Herfstvakantie 2015

Route via Google-maps

Zaterdag 31 oktober

Traject: Leuven – Waimes, 144 km

Afspraak met de campervrienden op charme-camping Anderegg in Waimes – eigenlijk Weismes, want van oorsprong een grensgemeente die vandaag tot de Oostkantons gerekend wordt met taalfaciliteiten voor de nog handvol overgebleven duitssprekenden. Het loopt al aardig over de middag wanneer we thuis na de uitgestelde wekelijkse inkopen worden uitgewuifd door onze jongste, die dapper in zijn eentje het fort verdedigt de komende dagen. Nog maar net de taalgrens over staan we al stil voor werken op de E40, ik breng onze wachtende kompanen verslag uit over het onvoorziene oponthoud. Na een halfuurtje stapvoets verkeer passeren we de vervloekte werkzaamheden, een gezapig fluohesje heist er netjes uitgestalde werfsignalisatie terug in een aftandse bestelwagen – een hilarische kreet schalt door onze Transit-cabine: Dit was het of wat? We volgen de snelweg verder tot voorbij Luik en slaan af naar de E42, via Verviers tot Malmedy, in het centrum aldaar wordt Waimes aangegeven. De webstek van de camping waarschuwt om niet het adres – Bruyères, een gehucht van – in te voeren voor navigatie, maar wel de coördinaten te gebruiken of voor de best berijdbare weg gewoon de handwijzers te volgen naar het dorp en daar de N676 aan te houden tot bij de ingang van het kampeerterrein. Zo gezegd, zo gedaan en wanneer we in het al gedempte namiddaglicht eindelijk aankomen, zijn de medekampeerders waarmee we afspraken toch maar voor een herfstwandeling vertrokken. We worden verwelkomd door Ludo en Monique, nog meer campervrienden die op hun terugweg van het zonnigere zuiden bij ons Allerheiligengezelschap zijn aangesloten.

Ik ben er nooit echt helemaal gerust op, in het doorgaans wat nattere voor- en najaar over het malse gras van een aangewezen kampeerplaats te rijden – al te vaak kwam er wat duw en trekwerk aan te pas of moest er beroep gedaan worden op een takelwagen om onze of andere campers weer op harde ondergrond te krijgen. Gisteren moest Ludo – nuja, gelukkig niet hijzelf – ook al terug vlot getrokken worden van het perceeltje naast hetgeen ons zopas werd aangemeten; daarom stuur ik Cris achterwaarts het meest convenabel ogende deel van de campingplaats op. De trekkende voorwielen op de keggen, maar welwillend noch kwaadschiks lukt het om de camper volledig waterpas te krijgen. Na drie pogingen hou ik het maar voor bekeken, want de op- en af-manoeuvres beginnen de wielen van onze Autoroller in de zachte grasmat te drukken en een van onze voorgangers trok hier al een onheilspellend spoor door de glimmend zachte aarde. Moe van de rit en moe van de laatste werkdagen dreigt ons humeur om te slaan door het gemonkel over welke spie best onder welk wiel zou zitten, maar gelukkig doet het weerzien met onze vrienden al deze besognes snel vergeten. Het is al weer een tijdje geleden dat we de familie ‘Woodfox’ zagen en dus volgt er een hartelijk weerzien: tot het avondmaal – voor hen, voor ons wordt het gewoon een veel te laat ontbijt met een vanmorgen tijdens het winkelen nog in der haast meegegriste sushi lunchbox – keuvelen we de opkomende stress van een hectische rit hierheen weg bij een streekbiertje van Brasserie de Bellevaux en een dampende kop koffie.

Dit weekend wordt een try-out voor onze nieuwe en aangepaste lattenbodems, waar vind je er überhaupt één of een combinatie beddenbak van 134 bij 181cm om boven de kofferruimtes te laten zweven en die ook nog eens van binnenuit toegankelijk te maken? De standaard lattenbodem van Trigano bleek voor deze jongens een scharnierend marteltuig, dat als een reuze muizenval met een starre spant van het aluframe onder de heupen duwt. Lichtere en vooral kleinere slapers zal deze handige lattoflex-oplossing wellicht een comfortabele slaapplaats verschaffen, maar wij wisselden het omhoogklappende onding en de twee over de breedte tegen elkaar geritste matrasdelen in voor een set echte lattenbodems en een matras uit één stuk. De investering en het eigenhandige knutselwerk moeten wel renderen, want aansluitend op dit Allerheiligentreffen trekken wij nog een week verder richting Eifel of wat dieper richting Elzas of Zwarte Woud. Het weer belooft dit weekend en de komende dagen alvast voortreffelijk en haast na-zomers te worden in de regio. Dat zit snor, perfect voor de start van Movember…

