Route naar Bourgogne en Moezel weergeven met Google.

Proloog

Het is onze compagnon-de-route jammer genoeg niet gelukt zichzelf vrij te plannen op het werk, nochtans hadden we er met z’n drieën stiekem wekenlang naar uitgekeken. Wij wilden hem oh zo graag onze favoriete adressen in Bourgondië tonen tijdens een weekje paasvakantie. Dat hij nu niet mee kan, betekent misschien wel dat Wouter de ganse zomervakantie bij ons kan zijn. Hoop doet leven en wijn is er in het zuiden van Frankrijk ook. Cris en ik komen dan deze keer gewoon wat sneller naar huis om met hem nog ergens naartoe te rijden voor het paasweekend. Wandelen in de Eifel of fietsen langs de Moezel, gewoon nog eens samen weg.

Nog niet vertrokken naar Bourgogne en Moezel of mijn gedachten drijven al af naar de broeierige wijngaarden van Bordeaux en grote schotels fruits de mer op de eilanden. Zou het echt niet lukken met Billy erbij? Cris is resoluut: het gaat veel te warm worden in de afgesloten motorhome om hem alleen te kunnen laten.Fietsen met een schichtige windhond ernaast lukt niet en dan kunnen we ook nooit eens uitgebreid op restaurant. Aan een roadtrip van drie weken heeft dat beestje eigenlijk niets. Het zal straks met drie venten en Billy in de camper misschien al geen evidentie zijn. Hij heeft gelijk en toch zou ik hem mee durven nemen omdat Wouter anders zijn hondje mist zoals wij hem nu. On verra.

 

Voyage à trois

Het paasweekend wordt dé testcase voor onze zomerse ménage à trois. Eer het zover is, moet er een derde e-bike aangeschaft want onze kameraad mag dan wel een stuk sportiever zijn, wij rijden elektrisch en dat comfort gunnen we hem ook. De campervrienden van andere grote vakanties hebben een plooifiets te koop, die neem ik over hopend dat hij in de koffer van onze Autoroller past. Niet dat het al expliciet uitgesproken werd, maar nu wij plannen maken met de derde man in ons gezin gaan we er toch stilaan van uit. Marc en Mieke zullen dit jaar niet helemaal met ons mee naar het zuiden willen rijden nu hun eerste kleinkinderen geboren zijn.

Zij zien hun hartenwens in vervulling gaan met Roos en Rik, de pasgeboren tweeling van Annelies, nog zo klein en fragiel. Ik de mijne als Wouter straks samen met ons ontwaakt luisterend naar de branding van de oceaan of tussen de wijnranken van Saint-Émilion en Sauternes. Zo gauw de schoolbel rinkelt vrijdagnamiddag spring ik in de Berlingo en vertrek naar Ruisbroek om de Veloci Hopper op te halen, hetzelfde merk als mijn e-bike. Het is wel nog het vorige model met motor op de vooras, stuurt Marc. Geen erg, ik neem hem sowieso. Het wordt een blij weerzien want zij komen net van het moederhuis wanneer ik er ben.

Niet gehaast om terug naar huis te vertrekken, keuvelen we een flink stuk van de vooravond weg terwijl ik met Marc op de geboorte van hun kleinkinderen klink. Nog eentje? Allez, de laatste dan, want ik moet nog rijden en morgen boodschappen doen. Zondagmiddag pas zijn we dan echt weg. Van een paar straten verder in het dorp komt zaterdagavond al eentje kijken of Cris en ik zijn ingepakt. Kristof en Marianne plannen met Lewis een paar dagen aan zee dus geven we hem de sleutels van onze refuge ginder mee. Vertrekt gij wel zonder uw teddybeer, stuurt Tobias die weet dat we in de startblokken staan en vooralsnog onder ons tweetjes moeten vertrekken. Gij kent mij veel te goed! Tuurlijk wel, na vijf keer slapen zien we hem al terug. Ik overtuig mijzelf, hem niet.

 

Zondag 2 april 2023

Traject: Bertem – Nancy, 336 km

’s Morgens arriveert Wouter onverwacht met Lennert om ons bon voyage te wensen. Dat oud lief adopteerde ik op een blauwe maandag als de aap in mijn troeteldierentuin, hij heeft soms rare streken net als ik. Zowel Tobias als Wouter sukkelden eigenlijk gewoon in die rare zoo als ‘het vriendje van’, de eerste van Janik en de andere van mijn aap. Merkwaardig genoeg groeiden beiden  in de loop der jaren uit tot de jongens waar we nu eigenlijk de hechtste band mee onderhouden. Cris gaat er al eens graag mee uit eten en het valt met hen een stuk makkelijker om een weekend af te spreken dan met de rest van de dierentuin. Dat dus.

Enfin, mijn teddy en mijn aap zijn ondanks de apenkuren nog beste maatjes en staan hier nu samen om dag te zeggen voor wij op verlof vertrekken. Billy’s baasje maak stilaan aanstalten terug naar huis te gaan. Het was voor de jongens zichtbaar ook een korte nacht en Lennert beleeft naar eigen zeggen niet zijn beste dag. Die heeft woorden mijn zijn huidige vriend of is het al zijn volgende ex. Zijn vorige is gisterenavond na het werk bij ons komen eten vóór een avondje stappen en ik heb tot deze ochtend trouw op zijn guitige viervoeter gepast. Evenmin uitgeslapen omdat het veel later werd dan gedacht en ik bij de hond in de zetel heb geslapen tot het verlossende bericht. 3:00 Ping. Ik ga hier bijna vertrekken. Een uurtje later, ping: veilig thuis geraakt. Daarzonder doe ik geen oog dicht.

Nu een schuchtere omhelzing en een droge afscheidsgroet, want in het aanschijn van zijn ex lijkt mijn nieuwe beste maatje zelfs te bedeesd voor een zedige zoen. De jongens stappen met Billy in de aap zijn rammelende Focus en in een gezwind gebaar draaien ze achterwaarts de oprit af en de steenweg op. Weg zijn ze en ik kijk hen een beetje verbouwereerd na: Allez salut dan! Dit had ik mij met een half uitgeslapen en daarmee wat emotionele kop allemaal wat affectueuzer voorgesteld. Terwijl de motor van de Transit al warm draait, stuur ik ontdaan: Wat scheelde er met u? En de aap zijn muts ligt hier nog! Die is in alles nonchalant. Venten! Een dikke maand later en waarschijnlijk tegen kerst ligt die apenmuts er nog.

En route

11:30 uur. De logge Transit is geen getunede Focus en rolt behoedzaam van de oprit met de coördinaten van Port de Plaisance in Nancy op de Garmin ingesteld. Die aire campingcar ontdekten we vorige paasvakantie en vandaag gokken we erop dat er plaats zal zijn voor de nacht. De eerste honderd kilometers maalt het ongemakkelijke afscheid nog altijd door mijn duffe hoofd. Piekerend over Lennert zijn apenkuren en hoe onwennig de andere zich plots gedroeg. Geen idee of mijn echtgenoot merkt wat er precies op mijn humeur weegt, hij voelt wel op zijn kousenvoeten dat hij beter kan doen of hij onderweg slaapt.

Er moet voor de zekerheid gas getankt want dat ging ik op voorhand doen, maar in alle drukte kwam het er niet van. Mijn hoofd staat er duidelijk niet naar en bij het eerste station is de LPG tot overmaat van ramp op. Drama, alsof er in Frankrijk nergens GPL te krijgen is. Cris ziet de donderwolken hangen en is zich bij de kassa gaan vergewissen dat de pomp wel degelijk droog staat. Hij doet een onhandige poging om zijn nukkige vent te kalmeren, maar dat is zoals wel vaker gewoon nog wat meer olie op het vuur. Alleen diesel dan en naar het volgende benzinestation. Met volle gasflessen rijden we uiteindelijk verder om halverwege de namiddag aan te schuiven op de snelwegen rond de hoofdstad van het Groot Hertogdom.

