Zaterdag 29 oktober 2022

Het plan is eenvoudig: we vertrekken tegen de middag naar onze vaste stopplaats in de Ardennen en rijden morgen verder richting Schwarzwald om er de komende week ergens te wellnessen en voor vrienden een lading Kirschwasser te kopen. Sonst keine Ahnung. Geen concreet reisplan en gehaast zijn we deze ochtend helemaal niet, behalve een gerijpte Orval en een betere trappist bij cafébaas Manu staat er namiddag niets op het programma. Deze avond hebben we een tafel geboekt bij Le Fournil om een vroege huwelijksverjaardag in te zetten. Tot we aankomen bij de camperplaats in het boekendorp loopt alles op wieltjes, maar in het afdalen ratelt er plots iets onder de motorkap. Pech onderweg in Redu: een schrikbarend geluid dat nog kort overgaat in een zacht getikt terwijl we de parking opdraaien.

Mijn hart slaat een tel over en het klamme zweet staat me in de handen terwijl we een plek uitzoeken en de Autoroller min of meer waterpas proberen te zetten. Er is niets ontploft, de motor loopt zonder sputteren, de Transit rijdt nog, maar wat was dit nu weer?! Een snelle blik onder de motorkap, aan de passagierskant waar het onheilspellende geratel weerklonk, leert me  onmiddellijk dat één van de riemen links van het motorblok aan flarden is. Dat heet er is een V-rib over de ganse lengte afgelopen en het lijkt alsof de riem over de breedte opgeschoven is op de poulie. Geen idee wat de risico’s zijn, alleszins we staan voorlopig veilig voor de nacht. Ik stuur een foto naar Lennert: pech onderweg. Oeie antwoord mijn aap, wat nu?

Pech onderweg? VAB is al onderweg!

Om mijn gemoed te sussen toch maar even bellen naar onze pechverhelping en die sturen een depanneur uit de buurt om de situatie in te schatten of ons indien nodig te takelen. Niet veel later dan het beloofde half uur arriveert er een takelwagen van Semois Assistance uit Libramont. De allervriendelijkste man bekijkt het geval even en zegt dat de boosdoener volgens hem enkel de alternator en de servopomp aandrijft. De vraag is maar waarom is er een ribbel afgelopen? Vermoedelijk heeft de riem een roestige rand van de dekplaat op het motorblok geraakt. Normaal is dat niet, maar het klinkt plausibel.

Het stugge rubber is zichtbaar verduurd en vertoont al wat haarscheurtjes over de het ganse loopvlak. Na 11 jaar in bedrijf is dat niet abnormaal. Hoe ver we nog kunnen rijden? Misschien nog 20 km, misschien wel 1000, maar vroeg of laat begeeft die riem het. Zonder alternator geen stroom meer en dan staan we sowieso ergens stil, liefst niet in het Zwarte Woud zoveel is zeker. Takelen dan maar? Als hij ons nu op zijn camion trekt, is onze vakantie eraan: morgen is het zondag, maandag maken de meeste Ford-concessionnaires de brug, dinsdag een feestdag, woensdag pas terug open, maar of er dan al een herstelling kan gebeuren is niet eens zeker.

Dépannage

Een paar dorpen verder bij Paliseul kent onze man een garagist die maandag wel werkt en hij belt hem op om te kijken of we er langs mogen komen om de riem te laten vervangen. Chassisnummer wordt nog even doorgestuurd en om 8u bij opening worden we verwacht bij Automobiles Dubois. De rekening voor de interventie gaat naar onze pechverhelping en de centen naar de man zijn baas dus dissen we met veel plezier een bankbiljet uit onze portefeuille op en bedanken de depanneur en blijkbaar ook medecamperaar voor zijn dienstbaarheid. Met een gesust gemoed begeven we ons naar Manu en storten ons op de voorraad trappistenbieren bij l’Auberge Gourmande. We laten het allemaal niet aan ons hart of onze lever komen en genieten straks nog van een copieus avondmaal en morgen van een dag extra in Redu.