Zondag 1 november – Allerheiligen

Na een ijskoude nacht staat de zon staat al vroeg hoog boven de Ardeense bossen en verdrijft de nevels uit de lager liggende weilanden en de hoofden van wandelaars die gisteren in het gerstenat doken dat de Nederlandse gastheer enthousiast uit zijn schapraai te voorschijn toverde. Terwijl de camping ontwaakt dwaal ik tussen felle zonneschijn en kille schaduwen langs de percelen tot bij het boswegeltje dat bij de ingang verdwijnt naar god weet waar. Geoefende stappers in stevige bottines komen me tegemoet. Mezelf vergapend aan de kleurenpracht waarmee de warme herfst de glooiende bosflanken tooit, mompel ik onwillekeurig een goedemorgen. ‘Morgeuh’ klinkt het terug, de Nederlanders hebben de weg naar de Belgische Ardennen al lang gevonden en een specimen op houten klompen steekt de baan over om een stel nauwelijks verzorgde pony’s wat schillen en wortels te gaan geven. Slenterend tussen de schilderachtige vergezichten op deze eenzame en stille wandeling, probeer ik de mijmeringen van deze allerheiligendag vast te leggen in vage herinnerende beelden. De ochtend schuift ondertussen een goed stuk op in de late voormiddag en het is vast beter mij hier te laven aan de weldadige warmte op mijn wangen en mijzelf te verliezen in het ritselende bladerdeken onder mijn sloffende schoenen, dan elders troosteloos te blijven dralen bij een somber graf…

Een schelle piep voert me weg van de nakende zwaarmoedige gedachten, de batterij van mijn goedkope cameraatje heeft de laatste miliampères bereikt. Berustend maak ik rechtsomkeer, het is trouwens tijd om mijn lieftallige echtgenoot te wekken en vooral hem te bevragen naar zijn slaapcomfort. Dat valt mee, zowel het wekken als de nieuwe slaapergonomie. Binnen enkele uren worden we met zijn allen al verwacht op Slot Reinhardstein, een wederopgebouwd feodaal Rijnkasteel dat in ver vervlogen dagen op een rots boven de Warche heeft gestaan en door een Brusselse professor Overloop in alle zijn grandeur werd hersteld. Marc en Mieke bieden aan om met de camper tot daar te rijden, ten behoeve van mindermobiele en tijdelijk door stramme kuiten of pijnlijke onderruggen geplaagde reisgezellen, maar Brigitte heeft haar stapschoenen al aangetrokken. Het kasteel ligt op amper vier kilometer van onze camping, met mijn uitgeslapen vent zijn Garmin Dakota in de hand en enkele vluchtige instructies in het achterhoofd wagen we het erop. Een klein uurtje om de wandelroute af te leggen, dus reppen we ons als ware Ardeense jagers in een wedstrijdje met onze echtgenoten naar de plaats van afspraak. Mochten we verloren lopen of er te laat aankomen voor de besproken rondleiding, zou oorverdovend hoongelach nog lang na dit ene weekendje ons deel zijn! In het andere geval zullen wij snoevend hun komst afwachten, verpozend bij een frisse pint, op dat laatste daar hopen we alvast toch op want de geforceerde mars begint stevig door te wegen. Over de passage op de stuwdam van Robertville en langs het bospaadje komen we gelukkig als eersten aan en vleien ons niet weinig triomfantelijk neer op het middeleeuwse caféterras. Nog uitblazend bij een gelijknamig biertje in de schaduw van de imposante burcht, verschijnt Albert al om de hoek.