Ping. 15:10 uur. Ik had hem onderweg nog proberen bellen voor die achtergebleven muts met het idee dat Lennert bij hem zou zijn gebleven. Na mijn pissige opmerking zit ik met een ei en wilde Wouter gewoon even zeggen dat we gaan missen. Hij negeert strategisch mijn bericht of zag het zelfs niet en is zich van geen kwaad of mijn oplopende emoties bewust. Nog effe geslapen, hoe is het daar? Instant geluk verjaagt mijn donderwolken. Snel een foto van achter het stuur: juist Luxemburg gepasseerd nu onderweg naar Nancy. Hij gaat poetsen in huis en Tobias had godverdomme gelijk, ik ga mijn teddybeer harder missen dan ik ooit hunkerde naar het weerzien met de aap. De band met hem is veel sterker, het oud zot. Love is love.

Presque parfait

        

16:15 uur. Grauwe wolken pakken samen, niet in mijn hoofd dit keer, wel boven de camperplaats wanneer we voor de slagboom staan. Cris rept zich mijn eerdere gemoedsgesteldheid indachtig naar de betaalautomaat om een toegangsticket. Ik stuur een nieuwe foto: aangekomen. Het vaste scenario voor de heruitgave van ons Bourgondische complot tekent zich af: vijf dagen de focus houden op leuke dingen, en daarvan en passant verslag uitbrengen bij hem om niet aan het smartelijke gemis toe te geven. De rijdende villa staat geparkeerd, de stroom is aangesloten en we hebben beeld op de satelliet. We kunnen naar de stad: eerst apéro dan uit eten als we ergens een tafeltje voor twee kunnen versieren. We lopen quasi met de ogen dicht naar Le Ch’timi toe en ik stuur: café gevonden met 1.000 bieren. Geniet ervan, antwoordt hij nog!

Onder die duizend bieren zijn er heel wat Vlaamse klassiekers, zelfs een Kwaremont uit Bavikhove en een Flandrien van Haacht zitten erbij. Wij houden op de Noord-Franse en Elzasser brouwcultuur, die moet met zijn speciaalbieren al lang niet meer voor de vaak te hoog aangeschreven Belgian Beers onderdoen. Craftbeer wint aan populariteit en dat brengt mij op de kaart bij een Pietra, bière ambrée à la châtaigne. Jeroen is sinds corona zowat een hobbyzytholoog en toonde ons een keertje zijn collectie op UnTapped. Dus stuur ik voor de gein iets naar de broer van onze achterblijver: Een café vol Belgische streekbieren in Frankrijk en ik zuip hier Corsicaans kastanjebier! Die zit thuis bij Klaas en Joeri blijkbaar aan de La Corne en lacht met mijn mediterrane bucht. Attends, j’arrive…

Een tafeltje krijgen we dit keer wel bij Chez Gilles, een bistro zonder pretentie bovenaan de ‘rue gourmande’. Daar hebben we vorig jaar al eens aan de deur gestaan, toen eindigden we per ongeluk in de kombuis van Île Noé. Die loungebar op een platbodem vlakbij de aire campingcar is niet meer, of zo lijkt het toch wanneer we er voorbij wandelen. Het gesprek aan tafel glijdt telkens weer af naar over hoe het zou zijn geweest met onze plus één erbij. En snijden we lukraak een ander thema aan, dan komen we op de duur toch weer bij ons nieuw samengestelde gezin of mijn apenkuren met +1 terecht. Hij is er het afgelopen half jaar écht bij gaan horen en we kunnen alleen hopen dat het voor hem net zo voelt. Eten gevonden! Stuur ik hem. Straks zijn we samen uit en samen thuis, maar nu helaas dus niet.

Place Stijnislas

Zijn goedemorgen is al maandenlang mijn wekker. Voor dag en dauw loop ik er dan naar toe, drinken we samen koffie en telewerken Cris of ik dan trippelt Billy vrolijk met mij mee wanneer zijn baasje een ganse dag uit werken gaat. Keuvelend in de kille avondlucht over hoe die rariteit is begonnen, staan Cris en ik ongemerkt te midden van de feeëriek verlichte Place Stanislas. Selfietijd. Om vijf uur opstaan, vraag ik? Een beetje ver voor koffie he! We kunnen Facetimen, lach ik. Zijn slaapwel en goedemorgen maken om onduidelijke redenen mijn dagen bijna perfect, zelfs hier op mijn koude helft van het camperbed.

Wijn en wind wiegen zijn Stijntje in slaap nog voor onze anderhalve trouwboek de TV heeft aangezet. Het was een vermoeiende en bewogen dag, maar Cris is nog lang niet moe want hij sliep ook écht onderweg. Dat wordt een plezante zomerreis dit jaar, niet met één, maar met twee in een rijdende auto slapende venten. Eentje naast en eentje achter mij op de bank! Wouter mag ook met dat gevaarte leren rijden. Misschien kan ik Billy meenemen als convoyeur. Die zit volgend weekend aangelijnd en angstvallig rechtop in zijn mand. De kleine springmuis slaapt in tegenstelling tot zijn brave baasje en de grote grizzly onderweg niet.

 

Maandag 3 april 2023

Traject: Nancy – Charnay les Mâcon, 338 km

5:01 uur. Ping. Goede morgen. Oei heb ik je wakker gemaakt? Nee hoor, koude voeten en een blote rug hebben mij gewekt. In plaats van bij hem aan de ontbijttafel koffie te zitten slurpen terwijl hij een boterham eet, lig ik knus onder mijn donsdeken te tetteren met onze ontbrekende vent. De hemel is aardedonker boven de jachthaven van Nancy en in Bertem vriest het zelfs terug weet hij me te vertellen. Werkt ze Woutertje! Hij vertrekt en ik schuif stilletjes onder het dekbed uit om de Truma een graadje hoger te draaien. Het is ijs-beren-koud in de camper en veel te vroeg om voor mijzelf een pot koffie op het gasvuur te zetten. Cris rekt zich geeuwend uit wanneer de zon al boven de kim staat. Geen Facetime bij uw koffie? Nee, zot, zo erg is het nog niet. Nog niet.

Lenteweer

9:34 uur. Een foto van de stralende ochtend bij de Hertogen van Lotharingen halverwege tussen Bourgogne en Moezel. De vervloekte Italiaanse koffiezet gaat eruit. Dat onding werkt al een paar reizen tegen foeter ik naar mijn immer berustende echtgenoot. Gooi hem dan weg he Stijn, zucht hij, perfect wetend dat ik het toch niet over mijn hart ga krijgen. Het glimmende geval dumpen terwijl het zoveel centen heeft gekocht, daarvoor ben ik te gierig. Op de kaaimuur naast de motorhome wordt het tijdelijk een ‘potsierlijk’ stilleven terwijl ik oefen met de instellingen van een Nikon camera. Een spiegelreflex met Sigmalens die ik overnam van Marc en Miekes tweede dochter. Booteigenaars op hun schuit slaan spiedend mijn rare poses gade terwijl ik hurkend met het fototoestel een macro-opname probeer van een verdomde koffiepot.

De voorbije zomer kochten we al een andere, geen echte Bialetti, gewoon iets uit het warenhuis want die peperdure pot uit de koffiebranderij in Mont de Marsan speelde toen al op. Mijn grote beer herinnert het zich: Wat hebt ge daar feitelijk mee gedaan Stijn? Ja, wat denkt ge, Cris –  als ik zijn naam zo uitdrukkelijk noem dan weet hij dat er gehannes volgt – thuis natuurlijk in de kast gezet! Als er bij de E. Leclerc op Les 2 Rives aan de overkant eentje is, gaat dit spel de container in mopper ik oeverloos. Funshoppen in ons favoriete warenhuis werkt tot op zekere hoogte ontstressend en is een vast tijdverdrijf telkens we naar Frankrijk komen. Ordnung muß sein.

Niet de Carrefour, niet de Super U, geen Mousquetaires of InterMarché, wel ònze winkel moét het zijn. Geen idee waarom, soms rijden we er zelfs een paar kilometer voor om terwijl we bij de andere supermarkten even goed boodschappen kunnen doen. Tegen de middag stappen we met volle winkeltassen terug naar de camperhaven met weer een nieuwe koffiepot en een paar beterkope sneakers voor het geval ik overweeg een korte broek aan te trekken. In de lentezon voelt het bijna zomers aan en ik hoop straks of morgen te gaan fietsen. Een jaar geleden was ik op mijn vélo bij Mâcon aan het puffen in een ordinaire marcel. Nu met een ijzige wind is een jas zelfs geen overbodige luxe.

