Hemelvaart 2007
Omdat we er samen met een bevriend koppel even tussenuit trekken, hebben we het verlengde Pinkster-weekend gereserveerd op camping Birkelt in Larochette (Luxemburg). Een mooie kampeerplek, hoog boven het dorp gelegen op een plateau, tegenover de middeleeuwse burcht. Hier vertrekken een groot aantal bewegwijzerde wandelingen en daal je via een small paadje af naar het centrum. Het wordt een ontspannend maar actief weekend, zelfs het bizarre koepelzwembad vereren we met een bezoekje – inbegrepen bij het verblijf op de camping.
Het weer zit reuze mee. Een tijdje terug hebben we een aanhanger bijgekocht, omdat de bergruimte in onze mobilhome niet zo groot en van buitenaf toegankelijk is. Het is best vervelend wanneer je steeds je achterbank moet verbouwen om aan de bagage te geraken. Achter onze oude Transit, slepen we vanaf nu een gesloten ‘remorque’ mee.
Donderdag 17 mei
Nog maar enkele kilometers op de E40 net ter hoogte van Luik, staan we stil in de file wanneer Cris – steevast chauffeur van dienst – me doet opschrikken met de boodschap dat hij niet meer naar eerste kan schakelen. Het volgende mankement aan onze oldtimer steekt de kop op. Het zat eraan te komen, enkele dagen terug wilde hij met draaiende motor ook al niet in achteruit. Na enkele keren vanuit tweede te zijn vertrokken, lijkt het euvel even mysterieus te zijn verdwenen als het gekomen was. Met zo een oude knar weet je nooit wat er te wachten staat. Weinig avontuurlijk als ik ben, neem ik me voor op mijn Belingo ook een trekhaak te laten installeren. Ik maak me bespiegelingen over onze roestbak die de geest geeft ergens onderweg. Een camper laten takelen is één ding, een aanhanger nadien ergens gaan ophalen een ander…
Even later nemen we de snelweg richting Sankt-Vith om daar de kleine wegen richting Luxemburg op te gaan. Vlak over de grens in Wemperhardt, stoppen we “Op der Haart” om onze dorstige Ford te laven. Met de extra kilo’s van ons rijdende berghok en twee extra passagiers, zit die nu ruim aan 20 liter benzine met loodvervanger per 100 Km. Maar wie in een fiscaal paradijs gaat tanken, moet op een litertje meer of minder niet zien. Aangezien we geen idee hebben van hetgeen er in de campingwinkel te verkrijgen zal zijn, en er in Larochette niet onmiddellijk een warenhuis is, kopen we nog snel een zak houtskool, wat proviand en vlees bij de superette van het BP-tankstation.
Aangekomen in Larochette, zetten we klim naar boven in. Probleemloos stuurt Cris mobi en aanhanger het nochtans veel te scherpe bochtje in dat naar de camping voert. Menig auto met caravan zal zich daarop al wel verkeken hebben, denk ik bij mijn onrustige zelf – ik zie ze al sukkelen. Bij de receptie neem ik onze toegangsbewijzen en elektronische sleutels voor warme douches in ontvangst en laat me de weg wijzen naar de voor ons gereserveerde staanplaats vlakbij het sanitaire blok en de serviceplaats voor motorhomes. De netjes aangelegde plaatsen, omzoomd met een haagje, zijn net breed genoeg om onze luifel met zijwanden op te stellen. Onze trekluifel met zijwand was een goede investering, het vergroot je leefruimte wanneer het weer eens minder is of de buitentemperatuur nog net te fris blijft om lang stil te zitten naast je camper.