De met historische details beslagen gids gaat onverstoorbaar voort in haar verhaal ofschoon ze nu en dan onderbroken wordt door een bezoeker met een hoekje af. Wie vragen heeft, mag ze altijd stellen! Als een strenge schooljuf dwingt de blonde dame onze groep tot de orde en wie het aandruft om naar een toelichting of excursus te peilen, moet zich verwachten aan een belerend antwoord of erger. We volgen haar gedwee en gekscheren dat het misschien we een buitenechtelijk kind van die professor betreft, zoals ze vol bewondering en piëteit over de man spreekt. Gelukkig is er nog de man met het hoekje af om de sfeer nu en dat wat luchtig te houden, alleszins hoedje af voor de kennis en de gedrevenheid van onze minzame gids op Reinhardstein – il faut le faire. Terug buiten gekomen is de zon al naar de kim gezakt en trekt de kilte van de avond al op uit de vallei van de wassende Warche die hier de gedaante van een pover beekje heeft aangenomen door niet minder dan twee – een unicum in België doceert onze gids – stuwdammen op haar loop. Wat verderop stort het riviertje zich ruim 60 meter in de diepte, wat er gelijk de hoogste natuurlijke waterval in dit land van maakt – die van Coo is kunstmatig aangelegd en amper 15 meter hoog geeft de strenge juf ons terloops nog mee.

Onze vrienden keren met hun vrijwillige chauffeur terug terwijl ik nog een ommetje overweeg langs het bewegwijzerde wandelpad dat vanaf het château naar de fameuze cascade leidt, maar de avond valt snel dezer dagen en we hebben nog een klein uurtje stappen voor de boeg langs een druk bereden steenweg en door het bos. De waterval houden we wel voor een volgende keer, want de kans is groot dat we daar op Anderegg nog wel eens een weekendje afspreken met de bende. Er valt hier in de buurt nog wel meer te beleven, Baugnez 44 hier om de hoek staat ook al een tijdje op mijn lijstje met must-have-seens. Nog ruim op tijd voor het aperitief en de spaghetti bij de familie Anderegg komen wij ook terug aan bij de motorhomes. Het weekend zit er al bijna weer op, morgen rijden onze vrienden terug naar huis. Wij beginnen alvast plannen te maken om de rest van de week door te komen…

Maandag 2 november

Traject: Waimes – Nettersheim, 56 km

Voor het gezamenlijke avondmaal schoof mevrouw Anderegg gisteren wat tafels bijelkaar in haar knusse cantine, vanmorgen kruipen we er vóór het afscheidnemen nog even bijeen rond een terrine huisgemaakte ‘goulasschoep’. De lapsus op de menukaart nemen we er gniffelend bij en ja graag een stukje brood dat mag. Het laat zich eten, maar het blijkt toch een vrij Hollandse interpretatie van het betere werk dat we in Duitsland gewoon zijn. Welaan dan, we pakken zelf ook in en rijden die richting uit. Na de tractatie gisteren, met een krat ‘Brut’ van Brouwerij De Vlier en nog wat speciale flessen ter ere van onze 11de huwelijksverjaardag, is het er niet meer van gekomen nog een paar bestemmingen te prikken voor de komende dagen. Thuis kwamen we niet verder dan een eventueel bezoek aan de Ahr-Thermen en om daar halverwege ons korte verlof een dagje te kunnen wellnessen, zoekt mijn wederhelft met zijn technologische snufjes naar een etappe tussen hier en Bad Neuenahr. Het is al weer een tijdje geleden dat we er nog eens waren dus vraagt hij of we in Altenahr nog eens bij Weingaststätte Schäferkarre willen langs gaan. Het ligt in de richting en de traditionele Eifelkeuken weet ons beiden doorgaans te bekoren, dus rijden we vandaag alvast nog naar de camperplaats van Nettersheim.

Het mooie weer houdt aan zoals beloofd en we installeren ons voor een late lunch: handig die picnic-tafels hier in de al behoorlijk laag staande herfstzon. Met ronde buikjes wandelen we terug naar het dorp langs de Urftstraße en steken het watertje met dezelfde naam over om bij het bezoekerscentrum te geraken. Je kan van hieruit een educatief parcours starten, goed voor een paar uur wist-je-datjes en een goede 6 km wandelplezier. Aangezien er een paar stevige kuitenbijters in het traject zitten en het binnen een paar uur al zal beginnen schemeren, lopen we gewoon nog even door tot in het dorpscentrum. Schijnbaar zijn ze hier al sinds 1988 verbroederd met een gemeente in ons eigen Limburg; de parkeerplaats bij het treinstation van de Eifel Bahn werd “Zutendaal-Platz” gedoopt. Iemand heeft er zelfs een handwijzer neergepoot: “Zutendaal 156 km”, witzig. Na Allerheiligen gisteren is het hier vandaag ook Allerseelen en dan valt er enkel in de Konditorei nog een levende ziel te bespeuren, maar trek in koffie of gebak heb ik nog net niet. We komen pas van tafel dus maak ik liever een wandeling tot bij het Römische Matronenheiligtum, hoogtepunt van het archeologisch landschapspark dat zich volgens het folderje uit het bezoekerscentrum een paar honderden meters voorbij de camperplaats op een hoger gelegen vlakte moet situeren.