        

Marchands de soif

11:48 uur. Wijle weg naar Mâcon wijn kopen. 15:02 uur. Ping. Hier ook, er komt antwoordt op mijn zonnige ochtend met een foto van de diepblauwe lucht in Bertem. Zijn werkdag zit erop en hij laat Billy uit. Wij hebben nog een uurtje snelweg voor de wielen naar Cave de Charnay-les-Mâcon. Bijna daar dus! Stuurt teddy terwijl grizzly onze whereabouts illustreert met een selfie uit de cabine. En vandaag al wijn kopen? Jaaa, dorst! Gelach alom. Exact een uur later staat de Autoroller op de parking bij de edelsmeden van de wijn. Pouilly Fuissé kopen, vieilles vignes. En dat we hem iets mee zullen brengen. Hebben is hebben en krijgen is de kunst, placht mijn grootvader zaliger te zeggen.

Mijn opa had gelijk en het leven is te kort, net als de proeverij. Een half uur later rekent Cris het geplaatste order af. Ik sleep de lading Bourgognes op een platte kar mee naar de motorhome en mijn wederhelft stuurt een foto in ons groepje op WhatsApp: kunnen naar huis, voorraad aangevuld. Amai! En dat al van de eerste dag. Er staat uiteraard ook voor hem een doos op het wagentje. Je moet dat toch niet doen, ik krijg al zoveel. Ach lieverd, jij kan nooit genoeg gekregen hebben. Ooit zal hij zelf wel begrijpen waarom. Ik heb thuis alles wat mijn hartje begeerde gekregen en sinds Cris in het verhaal is gekomen, wij allebei. Nu ik zelf een oude vent word, is mijn tijd aangebroken om iets terug te geven aan het leven. Sharing is caring.

Amour toujours

Aan het verscheiden van mijn vader heb ik onthouden om niets uit te stellen, maar te durven genieten en vooral om dat te delen met wie betekenis aan ons leven geeft. Dat deed mijn pa omzeggens niet, levensgenieten als een Bourgondiër. Zijn vroom en ascetisch leven heeft voor mijn vader niet gebaat. Leef vandaag, want als morgen niet meer komt, dan is het te laat. Die fout willen wij niet maken. Wij hebben de voorbije jaren geleerd te leven in het moment. Plannen te maken en onze zelfgekozen familie samen te brengen om avonturen te delen. Met onze jongens en een handvol dierbaren mooie herinneringen maken is ons grootste geluk.

De vieilles vignes en de afstand maken mij weekhartig. Godverdomme, vloek ik binnensmonds terwijl ik mijn hoofd onhandig stoot tegen de lattenbodem van het camperbed, hij had erbij moeten zijn. Niet mijn vader, wel de stille vennoot in dit onverklaarbare triumviraat. Onwillekeurig spookt er plots een deuntje van Miel Cools door mijn hoofd: Houden van kun je bij Shakespeare niet leren, Romeo en Julia die zijn al lang dood. Je hoort over liefde veel onzin beweren, van liefde in boeken zijn de letters te groot. Het heeft immers meer met koffie te maken, met twee kouwe voeten ’s winters in bed, met eventjes blij zijn en dan weer verdrietig, tot opeens iemand zegt: hier, een sigaret. ’t Is vaak niet bijzonder, ’t is vaak niet zo’n wonder, maar geen mens die zonder kan.

Rijdende wijnkelder

Houden van. Wij houden met z’n drieën van een goede fles en die van de oude wijnstokken verdwenen al onder het bed. De dozen Saint-Véran en een kratje rosé voor thuisgebruik, want de zomervakantie halen die zes flessen waarschijnlijk niet, stouwen we achterin de koffer. Hoogtijd om na de beneveling bij de edelsmeden in de laatste zonnestralen een frisse neus te halen. We duwen de platte kar terug naar de slijterij en slenteren voorbij het oude station waar nu een fietsverhuur zit. De treinsporen zijn er verdwenen en het tracé een onderdeel van een voie verte. Naast de brasserie die we hier eigenlijk nog nooit open zagen, passeert de trage wegel tussen Mâcon en Chalon-sur-Saôn. Met 120 kilometer beton voorbehouden aan wandelaars en fietsers kom je zelfs voorbij in Cluny .

16:15 uur. Ping. Een WhatsApp in het groepje van Berlijn. Marianne had op oudejaar onze Pouilly-Fuissé gekeurd en goed bevonden. Hoeveel dozen had ik besteld, vraagt ze, één of twee? Eén stuurt Cris. Kristof lacht dat ze er geen tweede durfde vragen. Als gij er twee wilt, moet ge erom vechten met Wouter, stuur ik naar zijn madam. Die stuurt iets over haar charmes die niet werken in mijn dierentuin. Ze kunnen dus maar beter hopen dat de volgende degustatie ook meevalt. Dan delen wij zelf wel een doos met hen want de teddybeer geeft de hem beloofde doos niet meer af. De laatste herfstvakantie indachtig maakt hij zelfs een grapje: als je weer in panne valt, heb je ten minste drank bij! Euh kom mij dan hier maar met de Berlingo halen. Hij zou het doen denk ik, net als Tobias en anders wel Kristof. Framily.

     

Printemps

We slenteren voorbij de Lavoir des Proux, een waterbekken, nostalgische relicten zoals er in de dorpen op het Franse platte land wel meer te vinden zijn. Ik zie de vrouwen daar al luid bavarderend met manden wasgoed voorovergebogen en de mouwen opgestroopt in het sop zitten. We verlaten de recreatieroute en klimmen langs stoffige zandstenen gevels door het gehucht omhoog naar Lavoir du Voisinet. Bij het Château de Condemine dalen we terug af naar de camper, het wordt stilaan etenstijd. Noodles om op te bakken die ik gekocht had voor het geval we in Nancy nergens een tafel zouden vinden om de voeten onder te schuiven.

        

Morgen wil ik naar de Cave des Vignerons des Terres Secrètes in Prissé een onooglijk gat waar we vorige keer zijn langsgefietst. Ze hebben niet alleen wijn maar ook een particuliere camperplaats en staan te boek bij France Passion, net als de coöperatieve kelder hier in Charnay. Het vroege ochtenduur, de lange rit en de proeverij jagen mij naar bed. 21:55 uur. Ik stuur voor de zekerheid zelf maar een slaapwel. Even later val ik scrollend door De Standaard met mijn vinger op het kleine scherm in slaap boven de uitgelezen wijn. Cris kijkt Netflix. Ik doe mijn ogen nog één keer open bij een bericht op mijn gsm: slaap lekker. Ping. Instant effect.

 

Dinsdag 4 april 2023

Traject: Charnay les Mâcon –  Prissé, 5 km

Zo snel als ik gisteren vertrokken was, zo snel wordt zijn Stijntje bij het krieken van de dag ook wakker. Rond 5 uur is het opnieuw bibberen in de camper. Knieën opgetrokken en de neus onder het dekbed wachtend op dat geruststellend geluid. Niet het aanslaan van de Truma, wel de iPhone naast het bed. 7:30 uur. Ik wip dan toch maar uit bed om wouterloze koffie en de chauffage op te zetten. Ping. Hij moest er eens niet vroeg uit dus sturen we wat heen en weer tot Cris door het aanhoudende gepingel en mijn binnenpretjes wakker wordt. Dag Wouter! Ik geef de boodschap door en mijn wederhelft rijdt de volle 5 kilometer tot het volgende wijnadres.

         

10:22 uur. Ping. Terug in slaap gevallen. Wat is de planning vandaag? Net geparkeerd en hier eens gaan proeven. Zo vroeg al! Erg he. En ja, ge krijgt te veel, maar toch brengen we van hier ook iets voor u mee. Om één of andere reden verwacht ik bij Terres Sécretes betere en duurdere cuvées dan in Charnay en in dat geval willen we hem die zeker niet onthouden. Een degustatie op de nuchtere maag en straks fietsen? Dat gaat nog goed lukken ja, gniffelt de schone slaper. Doe gij het ook maar wat rustig aan vandaag en ga eens wandelen met Billy in plaats van elk vrij moment te staan wassen en plassen voor uw nonchalante huisgenoot. Chillaxen.