Zondag 30 oktober 2022

Al jarenlang komen we aan de vooravond van een week kamperen in de Eifel, Elzas of het Zwarte Woud graag eens langs het Ardeense boekendorp. En telkens zien we voor het caféterras van Manu wandelaars samentroepen met stevige schoenen aan de voeten, maar zelf zijn we nog nooit verder geraakt dat een ommetje langs de vakantiehuizen en villa’s aan de hoger gelegen rand van het dorp. Gisteren keerden we ook weer langs die weg terug naar de camperplaats. De stoffige boekenwinkels doen we tegenwoordig zelfs niet meer aan, want na ons vertrek uit Leuven nu bijna twee jaar geleden staan de verhuisdozen met boeken nog altijd onaangeroerd. We lopen aan de boeken en het kleine bakkerijtje voorbij tot bij de kerk waar we gisteren bij het verlaten van het restaurant een infobord met wandelroutes opmerkten.

Het weer is ons uitermate gunstig gezind en na de eerste kilometer zijn onze handschoenen al lang weer uit en hangen de jassen wijd open. We volgen de gele pijltjes van ‘Le passage des Chèvres‘ in de richting van Daverdisse voor een bewegwijzerd parcours van dik 5 km. Beneden in de verte staan de grote ruimtetelescopen van het ESA grondstation daar gaat het pad naar rechts en daalt door de holle weg af naar Sechery. Een stevige klim brengt ons 390m hoger terug naar het gehucht Moranfosse. Hoog boven de weilanden cirkelen donkere roofvogels in de fel blauwe lucht, langs een bosrand naderen we het boekendorp terug. Onze herfstwandeling eindigt in ‘Le petit bois des légendes ardennaises‘ waar de stralen van de laagstaande zon breken op de stammen van de bomen en lange schaduwen werpen op een bankje dat uitkijkt over het kerktorentje van Redu.

Komorebi

Hoogtijd om naar de herberg van Manu te stappen want het is dorstig weer en voor vanavond bestellen we er ineens een tafel want eten kan daar blijkbaar ook. Een appetijtelijk einde van een onverwachte en bijna zomerse dag. Onze verdere reisplannen hangen af van de verhoopte reparatie morgen. Worden we snel geholpen, dan rijden we nog verder richting Schwarzwald, maar de tussenbestemming zal geheel door de timing van mijnheer Dubois worden bepaald. In het andere geval kunnen we onze trip naar de Eifel heroriënteren, daar is ook plaats voor wellness. Het overleggen stokt wat op de vele variabelen en misschien keren we gewoon terug naar huis als er geen bestemming gevonden wordt die ons beiden aanstaat. Dubbel pech onderweg, inspiratieloos en onzeker over het verdere verloop. Desnoods rij ik onze bijna stacaravan naar het containerpark en wij gewoon een paar dagen naar zee.

Maandag 31 oktober 2022

In alle vroegte vertrekken we naar Fays-Les-Veneurs, met de spreekwoordelijke billen dichtgeknepen ofschoon de depannageman ons stellig verzekerde dat we er zonder problemen zouden geraken. De garage van zijn kameraad blijkt een Point S, een bandencentrale waar ook aan tractoren en bestelwagens van alle merken wordt gewerkt. De chef van Automobiles Dubois komt zelf onder de motorkap kijken en verifieert de typenummers van de riemen die moeten worden besteld. In het beste geval zijn ze er kort na de middag en dat we gerust nog een uitstap kunnen maken, maar ga zeker niet te ver zegt de ietwat verveelde mecanicien nog. Die ziet de bui hangen en beklaagt zich nu al de vriendendienst om een stel toeristen terug op weg te helpen. Hij geeft ons bescheid van zodra de stukken binnen zijn.

Onderweg in het centrum van Paliseul passeerden we een camperplaats dus keren terug op onze route en gaan daar een kijkje nemen. Plan B voor het geval de stukken er niet tijdig zouden zijn en we hier tot woensdag moeten wachten. De Autoroller parkeren we netjes tegen de haag van het park met speeltuintje in het midden van het dorp. Geen lust om nu al een dagtarief te betalen om op de aire de mobil home te gaan staan, als ze ons over een uur of twee misschien al opbellen dat we kunnen vertrekken. Zo een vaart loopt het niet, een ongedurig ontbijt met koffie en een koek in de hand loop ik te ijsberen tussen de herfstbladeren. Nagelbijtend overpeinzen van elk alternatief voor straks of lusteloos rond het dorp wandelen, vult ook een dag.