We volgen de Urft voorbij de camperplaats tot een rustiek handwijzertje ons over een glibberig ezelspad naar boven doet klimmen, omzichtig bereiken we een weg die we rechtsomhoog moeten volgen zoals het tweede Matronen-pijltje ons gebiedt. Cris stapt al een paar passen verder terwijl ik nog snel even de andere kant op loop om te kijken of we straks niet over het veilige asfalt terug afdalen kunnen, bij de eerste kruising zie ik dat we evengoed de straat hadden kunnen aanhouden – wat de aanwijzers voor rolwagengebruikers en ouders met kinderkoetsen ook suggereren trouwens. Ongeduldig heeft mijn wederhelft halt gehouden en tuurt tegen de zakkende zon in de richting van waaruit ik kom aangehuppeld. Aan de einder dartelen pony’s over een glooiing, Pferdesteak mit Pfefferrahmsauce grap ik naar mijn stilaan uithongerende vent die wellicht toch liever Kaffee und Kuchen in die Konditorei had besteld.

Na enkele honderden meters vatten we de finale beklimming aan, opnieuw over een onverhard paadje en gelukig was het de voorbije dagen haast zomers weer want op platgetreden paden staat al lang geen gras meer en op de beschaduwde plekken schuift ons onaangepast schoeisel weg in de modder. Maar met zijn Nordic-walkingstick en zonder ongelukken komt mijn bergbeklimmer nog voor mij op het plateau waar ooit een Romeinse tempel heeft gestaan. De cultus in de noordwestelijke provincies van het Romeinse Rijk incorporeerde tot de 3de en 4de eeuw heel wat oude rites van de Germanen, die in deze contreiën een matres-triade vereerden en offergaven naar deze moedergodinnen brachten om vruchtbaarheid af te smeken. Niet alleen voor de gewassen op het land blijkbaar, want bij een van de votiefstenen heeft iemand nog een handvol appels, herfstvruchten en falli in gebakken aarde achtergelaten om iets van de matronen te bekomen. Gniffelend volgen we het wandelpad naar de andere zijde van de hoogvlakte en tijdens de afdaling naar de toegangsweg die tot hierboven leidt, vraag ik me af of de kleinoden ginderboven het resultaat zijn van een of andere workshop voor scholen, dan wel een stiekeme gift van de oudere dame die met haar metaalgrijze Polo tot bij het voetwegje is gereden waar ze moeizaam uit haar wagen klautert…

Gejoel van een groepje tieners, die vanmiddag wel nog aan de bewegwijzerde wandeling langs het bosleerpad en het archeologisch landschapspark zijn begonnen, rolt ons vanaf het plateau boven tegemoet terwijl we met een stevige tred terug naar beneden stappen over de gitzwarte baan die nu schril afsteekt tegen de felle avondlucht. Onze zwerfwagen heeft ondertussen nog een stuk of wat buren erbij gekregen en het schermert al in het dal van de Urft, maar we roepen het echte vakantiegevoel nog even op met een fles atypisch rode Pineau die we aan één van onze vorige zomervakanties in de Charente hebben overgehouden. Het donker valt in ijltempo over onze pleisterplaats en met beginnende onderkoeling vluchten we van onze picnic-bank naar binnen voor het avondmaal en de warme gloed van de tv.