We melden ons aan en maken kenbaar dat we bij France Passion aangesloten zijn. La nuitée est toujours gratuite messieurs. En ja hoor wijnen proeven doen we graag nadat we eens in de zaak rond hebben gekeken. Geen enkele vieilles vignes te bespeuren tussen de klinkende namen op de displays, wel stevige bedragen voor uitnodigende Premier Crus.

   

Millésimes

Bij de houten toog in het midden van de zaak informeren we toch eens naar onze geliefde oude wijnstokken. Neen dat hebben ze niet in het gamma, maar ze laten ons graag het verschil proeven tussen de 1er Crus uit Pouilly, Ver Cras en Aux Chailloux, allemaal Pouilly-Fuissés en millésimes van 2020. Afgaande op onze voorkeur tussen de drie omschrijvingen in de AOC, worden er ook nog Mâcon-villages en Bourgogne Aligotés aanbevolen. We houden het op een doos Ver Cras en Aux Chailloux, hun bouquet gaat het meest in de richting van de complexiteit die ons bekoort. Goedkoop zijn ze hier alleszins niet.

De topper blijkt de Révélis een millésime 2017 uit Saint-Véran, puur Chardonnay in een bijzondere fles. De prijs heb ik zelfs niet gezien toe we er langs liepen, Cris wel maar dat houdt hem niet tegen om er een karton van te bestellen. De dame kijkt eens over haar bril: ze zijn per stuk in een cadeaubox verpakt mijnheer. Of we na de witte wijnen ook nog iets roods willen proeven? Graag want mijn oog viel op enkele magnums van Nuiton-Beaunoy, een leuke souvenir voor onze achterblijver. We nemen hem een Bourgogne Hautes Côtes de Beaune en een Hautes Côtes de Nuits mee, uieraard na ze eerst zelf te hebben geproefd.

11:17 uur. Cris post weer een foto, met zijn ondeugdelijke vent weinig aan de verbeelding overlatend poserend, in het groepje met de teddybeer. Amai zoveel weer! Het is minder dan gisteren pareert mijn wederhelft. Maar ze worden wel duurder merkt onze kameraad nuchter op. Een foto van de eerste magnum: cadeautje, maar die moet wel nog 5 jaar liggen. En ook een paar dozen Pouilly-Fuissé, toch die van 30 euro. Dan moet het wel heel goeie zijn, antwoordt hij enthousiast. Dankbaar ook en misschien een beetje beschroomd omdat we op vakantie bij wijnboeren telkens aan hem denken.

       

Blijkbaar hebben wij in de loop der jaren een wat duurder smaakpallet ontwikkeld. De tijd dat we naar Altenahr of de Moezel reden om Riesling met te veel suikers of te grote aciditeit en tanineloze Dornfelder te kopen is voorbij. Hoewel ik na de zondvloed van de Ahr nog wel eens bij het Winzergenossenschaft zou willen gaan kijken. Op het karretje staat vandaag de helft minder dan gisteren, maar de rekening blijft quasi even groot. De koffer van de Autoroller en de bergruimte onder het bed zijn helemaal ingenomen en zelfs onder tafel staan de kratten opgestapeld. Maar kijk, we hebben een valabel argument: als deze zomer weg zijn met drie, dan is er nauwelijks plaats of laadvermogen om iets mee naar huis brengen en onze wijnkelder aan te vullen. Het is dus echt wel hét moment. Les excuses sont faites pour s’en servir.

Détendez vous

Een belegde sandwich als lunch en dan de fiets op over de voie verte onze neus achterna. Zonder duidelijk doel komen we uit bij La Roche-Vineuse een dorp op hoogte uitkijkend over de brede vallei. Iets om te onthouden voor een volgende trip. De trage weg wordt door werken onderbroken dus keren we om en volgen de steenweg terug richting Prissé, onderweg spiedend naar een café. Vorig jaar zaten we daar ergens op het terras van de bar-tabac, dus fietsen we daarheen. Die keet sluit midden de week potverdikke net wanneer wij er arriveren.

Ging vandaag Café de la Gare in Charnay niet terug open? Het streekbier vloeit er rijkelijk en wanneer we terug op onze rijwielen willen stappen komt één van de obers achter ons aangelopen. Mijn fietstas met gans mijn ménage is er onder tafel blijven staan. De vriendelijke jongen met roots op een ander continent lispelt: Monsieur, vous avez oublié votre sac! 

         

Het wordt aangenaam in het zonnetje, maar bij de camper zitten voor de apéro is toch geen optie. Een schrale wind jaagt over de camperplaats en ons naar binnen. Enkele erbij gekregen flessen worden gekraakt terwijl kippenhaasjes achter de voorruit in de zon ontdooien. Kruidig gebakken met piment d’Espelette smaken ze heerlijk met een oosterse taboulé en een zomerse fles Primitivo gecombineerd met Negro Amaro. Geen vergeten groenten, wel vergeten wijn van een degustatie met Wouter en zijn familie.

Morgen onze laatste etappe in Bourgondië, daarna rijden we tot halverwege Bertem. Metz lijkt mij de perfecte tussenstop, daar kunnen we misschien eens wat niet-alcoholische souvenirs kopen voor de vriendjes thuis. 21:41 uur. Koffie met praline, geen chocolade wel codetaal in het triumviraat met de beertjes voor een stevige neut van iets lekkers. De espresso komt nu ten minste al uit de nieuwe pot. Het nukkige oud ijzer zwier ik na de afwas eindelijk in de container want zelfs een laatste wanhoopspoging baatte niet. Ik ga weer met de kippen op stok, de bevestigende slaapwel volgt een half uurtje later.

 

Woensdag 5 april 2023

Traject: Prissé – Beaune, 97 km

5:30 uur. Ping. Morgen. De goede is er afgevallen dus vraag ik: goed geslapen? Blijkbaar wel. Cris en ik rijden straks al een stukje hoger. Hij naar zijn flexi-job. Mist ge mij nog niet? Ja natuurlijk. Vrijdag zijn we thuis. Zo vroeg al? Ja, we mankeren u te fel. Ergens na de middag zijn we normaal gezien wel terug. Kom ’s avonds maar eten, we brengen van hier iets mee. Quiche Lorraine goed voor u? Hm lekker. Onze laatste halte ligt in Lotharingen en die groententaart is daar een plaatselijke specialiteit. Deze avond hebben we in Beaune gereserveerd  bij l’Écusson, het restaurant waar we hem mee naartoe wilden nemen. Wij genieten met volle teugen, maar missen toch het gezelschap van onze geschoolde connoisseur voor dit soort aangelegenheid.

Cris teert ook op het perspectief van een herkansing in juli. Met wat geluk schuiven we in Saint-Émilion met z’n drieën bij Le Tertre de voeten onder tafel voor zijn 42ste verjaardag met een gastronomische diner. Een culinaire orgasme zou Brigitte vroeger hebben gezegd toen we nog samen met de camper naar Chateau Gerbaud of Périgueux trokken. Waarom zouden we het trouwens houden op één keer verfijnde Franse keuken? Begin al maar te zoeken naar een restaurant in Les Sables d’Olonnes en La Rochelle, zal mijn oenoloog een paar dagen later zeggen. De momenten samen koesteren zolang het allemaal nog kan en mag. 6:30 uur. Slaap nog maar wat daar, zegt de derde musketier voor hij naar zijn werk vertrekt. Het vale ochtendlicht priemt door het dakluik en rond ons op de camperplaats komt het leven weer op gang. Blijven liggen zit er evenwel niet meer in.

 

Gisterenavond liep de camperhaven helemaal vol nadat ik al in dromenland was beland. Wat bezielt mensen om bij nacht en ontij naar een slaapplaats te zoeken? Ik zal het nooit begrijpen, maar zaterdagavond doen wij het ook in Sankt-Vith. Toekomen in het donker en zonder één cent achter te laten weer weg als dieven in de nacht, normaliter is het niet aan ons besteed. Nood breekt wet. Nu neemt het gerommel rond de camper toe, die hebben thuis duidelijk geen kelder te vullen. Startende motoren van passanten, enkel naar hier gekomen voor een gratis nacht, wekken uiteindelijk ook Cris. En avant, marche!