Rien ne va plus

Cris is mijn zenuwpezen moe en belt een eind over de middag zelf terug naar monsieur Dubois. Dat we alvast mogen komen, de koerier van de wisselstukkencentrale is onderweg en het is onderwijl ver over twee. De neus van de Transit rijden we net voorbij de grote poort en dan gaat het ijsberen verder. Letterlijk over en weer tussen de winterse kou in de schaduw van de werkplaats en het herfstzonnetje dat vaal over de paardenweide schijnt aan de overkant van de straat.

Uren verstrijken terwijl we daar zitten te wachten, slechts nu en dan verstoord door het gerinkel van een steeksleutel of een gesmoorde Waalse vloek. Het schemert al bijna wanneer de vermoeide mens in onze richting kijkt, het was een zware bevalling maar de nieuwe riemen liggen erop. Un grand merci, ik betaal cash en offreer het bedrag af te ronden, maar nee een fooi wil de man niet.

We kunnen onze reis verder zetten en mikken vooralsnog op het Zwarte Woud, eerste halte de camperplaats van Saarlouis. Iets meer dan drie uur rijden via Luxemburg, dat moet nog net lukken en er is vast plaats genoeg. Na 50 km gas geven op de snelweg plots weer datzelfde  schrikbarende geluid dat na een paar tellen overgaat in een zacht tikken en dan gewoon weer stopt. Angstvallig minderen we snelheid en nemen de eerste afrit om nog eens onder de motorkap te gaan kijken. Zelfs nog voor die geopend is weten we al wat de diagnose is: ook de eerste rib van die nieuwe riem is al aan flarden dus waarschijnlijk een scheefgelopen poulie. Ik heb het er grondig mee gehad en maak rechtsomkeer naar Bertem. Een uur of twee later staan we op onze hof en komt Kristof de schade opmeten, de morele ook al is hij  automecanicien.

Dinsdag 01 november 2022

Er leeft nog wat discussie omtrent de timing en de locatie voor het verder zetten van onze afgebroken vakantie. En we moeten een afspraak maken bij onze reguliere werkplaats om de feitelijke oorzaak voor de motorproblemen te laten onderzoeken en de reparatiekosten te ramen. Onderweg dook er nog een euvel op met een lekkende waterkraan op het keukenblok die wil ik vandaag zelf vervangen om mijn ergernis weg te werken. Dat blijkt op zich al een uitdaging, zowel technisch als psychologisch. Wouter weet ondertussen al dat we terug in het dorp zijn aangeland en wil even langskomen. Met veel plezier, antwoord ik mijn knuffelbeer terwijl mijn hoofd in het kastje onder de spoelbak steekt en ik tegen de flexibele waterleiding en een vreemdsoortige koppeling vecht.

Een zeurende tenniselleboog en rommel van Trigano krijgen mij niet klein, met wat behendigheid en gevloek op de aansluiting van die keukenkraan en wie het godverdomme heeft bedacht geraakt het zaakje gedemonteerd. De keramische mengkraan verdwijnt op hoop van zegen in een grote kookpot met een stevige scheut azijn. Poging één: ontkalken en terug monteren. Plan B of was het C bestaat erin een nieuwe kraan te gaan kopen, maar mijn koppigheid wint. Toch nog een opsteker tijdens alle malheuren van deze week. De grote werken zijn nog niet helemaal afgerond wanneer onze kameraad aan de deur van de camper staat om dag te zeggen. Mijn humeur klaart op, tot er een tweede breed lachend smoeltje in het deurgat verschijnt dat onze Wouter al bijna een jaar als een schaduw volgt.

Mijlpaal

Mijn avond eindigt bij Kristof en Marianne die de exploten met die verdomde kraan aanhoren. We fiksen diezelfde avond een datum voor een verjaardagdiner. Ik reserveer meteen een tafel bij An en Jan in Tongeren, want het feestje met de jongens ligt al langer vast. Tobias en meester Dries gaan mee, tot die eerste op een dag zegt: waarom neem je Wouter ook niet mee? Ja, waarom niet. Wil je graag mee naar Couvert Couvert, vraag ik Wouter een paar dagen later? Mag ik mee, reageert hij ietwat onzeker? Natuurlijk mag jij mee, wat een gekke vraag. Of liever naar De Mijlpaal in januari? Dan moet hij werken, maar nu dinsdag met de vriendjes lukt het wel. Regel uw uren en ga ook maar mee naar Tongeren. Echt, maar dan mag ik twee keer meegaan? Ja, lieverd, gij moogt dat.