Dinsdag 3 november

Traject: Nettersheim – Altenahr, 36 km

De bakker die volgens de geafficheerde info ’s ochtends om 8 uur de camperplaats bezoekt, hebben we gemist. Het geeft niet en we zijn ook niet gehaast vandaag, de parking aan de Seilbahnstraße is voor ons bekend terrein en als we onderweg nog een warenhuis tegenkomen dan stoppen we misschien nog wel even. Na de koffie en wat noodzakelijke werkzaamheden bij het lager gelegen servicepunt van de camperplaats volgen we onze Garmin richting Altenahr, waar we via Kreuzberg binnen rijden vanuit een voor ons tot hiertoe verstoken gebleven invalshoek. Ik verwonder met erover dat we dit deel op al die jaren nog nooit hebben bezocht, boven de vakwerkhuizen torent een kasteel uit – blijkbaar nog steeds bewoond en in privé handen, dus meestal niet te bezoeken en de reden waarom de toeristische folders of gidsen er zelden melding van maken.

Ergens halverwege de rit staken we onopgemerkt de grens tussen het Westfaalse Rijnland en de Palts over, de imaginaire scheiding tussen Eifelbier en Ahrwijn. Pas op het ogenblik dat de met bladgroen bedekte caravans van de wat verloederde camping opdoemen achter een bocht in de Ahr kan ik me min of meer orriënteren, net op tijd om de GPS te negeren die ons door een smal straatje loodsen wil om enkele tientallen meters af te snijden van het verwachte traject. Mooi niet, we rijden pas linksaf net voor de brug en laten de camper achter tegen de muur langs de rivier om op zoek te gaan naar Frau Schäfer waar we een tafeltje willen bestellen. Het ondertussen wellicht al stokoude Eifelvrouwtje geeft niet thuis: de donkere met zware klinknagels beslagen deur is op slot en het heeft er alle schijn van dat haar gasthof al een tijdje geen hongerige bezoekers meer heeft ontvangen.

Ontdaan en verloren storten we ons dan maar op het tegenoverliggende Caspari-terras en belangrijker op een stuk Schwarzwalder en een plak Sachertorte, weg te spoelen met een kannetje koffie met traditionele bitterpeen van dokter Kneipp. We komen het plotse verlies pas echt te boven na een proeverij en een bescheiden spende bij het Winzergenossenschaft Mayschoss-Altenahr, de oudste wijncoöperatieve ter wereld of dat zeggen ze alvast toch zelf. Mijn oenoloog neemt genoegen met een enkele Dornfelders en op eik gerijpte Spätburgunders, ten minste één vaste waarde die hier nog niet is verdwenen. Größte Auswahl!

Met de koopwaar onder de arm geklemd reppen we ons terug naar de gelegheidscamping en halen onze fietsen van de drager om in afwachting van een maaltijd uit een wellicht inferieure Eifelkeuken toch eens een keertje over de vroegere spoorbedding naar Mayschoss te trappen. De namiddag fietst lekker weg tot aan de andere kant van de wijnberg waar we ons opwarmen aan een Winzerschokolade – warme choco met slagroom en een wel héél stevige neut Trester. Ruim op tijd voor het avondmaal hebben we nog maar eens de horeca langsgewandeld en menukaarten uitgespit, maar niets lijkt de Winzersuppe, Geflügelleber en Klöße van Frau Schäfer te kunnen vervangen. Ten einde raad stapt Cris dan maar Hotel zur Post binnen, over een uurtje worden we er al aan tafel verwacht voor een groenogende maar verrassend culinaire Kürbiscremesuppe mit Kürbiskernöl, een Eifler Forelle met potvisproporties, een Erbseneintopf, mit viel derin – letterlijk – en een Rheinischer Sauerbraten; alles overgoten met een aanbevolen Frühburgunder. Een dessert hoeft niet zo nodig, maar een rondje of twee espresso met een Trester dat lukt nog net!