Franglais

         

De vertrekkende campers staan bij het servicepunt te drummen, wij zijn niet gehaast dus eerst koffie en ontbijt. Lozen doen wij straks als de rest vertrokken is, dat extra gewicht hoeft de mogelijkerwijze al een klein beetje overladen Transit dan toch al niet mee te sleuren. Bij de ingang van de camperplaats in Beaune staat een Flot Bleu en daarvoor heb ik, zo ontdekten we toen de betaalterminal vorig jaar ‘hors service‘ aangaf, passende jetons. In de camperdeur rammelt al jaren een doosje met een overschot nikkel en munten die we op campings en elders verzamelden. Nu en dan vissen we daar eens eentje uit als we pasmunt voor een sanizuil nodig hebben.

Wanneer de loosplaats eindelijk vrij is, leest mijn wederhelft het paneel met instructies. Gelukkig spreken wij beiden een aardig mondje Frans want de vertaalfunctie van Google heeft zelfs zoveel humor niet als tolk die hier aan het werk was. Ik stuur een foto naar Wesley, papa van mijn petekind, zo weet die ook dat we hem nog niet vergeten zijn. Hij pleegt over de taal van Molière te zeggen: raar Engels. En dat valt hier redelijk letterlijk te nemen. De vertaling leest dat de uitbaters ons danken om hun schone plek te verlaten en dat er vuilnis ter onzer beschikking staat. Hilariteit alom. Wijle weg!

En route

Het weer oogt zomerser dan de thermometer aangeeft onderweg. In mijn hemdsmouwen sta ik aan de dieselpomp te rillen van de kou bij het eerste tankstation. Rond het middaguur arriveren we onder een staalblauwe hemel bij de aire campingcar in Beaune en de felle zon warmt het buiten eindelijk wat op. Om de tijd te doden tot het diner bezochten we in de gedroomde bezetting nog een keer de wijnkelders bij de beroemde hospice. Nu we hier maar onder ons tweetjes zijn, hoeven we daar niet opnieuw naartoe, net als de mosterdmolen van Edmont Fallot een paar straten verderop. De bourgognes uit de Marché aux Vins liggen thuis in de kelder te wachten op de perfecte maturiteit en de juiste mensen om ze te ontkurken. Het volk kennen we, alleen nog het geschikt moment.

Hôtel-Dieu

We vullen de namiddag dan maar met etalages kijken in de winkelstraat waar Cris vruchteloos op zoek gaat naar een set van Laguiolle. Hij kocht online een keertje steakmessen met de vlieg voor Wouter zijn 37ste verjaardag en wil nu graag dezelfde hebben want die bij ons in de schuif zijn al meer dan 20 jaar oud. Help eens mee zoeken, sommeert de grote beer, omdat ik nauwelijks geïnteresseerd in de boutique op mijn gsm sta te kijken. Die zonder tandjes waarmee ge uw vlees niet kapot trekt. Uiteraard vinden we ze in géén één van de zeven winkels waar we binnengaan. Online zijn ze zelfs niet meer te krijgen dus schuiven we om ook dat gemis te verdrinken aan op het terras van Le Baltard – Bistrot des Halles – voor een koel glas Saint-Véran in de zomerse zon.

       

De zon staat laag zo vroeg op het seizoen en verdwijnt al snell achter de toren van het Hôtel-Dieu. Een iconisch monument, midden de 15de eeuw onder de Hertogen van Bourgondië als armenhuis en uit liefdadigheid gebouwd door Nicolas Rolin en Guigone de Salins. Het nobele kanselierspaar uit de tijd van de Vlaamse primitieven kan je er vandaag bewonderen, op doek vereeuwigd door Rogier van der Weyden. Ons graafschap bekleedde een bevoorrechte positie in het machtige rijk van Philips de Goede en in het opmerkelijke ontwerp van hun hospice herkent elke kunsthistoricus en belezen toerist de hand van de Vlaamse meesters. De wind trekt aan tijdens deze geschiedenisles dus poetsen wij in de schaduw van het armenhuis de plaat om naast de camper nog wat te genieten van het laatste streepje zon.

Coup d’œil

Mijn baard van zeven dagen heb ik vanmiddag afgeschoren, dan zijn de rode plekken weg als we aan tafel gaan bij l’Écusson. IJdele hoop toen ik verslag uitbracht aan onze compagnon die in zijn middagpauze vroeg of we al waren aangekomen. De huidirritatie op mijn kin en bovenlip zijn helaas nog niet verdwenen wanneer de zon ook hier onder de horizon zakt. Knalrood met een streepje, kijk dan valt die scheerbrand niet meer op, stuur ik terwijl Cris in de badkamer staat. Wel het gay broekje, reageert er eentje fijntjes, argeloos zichtbaar onder de slippen van het opvallende McGregor hemd. Wouter!

Wat is er mis met mijn onderbroek? Dat is toch een homomerk Stijntje. Vergeet de plekjes, het schaamrood stijgt mij tot de wenkbrauwen. Mijn anderhalve trouwboek giert het uit wanneer ik het vertel: en gij wist dat niet? Gewoon online gekocht omdat ze leuke kleurtjes hadden, veins ik onschuldig. Smalend om de anekdote voor dit reisverslag vertrekken we te voet naar het restaurant, vorig jaar uitgezocht om de wandelafstand vanaf de camperplaats. In gedachten mijn dressoir sorterend, grap ik: als hij meegaat deze zomer zal ik die Andrew Christian’s maar thuis laten als hij al op ordinaire AussieBum’s reageert.

Zijn er geraakt, stuur ik met een saaiere foto, eentje van de andere spijzen op de kaart om hem toch een beetje te doen watertanden. Balade gourmande, Laissez vous guider. Net zoals vorige keer bestellen we het menu confiance: suprême van kwartel, kikkerbillen met morieljes en zwezerik, tarbot met groene asperges uit de Provence, Wagyu-rundvlees met een tartelette Bourguignonne, rode kool en de in Bourgondië onoverkomelijke Pinot Noir. De keuken van Thomas Compagnon ontgoochelt niet, maar deze namiddag liepen we voorbij Le Carmin, een sterrenzaak in het centrum. Als we hier toch een keer met z’n drieën geraken, wil ik daar met mijn mannen eens naartoe. Cris ontzegt Wouter niets en ziet zichzelf daar ook al aan de rijkelijk gedekte tafel zitten. We onthouden het voor een volgende keer.

     

22:15 uur. Al voor de koffie en praline die onze gastronomische ervaring afsluit, stuurt de knuffelbeer. Ik ga naar mijn bedje, geniet nog van jullie avond. Slaapwel en stuur maar een goeiemorgend. Het culinaire genot en de sloot wijn versterken mijn wens dat we hier met ons drieën zaten. Een uurtje later kruipen ook wij moe, maar voldaan onder de wol.

 

Donderdag 6 april 2023

Traject: Beaune – Metz, 310 km

5:01 uur. Wakker bij het ochtendgloren en het gegrol van een grizzlybeer. Nog geen Wouter te bespeuren die slaapt eindelijk ook een keertje uit. Na wat draaien en keren eindig ik weer in dromenland. Het wordt hoogtijd dat we hem mogen oppikken want hij spookte hier al tot zijn goedemorgen om 7:28 uur onrustig door mijn slaap. Tobias had weldegelijk een punt. Straks naar Metz om te kijken of we daar kunnen blijven staan. Dan zijn we al op 275 km van u, stuur ik wanneer de teddybeer wakker is. Hij kijkt er ook al naar uit, samen even weekend weg. Met het aankomende paasweekend ben ik niet zeker dat er op de camperplaats aan de Franse Moezel-oever nog een vrije plek zal zijn.

We zouden perfect tot zaterdagmorgen kunnen blijven, maar evengoed zou ik straks in één ruk naar Bertem durven rijden. On verra. Eerst koffie zetten en inpakken voor de terugreis. Dan langs de Flot Bleu van het servicepunt met de jeton uit onze nikkeldoos om de cassette te legen en te spoelen. Kijken hoe de parkeermeter werkt, afrekenen voor de nacht en diesel tanken hier rechtover vóór we de péage nemen richting Luxemburg en Brussel. Mijn vader zaliger zou zeggen: hij heeft zijn stal geroken. Eens de afstand binnen het bestek van een dagrit valt, is de verleiding groot om planché gas te geven en mij naar huis te reppen. Vandaag valt het heimwee best wel mee dankzij al zijn berichtjes en de vooruitzichten van het weekend.