Woensdag 03 november 2022

De afspraak voor het nazicht van de camper is gemaakt, kan die ineens ook naar de technische schouwing. Hoogtijd nu voor Plan D ondertussen al. Onderweg naar Oostduinkerke stuurt Cris naar Kristof: staat de 7de nu in jullie agenda? Onder voorbehoud, want Marianne was precies niet zeker dat ik het na die sloot Franse whisky nog wel wist. Pardon? Zelfs lallend ben ik over sterrenrestaurants nog bloedserieus. Hij zweet de alcohol nog uit, antwoordt Cris lachend aan onze kameraad. Het is bijna middag eer de mist samen met de ergernis is opgetrokken uit mijn hoofd. Straks gaan shoppen, maar eerst lunchen we op aanraden van mijn nicht bij tapasbar Chlodette. Het weer is koud en somber dus plannen we op de sofa voor de tv de rest van ons verlof aan zee.

Donderdag 04 november 2022

Bij aankomst gisteren bleek de toegang tot onze garage door wegenwerken versperd dus parkeerden we de Berlingo maar voor de deur op straat. Het gure herfstweer houdt precies heel wat toeristen weg. Vandaag zoeken we uit hoe het met die tijdelijke omleiding over de Zeedijk is gesteld, of ik rij gewoon stiekem langs de werfhekken door. Er moet weer eens een toegangsbadge voor bewoners en tweedeverblijvers worden aangevraagd. We zijn al lang weer thuis wanneer de bevestigingsmail komt: af te halen op zaterdagochtend of tijdens de week. Dat zullen we dan doen wanneer ik vlak voor mijn verjaardag eens op een snipperdag met Wouter kom uitwaaien op een stijf bevroren strand.

Duinheren

Deze dag begon alvast onder een stralend blauwe hemel, maar het miezert wanneer we ’s morgens richting Koksijde en de Duinenabdij vertrekken. Het is makkelijk 40 jaar geleden dat ik er als kind met mijn ouders eens was en het enige wat ik me daarvan herinner zijn de opgegraven ruïnes na de doortocht van een godsdienstoorlog en een wandelduin. We lopen eerste even tussen de weer bloot gelegde bakstenen muurtjes door, dat is de Abdij van Onze-Lieve-Vrouw Ten Duinen uit mijn jeugdherinnering. Het roept wisselende emoties op uit mijn kindertijd nu mijn familie stilaan door de tand des tijds wordt uitgedund. Terwijl ik nog steeds oefenend met mijn Nikon-aanwinst stillevens en detailplaatjes van zandstenen ornamenten schiet, dwalen mijn gedachten weg.

Ik hunker in ons afgebroken verlof onder de allerheiligenluchten naar die gemoedelijke weekenden met Tobias of met Wouter, mijn immer attente knuffelbeer. Weemoed vult mijn hoofd terugdenkend aan die ongedwongen herfstvakantie met Lennert ondanks een lockdown door corona toch simpelweg gelukkig met z’n drieën hier aan zee. Of die adoptievaderlijke babbel met Janik, ooit eens op een doordeweekse donderdagnacht aan de toog van The Possé. De jongen die ons bediende zei toen vrolijk: den Duvel staat hier altijd koud en de barman heet, maar zijn vriendin had het volgens hem niet zo graag dat hij zoiets tegen andere mannen zei. Dat tovert instant weer een lach op mijn sombere gezicht. Nu pas dringen ook de woorden van het in arduin gehouwen gedicht tot mij door, waar ik al minutenlang naar sta te staren:

Steen

We stonden naar die grote steen te kijken.
Het was ondanks de zomer één van die dagen waarin afstand en regen ontstaan.

En dan die grote steen tussen ons in die fluisterde:
‘Dit is een plek om te gedenken.’

Het regende achteloos.
Wij luisterden.
Gingen geleidelijk samen horen.

Moesten wel hier zijn om verder te komen.
We namen een bad in een steen.