Woensdag 4 november

Traject: Altenahr – Bad Neuenahr, 17 km

Na een behoorlijk koude nacht hier tegen de Ahrmuur – de Truma sprong meermaals op vannacht om hier binnen een slaaptemperatuur van 12° aan te houden – zetten we koers naar het Apollinaris-stadion in Bad Neuenahr, op een boogscheut van de Ahr-Thermen. Ergens halverwege stoppen we nog even bij een Tankstelle met Autogas, je weet immers maar nooit hoe koud het ’s nachts nog wordt deze week. Gelukkig zijn de Vlaamse vulnippel en de Duitse tankinstallatie compatibel, het blijft nog wat wennen aan de twee rechtopstaande flessen tegenover de vertrouwde dampgastank van 45L. Een snel rekensommetje en het betere natte vingerwerk leren ons dat het getankte volume, ongeveer 16L overeenkomt met ongeveer 8Kg op een capaciteit van respectievelijk 10.5 en 11.5 Kg oftewel ongeveer de helft rekening houdend met een 80% afvulling. Mijn hoofd duizelt nog na van de regeltjes-van-drie en de schattingen wanneer we de invalsweg naar het kuuroord oprijden en de handwijzers naar de parking en stelplaats bij het sportterrein ons al verder naar onze bestemming gidsen. We hebben geluk en mikken onze Autoroller in de gemarkeerde parkeervakken tussen enkele collega-zwervers die daar precies al hebben overnacht. Het is nog vroeg en naarmate de ochtend vordert, wordt het asfalt bezet door personenwagens van plaatselijke jongeren – schijnbaar is er een technische school om de hoek – die hier gebruik maken van het gratis parkeren. Campers betalen een forfait voor de nacht, gebruik van het verzorgingsstation is kostenloos.

Na een lichte lunch pakken we ons badgerief bijeen en gaan op zoek naar het Spa- und Badebereich. Hier geen Anglofiele wellness voor watjes, maar Deutsche Gründlichkeit: een Aufguss start bij 100°. De saunamatrone heeft er schik in, stookt de kachel nog wat op en slaat ons met enig leedvermaak wat stoom rond de oren. Wohlfühlen dus en mijn minzame echtgenoot heeft ons opgegeven voor de Zeremonie van 15u: opgieting in drie delen met tussendoor een scrub van Granatapfel en kristalsuiker, genoeg om mij helemaal om te turnen in een mierezoete Goldbär van Haribo. Het overigens minzame en allervriendelijkste opgietmeisje kan een schaterlachje nauwelijks onderdrukken wanneer ik niet aan de verleiding weersta om even aan het suikergoed te likken dat in een vette brij door mijn vingers glipt. Pflegeöl goed voor de transit grapt ze nog terwijl ze de thermostaat een graadje hoger draait. Nog een vierde rondje om het af te leren en zacht als babybilletjes staan we ’s avonds terug bij de motorhome die bij het voetbalstadion gezelschap heeft gekregen van enkele rijdende villa’s.

Met een restje Chileense Chardonnay in de hand stel ik voor een extra nachtje hier te blijven om morgen ook het centrum eens te bezoeken en wat inkopen te doen voor de resterende dagen. De majestueuze gebouwen rondom het Kurpark hebben mijn nieuwsgierigheid gewekt en ik wil wel eens verder gaan kijken wat Bad Neuenahr-Ahrweiler aan architectuur en geschiedenis biedt. De dubbelgemeente onstond bij de administratieve samenvoeging van het – toen nog – mondaine kuuroord met de naburige vestingsstad en groeide sinds 1969 uit tot één agglomeratie. Tegenwoordig is het de bestuurlijke zetel van van de Landkreis Ahrweiler met een verzameling moderne hogescholen die de ruime regio bedienen, terwijl ik deze wetenswaardigheden opdiep valt de nacht valt en verstommen de omgevingsgeluiden. Het gebrabbel van de televisie en het dreunende snelwegverkeer, dat achter ons over het viaduct raast, houdt nog een tijd aan en wiegt me tenslotte in een duet met het geruststellende zoemen van de Efoy in slaap.

Donderdag 5 november

Al vroeg in de ochtend haalt de bedrijvigheid rond onze slaapkamer me weg uit dromenland, waar gummibeertjes en grote roemers dieprode Ahrwijn nog vrolijk rond mijn bedstee dansten. De nacht was beduidend minder koud en de dag dient zich zonnig aan, ideaal voor een stadsbezoek. Ik zeem alvast de cabineramen af, want ondanks ventilatie en verwarming heeft er zich een laagje condens gevormd dat in dikke druppels onderaan de voorruit samen komt. Eventueel verplaatsen we ons naar een rustigere camperplaats die wat verderop langs de rivier tegenover het historische centrum van Ahrweiler moet liggen. Om de dag sportief te beginnen en ondertussen ook al even uit te kijken naar een warenhuis, fietsen we er even heen om poolshoogte te nemen.