     

Het is betrokken bij ons vertrek uit Beaune en des te noordelijker we komen, hoe donkerder de wolken. Des te meer buien er onderweg tegen de voorruit van de Transit kletsen, misschien moeten er voor de zomer nog eens nieuwe wisser op. Geen weer om een hond door te jagen dus is er plaats zat op onze bestemming en de betaalautomaat is er ‘hors service‘. We blijven dus nog één nacht gratis in Frankrijk staan en na een haastige boterham zoeken we naar de winkelstraten in het centrum. Terwijl twee gigantische motorhomes met Ierse travellers voor de gesloten poorten van de aanpalende camping staan, klimmen de trappen op om een parkje door te steken. De winkelstraten liggen op de Google-kaart aan de overkant achter de kathedraal.

Daar bevinden we ons plots te midden van een vakbondsbetoging: een massa studenten en onderwijzend personeel manifesteren tegen de hervorming van de pensioenen. President Macron is kop van jut en wij duiken met de minder gemotiveerde syndicalisten een café in tot het weer rustig is op straat. Rust is relatief want onderweg terug naar de camper knallen de voetzoekers nog voor het departementsgebouw terwijl de activistischere rode hesjes er samentroepen. Even bekomen van die heisa dan uitkijken naar een restaurantje voor ons laatste avondmaal. De luidruchtige Ieren hebben zich met hun mastodonten op de laatste vrije plaatsen gewrongen bij de ingang van de camperplaats en ergens op de achtergrond bromt een stroomgroep. Caravanvolk van over het water, not my cup of tea.

Rien ne va plus

Eerder op de dag stuurde Arthur iets op WhatsApp. Hij zit met de atletiekclub op buitenlandse stage en keert zaterdagavond met een autocar terug. Die hoorde dat we voor het paasweekend met zijn beste en veruit enige kameraad naar Duitsland gaan. Of hij ons zondag tegemoet zou mogen rijden? Geen idee wat hij zich daarbij voorstelt, maar het gaat niet lukken. Zelfs al mochten we zeker weten dat we in Klüsserath gaan staan, dan nog past die ongenode gast niet in de plannen. Slaapplaats voor vier en een hond is er in mijn rijdende wijnkelder en in mijn gedachten überhaupt niet. Los daarvan is het quality time binnen de onheilige drievuldigheid. No problem, antwoordt het rare kind.

Deze middag keek Cris en passant al eens naar de ardoises van de eethuizen in de buurt van Cathédrale Saint-Étienne. Mij maakt het niet uit zolang het maar iets lokaal is en geen pizzeria of hamburgertent. Een vage herinnering aan iets wat mijn gelijknamige vader zaliger mij ooit heeft onderslagen houdt mij dan wel weer bezig. Namelijk dat die Saint-Étienne en Sankt Stephan in het Duits of Saint-Stephen over het water één en onze Heilige Stefanus één en dezelfde zijn. Aan tafel bij ‘Mamie m’a dit‘, cuisine familiale et régionale, Google ik dat kwisweetje tijdens het aperitief. Ik ben nog niet compleet van mijn verstand en mijn pa had weeral eens gelijk zonder ooit het internet te hebben gekend om zijn wijsheid te kunnen verifiëren. Parbleu!

Plus-que-parfait

        

De entrées komen op tafel: wijngaardslakken met Rieslingroom en een kwartpunt quiche voor Cris. Gelukkig zijn de porties rognons de veau niet zo groot want een dessert gaat er sowieso al niet meer in. We houden het op koffie met praline, Mirabelle c’est du région, beveelt de patron aan in een zangerig dialect aan. Schenk dat dan maar, een eau de vie uit de streek. Ik verdenk hem ervan een Elzasser te zijn, maar evengoed is het koeterwaals van een Fransman uit Lorreinen. Het gesprek aan tafel gaat beurtelings tussen mij en Cris en tokkelend op de iPhone met de teddybeer in Bertem. Doen jullie vanavond nog iets? Uitgaan of iets gaan drinken niet meer, het is hier goed geweest. Misschien iets uit de rijdende wijnkelder en morgen naar de winkel om die quiches voor thuis. Afgaand op het voorgerecht eten we daar morgenavond onze buikjes wel mee rond.

Nog een resem berichtjes voor hij gaat slapen en wij in ons rijdende bed steken. 22:43 uur. Ping. De laatste slaapwel in de camper, morgenavond schuiven we samen de voeten onder tafel. Als we ergens verse quiches vinden, te weten, anders wordt het opgewarmde diepvrieskost met een fles Bourgogne om dat goed te maken. Nuja, die fles kraken we sowieso en ’s anderendaags vertrekken we voor de laaste dagen van onze congé met hem en Billy erbij. Ik tel onderhand echt letterlijk de uren af tot ons huishouden compleet is met +1 erbij. Plus-que-parfait.

 

 

Vrijdag 7 april 2023

Trajact: Metz – Bertem, 281 km

Goede Vrijdag en het miezert in Metz. Ideaal weer om naar huis te rijden, maar eerst zoeken naar die streekspecialiteit. Het verrast ons dat de meeste winkels vandaag gesloten blijven. Karfreitag in Duitsland geeft wel eens problemen om iets open te vinden, maar dat die kerkelijke feestdag in Frankrijk de deuren gesloten houdt wisten we niet. Lotharingen ligt nu wel tegen de Elzas waar de Germaanse cultuur sterker leeft dan de blasfemische wetten uit Parijs, maar hier? De winkelstraat is dus van god en ziel verlaten, alleen verdwaalde toeristen en een enkeling die haastig naar een bakker loopt. Zelfs het warenhuis, mijn laatste hoop, blijft uitzonderlijk gesloten ook geen quiches daar. De grizzlybeer schiet ter hulp en leidt mij met de apps op zijn telefoon van bakkerij naar bakkerij en ten langen leste een patissier die wel open is.

Kris kras door de stad komen we achter de kathedraal uiteindelijk bij een uitstalraam waar ze de lekkernij voorgesneden presenteren. In mijn enthousiasme zeg ik tegen de banketbakkersvrouw: geef ze mij maar allemaal. Geen idee dat ze ons ook voor de onversneden quiches de stukprijs aanrekent per spie. Mijn minzame man fronst zich de wenkbrauwen en denkt net niet luidop: euh Stijn wie gaat dat opeten? Zijn voorgerecht indachtig stort hij zich minder gretig op de Lotharingse groentetaart. 64 euro armer, maar euforisch huppel ik met twee glimmend zwarte bakkersdozen van Pâtisserie Jean terug naar de camper. Er moet toch wat keuze zijn straks, verschoon ik mijn impulsaankoop.

En avant

11:30 uur. In de startblokken voor de rit naar huis, want ik heb nu echt mijn stal geroken en exact drie uur later staat de Autoroller voor ons huis geparkeerd. Een vroegere ervaring leert dat de voortractie van een tailheavy Ford Transit halverwege de steile oprit door gaat spinnen met een koffer vol flessen. De buren schrokken zich een hoedje toen er een rijdende wijnkelder met gierende banden en een spoor rubber op de klinkers achterlatend naar boven klom. Nog een paar keer de steenweg oversteken met de dozen wijn, dan geraken we zonder ongelukken tot op de hof. De vracht staat impressionant opgestapeld in de kelder en ik stuur een laatste foto naar onze kameraad die straks quiche komt eten. We zetten de drie resterende vieilles vignes van 2020 alvast koud, zo is er voor de nieuwe flessen plaats in ons schapraai.

84 bourgognes, 2 magnums en nog wat distillaten tel ik uit aan gemiddeld 468 gram per 75 cl fles en 750 gram wijn, dat weegt 110.838 gram en sommige flessen zijn wel wat dikker dus dat is ruim een tiende van een ton. De motorhome hijst zich zonder die overlading vlot omhoog naar zijn vast plek, klaar voor het tweede hoofdstuk van dit verhaal. De e-bikes komen uit de garage en gaan er achterop zodra de nieuwe lichting in de kelderrekken staat. Kijk Marc, stuur ik een beetje later, de plooifiets past perfect! De wasmachine draait, nu is het wachten tot onze compagnon-de-route arriveert. Na de apéro warmen we met Wouter zijn instructies de quiches op, geen microgolf want daarvan wordt bladerdeeg wak. Handig wel zo een gediplomeerde chef in huis.