Het is al ver over de middag wanneer we de afdaling naar het dorp aanvatten. Via het torentje van “Verlorenkost” dalen we voorzichtig langs de rotswand af over de uitgehouwen treden en langs het wandelpad naar beneden voor een verkenningstochtje door Larochette – Fels in het Duits en Fiels in het Lëtzebuergs. Cris en ik zijn hier al behoorlijk thuis, mijn ouders kwamen hier hun jeugd wegwandelen in “Klein Zwitserland“. Het schemert al wanneer we langs dezelfde weg terug naar de camping wandelen, enkele honderden meters door het bos en dan kom je aan de achterkant van Birkelt. Cris en Stephanie hebben weinig vertrouwen in mijn padvindersinstincten. Ach je komt toch altijd wel ergens uit zeg ik nog tegen Wesley en inderdaad ondanks het verkeerde paadje dat ik ben ingeslagen, komen we terug bij de camping. Vooraan bij de ingang. Morgen nemen we gewoon de normale weg !
Vrijdag 18 mei
Dat Wesley en Stephanie fervente burchten- en kastelen liefhebbers zijn, leerden we vorig jaar tijdens een uitje naar de Eifel en het Ahrtal. Ik voer hen dan ook graag mee voor een stevige wandeling naar de burchtruïnes van Larochette die hoog boven het dorp uitkijken. Op de weiden achter de burcht blijkt er een heus kampement te zijn neergestreken met middeleeuwse ridders en knechten. Toevallig is er dit weekend een “Mittelalter-markt” op het dorpsplein – een meevaller voor de historicus in het gezelschap. Na een uitgebreid bezoek aan de burcht, en enkele donkerzoete Diekichjes op het zonnige terras, keren we via het pad omheen rotspunt onder de burcht naar het dorp terug.
Eerst even uitrusten bij de mobi. Hoewel het nog lang geen zomer is, kan ik onze reisgezellen warm maken voor een frisse duik in het zwembad. Wesleys zwempak kan volgens de dames in het gezelschap écht niet meer mee met de laatste badmode, zijn ega maakt er korte metten mee. Wanneer we door de chloor uitgebleekt en helemaal verrimpeld terug bij de mobilhome komen, is Cris nog steeds verdiept in een leesboek. Ik steek het vuur aan voor de eerste barbecue van het seizoen !
Zaterdag 19 mei
’s Morgens halen we het ontbijt bij de campingwinkel: gezien het daar in Nederlandse handen is vinden we er vooral typisch Nederlandse zoeternijen, jan-hagel en chocoladevlokken. Vandaag gaat het opnieuw richting dorp, waar de centrale plaats ondertussen herschapen is in een middeleeuws tafereel met steekspelen en demonstraties zwaardvechten. Wij verlaten het feestgewoel voor de “Tipperlay”-wandeling, deze voert ons langs een bijzondere rotsformatie aan de Rue du Moulin, we keren langs de oevers van de Witte Ernz terug en reserveren voor het avondmaal alvast een tafeltje in auberge “Op der Bleech“. Dit stemmige hotel wordt ook al door een Nederlandse familie uitgebaat, ze serveren er overheerlijke regenboogforellen.
Een stevig maal kan er wel in na een tweede wandeling bergopwaarts tot aan “Gibraltar”, een point-de-vue op de flank tegenover de burchtruïnes. Toen mijn ouders hier tijdens hun zomervakantie dagelijks de bossen doorkruisten, had je hier een prachtig zicht over de omgeving. Tegenwoordig is het gebladerte hier zo hoog en dichtgewassen, dat je op de verweerde pic-nic-tafels moet gaan staan om nog iets te kunnen zien.
Zondag 20 mei & epiloog
Na het ontbijt pakken we in. Onze Transit heeft er zin in en de motor slaat vrijwel bij de eerste poging aan. Van de troebelen met het schakelen voorlopig geen last meer, wanneer we thuis zijn moeten we daar beslist eens naar laten kijken.
Waar vind je nog een versnellingsbak of een koppeling voor deze bak ? Onze vaste garagist, een Citroën dealer, heeft er alvast geen goed oog in; bij de Ford-garage in Sint-Truiden ziet de atelierchef het wel zitten om nog eens aan dit oude type Transit te sleutelen. Voor hem is dit zuiver jeugdsentiment. Bij nazicht blijkt het slechts om een kleine herstelling te gaan. De kous waardoor de kabel van de koppeling loopt is losgekomen en zonder al te veel kosten is onze oldtimer al terug klaar voor een volgende trip.