Het fietspad langs de Ahr volgend komen we langs een groene allee bij de universiteitscampus waarachter inderdaad een rustiger steplaats gelegen is. Campers ontwaken tussen de bomen op de oever van de rivier, uitkijkend op ingedommelde villawijken aan de overkant van de baan – satellietontvangst is niet gegarandeerd en voor service worden we hier doorverwezen naar naar het Apollinaris-stadion. Ach het nachtelijke gerij valt daar al bij al nog mee en hier staan we gelijk een stuk verder van eender welk centrum af, dus blijven we ginder maar staan. We rijden terug richting Kurpark en onderwijl Cris alvast een koffie bestelt, rep ik me naar onze Autoroller om een nieuw dagticket achter de voorruit te plaatsen. Voor Kaffee und Kuchen is het nog wat vroeg, maar een Frühstuck gaat er wel al in met zicht op het historische Kurhaus en Thermal Badehaus – tegenwoordig een gezondheidscentrum, annex hotel voor senioren en medioren met centen – die liggen te blinken in de ochtendzon wanneer die door de opkomende wolken priemt.

Tegenover het ontbijtterras valt ons oog op Luther’s Wein und Kulinarik, misschien een ideetje voor vanavond? We laten de fietsen hier in de stalling achter en slenteren door de winkelstraat met behalve mode uit de jaren ’80 en de laatste snufjes op het gebied van orthopedie en rolators ook nog een ganse boetiek schoenen van mijn favoriete merk. Net wat ik nodig had, een vrijetijdsschoen voor het tussenseizoen. Winkel in en winkel uit komen we tenslotte bij het infokantoortje, hupsch allemaal, straks willen we nog naar het ommuurde stadsdeel Ahrweiler maar eerst terug naar de fietsen. Luther is ondertussen ook thuis, gaan we vanavond toch maar zelf koken of vragen we alvast een tafeltje? Kulinarik, ach het klinkt zo melodisch in de oren dat je er gewoon ja moet tegen zeggen!

We trappen langs de Rewe om het hoogstnoodzakelijke en brengen de volle fietstassen alvast terug naar de camper, uitpakken doen we vanavond wel. We nemen opnieuw het fietspad langs de Ahr en volgen Ahrweiler tot we het spoor bijster raken omdat het fietspad afbuigt en we nog een kilometertje aan de overkant van het water rechtdoor hadden moeten rijden, maar een verkeerd pijltje volgen dat ons door het drukke autoverkeer tot bij het centrale Bahnhof brengt. Met wat gemopper en een bijna-huwelijkscrisis komen we vooralsnog bij de oude stadspoorten aan, kasseien strekken zich uit tot op de markt waar de foornijveraars hun laatste koopwaar aanprijzen in het tanende namiddaglicht. Het duister klimt, de hobbelige straten worden fel verlicht door de vitrines en het is stilaan tijd om terug op de trappers te gaan staan. Onder de “Ahrtor” verlaten we de middeleeuwse stad en volgen een wegeltje langs het herfstige kerkhof, waar chrysanten als kleurrijke wolken de graven sieren en markeren onder het dorre bladerdek. Opnieuw bij de Ahr gekomen laten we het wassende water nu eens links, dan eens rechts liggen en volgen de wandel- en fietsweg tot bij de straat naar het bruiswaterstadion – ruim op tijd voor goed glas wijn en een brok culinaire reformatie…

Vrijdag 6 november

Traject: Bad Neuenahr – Bad Münstereifel, 43 km

We prikken een laatste tussenhalte op weg naar huis: de camperplaats bij het Eifelbad in Bad Münstereifel – onverwacht komen we daarmee terecht in een City Outlet, authentieke shoppingstad of Maasmechelen Village maar dan in het echt. Terwijl ik mijn vent kribbig instructies influister om onze Autoroller op een treffelijke positie geparkeerd te krijgen, bij voorkeur met de optie beeld en klank op de kijkbuis, worden onze gedragingen gade geslaan door andere kampeerders die zelf net aangekomen zijn en gelijk een goed plekje tussen de bomen hebben in genomen. Ik sta er met de rug naartoe gekeerd, maar Cris gebaart naar ‘Geroda’ – een koppel oude bekenden uit het Waasland die ons even later mee op sleeptouw nemen door de hen welbekende stad. Morgen rijden we een dagje vroeger dan voorzien naar huis, voldaan en helemaal opgeladen terug naar het Leuvense fort en onze jongste…

Zaterdag 7 november

Traject: Bad Münstereifel – Leuven, 212 km