       

Votre femme saura bien comment les réchauffer, had de bakkersvrouw ons vanmorgen geantwoord toen we informeerden naar keukenadvies. Hoe ons huwelijk marcheert, valt niet uit te leggen, laat staan zonder vrouwen of in mijn stuntelige Frans. Dus lieten we de opwarmtips maar voor wat ze waren. Morgenvroeg is er eindelijk terug koffie, trippelt Billy weer vrolijk met mij mee en pikken we het baasje na zijn werkdag op. Hij heeft er zin in, maar mijn immer twijfelende vent vraagt voor het slapen gaan toch nog even of het niet te gek is om zo laat nog te vertrekken. Woutertje, fluister ik in zijn oor, het is OK. We rijden morgenavond al een stukje en blijven halverwege staan dan zijn we zondagochtend uitgerust en vroeger aan de Moezel. En nu snaveltjes dicht en oogjes toe, slaap lekker.

 

Zaterdag 8 april 2023

Traject: Bertem – Rodt (Sankt-Vith), 151 km

5:17 uur. Ontwaken voor dag en dauw met wouterkoffie, instant geluk. Hij gaat werken met een zedige zoen en ik na de vaat met zijn hond naar huis. Een paar uur later is daar het volgende wasvat uitgezwierd en zit het proviand voor het weekend in de camper. Na een korte week erin te leven moet de rijdende jeugdherberg nog worden gepoest en klaargemaakt om de eethoek tot extra bed om te kunnen bouwen. Billy’s eten, hondenspeeltjes, alles zit erin, alleen de knuffelbeer mankeert nog. 19:12 uur. Ping. Onderweg. Cris blijft bij de velcrohond terwijl ik twee straten verder onze compagnon met zijn bagage ga halen. Een haardroger, oei daar had ik niet aan gedacht. Iets om rekening mee te houden voor de grote vakantie want vrijstaand op een boerenerf hebben wij zelfs met een Efoy geen 2200 watt.

Zijn vakantie begint zo gauw we met z’n vieren in de Autoroller stappen. De maan staat al aan de hemel wanneer de motorhome van de oprit rolt met het Biermuseum in Sankt-Vith als eerste tussenstop. 22:07 uur. We vinden een plekje aan het eind van de camperplaats in Rodt. Achterwaarts parkeren in het aardedonker is met een bewasemde camera geen aardigheid. Nog iets om te bekijken tegen de zomer. Het is teddyberenkoud tegen de rand van het pekzwarte bos waar een tiental mastodonten is neergestreken voor de nacht. De rest van de croques die onze anderhalve echtgenoot vanmiddag heeft gemaakt voor onderweg, verschijnen op tafel want ik bedankte tijdens het rijden voor die snelle hap. In het schijnsel van de TV zitten we nog aan een glas rosé wanneer eerst bij teddybeer en daarna bij zijn oude aap het licht uitgaat.

Blokkendoos

Zullen we het bed opmaken? Maar nee, dat hoeft toch niet. Met een fleece deken en een kussentje zit hij knus op de passagiersstoel genesteld. Billy schooit om snoepjes en Cris is nog lang niet moe. Mijn anderhalve echtgenoot stond dan ook niet ontiegelijk vroeg met ons mee op. Maar het was een lange dag, dus stuur ik Wouter toch maar even met zijn hond naar buiten terwijl Cris begripvol met zijn iPad naar achteren verhuist. Ik puzzel ondertussen met de extra stukken schuimmatras het logeerbed in elkaar. Een dunne tweepersoons luchtmatras die net niet tussen de vrije breedte past, is nodig voor het ligcomfort. Zonder slaapvlak uit één stuk zakt een wroetelaar tussen de mousse blokken door met de poep tot op het tafelblad. Zo wil je niet wakker worden, de billen doorgelegen en met een stramme rug.

Experimenten met een Tempur-slaapmat, waren perfect als het ’s nachts wat frisser werd. Daarvoor zijn we onderweg tussen Lelystad en Gouda eens in een kampeermarkt gestopt omdat onze Nick, Cris zij jongere broer die een tijd bij ons inwoonde, treffelijk zou kunnen slapen in plaats van wakker te worden met de slaapzak op het tafelblad. Maar nu we een gepaste zomeropstelling uittesten, proberen we iets anders. Volgens onze nieuwe compagnon ligt de luchtmatras ook best OK, maar voelt het niet zo warm als die andere matras. Cris bedenkt dat we in plaats van extra blokken in het grote Trigano tetrisspel misschien beter een deftig luchtbed kopen. Dan nemen we de kussens van de zitbanken weg in plaats van de extra onderdelen erbij te leggen. Daarmee weten we eigenlijk geen blijf als het bed opnieuw een tafel wordt.

Het alternatief concept, een dikker en stevig luchtbed met ingebouwde pomp, zoek ik komende week. Er moet worden opgemeten en online specificaties opgezocht, prijzen en kwaliteit vergeleken om de beste oplossing te vinden. Ik kijk al eens naar matrassen van één meter twintig bij Obelink, een tip van Marc die daar al eens vaker iets kocht. Die oversize eenpersoons kampeermatras of twijfelaar bestaat in duurzame luchtbedden niet, het wordt een Intex Prestige van 99 cm want zowel de breedte als de vrije hoogte zijn beperkt. Wouter kan dat over 14 dagen uitproberen want het weekend van 1 mei zijn we opnieuw samen weg. Hier een kus en daar een aai want morgenochtend is er al een nieuwe dag. Slaapwel tot de derde macht.

 

Zondag 9 april 2023

Traject: Rodt – Klüsserath, 96 km

Billy wisselde vannacht zijn mandje op de chauffeurszetel voor het donsdeken van zijn baasje. Lekker warm want vooraan in de cabine is het koud terwijl we achteraan in het grote camperbed liggen te stomen als de Truma een streepje hoger wordt gedraaid. De ruiten van een Transit isoleren nauwelijks, net zomin als de Remifront plissé gordijnen die alleen inkijk en zonlicht tegenhouden. Gelukkig in het donsdeken voor het logeerbed wat dikker en het overtrek eentje voor de winter. Die koude speelt ons geen parten tijdens de geplande zomerreis. De donsdekens die ons vannacht warm hebben gehouden, zullen in juli zelfs zonder hittegolf en met alle ramen open snel afgeworpen zijn. Ik noteer op het boodschappen- en nog-te-doen-lijstje naast een zwaardere omvormer, een reishaardroger en een luchtbed: lichter beddengoed.

7:30 uur. Geen ping. Alleen het monotone ademen van mijn twee beertjes afgewisseld met het geritsel van de hond die zijn draai niet meer vindt. Ik glip stil naar het toilet, maar het gedreun van de Shurflo-pomp jaagt Billy onder Wouter’s deken uit. Die wrijft zich gewekt een ochtendzoen loom de ogen uit. Of hij een beetje comfortabel geslapen heeft? Ja hoor. 8:00 uur. Zo laat al! Lieverd, het is vakantie. We trekken onze kleren aan en een jas want zelfs in de camper is het ijzig koud. Onhandig stappen we over het voeteinde van het geïmproviseerde bed naar buiten om samen de hond uit te laten over het Waldlehrpfad. Tussen blue – en golden hour vult het fabelachtige bos zich met nevels en breekt het eerste zonlicht op de ranke bomen. Komorebi  leerde ik van een nimfachtige dame op een blauwe maandag wandelend met Kristof in Bertem Bos.

 

Frohe Ostern

Billy mag los terwijl we verder wandelen, of het mag niet maar onze rakker doet het toch. Rechtsaf bij de kruising van boswegels om terug bij de camper uit te komen, zeg ik, maar daarin heeft de speelse hond geen zin. Die loopt halverwege de camper terug over de parking en naar het bos om op bosnimfen te jagen. Wouter roept zijn puberende viervoeter tot de orde en die maakt er vervolgens een spelletje van. Als twee onnozele paashazen huppelen wij er achteraan. Billy! Billy! Cris is ondertussen ook uit bed en hoort onze schelle stemmen. Als een lammegoedzak komt hij op zijn sloffen naar buiten met de doos hondenkoekjes in de hand. Daar jaagt de springmuis gelukkig ook op dus volgt hij de grote mensen nu wel gedwee naar binnen.

