze hoofden waar ze ons ter nauwer nood onderschijt. Drets op de plavuizen van het hoog koor net op het ogenblik dat we de crypte induiken.

In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti

We bekomen van de schrik met dat aangeboden aperitief van onze huisbaas op het terras van Le Chalet de la Fôret. Sactus! We zijn hier waarschijnlijk de enige toeristen en mijnheer Meunier horen we tegen vaste klanten vertellen dat het erop achteruit gaat met de horeca in de stad. Zaken sluiten, zelfs het vermaarde hotel Le Luxembourg waar wij ooit op een doordeweekse zaterdag zaten. Geen wonder dat het op de fles ging. 10 jaar geleden was het al wat oubollig en het wild zwijn zo goed als zeker een gemarineerd varken. De eerlijke keuken van de chalet en de hartelijkheid van onze gastheer maken met een Saint-Éstephe ons Ardennenweekend àf.

De jongens vertrekken een eind over de middag, wij wachten nog op onze huisbaas voor een controle en meteropname. We hebben niets gebroken en alles netjes achtergelaten. Geen gaten gegraven in het gazon en we mogen zeker en vast terugkomen volgend jaar. Doen we! Misschien, wie weet. Eerst nog eens een weekendje Champagne proberen vast te leggen met onze werkende mens. Tobias zien we over 14 dagen terug voor het geen-feestje, gelukkig want ook hem kunnen we onderhand niet meer missen. Wouter na een paar uur file op de snelweg thuis in Bertem al, amore non timore… en frietjes van de frituur.