De regen hier op de vale stenen, het dankbare gedenken en het samen horen, onzeker over wat nog komen gaat, mijn emoties sluiten naadloos aan bij de poëtische woorden van Ivo van Strijtem. Komt ge nog, vraagt Cris die al ongeduldig tussen de plechtstatige sokkels van de voormalige zuilengalerij richting refectorium schrijdt. Weggerukt uit mijn zwaarmoedige mijmering staan we nieuwsgierig bij de oude volksspelen te kijken. Kegelen en met houten peddels stenen bollen door een beugel jagen op de aangelegde baan in het natte zand.

Het verhaal van de Duinenabdij wordt ons in het bezoekerscentrum van naadje tot draadje verteld met historische relicten en getuigen uit de overlevering. Zelfs een kortfilm met Jelle Cleymans om het voor de jeugdige bezoekers op een druilerige dag ook wat interessant te maken. Na de filmische avonturen in een middeleeuwse abdij en alle artefacten poetsen we de plaat. Het is al over de middag wanneer we onder een opgeklaarde hemel terug naar Oostduinkerke rijden voor een snelle lunch. Straks gaan we wandelen op het strand.

In vino veritas

Ik speel met het felle herfstlicht en de breedbeeld zoomlens van mijn grote Nikon. Cris focust met zijn minstens even handige pocketcamera op duindoornbessen en macrofotografie. Een beetje zon doet wonderen, net als de wijn van Ivan in de Win’est waar we een paar avonden de zomerse warmte in een glas of glazen Primitivo zijn gaan zoeken. Het concept en de wijn leiden steevast tot toevallige ontmoetingen en fijne gesprekken met volslagen onbekenden.

Vrijdag 05 november 2022

Het wordt voor het weekend een pak drukker aan de kust, dus laten wij de zee maar aan de toeristen en rijden vanavond terug naar Bertem. Eens kijken met Kristof wat mijn foto’s op de computer in Lightroom zeggen. Volgende week komen Elke en Freddy de sleutels halen en gaan ook even uitwaaien aan zee. De aandrijfriemen van de Transit worden in onze eigen Citroën werkplaats nog een keer vervangen samen met een scheefgelopen rollement en de roestige rand van een deksel op het motorblok weer helemaal netjes gemaakt. Die kan nog 300.000 km mee zegt Bart de garagist. Eerst zien en dan geloven, denk ik bij mezelf. Ik was quasi klaar om de Autoroller en het kamperen af te schrijven.

Epiloog

Mijn nicht en haar man laten mij een paar dagen later weten dat de zekering van de stroomkring met de plafondverlichting niet meer opgezet kan worden. Dat is vervelend want toen wij er waren werkte alles nog, maar nu ik erover denk heeft de automaat van de stopcontacten eerder ook al eens lastig gedaan. Freddy is wat technischer dan zijn ega en keek alles na maar kan niet anders dan besluiten dat het aan de zekering ligt. Hij neemt het chat gesprek even over met wat meer feedback en dat het hen niet zal deren want met een paar sfeerlampjes is het extra gezellig voor de tv. De stopcontacten werken wel en buiten wordt het stilaan winterweer. Stuur mij dan maar een foto van de kast, dan vervang ik de boosdoeners wel.

Al die willen te kaap’ren varen…

Wesley en Yves plannen ons traditionele mannenweekend het eerste weekend van december. Zo van die uitjes waar volgens de officiële verklaringen aan het thuisfront enkel thee wordt gedronken en nooit over dierbare wederhelften wordt geklaagd. Emotionele oude venten zijn we geworden en met een paar trappisten op al helemaal. Waarom neem je Wouter niet mee, vraagt de papa van mijn petekind een paar dagen voor het weekend? Ja, waarom ook niet. Weer één van mijn beste vrienden die opmerkt dat de teddybeer een speciale status is gaan bekleden in mijn dierentuin. Yves zit er niet mee, die is aan mijn apenkuren gewoon geraakt.

Hij is dus welkom maar hij werkt. Ik krijg na het mannenweekend eindelijk bericht dat de toegangsbadge voor de zeedijk kan worden afgehaald. Met mij nog eens naar zee dat wil Wouter wel. De afdekplaat van de zekeringkast moet ook nog worden aangepast na het bricoleerwerk met Wesley en de nieuwe sokkelautomaat. Misschien spreken we volgend jaar met zijn vieren af, maar dan moeten Wouter en ik onze baarden wel laten staan. Het oude liedje, weet je wel, dat moeten allemaal mannen met baarden zijn.