De luchtmatras en onze teddybeer zijn beddengoed gaan voorlopig op het grote bed, dan kan de tafel weer omhoog voor het ontbijt. Als hij het zich in de mobilhome wat eigen heeft gemaakt mag onze metgezel het volgende keer zelf doen terwijl ik voor hem de koffie zet. Sinds hij een tijd bij ons inwoonde, zijn we met z’n drieën best op elkaar gesteld. Samenhuizen was nooit een probleem wat kan aan samen reizen dan een uitdaging zijn? De grote onbekende in die vergelijking is het herverdelen van de ruimte in een eigenlijk maar voor twee volwassenen berekende motorhome. Kleding opbergen bijvoorbeeld, ik neem mij voor om een derde tot de helft thuis te laten van hetgeen ik anders meezeul. Dan zullen we in de zomer wel wat vaker wassen onderweg en sta ik één van mijn legkastjes af voor de spullen van een extra vent.

Nu eerst paasklokken en picnic-eitjes: dat eerste blijken briochebroodjes die eerder aan een fietszadel doen denken dan aan klokken uit Rome. Ik moet die van u nog verven, plaag ik tijdens het slurpen aan de dampende koffie. Hij kijk me vragend aan? Uw eitjes kleuren Wouter, het is Pasen… Hij bloost bijna om die flauwe mop met een baard langer dan de mijne, terwijl mijn grizzlybeer de wenkbrauwen fronst en meewarig in mijn richting kijkt. Kom we rijden naar Klüsserath. Hopelijk is daar plaats voor drie verloren zonen en hun speelse hond.

Moselblick

Wie niet eerder aan de Moezel was, waant zich meteen in een ander land. Dat is het ook natuurlijk, maar ik bedoel: je rijdt op een paar uur van thuis niet zomaar de Belgische grens over en Duitsland binnen. De steile wijnhellingen en een traag voorbijschuivende rivier doen mij altijd wegdromen. Plaats zat op de Wohnmobilstellplatz. We parkeren de rijdende dierentuin op de eerste vrije plaats met verharding en sluiten op de stroompaal aan. De benen strekken en onder het mom van eens te wandelen met de hond naar de mobiele hotels kijken die er zoals altijd staan. Stond die Concorde deze nacht niet naast ons, merkt Wouter op? Hij herkent de cowboyhoed die achter de gigantische voorruit op het dashboard ligt. Zou kunnen ik heb er deze morgen niet meer op gelet.

De grauwe hemel klaart uit, maar echt warm wordt het niet. Best toch maar weer onze jas aantrekken om te gaan fietsen. De twee e-bikes halen we van de drager en de plooifiets uit de koffer. Eerst de bench van Billy, want het deugnietje zomaar een paar uur vrij in de camper laten durven op zijn kampeerdoop nog niet. We maken een fietstochtje tot in Mehring om er Pils in een Steinkrug te hijsen op het terras van Hotel Zum Moseltal. Daar hebben Cris en ik vier jaar geleden al een keer gezeten voor de epiloog van een vakantie met Lennert en Wouter in Berlijn. Iemand nog een croque uit het vuistje bij de laatste fles Pouilly Fuissé die we van thuis hebben meegebracht? Iedereen steekt zijn hand op.

       

Loss gehts

Wouter mag mijn Veloci Spirit nemen, dat is beter voor uw rug zeg ik sussend. Eigenlijk wil ik gewoon zelf eens op die Hopper rijden. Geen idee meer trouwens hoe we aan de Moezelbrug kwamen, langs het voetbalveld of door het tunneltje met de waterkering? Ik gok fout, dus maken we rechtsomkeer en fietsen vooralsnog door het dorp en weg naar links in de richting van de oversteek. De markering Hochwasser 1993 spreekt tot de verbeelding. Het dorp wordt immers enkel door de metershoge dijk van de Mittelmoselstraße en twee stalen deuren beschermd als de wassende rivier haar winterbedding en de lagergelegen camperplaats inneemt. We volgen het jaagpad tot waar de Moezel zacht rimpelend uitwaaiert en steken de volgende brug terug over naar het zonnige terras met stenen potten ijskoud bier.

        

Na een tweede rondje en een sanitaire stop fietsen we langs dezelfde weg aan kruissnelheid terug want de autonomie van onze fietsen is nog lang niet opgebruikt. Die van de Veloci’s alleszins niet want Wouter is een sportief jongen en trapt vlotjes met weinig of geen ondersteuning. Ik spaarde de accu van de Hopper want we weten niet precies hoe ver die actieradius strekt. De elektromotor van Cris zijn fiets wordt om iets zwaarder belast en hij jammert dat er al wat bolletjes van de batterij zijn opgebruikt, maar het lukt perfect. Deze avond eten we forel bij Speisegaststätte Moselblick, de bar-bistro van de camping waar de beertjes vanmiddag een tafel hebben gereserveerd. Nu eerst Dornfelder lieblich kopen, proeven kan er niet meer sinds corona. We nemen gewoon twee dozen mee en houden zelf een Weinprobe bij de camper. Lassen Sie sich verwöhnen!

        

 

Maandag 10 april 2023

Traject: Klüsserath – Bertem, 243 km

Ontbijt met verse broodjes van het rijdende bakkerskraam. Niemand heeft zin om snel weer naar huis te vertrekken en onze gelukzalige drieëenheid te ontbinden. Het is voor de middag al bijna zomers warm en de wijngaarden doen ons nog meer verlangen naar die zomerreis. Een fietstocht of liever een wandeling? Wandelen naar de wijnberg dan kan Billy met ons mee want gisteren moest de lieve bedelmuis al de ganse namiddag geduldig op ons wachten. We steken het tunneltje weer onderdoor en stappen naar het Weinlehrpfad. Die route baadt tussen de wijngaarden op de hellingen van het Moezeldal in een felle lentezon. Ik duizel wanneer Billy tussen de druivenranken wegstuift, de beertjes krijgen dorst. Zij hebben van de hoogte duidelijk minder last.

        

Paasmaandag en geen enkele wijnkelder open, dus blijven we op onze honger en dorst zitten. Terug bij de camper aangekomen stopt er pal achter de Autoroller een ijskar met Italienisches Eis. De venter informeert geïnteresseerd naar onze guitige vriend. Nein. Er wird nicht größer, das ist ein Italienischer Windhund. Ah dan blijft hij klein zoals ik gekscheert de man die onze ijscoupes door het openstaande schuifraam van zijn T3 VW-busje afrekent. Smullen maar. De zon verdwijnt halverwege de middag achter opzettende bewolking, het signaal om toch maar op te kramen en naar Bertem te vertrekken. Daar breien we er nog een afsluiter aan met het onaangeroerde proviand en de Dornfelder.

Het is stil onderweg terwijl de Autoroller aanschuift in een monsterfile voor een werf op de versleten Waalse snelwegen met een oude hit van Matthias Reim die passend door de speakers van de autoradio knalt: Verdammt, ich lieb dich. Verdammt, ich brauch dich, ich brauch dich nicht. Verdammt, ich will dich, ich will dich nicht. Ich will dich nicht verlier’n. 

 

Epiloog

       

We tellen af naar het huwelijksfeest van Wouter’s tweelingbroer en eraan vastgeknoopt een extra dagje Kortrijk op 1 mei. Dat wordt een test met de haardroger en het nieuwe luchtbed. We kijken nu alle drie écht wel naar die zomervakantie uit. Eerst checken we nog in voor het verlengde weekend van Hemelvaart met Tobias en Wouter. Op goed vallen uit werd er een gîte geboekt in Mirwart te midden van de bossen tussen Redu en Saint-Hubert. Daarna nog een korte generale repetitie voor de roadtrip door Frankrijk ergens bij vrienden op de hof. De kunst van het geluk bestaat niet uit verre en vage wensdromen, wel in concrete en haalbare plannen. Zo blijft er met de jongens altijd iets leuks in het verschiet. Collecting moments, creating memories.